FanFic.nl

Every Year A Letter [Afgerond]

Year Two

Lieve Ashton,

Welkom bij de tweede brief van Masons leven. Oké, dat klinkt heel dramatisch haha. Maar ja, je kan wel tegen een grapje hé . Hoe is het? Met mij gaat het wel beter, maar nog steeds moeilijk. Ik bedoel, zoiets blijft moeilijk, toch? Of word je er ooit wel beter van? Ik hoop het.
Mason heeft al veel geleerd weer in een jaar. Hij kan bijvoorbeeld al meer zeggen en probeert al te lopen. Ik zie hem nog wel snel als een sprinter door het huis rennen.
Oh ja, nu ik het toch over het huis heb, daar heb ik nog niks over verteld, toch? Nee, volgens mij niet. Nou, we wonen nog steeds in hetzelfde huis als waar jij voor het laatst hebt gewoond. Nog steeds dit knusse appartement net buiten het centrum. Met die heerlijke grijze hoekbank waar ik op neerplof na het werk, en met die bruine tafels. Een als salontafel en een als eettafel. En met dezelfde keuken, dus met dezelfde witte kastjes met de zwarte handvatten. Dus nog steeds hetzelfde huis.
Hoe leef jij? Ook in een mooi huis? Of in een groter huis? Of een kleiner, kan ook nog? Of in een huis waar je alles kan hebben wat je wilt?
Mason heeft vandaag, by the way, een hele leuke verjaardag gehad. Ik had mijn ouders, jou ouders, mijn zus en broer, jou zusje en broertje, kennissen met hun kinderen laten komen en zelfs Luke, Micheal en Calum. We stonden even stil toen we elkaar weer zagen, want ja, na zo'n gebeurtenis, blijft het moeilijk. We hebben et er even over gehad, over hoe het met elkaar ging en hoe iedereen ermee om ging. Dat was fijn, gewoon drie mensen die me snappen en erover mee kunnen praten. Natuurlijk voelt het voor mij anders dan voor hen, maar toch weer aan de andere kant weer hetzelfde. Maar na dat gesprek, zijn we gezellig bij de rest gaan staan en gewoon gedaan alsof er niks was. Natuurlijk blijft het elke dag door mijn hoofd spoken. Zo van, wat doe jij nu? Of, als er iets gebeurd, wat zou jij gedaan hebben? Of, hoe zou jij dit vinden? Of, zo van, dit had je ook mee moeten maken.
Net als dat je Masons eerste boertje had mee moeten maken. Normaal maken kinderen die heel vaak, al in het eerste jaar, maar Mason was er laat mee. Die boerde pas vijf maanden geleden. Het was heel schattig, want het was een klein boertje, maar je had er bij moeten zijn. Hij keek me daarna aan met zijn hazelnootbruine twinkeloogjes, precies zoals die van jou. Hij heeft jou ogen en mijn haarkleur en neus. Hij heeft een iets plattere neus, net als de mijne.
En afgezien van dat, wat was het leuk om Mason met andere kinderen te zien. Ik had dus kennissen uitgenodigd met hun kinderen, die ongeveer even oud zijn als Mason. En ze gingen zo goed met elkaar om. Ik bedoel, ze speelden de hele dag met elkaar, en ze wilden niet eens naar huis gaan. Mason schopt het nog wel ver later, geloof me maar.
Hij word een goede jongen, krijgt een goede baan en gaat, hopelijk, niet de verkeerde richting in. Maar dat is de toekomst, en dat komt wel.
Hij vraagt nog steeds, op dezelfde manier, steeds naar je, en steeds geef ik hetzelfde antwoord. Het is zielig, maar hij zal het later wel snappen.
Nou, lieverd, het is weer net tien over een in de nacht en ik ga maar eens slapen. Mason ligt allang in bed en is, gelukkig, nog niet wakker geworden.
Ik spreek je volgend jaar. Ik hou van je.

Liefs, Isobel.

Reacties: