FanFic.nl

Harry Potter and the One Shots

The Wedding

Fred floot bewonderend toen hun oudere broers, Bill en Charlie klaar stonden, beide met een bloem in het knoopsgat.
Een paar nichtjes van Fleur die aan de andere kant van het gangpad zaten giechelde zachtjes.
De muziek begon te spelen en Fleur kwam aan gezwoven door het gangpad. Diverse mensen konden hun ogen niet van haar af houden.
George stootte Fred aan en gaf hem een piepklein stukje perkament waar slechts één woord op stond: Doen?
Fred grijnsde, en knikte.
"Dames en Heren, we zijn hier bijeen gekomen om twee geliefden in het echt te verbinden."
Naast Fred zat Hermelien en zat tranen glinsteren in haar ooghoek.
"Vindt je het mooi?" fluisterde Fred haar toe, Hermelien knikte en glimlachte naar hem.
"Zou jij het zo doen?" Hij keek haar vragend aan toen hij de vraag stelde en deze keer schudde ze haar hoofd.
"Nee, meer rust en kleiner."
Fred grijnsde.
"Kan voor worden gezorgd." Hij glimlachte, zij ook.
Onopvallend verstrengelde hun handen zich in de plooien van Hermeliens gala gewaad.
De man was klaar een verzocht iedereen op te staan. Ron hield de hand van Ginny vast en George die van Fleurs zusje Gabrielle.
Emoties, dacht Fred, hadden op deze bruiloft duidelijk hoog spel.
Terwijl Bill en Fleur elkaar voor het eerst officieel mochten kussen.
Na de kus mocht het bruidspaar zich gereed maken voor de stroom van bezoekers en al gauw waren Fred en Hermelien van elkaar gescheiden. George grijnsde.
"Vindt ze het niet erg?" Vroeg hij terwijl hij zijn goeie oor naar hem toe draaide.
"Wat vindt ze niet erg?" Fred wist dondersgoed waar George het over had maar hield zich van de domme.
"Och gewoon," antwoordde zijn broer, "Dat je het ook met andere meisjes doet."
Fred grinnikte, "Nee, zij doet het zelfde, het is beter dat niemand het weet, voor nu." George knikte, ja dat herkende hij wel. Tenslotte had hij een soortgelijk verhaal gehad.
Er begonnen mensen te dansen.
Fred en George wisten Fleurs nichtjes te strikken, en danste met hen.
Fred legde zijn hand op haar heup en draaide haar rond, haar zilverblonde haar zwierde in het rond.
"Hoe heet je?" vroeg hij met een scheve glimlach.
"Daphne, en jij?" antwoordde ze met een lief glimlachje.
"Fred, en eenoor daar is George."
"Wat is er met zijn oor gebeurd?" vroeg ze fronsend. Terwijl ze door Fred opgetild werd en rond gedraaid.
"Eraf vervloekt," antwoordde Fred kort maar niet onvriendelijk. Ze knikte, "In dat gevecht een week geleden?" informeerde ze terwijl ze om een dansende Loena heen zwierden. Fred knikte en grijnsde om haar blik dat ze op Loena wierp.
"Da's Loena, de schat als je haar beter leert kennen zul je zien dat ze echt cool is!" Fred grijnsde en boog toen ze de laatste pas zette. Fred boog hoffelijk en nam afscheid van de haar.
Hij nam een glas drinken aan van een ober en ging naast een ander nichtje staan dat nukkig naar George en zo te zien haar tweeling zus, keek.
"Madamoiselle? Mag ik deze dans van u?" Fred stak zijn hand uitnodigend uit. Het meisje keek hem even verbaasd aan maar knikte toen.
"Graag, monsieur."
En in rustig nummer legde Fred zijn hand op haar rug en trok haar zachtjes naar zich toe.
"Wat is uw naam?" Vroeg het meisje aan hem, Fred glimlachte.
"Fred Wemel, en de uwe?"
"Babette," antwoordde ze haar hand op zijn schouder leggend.
"En uw zuster, als ik het goed heb geschat?"
"Ja ze is mijn tweelingzuster, Beatrice,"
Fred glimlachte, toen het nummer af was gelopen en haalde een derde nicht over om te gaan dansen, maar ze weigerde.
"Het spijt me, maar ik blijf waar ik zit, ik wil je niet opzadelen met me."
"Ach kom op, ik leid wel." grinnikte Fred vrolijk.
Ze bloosde en spuugde bijna de woorden eruit.
"Ik zou ja gezegd hebben als ik kon lopen."
Even was het stil terwijl ze naar haar schoot staarde, toen pakte Fred haar handen.
"Zoals ik al zei, ik leid wel."
Zijn blauwe ogen ontmoete de hare en voordat ze meer kon doen tilde Fred haar moeiteloos op. Ze sloeg haar armen om zijn nek en hij hield haar vast rond haar middel en plaatste haar voeten op de zijne.
"Zie? Iedereen kan dansen." Fluisterde hij zacht in haar oor. Ze had haar hoofd op zijn schouder gelegd.
De schemer was ingetreden.
Er klonk gelach, getik van glazen op blad, voetstappen die ritmisch op de muziek meegingen, gemompel van stemmen. De sfeer was exotisch en bijna dromerig.
Aan de rand van de dansvloer stond Fleur met Bill naast zich even toe te kijken en ze glimlachte, Fred had haar favoriete nichtje als danspartner en ze leken tevreden.
"Kom," fluisterde Fred tegen Babette, die enkel knikte, Fred zette haar terug in haar stoel en verliet de tent.
Onder de bomen die rondom de tenten stonden branden lichtjes in het duister.
Teder legde Fred, Babette in het gras. En nam naast haar plaats en samen keken ze naar de sterren boven hen.
"Dankje."
Fred keek opzij, "waarvoor?"
"Voor het dansen, dat heeft nog nooit iemand met me gedaan." Haar stem trilde en een stille traan flonkerde in het licht van de lampion vlakbij.
"Dan ben ik degene die jou behoort te bedanken." antwoordde Fred, terwijl hij zich op zijn zij draaide en teder de traan weghaalde.
Nu keek ze hem aan, "Hoezo?"
Fred glimlachte zacht.
"Omdat juist degene die anders zijn, bijzonder voor me zijn,"
Babette knipperde met haar ogen en keek de jongen aan.
Hij boog zich naar voren en gaf Babette vederlicht een kus.
Babette rilde.
Fred streelde haar mooie haren, toen haar wang en neus.
Babette pakte zijn hand.
Met de andere hand zijn nek en trok hem naar zich toe.
De zoen die volgde was gemeend, niet eens opwindend.
Gewoon het hoorde zo, vol liefde.
Alsof ze elkaar al jaren kende.
Hun handen deden het werk dat hen verder dreef.
Daar in het gras in het donker.
Dicht tegen elkaar lagen ze.
Nog steeds ritmisch bewegend op de muziek in de verte.
Zwaarder werd hun adem.
Bloter de huid onder hun feest gewaad.
Een bries speelde met het haar van het meisje en werd gegrepen door de jongen die ermee speelde.
De kus was bezegeld.
Zijn laatste, haar eerste.
Een vaarwel, die niet zou mogen komen.
Fred miste de meisjes zelden.
Maar er waren er twee die hij altijd met zich mee zou dragen.
Babette stierf toen ze gelukkig getrouwd was en oud.
Hermelien trouwde en leefde gelukkig.
Fred stierf.
George brak.
Zo moest het zijn.
Zei men.
Liefde overleefde altijd, maar nooit heel.

Reacties: