FanFic.nl

Schrijfwedstrijden

02 Het maakt meer kapot dan dat het heelt

Hoewel de alcohol in zijn keel brandt, voelt de jonge Pines zich vrij. Hoe meer hij drinkt, hoe meer zijn zorgen verdwijnen. Het heelt hem, laat hem even normaal voelen. Zijn vrienden drinken vrolijk mee. Dat zijn vriendin hem uiteindelijk verlaat, schreeuwend dat hij verslaafd is, boeit hem niet. Hij is niet verslaafd, hij is vrij.


De vloer is bezaaid met flessen, heel en gebroken. In sommigen zit nog een klein laagje vloeistof, de meeste met een flink hoog alcoholpercentage. De etiketten zijn gescheurd, vochtig of zelfs compleet verdwenen. Het boeit hem niet zoveel. Zijn ogen zijn gefocust op het flikkerende beeld aan de andere kant van de kamer. Het grauwige licht van de tv is het enige licht in de ruimte. De gordijnen zijn gesloten en de kamer lijkt te draaien. Buiten klinkt een motor, het slaan van deuren. Hij gromt wat en draait zich om.

‘Oom Stan, oom Stan!’ wordt er geroepen. Het klinkt dof. Hij kreunt, slaat zijn handen kort over zijn oren. Er wordt op de deur geklopt.
‘Laat maar kinderen, ik open de deur wel,’ klinkt er gedempt. Hij herkent de stem, weet dat het de dochter van zijn broer is, maar het liefst draait hij zich weer om. De deur opent echter en het schreeuwen klinkt harder.
‘Oom Stan, oom Stan!’ Er klinken voetstappen op de gang, dan de trap. Hij hoort hoe de kinderen enthousiast over de overloop rennen en dan zwaait de deur open. Licht stroomt naar binnen en de man kreunt weer. Net voordat de kinderen de kamer in willen stormen, hoort hij hoe ze worden tegengehouden.
‘Dipper, Mabel, stop nu meteen!’ Het klinkt paniekerig, maar de man opent zijn ogen niet.
‘Ga naar beneden en wacht daar op mama, oke?’
‘Ja, mama,’ klinkt er tweestemmig. Er klinken weer voetstappen op de trap en dan knipt het licht aan.

‘Oh, oom,’ wordt er gezucht. Er klinkt gerinkel van glas en hij hoort hoe een fles over de grond rolt. Dan zakt het bed in en opent hij eindelijk zijn ogen.
‘Ellen.’
‘Stanford.’ Ze staart hem aan en Stan zucht. Ellen schudt haar hoofd en sluit haar ogen kort.
‘Het is weer mis, oom. Dit kan echt niet meer. Ik kan Dipper en Mabel dit niet laten zien.’
Stan blijft stil.
‘Als je wilt dat ze nog naar de Raadsel Schuur komen, zal je echt meer je best moeten doen.’
Stan reageert nog steeds niet.
‘Oom, hoor je me wel?’
Stan haalt zijn schouders op en rolt zich naar zijn buik. Hij hoort Ellen zuchten, waarna ze opstaat.
‘Oom, ik wil dit niet langer meer. Bel me maar als je alles onder controle hebt. Soos zal ervoor zorgen dat je werkelijk naar een kliniek gaat.’ De vrouw verlaat de kamer en Stan hoort hoe ze de trap afloopt.

‘Kom, kinderen. We gaan.’
‘Maar we hebben oom nog niet gezien,’ hoort hij Mabel zeggen. Hij kan haar pruil voor zich zien.
‘Oom voelt zich niet zo goed vandaag.’ Er komt verder geen antwoord en Stan hoort hoe ze het huis verlaten. Zodra hij de motor hoort starten, grijpt hij om zich heen. Zijn vingers sluiten zich rond de hals van een fles en hij schudt het wat heen en weer. Hij kan de vloeistof horen bewegen. De man zet de fles aan zijn lippen en neemt een slok, alcohol niet langer brandend aan zijn keel.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.