FanFic.nl

Wedstrijden

Mijn broers

Het is niet makkelijk om zoveel broers te hebben. Ze zijn enkel met zichzelf en met elkaar bezig. Ze willen nooit met poppen spelen. Het enige wat ze willen zijn ruwe spelletjes. En dan moet ik maar meedoen of zeggen dat ze eens normaal moeten doen.
Het is een chaos.

“Ma, ze zeggen dat ze willen toveren!”
“Wat gaan we eten?”
“Hou op met slaan!”
En dat is nog maar een klein deel van de dialogen die dagelijks te horen zijn tijdens de vakantie. Als ik ook nog mijn ene broer mijn andere broer hoor napraten, sta ik op en loop ik weg. En zij moeten bijna volwassen zijn...

Ik ga naar boven en sluit mijn slaapkamerdeur. Twijfelend kijk ik van mijn bed naar mijn bureau. Moet ik iets in mijn dagboek schrijven? Zal ik gaan liggen? Moet ik iets gaan knutselen? Of zal ik... Ik zucht. Nee, met speelgoed spelen is zo kinderachtig! Niemand doet het meer op mijn leeftijd. Toch?
Ik ga op mijn bed liggen en zucht. Er is zoveel veranderd de laatste tijd. De school is zo anders dan ik me had voorgesteld... Natuurlijk is het qua uiterlijk wel precies wat iedereen heeft gezegd, en ook de lessen zijn wat ik had verwacht (al waren sommige dingen veel groter gemaakt dan ze eigenlijk zijn, waarschijnlijk om mij bang te maken. Wat niet was gelukt!), maar toch... Het voelt anders dan wat ik had verwacht. Ik zie wel dat iedereen lol maakt en dingen beleeft, maar ik beleef ze niet. Het lijkt alsof ik overal buiten sta. Misschien heeft het nog tijd nodig. Misschien moet ik wat meer met de anderen praten... Misschien moet ik gewoon nog wennen aan dat ik ineens op een hele andere plek ben.
In elk geval, nu is het vakantie, dus ik hoef me er geen zorgen om te maken nu. Hoewel, het voelt zelfs anders nu ik thuis ben. Mijn broers doen nog vervelender en het lijkt alsof ik soms niet meer tot deze familie behoor. Ze houden wel van me, hoor... Dat weet ik wel.

“Hé, doe je mee?” Het altijd grijnzende gezicht van één van mijn broers verschijnt in de deuropening. Ik grijns vanzelf met hem mee. “Waarmee?”
“Omdat je nu officieel oud genoeg bent om lessen te volgen...” begint zijn tweelingbroer die de deur verder opent en naast hem gaat staan.
“... willen we je een les over de lessen leren,” vult de ander aan.
Ik sta op als ze me tegelijk wenken en loop met ze mee. Bij de kamer van mijn jongste broer blijven we staan.
“Trek hier maar aan,” zegt mijn ene broer. Ik kijk hem verbaasd aan, maar snap het al snel als er uit het niets een touwtje tevoorschijn komt. Voor even twijfel ik. Ik kijk mijn broers even aan. Ze kijken me grijnzend aan.
“Toe dan!” begint de ene.
“We hebben het speciaal voor jou bedacht!” vertelt de ander.
“Je weet toch dat je ons lievelingszusje bent?”
Ik grinnik even. “Ik ben jullie enige zusje!”
“Ja, en hopelijk blijft het ook zo! Ik bedoel, één meisje is genoeg!”
Dat geeft de doorslag. Met een harde ruk trek ik aan het touwtje. Uit twee kamers klinkt gegil. De tweeling ligt inmiddels dubbel van het lachen.
Op het moment dat mijn jongste broer tevoorschijn komt, lach ik pas. Maar dan lach ik wel minstens even hard.Hij is vanaf zijn haren tot zijn tenen bedekt met de felste soorten verf en glitters.
Op hetzelfde moment komt mijn andere broer woedend onze kant op gestampt. Normaal gesproken doet zijn woede me wel wat, hoewel ik het nooit zou toegeven, maar op dit moment kan ik niets anders dan lachen. Ook hij is net zo bont gekleurd. Zijn voetafdrukken laten de gekste kleurencombinaties achter. “Fred! George! Dit is niet grappig!”
“Ik vind van wel, broeder!” zegt Fred ernstig.
“Ah, onze favoriete slachtoffers!” grijnst George.
Ik weet dat ik nog weken last ga krijgen van deze grap, vooral als ze erachter komen dat ik getrokken heb, maar voor nu denk ik daar niet aan.
“Hoe hebben jullie dat voor elkaar gekregen? Jullie mogen toch nog niet toveren buiten de school?”
Fred glimlacht naar me. “Jullie kunnen niet meer zeggen dat we niet nadenken voor we iets doen! We hebben op school al het voorwerk gedaan.”
Ik moet zeggen dat, hoewel ze soms erg kinderachtig kunnen doen, ik dat toch best slim vind. Onze slachtoffers lijken het minder te waarderen. Ze kijken nog steeds boos.
“Ach, hebben jullie dan niets over voor ons lieve zusje? Dit is toch feestelijk! We hebben het speciaal voor Ginny bedacht, om haar eerste jaar op Zweinstein te vieren! Dat was trouwens de les: soms moet je gewoon niet naar de leraar luisteren en het leven vieren.”
Ron glimlacht nu toch even en zelfs Percy lijkt iets minder boos te kijken. Misschien is het toch niet zo erg om bij deze kleurrijke familie te horen. Dat gaat door me heen voor ik mijn moeder de trap op hoor stampen.

Reacties: