FanFic.nl

Reformatory ~ Liam Payne VS. Luke Hemmings

H9 ~ The Flight

Paar dagen later – zondag

Na een uur of drie inpakken, staan er een grote koffer en een weekend tas tegen de muur van mijn kamer. Een rugzak staat er naast en gaat dienen als mijn handbagage. Snel prop ik mijn lader, zonnebril en stuff like that erin. Deze week is nogal heftig geweest: de rechtszaak, het gedoe met Jake, de beslissing om naar Australië te vertrekken… Vrijdag heb ik nog afscheid genomen op school. Daniël was in huilen uitgebarsten. Chantal en Michael zaten er ook erg mee, maar aangezien ze straks met me meerijden naar het vliegveld, viel het wel mee. En dan heb je nog die asshole van een Jake. Hij wierp de hele tijd van die arrogante blikken. De kans om hem te slaan was zo groot, maar ik had geen zin meer om met hem te vechten. Ik wil de tijd die ik nog heb hier in Londen besteden aan mijn vrienden en familie. Ik weet dat ik na de rechtszaak heb lopen schreeuwen naar hem en hem terug zou pakken, maar ik heb me bedacht. Ik ga mijn kostbare tijd niet verspillen aan zo’n asshole als hij. Ik loop naar mijn bureau en pak mijn portemonnee, met het vliegticket, ID en de brochure met het adres van de school erin, en stop hem in het voorvak van mijn rugzak. De cijfers op mijn wekker verspringen en met grote, cijfers staat er aan gegeven dat het tien uur is. Met andere woorden: tijd om te vertrekken.
Vijf minuten later helpt Michael me met het sjouwen van koffer en tas. Mijn rugzak hangt al op mijn rug. We lopen de trap af waar Chantal en mijn ouders staan te wachten. Chantal rent op me af en geeft me een knuffel. Ze glimlacht even en ik glimlach terug. Mijn vader neemt de tas van Michael over en loopt er mee naar buiten. Michael achter hem aanlopend. Mijn vader tilt ze in de kofferbak en sluit hem weer. Mijn moeder sluit de deur van het huis af en ik werp nog een laatste blik naar het huis waar ik al mijn hele leven woon.
,,Tot snel.” Fluister ik zachtjes, waarna ik me op mijn hakken omdraai en in de auto stap met Chantal en Michael naast me. Mijn vader start de motor en we rijden de straat uit.

Een klein halfuur later parkeert mijn vader de auto en stappen we uit. Een groot vliegtuig stijgt net op en vliegt over ons heen.
,,Daar zit ik straks ook in.” Zeg ik tegen de anderen.
Ze glimlachen een beetje ongemakkelijk. Ik pak mijn rugzak uit de kofferbak en daarna volgen mijn koffer en tas ook. Ik sluit de kofferbak weer en loop richting de ingang met de anderen achter me aan lopend.

De schuifdeuren van het vliegveld openen zich en we stappen de centrale hal binnen. Overal lopen zakenmannen, strak in pak ,gehaast naar hun gate , terwijl ze tegen hun mobiel schreeuwen, gezinnen met kleine kinderen zitten in een van de vele restaurants iets te eten voor ze vertrekken en hier en daar staan wat grotere groepen. Met anderen woorden: Het is druk. Overal worden vluchten en tientallen misschien wel honderden gates aangegeven. Mijn vlucht vertrekt pas om twaalf uur dus ik heb nog zo’n twee uur de tijd.
,,Starbucks!” Chantal pakt mijn hand en die van Michael en trekt ons naar het Starbucks café.
Zo’n tien minuten later zitten we met z’n allen aan een tafeltjes bij het raam en zien we de verschillende vliegtuigen opstijgen en landen van hun verre bestemmingen. We praten over verschillende dingen. Chantal en Michael voeren een onbelangrijke discussie met als vraag: zijn pinguïns schattiger dan koala’s? Michael vindt van niet, maar Chantal vindt van wel. Het ziet er wel grappig uit.
,,Wat vind jij, Cari? Pinguïns zijn zo veel leuker dan koala’s?” vraagt Chantal.
,,Pinguïns zijn inderdaad leuker.” Zeg ik lachend om het gezicht van Michael.
,,Maar je maakt toch wel een foto als je een koala tegenkomt?” vraagt Michael met een pruillip.
,,Natuurlijk.” Antwoord ik.
Een big smile siert zijn gezicht. We praten nog over wat dingen en wat ik mee moet nemen uit Australië. Rond half 12 wordt mijn vlucht om geroepen:
,,Vlucht AND199 richting Sydney is klaar om te boarden. Begeef u naar gate vierentwintig C.”
Ik pak mijn spullen en we lopen richting gate vierentwintig C.

Als we de douane naderen, is het echt tijd om afscheid te nemen. Ik kijk ze alle vier één voor één aan.
Chantal staart me met roodomrande ogen aan, Michael friemelt met de rand van zijn shirt en mijn ouders staren me aan. Chantal kan zich niet meer inhouden en stormt op me af.
,,Ga niet weg, Cari! Laat me niet alleen achter met Michael. We zijn een drietal! Je bent mijn beste vriendin en ik kan een week al niet zonder je!.” Ze snikt het uit van verdriet en begraaft haar gezicht in mijn haren.
Michael loopt op ons af en slaat zijn armen om ons heen. Zijn hoofd rust op mijn hoofd en zo blijven we even staan. Chantal nog steeds huilend. Na een tijd moet ze me wel loslaten en krijg ik nog een knuffel van Michael.
,,Veel succes daar en blijf aan ons denken.” Hij geeft me nog een laatste knuffel, waarna hij plaats maakt voor mijn ouders.
,,Cariana, sorry dat het zo ver moest komen, maar onthoudt dat je moeder en ik het beste voor je willen. In dit geval is dit het beste voor je. Alsjeblieft haat ons niet, Kleine meid.” Zegt mijn vader, terwijl hij me in de ogen kijkt.
,,Ik haat jullie niet, ik hou juist van jullie en ga jullie missen.” Ik geef hem een knuffel.
Mijn moeder zegt hetzelfde als mijn vader, waarna ze me knuffelt. Ik kijk ze nog één laatste keer aan en loop richting de douane. Ik laat mijn ID zien, mijn rugzak wordt gecontroleerd en ik loop verder. Ik neem plaats op een van de stoelen.
Weer wordt mijn vlucht omgeroepen en nu is het echt tijd. Ik loop de slurf door en kom terecht in het vliegtuig, waar ik plaats neem bij het raam. Ik staar naar buiten en merk niet eens dat een jongen en meisje van een jaar of twintig naast me komen zitten. Zo geconcentreerd ben ik. We krijgen nog wat instructies over de veiligheid en daarna verlaten we het vliegveld. Londen veranderd in een kleine stip en na een tijd zie ik niets anders meer dan een eindeloos, dik wolkendek.

Sorry voor het lange wachten!
Ik ga voortaan meer posten.
I promise!!

Reacties: