FanFic.nl

A student loves a teacher (Harry Potter)

Hoofdstuk 1: De opdracht

Hoofdstuk 1: De opdracht.
Het was donker in het huis waar Sirius was opgegroeid, Hermelien liep stilletjes door de gang, ze bekeek een van de vele lugubere schilderijen die er hingen. Er klonk geklop op de deur en Hermelien schrok op van haar gedachtes. Gehaast liep Molly naar de deur, snel deed zij deze open. Bang dat het schilderij van Sirius zijn moeder weer zou beginnen te krijsen. Een gedaante gehuld in het zwart trok de aandacht van Hermelien. Weer voelde ze het vertrouwde kriebelende gevoel in haar maag. Voorzichtig keek ze naar de zwarte gedaante die kil voor zich uitstaarde. Het was voor Hermelien allemaal begonnen aan het einde van haar vierde schooljaar. Toen Voldemort herrezen was en professor Sneep aan Droebel vertelde dat hij zijn eigen leven had geriskeerd om Voldemort te bespioneren. Dat was het moment dat Hermelien een vorm van respect begon te ontwikkelen voor haar toverdrank docent en al snel gingen die gevoelens veder, veel veder dan zij zichzelf ooit voor mogelijk had kunnen houden. Hermelien had een paar jaar geleden nooit kunnen geloven dat ze dit voor een leraar zou voelen en al hellemaal niet voor Severus Sneep!
Severus Sneep bij grimboudplein 12 naar binnen om verslag te doen van de bijeenkomst waar hij zojuist was geweest. Hij was uitgeput, de bijeenkomst was geen pretje. Voldemort was in een zeer slecht humeur en dat hadden de dooddoeners goed te verduren gehad. Alsof de avond nog erger kon was hij ook nog eens gedwongen om samen in één ruimte te zijn met zijn school rivaal Sirius Zwarts. Sneep keek de gang door en slaakte een geïrriteerde zucht toen hij zag hoe Nymphadora Tops weer eens bijna de trollen paraplubak omschopte. Het wicht zou er nog eens voor zorgen dat ze allemaal vermoord zouden worden door haar onhandigheid. Iets in de gang ving zijn blik, Hermelien Griffel stond aan het einde van de gang een schilderij te bekijken, maar al snel keek ze op van het schilderij naar de menigte. Een rilling ging door zijn lichaam, om de een of andere rede voelde hij zich een soort van aangetrokken tot het meisjes. Iets wat hij zichzelf direct weer verbood om te voelen. Hij was een leraar en zij was een leerling om nog maar te zwijgen over haar leeftijd! Zij was veelte jong voor hem. Waarom moest hij het zichzelf altijd zo moeilijk maken? Waarom kon hij niet vrouwen leuk vinden die ook daadwerkelijk bereikbaar waren. Even keek hij haar recht in de ogen aan, snel wende hij zijn blik af. Voordat hij hier nog langer over door zou piekeren liep hij dan ook snel de keuken in.
Het hart van Hermelien sloeg op hol toen Sneep haar had aangekeken, zijn diepe zwarte ogen waren vol van Mysterie vond Hermelien. Hermelien draaiden zich om klaar om naar boven te lopen, maar de stem van Perkamentus hield haar plotseling tegen. “Juffrouw Griffel, u zou mij een groot plezier doen door deze vergadering bij te wonen.” Hermelien keek het schoolhoofd verbaast aan, Hermelien zag de gebruikelijke twinkeling in de ogen van professor Perkamentus die erop duiden dat hij een of ander raadselachtig plannetje had. “Natuurlijk professor.”Zei Hermelien, ze was te nieuwsgierig om het aanbod te weigeren, maar ergens was ze ook bang, het kon niet zonder rede zijn dat professor Perkamentus haar dit vroeg. Samen met professor Perkamentus liep ze naar binnen, de helle tafel zat al vol, behalve de plaats naast Sneep was leeg, de moed zonk Hermelien in de schoenen, nu kon ze hem niet langer ontwijken. Ze slaakte een diepe zucht en nam plaats.
Sneep voelde zich uiterst ongemakkelijk toen Hermelien naast hem ging zitten, naar zijn mening was dit veel te dichtbij. Ook maakte dit dat hij nu nog beter zijn best moest doen om haar te negeren en niets te laten merken.

Zwijgend luisterde Hermelien naar de vergadering, ze vroeg zich nog steeds af waarom ze hierbij aanwezig moest zijn. Snel wierp ze een blik op Sneep die naast haar zat, heel soms keek ze precies op het moment dat hij naar haar leek te kijken, maar voordat ze dat goed kon zien keek hij alweer van haar weg. Ergens vond ze het prettig om naast hem te zitten, maar aan de andere kant vond ze het ook drie keer niets, nu moest ze nog beter haar best doen om niets te laten merken en dat gaf haar een afschuwelijk gevoel diep van binnen. Nu pas viel het haar op dat hij naar verschillende kruiden en planten rook, wat achteraf gezien erg logisch was aangezien hij een toverdrank docent was en regelmatig met planten en kruiden in aanraking kwam. Ze vond het erg lekker ruiken.
Sneep wierp weer een vluchtige blik op Hermelien voordat hij veder ging met stug voor zich uit staren en vroeg zich af waarom zij bij merlijnsbaard hier in godsnaam bij aanwezig moest zijn. De geur van perziken drong zijn neus binnen, met zo’n grote neus was dat ook niet erg moeilijk. Pas na een aantal minuten besefte hij dat de geur afkomstig was van Hermelien. Even vergat hij hierdoor op te letten, pas toen zijn naam viel kwam zijn aandacht terug bij de vergadering.
“Severus, zo als jij vorige week al aan mij hebt vertelt, gaan alle dooddoeners morgen avond naar een feestje bij de malfidussen in kostuum?” vroeg Perkamentus aan Sneep, met een verdachte twinkeling keek hij Sneep aan, Sneep kreeg meteen een onaangenaam gevoel van binnen en vroeg zich af wat de oude man nu weer had bekokstooft. “Dat klopt, professor.” Antwoordde Sneep stijfjes. “Ik wil dat jij en mevrouw Griffel daar samen heen gaan.” Sneep keek Perkamentus gechoqueerd aan, hij wist dat er iets niet goed zat, maar dit? “Wat?”floepte hij eruit. “Niemand zal Hermelien daar herkennen, als je niemand mee brengt zullen ze dat verdacht vinden en als je hellemaal niet gaat zullen ze je niet langer vertrouwen.”lichte Perkamentus toe. “Severus jij gaat in je dooddoeners gewaad en voor Hermelien hebben we een masker en een jurk die bij het gewaad past.”
Professor Anderling haalde een zwarte jurk tevoorschijn versiert met grijs kant en pof mouwtjes, grijze zijde handschoenen die dezelfde kleur waren als haar jurk, een zwarte choker ketting met een cirkeltje in het midden alsof de maan aan de ketting hing, maar het mooiste van alles was het grijze masker versiert met kant en veren. Hermelien keek ademloos naar de jurk. “mevrouw Griffel denkt u dat u dit kan?” vroeg Perkamentus haar vriendelijk. Hermelien knikte stijfjes, ze was te verbaast en te nerveus om ook maar iets te zeggen. Helaas voelde ze zich zo erg onder druk dat ze geen andere keuze zag dan ja zeggen. Sneep keek haar woedend aan, alsof hij boos was dat ze de opdracht niet had geweigerd. Ze voelde haar binnenste nog meer in elkaar krimpen. Helaas besefte ze ook hoe belangrijk het was dat ze dit doen. Ze wist dat de andere vrouwelijke orde leden bekend waren bij de dooddoeners of zelfs familie waren. Waardoor hun helaas geen optie waren en iemand van buiten de orde konden ze niet vertrouwen. “Heel goed.”Zei Perkamentus naar Hermelien haar mening veel te vrolijk. “Professor Anderling zal u morgen helpen om de jurk aan te trekken.” Hermelien knikte en keek weer naar Sneep die nog altijd moorddadig voor zich uit keek en duidelijk van plan was te blijven zwijgen. “Dan stel ik voor dat we er voor vanavond allemaal een einde aan breien en we een goede nacht rust pakken.”Zei Perkamentus vrolijk, hij stond op en net als de rest van de orde vertrok hij. Hermelien keek nog naar Sneep die zijn mantel van de stoel af griste en ook naar buiten verdween. Hermelien ademde diep in en uit, om zichzelf weer onder controle te krijgen. Ze was bloed nerveus voor morgen avond. Ook wist ze dat morgen haar zelfbeheersing zwaar op de proef zou worden gesteld. Ze zou aan Sneep niet mogen laten merken wat ze echt voor hem voelde, ze wist al langer dat hij niets voor haar zou voelen maar de woede die hij vanavond had uitgestraald had het alleen maar nog meer bevestigt aan Hermelien dat hij geen gevoelens voor haar had en ook nooit zou krijgen. Ze slaakte nog een diepe zucht en vertrok toen naar boven om in een diepe onrustige slaap te vallen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.