FanFic.nl

Beauty and the Beast|| Larry Stylinson[afgerond]

008

De reis naar Roozentuin gaat snel voorbij en voordat Louis het doorheeft, staat hij alweer voor de grote, dubbele deuren. Hij mist het dorp, natuurlijk mist hij het dorp, maar hij miste het kasteel eigenlijk ook wel. Een gedachte die eigenlijk wel schokkend voor hem is. Nooit hij had verwacht dat hij het kasteel zou missen, maar hier is hij, een tijd later en het kasteel missend. Hij haalt diep adem en duwt dan de grote deuren open. Zodra hij de hal instapt, wordt hij bestormd door verschillende meubelen.

‘Woah woah woah!’ roept hij verrast. Ze staan abrupt stil en glimlachen naar hem op.
‘Hi Louis,’ zeggen ze dan in koor. Louis glimlacht en hurkt.
‘Dank jullie wel allemaal. Hebben jullie me zo gemist?’
Ze stemmen allen in en Louis grinnikt.
‘Zo bijzonder ben ik toch niet?’
‘Je brengt leven in het kasteel,’ zegt Perrie opgewekt. Louis glimlacht weer en geeft haar met twee vingers een klopje op haar deksel.
‘Dat is lief van je.’
Ze glimlacht breed en dan verdwijnen ze weer een voor een. Louis staat weer op en trekt zijn jas uit. Hij hangt hem over zijn arm en loopt richting de trap.
‘Lou,’ klinkt er dan. De stem is diep en Louis glimlacht licht.
‘Harry.’ Hij kijkt op en ziet het beest bovenaan de trap staan. Het jasje hangt zoals altijd open, een gescheurde broek rond zijn poten.
‘Je bent terug gekomen.’ Hij klinkt verbaasd, verrast en een tikje opgelucht. Louis knikt.
‘Natuurlijk. Ik had het beloofd, niet?’
Harry glimlacht en loopt naar beneden.

‘Heb je al gegeten of kan je mij vergezellen bij het diner?’
‘Je eet?’ flapt Louis eruit. Harry lacht, luid en vanuit zijn buik. Gegeneerd slaat Louis zijn handen voor zijn ogen.
‘Natuurlijk eet ik, Louis. Hoe moet ik anders overleven?’
Louis haalt zijn schouders op, heeft zijn handen nog steeds voor zijn ogen geslagen. Dan voelt hij twee klauwen rond zijn polsen en worden zijn handen voorzichtig weggetrokken.
‘Een antwoord?’
Louis staart hem aan. Zijn ogen zijn groen, merkt de jongen op, maar er zit ook wat blauw in en een stukje grijs. Het zijn mooie ogen, zeer mooie ogen.
‘Lou?’
Louis knippert.
‘He?’
Geamuseerd kijkt Harry hem aan en laat dan Louis’ polsen los.
‘Ik vroeg of je met mij wilde eten.’
Louis knikt en Harry glimlacht, waarna hij zegt: ‘Mooi.’

Harry leidt hem naar een zaal waar Louis nog niet eerder is geweest. Een lange tafel staat in het midden van de zaal, gedekt met heerlijk uitziend voedsel. Kandelaars staan in het midden van de tafel en Louis glimlacht.
‘Is dit speciaal voor mij?’
‘Tuurlijk niet, zo eet ik altijd.’
Louis staart Harry met open mond aan, die hem voor enkele seconden serieus aankijkt en dan in lachen uitbarst. Louis slaat hem.
‘Ik dacht even dat je serieus was.’
Harry lacht nog steeds en Louis rolt zijn ogen. Vervolgens zet hij koers naar de tafel, hoort hoe Harry achter hem aankomt. Ze gaan beiden aan een kop zitten en Louis slaat zijn armen over elkaar.
‘We zitten wel erg ver weg.’
Harry haalt zijn schouders op, lepelt een hap aardappelen naar binnen die Louis in drie zou moeten doen.
‘Zo ben ik het gewend, eet smakelijk.’
Louis is even stil, haalt dan zijn schouders op en begint te eten.

Een aantal weken verstrijkt. Louis mag het dorp nog een paar keer bezoeken en elke keer weer krijgt hij iets meer respect voor Harry, elke keer weer heeft hij het idee dat hun vriendschap sterker wordt. Als hij ’s avonds niet kan slapen, glipt hij naar beneden, naar de danszaal. Negen van de tien keer is Harry daar te vinden, dansend met zijn personeel. Elke keer weer wordt Louis meegetrokken in hun feestje. Op een dag bevinden de twee zich in de bibliotheek. Buiten regent het, binnen is het warm.

‘Zeg, Harry?’ vraagt Louis. Het is al een tijd stil tussen de twee.
‘Hmhmm?’ humt hij in antwoord. Louis glimlacht.
‘Mag ik je iets vragen?’
‘Dat heb je net gedaan.’
Louis gooit een kussen naar het hoofd van Harry. Harry ontwijkt het lachend.
‘Serieus, Harold.’
‘Natuurlijk, Lou. Vraag maar raak.’
Louis knikt en denkt even na.
‘Wil je me vertellen hoe je zo bent gekomen?’ vraagt hij dan. Hij kijkt naar Harry, ziet hoe deze verbaast opkijkt.
‘Maar dat weet je toch allang?’
Louis haalt zijn schouders op.
‘Ik heb de verhalen gehoord ja, maar verhalen zijn niet altijd waar. Ik wil jouw verhaal horen, niet het verhaal dat door anderen wordt verteld.’

Harry gloeit, dat is de enige manier waarop Louis het kan uitleggen. Harry’s glimlach is breed, splijt zijn gezicht bijna in midden en als hij een huid had, had hij rode wangen gehad, dat weet Louis bijna zeker.
‘Echt?’ vraagt hij dan. Louis knikt en Harry staat op.
‘Ik ga je een knuffel geven,’ waarschuwt hij Louis. Louis knikt en Harry trekt de jongen in zijn armen. Hij is voorzichtig, weet dat hij Louis anders plet, maar probeert er toch zoveel mogelijk liefde in te storten. Louis glimlacht en slaat zijn armen rond Harry’s lichaam. Ze knuffelen voor een tijdje en dan trekt Louis zich terug.
‘Krijg ik nu mijn verhaal?’ De huid rond zijn ogen krinkelt, zo wijd glimlacht hij. Harry knikt en gaat weer op de grond zitten. Hij friemelt wat met zijn nagels en Louis kijkt hem afwachtend aan.
‘Het was mijn verjaardag. 1 februari. Ik werd tweeëntwintig die dag.’ Harry slikt, staart strak voor zich uit.
‘Het hele dorp was in de balzaal, allemaal voor mij.’ Hij krult zijn lippen op, weigert Louis aan te kijken.
‘Het stormde die avond, maar binnen was het warm. Muziek galmde door ze zaal, werd vergezeld door het geklets van mannen en vrouwen.’

‘Het was laat in de avond en de storm werd vergezeld door onweer. De deuren klapten open en in de deuropening stond een vrouw. Ze was doorweekt, smeekte me of ze mocht schuilen voor het weer.’
‘Liet je haar?’ vraagt Louis. Harry kijkt hem kort aan, schudt dan zijn hoofd.
‘Nee. Ik was zo arrogant toen. Zo vol van mezelf. Ik wees haar de deur weer.’ Hij kijkt Louis aan, maar Louis geeft geen enkel teken van afschuw.
‘Ze vervloekte me. Zei dat als de klok middernacht sloeg ik zou veranderen in een beest. Mijn personeel vervloekte ze met me mee. Ik geloofde haar eerst niet, maar toen sloeg de klok middernacht. De zaal was plotsklaps leeg en donker en ik was verandert in een beest. Mijn personeel, mijn vrienden, waren verandert in meubelen.’
Louis ziet hoe Harry snel een traan wegveegt en wordt overspoeld door verdriet.
‘Het spijt me, Harry.’ Hij laat zich van de bank afglijden, plant zich naast Harry op de vloer en slaat beiden armen rond Harry’s middel. Harry zucht en legt een zware arm rond Louis’ schouders.
‘Toen ik was verandert, vertelde ze me de manier waarop ik weer terug zou kunnen veranderen, waarna ze verdween.’
Louis kijkt hem aan.
‘Zou je me willen vertellen hoe je weer terug kan veranderen?’
Harry haalt zijn schouders op, kijkt Louis aan.
‘I-ik ehm,’ hij valt even stil, ‘een kus uit ware liefde,’ fluistert hij dan. Louis knippert, kijkt hem aan.
‘Wat.’
Harry knikt enkel en Louis’ hersenen kraken.

‘Oh, ohhh.’ Er lijkt een kwartje te zijn gevallen en Harry kijkt de jongen afwachtend aan.
‘Daarom vraag je elk jaar een jongen naar het kasteel.’
Harry glimlacht en knikt. ‘Heel slim van je.’
Louis glimlacht en schudt zijn hoofd. ‘Soms ben ik wel slim.’
Harry kijkt hem met twinkelende ogen aan. ‘Heel soms.’
Louis slaat hem.

Het is weer een tijd stil tussen de twee en Louis bladert door een boek heen. Uiteindelijk wint zijn nieuwsgierigheid het weer.
‘Zeg, Harry?’
Harry humt in antwoord en Louis zoekt naar woorden. Dan: ‘Wat is er met de andere jongens gebeurd?’
Harry antwoord niet, blijft door zijn boek bladeren. Louis ziet zijn keel bewegen, ziet hoe het beest slikt. Er komt nog steeds geen antwoord.
‘Harry?’
Het beest schudt zijn hoofd en buigt het verder naar zijn boek.
‘Ik wil er niet over praten.’
Louis kijkt hem vertwijfeld aan, legt zijn boek weg.
‘Is het zo erg? Kom op, Harry, je kan het me vertellen.’
‘Ik wil er niet over praten,’ herhaalt Harry. Louis fronst.
‘Ik zal het niet door vertellen als je daar bang voor bent, ik wil he-‘
‘Ik zei dat ik er niet over wilde praten!’ buldert Harry door de zaal. Het kaatst tegen de wanden, komt terug en klinkt luid in de oren van Louis. Die krimpt ineen, slaat zijn armen beschermend om zich heen. Hij hoort hoe Harry opstaat en het boek op de grond smijt. Boze voetstappen klinken, daarna het slaan van de deur. Louis haalt trillend adem en sluit zijn ogen.

Reacties: