FanFic.nl

Schrijfwedstrijd.

De voortuin

Het was zijn meisje die ze bruut van hem afgenomen hadden. Die vervolgens nog maar één keer langs was gekomen om hem een fijne verjaardag toe te wensen. Sinds dat laatste bezoek had hij de gordijnen niet meer open gedaan en de deur nauwelijks nog van het slot afgehaald. De enige uitzondering was de buurvrouw, die zo lief was om nu al vijf jaar voor hem elke zaterdag de boodschappen mee te nemen. Ze vroeg vaak of hij geen gezelschap wilde en of ze niet even naar binnen mocht om een kopje oplos koffie te drinken. Maar hij moest er niks van weten. Hij vertrouwde niemand meer sinds Bloom erachter kwam dat ze een fee was, en ze die enge monsters in zijn huis had gelokt. Hij bibberde bij de gedachte van die wezens die vijf jaar geleden zijn huis hadden gesloopt en kroop nog wat verder onder het fleece deken dat hij altijd op de bank had liggen. Voorzichtig nam hij een slok van zijn al bijna koude thee.
Het liep tegen de middag van de doodnormale woensdag in september. Het was somber weer. Dat hij had die ochtend opgemerkt toen hij even het gordijn opzij had geschoven. Dat deed hij elke ochtend. Als hij dat niet deed was hij bang dat hij niet meer wist in welk seizoen hij nou werkelijk leefde.
Nogmaals nam hij een slok thee. Hij hoorde kinderen buiten spelen, auto’s over de straat rijden, twee vrouwen vrolijk kibbelen vlak voor zijn deur. Hij wilde dat ze weg gingen. Ze hadden ten slotte vast niks te zoeken voor zijn deur.
Hij wilde zijn laatste slok thee nemen toen er luid om de deur gebonkt werd. De vrouwenstemmen waren weg en ook de kinderen en de auto’s hoorde hij niet meer. Alleen het gebonk. Zijn ogen sperde wijd open. Verstijfd zat hij op zijn stoel. Zijn handen stevig om de thee mok heen. Het gebonk werd harder en harder. Het hield niet op.
“Ga weg!” schreeuwde hij. Hij zette de thee mok naast zich neer, kneep zijn ogen heel hard dicht en trok het fleece deken helemaal over zich heen. Ze kwamen hem halen. Ze kwamen hem halen om Bloom te krijgen. Om hem te martelen. Want ze wilden Bloom. Hij wist niet waarom, maar hij wist het zeker.
Zo bleef hij de hele middag verkrampt zitten terwijl het gebonkt elke minuut harder werd. En de mensen liepen net zo vrolijk over straat als voorheen. Zonder de deur van hem ook maar een blik waardig te geven. Want de voortuin was leeg. Net zoals elke andere middag.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.