FanFic.nl

A place called Narnia, You Said?

The mask and being sorry once again

Ik voel mijn binnenste bevriezen en tegelijk heb ik het veel te warm. ‘Waarom? Jullie kunnen er allemaal niet aan doen. Het is alles behalve jullie schuld, voel er geen spijt om. Verloren moeite. Ze waren trouwens mijn familie niet,’ zeg ik hard hoewel alles dat eerst bevroren was nu in stukjes breekt en terug ontdooit. Het doet pijn om zo te praten, maar zonder het masker dat ik net heb opgezet, beteken ik niks meer. ‘Aya!’ Uit het niets duikt Luïwé op met Caspian op haar hielen. ‘Waar was je in godsnaam? Ik was doodongerust! Je had ziek kunnen worden of gevangen genomen kunnen worden!’ Tiert Luïwé. Verbaasd staart iedereen haar aan terwijl haar woorden door de gang galmen en het opnieuw stil wordt .Snel herstel ik me. ‘Calm Down! Je bent mijn moeder niet,’ zeg ik ijskoud. Luïwé bloost lichtjes en zegt dan: ‘Ik bedoel dat je dood niets voor Narnia kan betekenen.’ Ik kijk haar strak aan. ‘Ik ben oud genoeg om op mezelf te passen, dat doe ik al vanaf mijn tiende. Dus dankjewel maar ik heb je ongerustheid echt niet nodig,’ Luïwé zucht en de rest lijkt te herleven. ‘Heb je honger?’ vraag Caspian zacht. Ik knik en volg hem naar de stenen tafel met de anderen al sjokkend in mijn kielzog. ‘We hebben alleen berenvlees en water…’ zegt Caspian verontschuldigend terwijl hij kleine in bladeren gewikkelde pakketjes tevoorschijn haalt. Ik haal mijn schouders op. Het doet er niet toe. Ik heb spijt van mijn reactie tegen Luïwé en mijn uitbarsting over mijn familie en dat is het enige wat nu in mijn hoofd rnddanst. Ik slik en neem het gebraden vlees dat Caspian me aanreikt, aan. Ik merk dat Peter me van op een afstandje zit te bekijken, maar sla er geen acht op. ‘Gaat het wel?’ vraagt Caspian stilletjes. Ik knik en schenk hem een klein maar lief glimlachje. Vrijwel meteen schieten zijn mondhoeken ook in de lucht maar de bezorgdheid in zijn ogen verdwijnt niet. Ik vraag me af wat Luïwé ze vertelt heeft, dat iedereen zo bezorgt is. Het komt me eerlijk gezegd mijn oren uit. Ik ben denk ik ongeveer even oud als Susan en haar laten ze met rust. Niet Eerlijk ! Ik neem een hap uit het vlees, dat nog het meest naar rotte bloemkool smaakt maar daar geef ik niet om. Als er iets is wat ik gedurende de oorlog geleerd heb, is het dat mens alles eet als hij honger heeft. Laat ik het zo stellen; mijn smaakpapillen zijn min of meer afgestorven door het eten van aardappelschillen en andere restjes. Maar je at wat je te pakken kon krijgen, desnoods ten koste van anderen. Je zou eens moeten weten hoeveel vrienden van me er onderdoor zijn gegaan, door een gebrek aan voedsel. Gelukkig voor mij hebben we het nooit echt breed gehad thuis, en had ik dus ook een kleine maag en niet veel voedsel nodig. Het is stil in de ruimte en ondanks de dikke muren en de berg hoor ik hoe de storm al het leven in zijn macht neemt met behulp van wind en regen.

Reacties: