FanFic.nl

Beauty and the Beast|| Larry Stylinson[afgerond]

006

Vanaf dat moment zit er bij elke maaltijd die hij krijgt een roos. Nooit is zijn kamer meer roosloos en al snel ruikt hij zelf naar rozen, wat hij er ook aan doet. Twee hele weken zijn weer verstreken en de enige geur die Louis ruikt is die van rozen. Het is al laat in de middag, het nadert de avond, en het is weer tijd voor een avondmaaltijd. Hij ligt op zijn bed te lezen als de deur van zijn kamer opengaat.

‘Zet het dienblad maar op de vloer, Pez,’ zegt hij zonder om te kijken. Er komt voor een paar seconden geen antwoord.
‘Ehm.’ De stem is dieper, langzamer dan die van Perrie en Louis draait zich met een ruk om. Zijn ogen vallen op een groot, harig beest bij de deur en hij knipper snel met zijn ogen.
‘Oh.’ Hij voelt zich wat licht in het hoofd, knippert snel, maar het beeld vervaagd en dan wordt het zwart.

Hij wordt wakker met een schok, kreunt zacht.
‘Auw.’ Meteen verdwijnt de druk rond zijn armen en hij knippert kort. Het beest is er nog steeds.
‘Ehm,’ zegt het zacht. Het kijkt de kamer rond, lijkt ongemakkelijk te zijn. Louis duwt zichzelf overeind en leunt tegen de muur bij het hoofdeind van het bed. Hij trekt zijn benen beschermend op en slaat zijn armen er omheen. Louis observeert het beest met angst, maar ook enige nieuwsgierigheid. Het lange, bruine haar lijkt zich op elk oppervlak van het beest te bevinden, wordt enkel op het gezicht en de handen, poten, onderbroken. Op de palmen van zijn poten zitten zwarte kussentjes, zoals bij een kat, en zijn nagels zijn zwart en scherp. Zijn neus is zwart en eigenlijk best wel schattig. Louis giechelt zacht en de aandacht van het beest bevindt zich met een ruk op hem.

‘Ben jij de gekozene?’ vraagt het beest uiteindelijk. Louis knikt en het beest knikt terug.
‘Be-ben jij Harry?’ vraagt Louis. Meteen nadat die woorden zijn mond verlaten, kan hij zichzelf wel slaan. Wat een domme vraag, natuurlijk is dit Harry. Het is niet zo dat er nog een ander beest rondloopt of zo.
‘Ja,’ antwoordt het, hij. Louis knikt en dan glimlacht het beest.
‘Je bent erg mooi.’
Louis sputtert wat, verbergt dan zijn gezicht in zijn handen. Het beest lacht en het is dezelfde lach die Louis weken geleden door het kasteel hoorde, nu enkel wat zachter.
‘Dank je?’ zegt Louis uiteindelijk. Harry glimlacht weer en Louis bloost.
‘Je ehm, je haren zijn erg mooi.’
Harry grinnikt, wrijft met een van zijn enorme poten over zijn arm.
‘Dank je.’
‘Moet je echt een enorm haarnet dragen als je kookt?’ spuugt Louis dan uit. Hij slaat zijn handen voor zijn mond en het beest lacht.
‘Nee, nee dat hoef ik niet.’

Louis knikt wat dom, kijkt dan pas naar het dienblad dat op zijn bureau staat.
‘Waarom nu pas?’ vraagt hij dan aan Harry. Het beest kijkt hem niet begrijpend aan.
‘Wat bedoel je?’
Louis gebaart naar het dienblad.
‘Waarom kom je me nu pas eten brengen? Waarom niet eerder?’
Harry haalt zijn schouders op.
‘De mensen uit het dorp vinden me nu niet bepaald aardig, dus ik moet altijd wat moed opbouwen.’ Louis knikt en laat zijn benen voorzichtig zakken. Harry geeft hem een brede glimlach.
‘Dat klinkt logisch,’ zegt Louis. Harry zegt niks, maakt een stuiptrekking met zijn hand. Louis kijkt hem raar aan.
‘Ehm, gaat alles oke?’
Harry kijkt hem strak aan, laat dan na een paar seconden zijn blik vallen en friemelt met zijn nagels. Hij antwoord niet op Louis’ vraag. In plaats daarvan staat hij op.
‘Eet smakelijk, Louis.’ Hij buigt en verlaat dan met een verwonderlijke souplesse de kamer, Louis alleen achterlatend. Louis staart naar de deur met verwondering, zich afvragend of dit eigenlijk wel echt is. Hij knijpt zichzelf.
‘Auw.’ Hij wrijft over de plek op zijn arm en staat dan op.
‘Geen droom dus,’ mompelt hij. Hij stopt een hap spaghetti in zijn mond en zucht.

De volgende dag vraagt hij aan Niall of hij naar huis zou kunnen. De kandelaar kijkt hem raar aan.
‘Hoe bedoel je? Wil je hier weg? Vind je het niet leuk? Hebben we iets verkeerd gedaan?’
Louis schudt zijn hoofd. ‘Nee, nee, jullie zijn geweldig. Het is alleen, nou ja, ik mis mijn vader en beste vriendin een beetje.’
De kandelaar kijkt hem aan, lijkt te twijfelen.
‘Ik weet het niet, Louis. We hebben de anderen ook nooit laten gaan, want er is zo’n grote kans dat je wegloopt en dan heeft Haz geen kans meer om-’ Hij houdt abrupt op met praten.
‘Geen kans meer op wat? Niall, wat wilde je zeggen?’ De kandelaar heeft grote ogen van paniek, houdt zijn mond stevig gesloten. Hij kijkt Louis nog een laatste maal aan en dan rent hij, zo snel als zijn kleine beentjes hem kunnen dragen, weg.
‘Niall!’ roept Louis hem nog na, maar hij weet dat het hopeloos is. Louis zucht en draait zich om, waarna hij richting de bibliotheek loopt.

‘Liam!’ roept hij zodra hij de ruimte in stapt.
‘Ja?’ komt er bijna meteen in antwoord. Een paar seconden later komt de klok in zicht. Louis stapt met resolute stappen op hem af en staat voor hem stil.
‘Waarom ben ik hier nu eigenlijk? Waar heeft Harry geen kans meer op als ik wegga? Mag ik mijn vader en beste vriendin zien?’ Louis vuurt de vragen in rap tempo op de klok af, maar Liam lijkt er niet van onder de indruk te raken.
‘Je hebt met Niall gesproken, neem ik aan?’
Louis knikt.
‘Die verdomde jongen kan zijn mond ook nooit gesloten houden,’ zucht Liam. Louis slaat zijn armen over elkaar.
‘Liam, ik wil antwoorden.’ Louis probeert stern te klinken, maar aan Liams geamuseerde blik te zien, lukt hem dat niet geheel.
‘Louis, dat is niet aan mij om te vertellen, dat moet Harry je toch echt zelf vertellen. Daarnaast kan ik je echt niet laten gaan. Het vlucht risico is nog te hoog.’
Louis rolt zijn ogen en zucht.
‘Goed dan.’

Hij slaapt die nacht onrustig. Hij heeft geen idee waardoor het komt. Misschien is het door het ontbreken van een roos bij zijn eten, misschien is het wel door de storm die buiten aan de gang is. Hij weet het niet en draait met een zucht weer naar zijn andere zij. De lakens voelen koel aan zijn huid, maar hij lijkt maar niet in slaap te kunnen komen. Hij slaakt een diepe zucht en verlaat het bed. Louis trekt een joggingbroek aan en verlaat op blote voeten zijn kamer. De tegels in de hal zijn koud aan zijn voeten, de beklede treden van de trappen brengen een welkome afwisseling. Hij wiebelt zijn tenen wat en loopt dan naar beneden. Er klinkt muziek en Louis houdt stil. Het klinkt alsof het uit de balzaal komt, dus op kousenvoeten loopt hij ernaar toe. Ook hier voelen de tegels koud aan zijn voeten. Voorzichtig opent hij een van de twee deuren en spiekt naar binnen. Wat hij daar ziet, laat de adem in zijn keel stokken.

Harry danst door de zaal, verschillende soorten meubilair danst om hem heen. Louis herkent Niall , Perrie en Liam, maar de rest kent hij niet. Een klap onweer klinkt en Louis slaat een gil, een zeer mannelijk natuurlijk mocht je het hem vragen. Hij valt de zaal in en hij hoort verschillende happen naar adem. Gegeneerd blijft hij liggen, verbergt hij zijn gezicht in de vloer waar hij nu eigenlijk wel heel graag doorheen zou willen zakken.
‘Gaat het wel, Lou?’ hoort hij iemand vragen. Hij durft niet op te kijken om te zien wie het is.
‘Lou?’ vraagt dezelfde stem weer. Hij spiekt omhoog, ziet enkel bruin haar.
‘Hey, Harry,’ zegt hij luchtig, ‘ik ben ehm je vloer aan het inspecteren, yup. Zeer mooie vloer, schoon ook enz-woaah.’

Hij slaakt weer een gilletje als hij wordt opgetild. Zijn voeten bungelen enkele centimeters boven de vloer en de hals van zijn t-shirt snijdt licht in zijn keel.
‘Ehm, Harry.’ Louis wordt voorzichtig op de grond neergezet en trekt zijn shirt recht.
‘Dank je. ‘ Hij kijkt op en ziet hoe de meubelen hem aankijken.
‘Ehm,’ zegt hij voor de zoveelste keer die avond. Harry lacht en pakt hem bij de bovenarm.
‘Louis, dit is mijn personeel.’ Harry gebaart naar alle meubelen.
‘Perrie, Niall en Liam ken je al. Het dressoir is Sophia, de spiegel is Zayn en die stoel daar is Louise, of te wel Lou.’
‘Oh leuk, een naam genoot, ‘ zegt Louis. Harry kijkt hem aan.
‘Heet jij ook Louise dan?’
Louis rolt zijn ogen en slaat zijn armen over elkaar.
‘Je weet wat ik bedoel.’
Harry’s ogen knijpen dicht als hij lacht.
‘Dat doe ik ja. Doe je met ons mee?’ vraagt hij dan.
‘Wat? Dansen? Echt niet, nop, nee, nada, nein, no.’

‘Ik haat je,’ zegt Louis met een geïrriteerd gezicht. Harry zwiert ze door de balzaal heen, de muziek galmt door de ruimte.
‘Ik ben er bijna zeker van dat je dat niet doet.’
Louis zucht en verstevigt zijn grip op Harry’s, zeer grote harige, arm.
‘Klopt, ik haat je niet.’
Harry glimlacht en maakt nog een rondje. Louis voeten glippen bijna van Harry’s enorme voeten, maar het beest weet hem snel weer omhoog te trekken. Rondom hen dansen de meubelen. De klok danst met het dressoir, de spiegel danst met de theepot. Niall danst met zichzelf en lijkt de grootste lol te hebben.
‘Dat bekent echter niet dat ik je op dit moment oh zo aardig vindt.’
Harry grinnikt.

‘Ach ja.’ De jongen maakt weer een draai en Louis glimlacht.
‘Je bent geen slechte danser.’ Dan gaapt hij. Harry kijkt met een glimlach op hem neer.
‘Is onze kleine Louis moe?’ zegt hij met een hoge stem. Louis slaat hem op de arm en grimast.
‘Ik ben niet klein, jij bent gewoon gigantisch.’
Harry haalt zijn schouders op.
‘Als jij zegt, Lou.’

Reacties: