FanFic.nl

Lost in Harry Potter

Drunk

Het was lang geleden dat ik mijn ipod tevoorschijn had gehaald. Maar Sneep was naar een bijeenkomt bij de Malfidussen en Voldemort. En ikzelf had niks beters te doen, en dus besloten het huis schoon te maken. Met oordopjes in mijn oren liet ik alle boeken van hun plank af zweven. Man, wat had die man veel boeken, overal lagen ze, op de bank, de leunstoel, de tafel, in de keuken. En de trap lag ook onder. Ik gaf een doekje met mijn toverstok de opdracht de boekenplanken eens flink schoon te maken. Waar deze schoonmaakwoede en redelijke goede bui vandaan kwamen waren mij een raadsel. Door de slaapdrank van Sneep had ik goed geslapen, maar dat kon toch niet alles zijn? Ik durfde zelfs zo ver te gaan met mijn muziek mee te zingen. Dat had ik al lang niet meer gedaan, ik kon het me niet eens meer herinneren. Vrolijk gaf ik mijn toverstok nog een zwiep, en een dikke wolk stof kwam naar benden dwarrelen. Het maakte me aan het niesen, maar ik moest er alleen maar om lachen. Echt, ik leek wel dronken ofzo. Niet dat ik dat ooit geweest was. Toen ik de hele huiskamer gedaan had, vond ik het tijd voor de keuken. Nog steeds met mijn oordopjes in, zorgde ik ervoor dat de dweil de keuken onder handen nam. Zelf begon ik een goed gevulde groentesoep te bereiden, op de ouderwetse dreuzelmanier. Op zoek naar een blokje bouillon trok ik één van de kastjes open. Voor mijn neus stond een fles Oude Klare’s Jonge Borrel. Zou ik? Eén slokje zou toch geen kwaad kunnen? Ik wist dat ik alleen thuis was, en toch keek ik om me heen, voor ik uiteindelijk toch besloot de fles van de plank te pakken. Uit een van de andere keukenkastjes pakte ik een glas, en schonk de drank in voor mezelf. Bijna spuugde ik mijn allereerste slok ook weer uit, Jezus wat een sterk spul! Maar na mijn derde slok begon ik te wennen aan de smaak, en voor ik het wist had ik zingend, kokend en schoonmakend mijn derde glas ingeschonken. Daarna ging het rap, en toen ik opstond, om nog een keer naar de soep te kijken, leek het of ik zeebenen had. Mijn brein voelde verdoofd, en eerlijk gezegd hoorde je me daar op dit moment niet over klagen. Zo rustig, voor zover je me dat kon noemen, had het in mijn hoofd al een tijdje niet meer gevoeld. Ik keurde de soep voor nu goed, voor zover ik dat met mijn verdoofde hersenen kon beoordelen dan. Op het moment dat ik de dweil tot stoppen maande en mijn ipod wegstopte, hoorde ik de sleutel in het slot. Ik rende naar de gang, en slipte zo’n beetje de gang in, bijna verloor ik mijn evenwicht, maar de muur bood steun, en ik grijnsde, “je bent thuis! Hoe was het? Ik heb lekker gekookt, en schoongemaakt. Kom binnen!” Ik zag een wenkbrauw omhoog gaan terwijl hij zijn mantel ophing.
“Nou?” vroeg ik, ergens had ik iets van schaamte moeten voelen voor hoe ik me gedroeg. Maar ik voelde me veel te losbandig om me in te houden.
Hij ging me voor de keuken in, en ik botste tegen zijn rug aan toen hij abrupt bleef staan. Zijn ogen waren gevestigd op de fles Oude Klare’s, ik had de moeite niet genomen die weg te zetten. “Je hebt gedronken,” constateerde hij. “Een klein beetje maar,” zei ik schouderophalend. “Zo’n klein beetje dat je dronken bent?” hij keek me aan. “Hooguit een beetje aangeschoten,” verdedigde ik mezelf, “gaan we eten? Ik heb soep.” Ik liep om hem heen en twee soepkommen en lepels. Sneep zelf pakte de fles van tafel, en schudde hem heen en weer. Een klein beetje van wat ooit meer dan de helft was, klotste onderin. “Dit is wel meer dan “een klein beetje” Robin,” zei hij koeltjes. “Nou, ik voel me anders prima,” zei ik op eigenwijze toon, terwijl ik naar het fornuis wankelde om de soep te pakken. Hij was me voor, duwde me aan de kant, waardoor ik nog erger weer naar achteren wankelde, en zette de pan zelf op de tafel. Sneep ging zitten, maar leek geen genoegen te hebben genomen met het antwoord dat ik had gegeven. Ik ontweek zijn blik, en probeerde zo goed en zo kwaad als het ging de soep ín mijn kom te mikken, iets dat helaas faalde, en ik voelde mijn mouw heet worden. Mijn dronken hersenen registreerden de pijn te laat, en op het moment dat ik “au!” riep, was het eigenlijk al te laat. Ik hoorde Sneep diep binnensmonds kreunen, voor hij naar me toekwam, mijn mouw opstroopte, en koel water uit zijn toverstok over mijn arm liet stromen. “Het is niet de bedoeling dat je je zorgen weg gaat drinken,” zei hij, met mijn arm nog steeds zijn hand. Nu keek ik naar hem op, “dat doe ik n-“
“Robin!” Hij klonk boos, maar, vergiste ik me? Of hoorde ik ook een sprankje bezorgdheid? Really? Hij maakt zich zorgen om mij? We keken elkaar aan, tot ik uiteindelijk de stilte verbrak, “sorry,” murmelde ik een beetje voor me uit. Zelfs daar leek hij nog geen genoegen mee te nemen, maar voor nu liet hij het erbij. Hij liet mijn arm los, en liep zonder nog naar zijn soep om te kijken naar de huiskamer. Ik probeerde af te wassen, maar het zat er niet in. En toen ik uiteindelijk de huiskamer inliep, waar hij alweer in een boek zat te lezen, had ik al drie keer mijn hoofd gestoten, en was bijna over mijn eigen voeten gestruikeld. Dronken zijn was misschien fijn als je een verdoofd brein wilde, maar voor je fijne motoriek was het killing. Voor ik op de bank ging zitten, besloot ik dat ik een muziekje wilde, en zonder te overleggen, pakte ik de radio van de spik en span schone boekenplank. Met een tikje van mijn toverstok zette ik het ding aan, en al bij de eerste klanken muziek, keek Sneep me over het randje van zijn boek niet erg geamuseerd aan. Ik negeerde het, en tikte nog een keer. Verbijsterd keek ik naar de radio, toen ik ineens een wel heel bekende melodie voorbij hoorde beginnen. Dit- dit moest wel een dreuzel zender zijn. Een dreuzel-zender die op dit moment Seal afspeelde, Kiss From a Rose… Vlug zette ik de radio neer, en nadat ik er nog even een blik op geworpen had, ging ik mijn dronken brein achterna. Trok het boek van Sneep uit zijn handen, legde het op tafel, en trok hem overeind. Een moment lang wist hij niet wat er gebeurde, tot ik mijn hand in die van hem legde en hem meetrok naar waar het meeste ruimte was in de huiskamer. In het begin liet hij zich niet overhalen met me mee te dansen. Maar na een minuut begon hij te ontspannen, en voelde ik hem zowaar met me mee dansen. Als ze in Het Nest toch eens zouden weten dat ik Severus Sneep aan het dansen heb gekregen. Ik glimlachte bij die gedachte, en meteen voelde ik hem weer verstrakken. “Wat is er?” vroeg ik. Hij trok zich terug, dat merkte ik aan hem, net of hij het zichzelf niet toestond even niet aan alle ellende waar we inzaten te denken. Daar was zijn schild weer. Hij ging weer in zijn stoel zitten, en keek nors voor zich uit, “zet hem alsjeblieft op een andere zender, als Hij-Die- Niet- Genoemd- Mag- Worden hieracht-“
“Screw him.”
Sneep keek me ronduit geschokt aan, “wat zei je?” zei hij, langzaam en ik hoorde een waarschuwing in zijn toon. “Je hoorde me wel.” Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek hem aan, “bovendien kun je mij niet vertellen dat je het vervelend vond om even aan iets anders te denken.”
“Robin.”
Nu moest ik echt oppassen. Maar ik had geen filter meer. Had ik die nog maar wel gehad, had ik met mijn stomme hoofd nou niet die fles Oude Klare’s van de plank gepakt. Dan zou ik mijn mond gehouden hebben. “Straf jezelf niet steeds zo af als je even niet aan de missie denkt!” zei ik, harder dan de bedoeling was, “je weet wat je doet, en je doet het goed. Dan mag je best af en toe even iets ter ontspanning doen, ook als dat tegen al je principes ingaat! Of denk je soms dat je Lily teleurstelt als je ook maar een minuutje lang niet aan haar denkt? Je schuldgevoel jegens haar, of wat je haar hebt aangedaan?!” op het moment dat ik het had gezegd, voelde ik dat het mis was, ik was en te ver gegaan, en ik zag de pijn op zijn gezicht toen ik ook maar de naam van Lily noemde. Maar ergens in mijn achterhoofd, wist ik ook dat ik geen spijt had van mijn woorden. En dat ik een antwoord wilde. Sneep ademde diep in en uit, ongetwijfeld om te voorkomen dat hij me zou vervloeken, want hij had zijn toverstok in zijn hand. “Ik stel voor, dat je daar stopt,” zei hij, terwijl hij met alle beheersing die hij in zich op kon brengen, zijn toverstok op tafel legde en me aankeek. Nu voelde ik me duizelig worden, en misselijk. Mijn dag was zo goed begonnen, waarom moest hij nou zo eindigen? “Je liegt tegen jezelf als je zegt dat je het niet prettig vond voor het moment, om even met je hoofd alleen bij het dansen te zijn dan bij de missie, Lily en Harry,” zei ik. Hij deed zijn mond open om ertegenin te gaan, maar ik voelde de alcohol langzaamaan omhoog komen. Voor ik mijn “cool” zou verliezen, leek het me het beste hem voor te zijn, “ik ga naar bed.” Zei ik dan ook, voor hij ook maar iets had kunnen zeggen. Ik draaide me om, en verdween de trap op naar boven. Net op tijd kon ik naar de badkamer rennen, voor ik de hele inhoud van mijn maag in de toilet kon gooien. Oh gatver, dat wilde ik echt nooit, nooit meer! Met een vies gezicht trok ik door, liep naar de wasbak en maakte mijn gezicht schoon. Nam een flinke slok water en draaide me om, om Sneep in de deuropening te zien staan. Hij stond tegen de deurpost geleund met over elkaar geslagen armen, en keek me met een opgetrokken wenkbrauw een tikje minachtend aan. Oh ja, want hij heeft alle recht om minachtend te doen. Dacht ik gepikeerd. “Tot morgen,” zei ik dan ook nogal kortaf terwijl ik me langs hem heen wurmde en naar mijn eigen kamer vertrok. Zonder hem nog een blik waardig te keuren deed ik de deur achter me dicht. Toen ik mijn pyjama aan had getrokken, bedacht ik me ineens, dat het misschien wel slim was hem te vragen om de slaapdrank die hij me normaal gaf. Gezien de gespannen sfeer, vroeg ik me af of hij me niet gewoon met mijn nachtmerries alleen zou laten. Ik zuchtte hard en geïrriteerd, voor ik besloot bij hem aan te kloppen. Het duurde even voor hij de deur open deed, maar hij keek me verwachtingsvol aan, “wat is er?”
“Heb je die slaapdrank? Dan neem ik die voor ik ga slapen.” Nu was ik degene die tegen de deurpost leunde. “Nu ineens wel geïnteresseerd?” vroeg hij. “Nee, maar ik zie je ervoor aan me gewoon maar nachtmerries te laten hebben vannacht,” zei ik, en keek hem even wijselijk aan. Ik kreeg een halve glimlach, wat al meer was dan ik nog had verwacht vanavond. Hij liep naar beneden, en kwam na een minuut of drie weer naar boven met een fles en een glas, “hier.”
Ik pakte het glas en wilde de fles ook pakken, maar hij trok hem net buiten mijn bereik terug, “is het wel zo verstandig je een hele fles toe te vertrouwen? Gezien het feit dat je jezelf dronken hebt lopen voeren vandaag.”
Even sloot ik mijn ogen, telde tot tien, en hield toen zonder een weerwoord te geven het glas vooruit. Hij trok zijn wenkbrauwen op, “ja?”
“Zou je dan tenminste een glas in willen schenken?” zei ik, met opeen geklemde kaken. Waarom leek hij hier zo van te genieten? Sneep schonk mijn glas vol. “Dank je.” Ik draaide me om naar mijn kamer, en nog voor ik mijn kamerdeur dicht had gedaan hoorde ik Sneep die van hem al dicht doen.
Lekker dan. Dat had ik weer mooi voor elkaar. Boos dronk ik de hele drank in een keer op, en plofte op bed. Hij had al zoveel voor me gedaan, en dan bedank ik hem op deze manier. Lekkere ondankbare trut was ik ook eigenlijk. Ik beet op mijn lip, en knipte het licht uit. Het duurde lang voor ik eindelijk in een droomloze slaap viel.

Reacties: