FanFic.nl

FF's Schrijfuitdaging.

De kleur van Oscar Wilde

Fel gekleurde jurken. Bont gekleurde korsetten. Blote benen. Mannen en vrouwen juichten. De danseres van de avond rees uit het gat van het podium omhoog.
Een jongeman van begin dertig lette er nauwelijks op. Hij was hier om een totaal andere reden.
Flitsende gekleurde lichten, schetterende muziek en lachende geverfde gezichten. Als bezoeker was je hier niet veilig als je sieraden droeg. De man droeg dan ook niet meer dan een bronzen zakhorloge in zijn binnenzak.
Bij de bar nam hij plaats op een van de krukken en wachtte af. Zijn afspraak had deze opzichtige plek gekozen omdat men hen beiden er niet zou verwachten. En dus zouden ze in deze krioelende hossende massa niet opvallen. De man met blond haar en een baard van een week bestelde een absint drankje en keek toe hoe de mannen van stand en de vrouwen van de straat elkaar zonder schaamte betasten.
"Obscuur, nietwaar?" Een bekende stem achter de dertiger klonk sarcastisch. De man draaide zich om. Glimlachte vriendelijk en stond op.
"Zeer."
Beiden lachten, handen werden beleefd geschud.
"Hoe lang is het geleden?" De nieuweling nam op een tweede kruk plaats.
"Dat hij hier was bedoel je?"
"Ja," een kop koffie werd besteld.
"Tot drie weken voor zijn overlijden was hij hier nog geweest. Samen met twee vrienden van hem."
De mannen zwegen, de een was eind zijn tienerjaren, de ander hard gemaakt door teleurstellingen in het leven.
"Waar is zijn graf?"
"Op het kerkhof Père-Lachaise, hier in Parijs." De dertiger bestudeerde de jongeling. Het viel hem op dat hij weinig op zijn moeder leek. Nee, Cyril Holland leek veel meer op zijn vader.
"Kan je me erheen begeleiden?" Cyril keek zijn gezel vragend aan. Deze dacht even na en knikte toen.
"Morgen, zou mij prima uitkomen. Schikt jou dat?"
"Ja, dat is prima."
Even waren ze stil, beiden dachten aan de man die hun gespreksonderwerp was geweest. Cyril verbrak de stilte door een vraag te stellen over zijn eigen vader.
"Ik heb wat vage herinneringen aan hem. Maar hoe ouder ik wordt hoe meer ik ze lijk te vergeten. Wat voor iemand was mijn vader?"
Een tweede kop koffie wordt besteld, zwart, samen met een verse kop munt thee. De dertiger lijkt in gedachten verzonken. Als er een bombastisch nummer is afgelopen begint hij te vertellen.
"Er zijn veel worden om je vader te omschrijven. Sommigen zullen beweren dat hij dominerend was. En ik denk dat ik één van de laatste zal zijn om dat te ontkennen. Maar je vader was ook een buitengewoon persoon. Overal waar hij ging kreeg hij mensen mee. Als hij sprak, dan was zijn gezelschap stil. Er deden altijd vreemde geruchten over hem in de stad. Sommigen trok hij zich erg aan en anderen wuifde hij lachend weg. In de tijd dat ik je vader kende was hij zowel op het hoogtepunt van zijn succes. Zijn toneelstukken sloegen aan, zijn boeken, prozawerken en lezingen waren ontzettend populair. Voornamelijk onder de adellijke stand en de studenten. Maar hij stond ook aan de afgrond van zijn einde. Ik denk dat de mensen die hem kenden, ik bedoel die tot de Purperen Hofhouding behoorden het lang van te voren zagen aankomen. En ook wisten dat ze Oscar nooit zover zouden krijgen dat hij de maatregelen zou nemen die hem veilig zouden stellen. De mensen die hem kenden waren denk ik een soort verslaafd aan zijn gezelschap. De één erger dan de ander."
De koffie en thee waren op. Een moment van stilte in de ruimte deed mensen opkijken toen een torenklok vier uur sloeg.
"Heb je een plek voor een overnachting?" De oudste was opgestaan en pakte zijn hoed. Cyril schudde zijn hoofd.
"Nee, ik ben vandaag pas aangekomen vanuit Londen."
"Ik logeer in een appartement van een vriend, als je wilt kun je er verblijven."
De mannen verlieten in stilte het bontgekleurde theater Moulin Rouge.
De straten waren zwart van de nacht en zilver van de gevallen regen. Af en toe kleurden de keien goud van een straatlantaarn. Cyril vertelde zijn metgezel over zijn jaren zonder vader. Over de depressie waarin zijn moeder terecht was gekomen. Het onverwachte bezoek van Augustus Trops, wat alles aan het rollen had gebracht.
Het appartement maakte een versleten en enigzins desolate indruk. De eens gele muren waren groezelig geworden. De voordeur was ooit kersenrood geweest. Nu was zij afgebladerd en meer bruin van kleur. De raamkozijnen die eens versierd waren met bladgoud leken nu meer op een aan flarden gescheurde boom die kaal en doods was. De sleutel knarste moeizaam in het roestige slot.

Een zucht verbrak de stilte van de late ochtend. Buiten toeterden auto's, remden bussen, schreeuwden stemmen, blaften honden. Maar geen van dit alles leek de mensen in de donkere slaapkamer te deren in hun rust. Ze waren wakker, twee paar ogen keken elkaar alleen maar aan. De een had bruine ogen, de andere blauwe. Na wat voor hen een eeuwigheid leek, maar in feite maar een paar minuten was sprak de blauwogige zacht.
"De laatste maal dat ik Oscar sprak was een maand voordat hij naar Frankrijk zou gaan. In die tijd was ik een beginnend journalist en moest elke opdracht wel aannemen om te voorkomen dat ik op straat zou komen te staan. Ik had mij voor de zekerheid vermomd. Ik was net als je vader niet langer veilig in de Britse hoofdstad. Maar hij herkende me. We hebben uren gepraat. Er is toen veel duidelijk geworden."
Cyril rolde op zijn buik en keek naar de dertiger. Hijzelf had niet verwacht dat hij zichzelf zou accepteren, niet nadat zijn moeder hem vertelt had dat deze manier van liefde niet toegestaan was.
"Wat vertelde mijn vader je?"
De ander lachte zachtjes en streelde met pink over Cyril's blanke bovenarm.
"Zekerweten dat je dat wilt horen?"
"Ja," Cyril kroop tegen de ander aan, klaar voor het verhaal.
"Goed dan, je moet weten dat we geen privacy hadden. Geen gesloten kamer, nee we zaten tegenover elkaar met enkel de tralies als scheiding. De andere gevangenen vonden het prima, ze waren aan zijn monologen gewend. En sommigen konden het wel waarderen. Ik vroeg hem wat hij na zijn vrijlating zou doen. Hij zei dat hij naar Parijs wilde gaan. Ik begreep waarom, maar toch vroeg ik hem wat hem aantrok aan deze stad van de rode romantiek. Daarop was hij een moment stil, alvorens zijn monoloog te beginnen. Ik heb het opgeschreven." De man rolde half om trok een lade van een nachtkastje open, viste er een schrift uit en zocht de juiste pagina op terwijl hij half overeind ging zitten en tegen de rugleuning van het bed leunde. Cyril vleide zich bij hem op schoot.
"Hij begon met de vraag, 'Wat is de kleur van romantiek?' die vraag beantwoorde Oscar in zijn monoloog."
De dertiger schraapte zijn keel en stak van wal.

Het was stil in de kamer. Een merel in de dakgoot floot haar lied. Cyril ging overeind zitten.
"Dus dat is het? Dat is zijn geheim?"
"Ja," de man legde het artikel opzij.
"Dankje, ik begrijp het nu. Is dit eendezelfde kleur als Trops zo waardeerde?"
"Ja, ieder in de vriendenkring."
"Trops in kledij, mijn vader in woorden, hoe heeft de rest het geuit?"
"Vincent in zijn schilderijen, Robert in gedichten, Alfred in autozittingen en dergelijke en Frank heeft het logo van zijn uitgeverij ermee gekleurd."
"En jij?"
De man lachte zacht en stond op.
"Ik zal je het laten zien."
Een kamerdeur werd geopend, een kastdeur kraakte, een lade werd van slot gehaald, papier over papier geschoven en toen voetstappen die terugkwamen in de duistere slaapkamer.
"Alsjeblieft,"
Cyril pakte het papier aan en keek er een poosje naar.
"Het is... mooi."
De oudste van de twee streelde Cyrils gezicht toen daar stil verdriet op verscheen.
De kleur zo bijzonder dat zij alle kleuren bevatte herinnerde Cyril Wilde aan zijn vader. Herinnerde hem aan alles wat hij wilde kennen en wat hij ooit gekend had. Dit zou een nieuw begin zijn voor Cyril Wilde, daar waar zijn vader geëindigd was zou hij verder gaan.
Lente, zomer, herfst en winter. Ieder had haar eigen kleur, en samen vormden zij de kleur die de Purperen hofhouding verbond met het leven.
De kleur was noch geel, noch groen. Zij was niet wit en niet blauw.
Zij was magie.
Zij was romantiek.
Maar bovenal was zij een kleur die hém zou omschrijven.
Cyril omhelsde de man.
"Dankjewel, Adrian."
Zwijgend keken zij naar de gordijnen die lichtjes wuifden in de wind.
Die een zwoele zomer lieten kleuren.

De kleur van Oscar Wilde zou worden vergeten. Maar Zij zouden hem hun leven lang herinneren. De kleur van magie.

Reacties: