FanFic.nl

Highway to Hell

Four.

Nog een week later. We hadden net twee nachten na elkaar in een hotel geslapen. Ik was dus twee volle dagen klopgeestvrij. En ik verzeker het je, de stilte van zo’n hotelkamer is hemels na weken van wakker schrikken door koude ademstoten of gelach.
En toch... voelt die bus vertrouwder. Ik zet één voet over de drempel en meteen voel ik haar aanwezigheid, alsof ik er een radar voor heb ontwikkeld. Ik hoor haar schuifelen, het lijkt alsof de hele bus ademt. Maar het jaagt me geen angst meer aan, het werkt me zelfs niet meer op de zenuwen. Ik denk dat ik aan haar begin te wennen.
‘Bill, wat sta je daar nou te treuzelen? Loop eens door, man!’ Tom duwt me ongeduldig in mijn rug, ik merk nu pas dat ik op het trapje heb staan treuzelen. Tom dumpt zijn spullen waar hij plaats heeft, schopt zijn schoenen uit en installeert zich met zijn laptop op schoot in de zetel. Ik loop langzaam naar achter, mijn tas over mijn schouder. Ze volgt me, ik voel het. Onder me, in de vloerdelen. Ze kruipt mee met mijn voetstappen.
Ik gooi mijn tas op mijn bed en ga ernaast zitten. Met gesloten ogen luister ik. Een zacht briesje doorheen de bus, een ver gegiechel. En dan heel stil, dat stemmetje.
‘Howdy, stranger.’ Ik glimlach, sta op en ren dan heel snel de slaaphoek weer uit. Ze had het verwacht, komt achter me aan. Ik spring over de zetel en beland bijna bovenop Toms laptop.
‘Kijk uit! Wat is het met jou?’ roept hij en drukt zijn speeltje beschermend tegen zich aan.
‘Spelletje,’ hijg ik met een brede grijns.
‘Met wie?’
‘De bus.’ Hij trekt zijn wenkbrauwen op en staart me een paar seconden aan.
‘Mensen, mag ik even jullie aandacht!’ roept hij en klapt in zijn handen. ‘Mijn lieve broertje is eindelijk die laatste vijs kwijtgeraakt en is nu officieel doorgedraaid. Voor klachten moet je niet bij mij zijn, ik heb mijn best gedaan, maar hij is een verloren zaak. Bedankt, dat was alles.’
‘Zuurpruim,’ plaag ik en spring dan weer naar achteren als ik een koude vlaag in mijn haar voel. Tegen de deur van de badkamer blijf ik staan.
‘Nadezh?’ fluister ik. Even niets. Dan...
‘Boven je,’ Ik kijk omhoog en ze plakt tegen het plafond als een kleurloze imitatie van Spiderman. Als een trapezeartieste zwiert ze zich omlaag en komt voor mij op haar voeten neer.
‘Dat was leuk. Heb je me gemist?’
‘Absoluut niet,’ zeg ik droog, grinnik dan om haar beteuterde gezicht. Ergens is ze meer mens dan ze wil toegeven. ‘Maar ik ben toch blij dat ik terug ben.’ Meteen lacht ze haar scherpe tanden bloot.
‘Flauw hoor. Maar ik heb jou best gemist. Het is hier saai zonder jou, ik...’
‘Stil eens.’ Ik steek mijn vinger op en spits mijn oren alsof ik probeer te luisteren. Ze fronst.
‘Wat dan? Ik hoor n-‘
‘Sucker!’ Ik duw haar tegen haar schouders. Ze geeft een verrast kreetje als ze de muur raakt en er meteen in verdwijnt. Grinnikend ren ik de bus verder op en af, hoofdschuddend nagekeken door mijn broer en de andere bewoners, tot ik uitgeput in mijn bed donder.
‘Wauw, dat was best fun,’ hijg ik en klop met mijn knokkels op het paneel achter mijn hoofd. ‘Nadezh? Ben je daar nog?’ Als antwoord komt er een schor gehoest uit het roostertje van de airco boven mijn hoofd. Ik ga rechtop zitten en tik met mijn nagels op het ding.
‘Nadezh?’
‘Ik... kom al! Jaag me niet... op!’ Elk woord wordt begeleid door gekuch. Plots maakt het rooster een piepend geluid, klapt het langs één kant open en komt Nadezh eruit tuimelen, begeleid door wat aanvoelt als een halve kilo stof uit het binnenwerk van de bus.
‘Grapjas! Je hebt me in het ventilatiesysteem geduwd!’ gromt ze en hoest hard in haar hand. Een mondvol stof komt tevoorschijn.
‘Ieuw,’ zeg ik droog en sla de stofpluizen van mijn bed en mijn kleren, veeg er een paar van haar schouders.
‘Maar het heeft zo ook zijn voordelen,’ zegt ze en steekt haar grijze tong uit. Op het puntje ervan balanceert een grote, harige en gelukkig heel erg dode spin.
‘Oh komaan, Nadezh! Doe weg!’ gil ik. Dat neemt ze blijkbaar nogal letterlijk want de tong verdwijnt met spin en al naar binnen en ze vermaalt het beest luid krakend tussen haar tanden.
‘Lekker hoor,’ giechelt ze.
‘Zo bedoelde ik het niet! Dat is goor!’
‘Wat nou? Ik moet ook eten!’
‘Ik dacht dat jij van spinnen hield?’
‘Doe ik ook,’ grijnst ze. ‘Ik ben dol op spinnen!’
‘Jij liever dan ik, hoor,’ gruwel ik. ‘En haal alsjeblieft die restjes tussen je tanden vandaan, het ziet er niet uit!’ Ze klapt haar mond dicht en ik zie haar tong onder haar lippen bewegen.
‘Beter?’ vraagt ze en showt haar naaldscherpe gebit.
‘Veel beter.’ Tevreden kruipt ze plots bovenop mijn schoot en nestelt haar hoofd in mijn nek. Haar webharen kriebelen tegen mijn wang.
‘In ieder geval, ik ben blij dat je terug bent,’ snort ze. Verbaasd kijk ik naar haar omlaag, haal dan mijn schouders op en ga weer gemakkelijk zitten. Ze weegt niet meer dan een kat, maar toch geeft ze warmte af waar ze op mijn borst ligt. Een spinnetje kruipt vlak voor mijn neus uit haar haren tevoorschijn en kruipt mijn richting uit. Ik bijt op mijn tong en negeer het zo goed mogelijk, maar als het ding op mijn gezicht probeert te kruipen, blaas ik het toch maar snel weg.
Een vreemd geluid weerklinkt plots, en het duurt even voor ik doorheb dat het van Nadezh afkomstig is. Ze spint als een kat, een merkwaardig rustgevend geluid. Ik gluur naar haar gezicht en zie dat haar ogen gesloten zijn, ik denk dat ze slaapt. Nu lijkt ze bijna een gewoon meisje.
Ik sluit ook mijn ogen en leg mijn wang tegen haar haren, negeer het gevoel van het spinrag. Wanneer ik bijna indommel, fluistert ze ‘Heb je me echt niet gemist?’
Ik zucht en antwoord dan maar naar waarheid ‘Eigenlijk wel.’

Reacties: