FanFic.nl

Schrijfuitdagingen

1. Belle en het beest

De kamer was te klein en de grijze muren leken constant op me af te komen. De betonnen vloer leek wel van ijs gemaakt waardoor ik mijn benen inmiddels niet meer voelde. Ik vroeg me af hoe lang ik hier nog zou moeten zitten en wat hij uiteindelijk met me zou doen. Zijn gefrustreerde geschreeuw was zelfs hier te horen, zijn woorden die zich uitten in grommen stonden in mijn geheugen gegrift terwijl ik de muren bestudeerde die hij uit woede had beschadigd met zijn klauwen.
Mijn hele lichaam trilde maar ik zou niet weten vanuit welke emotie dat afkomstig was. Het boek lag rechts van me, verwaarloosd in een hoek gesmeten. Ik dacht terug aan het moment dat ik het las. Het antwoord dat alles veranderde.
~
De zonnestralen verlichtten de kamer en richtten de aandacht op de verzameling boeken die hij me gegeven had. Ik streek over de harde kaft van het boek dat ik op mijn schoot had liggen en was ondanks alles blij dat het zo gelopen was. Ik voelde een band ontstaan en ik wilde hem helpen. De gedachte dat hij zo zijn hele leven nog zou moeten doorbrengen gaf me een ongemakkelijk gevoel, ik gunde hem een normaal leven. Een leven dat hij al eens had gekend en dolgraag weer terug wilde. Het verbaasde me dat ik daar toch deel van uit wilde maken. Een paar weken terug wilde ik niks liever dan vluchten en het monster dat zich hier schuilhield achterlaten, verbannen uit mijn geheugen en nooit meer terug kijken naar wat er allemaal heeft plaatsgevonden tussen de massieve muren van dit kasteel.
‘Belle?’ Het kwam er uit als een grom en ondanks dat ik wist dat het niet boos bedoeld was, schrok ik toch. Hij kwam met grote stappen het vertrek binnen met een boek in zijn handen. ‘Ik heb het gevonden.’ Ik nam het boek aan dat hij naar me overhandigde en bedankte hem toen. ‘Ik ben in mijn kamer als je iets gevonden hebt.’ Met die woorden draaide hij zich om en liet me weer alleen.
Ik zuchtte en keek hem na. Na al die weken kon ik nog steeds niks uit zijn houding opmaken. Ik wist nooit wat er in hem om ging en wist dus ook nooit hoe ik op zijn gedrag moest reageren. Mijn gedachten gingen alle kanten op, maar ik besloot toen toch het boek maar te gaan lezen dat hij me gegeven had.
Uren verstreken terwijl de wijzers op de klok de seconden opjaagden en de minuten stilzwijgend telde en ik op zoek was naar datgene wat de vloek zou verbreken. Net toen de zon op het punt stond om onder te gaan en ik het bijna had opgegeven, zag ik het staan. Mijn handen trilden en mijn hart ging als een razende tekeer. Dit mocht hij niet te weten komen. Ik stond op en pakte mijn mantel. Dit zou hij nooit te weten komen.
~
Ik begroef mijn handen in mijn haar en stond mezelf toe om even kwetsbaar te zijn. De tranen die eerst nog geluidloos en bescheiden over mijn wangen rolden, werden al gauw onbedwingbaar. Snikken galmden door de koude, eenzame gangen en ik hoopte maar dat hij het zou horen. Ik keek naar de blauwe plekken op mijn armen en benen en voelde de woede het verdriet verdrijven. Ik vroeg me af waarom hij me gewoon niet meteen van kant had gemaakt toen ik een poging deed om te vluchten. In plaats daarvan sloot het monster me op in een cel. Ik kon maar niet begrijpen waarom. Met pijnlijke, opgezwollen ogen keek ik naar de deur voor me. Misschien wilde hij me niet vermoorden. Ik heb weken bij hem in huis gewoond en onze band was wederzijds, dat wist ik zeker. Hij zou vast wel een manier verzinnen om mij te sparen. Dat moest wel. We zouden hier samen uit komen.
Alsof hij mijn gedachten kon horen, klonken er geluiden uit de gang. Ik stond op en veegde de laatste tranen van mijn wangen af. Ik zag zijn donkere gedaante het kleine raampje versperren en de deur van het slot gaan.
‘Beest, ik kan terug gaan naar de bibliotheek.’ Mijn stem beefde maar er klonk toch nog een beetje hoop door. ‘Er moet een andere oplossing zijn.’
Doodse stilte.
Ik schudde mijn hoofd en kreunde gefrustreerd. ‘Dit is niet hoe het hoort te gaan!’ bracht ik gefrustreerd uit. ‘Omdat een of andere heks ergens heeft opgeschreven dat de vloek alleen opgeheven kan worden met mijn bloed, betekent niet dat het ook zo is. We moeten haar opzoeken. We kunnen vragen om een andere oplossing.’
Hij stapte dreigend de kleine ruimte binnen en ik drukte mezelf tegen de muur. Zijn klauwen waren dreigender dan ooit en hij had een afwezige blik in zijn ogen. Toen besefte ik dat het voorbij was.
‘Ik kan zo niet meer leven,’ gromde hij. Ik schudde vol ongeloof mijn hoofd en probeerde de tranen nog tegen te houden, maar dat was tevergeefs.
‘Alsjeblieft…’smeekte ik.
Hij zette een stap in mijn richting en hief zijn klauwen op.
~
De vloek van het beest werd opgeheven en hij werd weer een man, niet wetend wat voor gevolgen dat zou hebben.
Hij kon leven als een mens, alles doen en ervaren wat hem jaren lang was afgenomen. Maar iedere dag hoorde hij het gehuil van Belle. De vrouw waarvan hij het meeste hield. Hij werd nog steeds gestraft door de zonde waardoor het eens allemaal begon; zijn egoïsme. De gangen van het reusachtige kasteel zouden nooit stil zijn. Het geluid van gejammer en gehuil dat afkomstig was van Belles laatste minuten zal voor altijd aanwezig zijn.

Reacties: