FanFic.nl

Beauty and the Beast|| Larry Stylinson[afgerond]

010

De volgende dag verloopt rustig en het is pas rond vijven dat Louis iets van Harry hoort. Er wordt op de deur geklopt en zodra Louis deze opent, staat hij oog met Harry. Die heeft voor de gelegenheid zich zo mooi mogelijk aangekleed. Hij draagt zelfs een shirt.
‘Wat is de gelegenheid?’ vraagt Louis nieuwsgierig. Harry haalt een roos achter zijn rug vandaan en geeft hem aan Louis.
‘Zou je met mij uit eten willen?’
Louis glimlacht, ruikt voorzichtig aan de roos en kijkt dan op.
‘Natuurlijk, het zou me een eer zijn. Ik ga me even omkleden.’

Harry knikt en Louis sluit de deur, waarna hij zachtjes gilt en door de kamer rent. Dan kleed hij zich zo snel mogelijk om en opent de deur weer. Harry kijkt hem geamuseerd aan.
‘Ging alles wel goed daar binnen?’
Louis kucht even en knikt dan, een rode kleur op zijn wangen.
‘Prima.’
Harry knikt, maar grijnst en houdt dan zijn arm uit. ‘Zullen we dan maar?’
Louis knikt en haakt zijn arm door die van Harry.

Harry leidt Louis naar een achterhoekje van de tuin. Onder een door rozen bedekt prieeltje staat een tafel gedekt, twee borden met zilveren afdekschalen erop. Daarnaast staan twee glazen wijn, rode wijn om precies te zijn. In het midden van de tafel staat een roos, een witte deze keer. Louis glimlacht en gaat op de stoel zitten die Harry voor hem naar achter schuift.
‘Waar dank ik deze eer aan?’
Harry haal zijn schouders op en gaat zelf ook zitten.
‘Ach, je weet wel. Daten gaat wat moeilijk, dus doen we het maar op deze manier.’
‘Dus dit is een date?’ vraagt Louis met een glimlach. Harry haalt zijn schouders op, richt zijn blik op zijn klauwen.
‘Als je dat wilt?’
‘Natuurlijk wil ik dat, Haz. Dank je wel, dit had je echt niet hoeven doen.’
Harry glimlacht opgelucht en kijkt op. ‘Ik wilde het.’

Nadat de twee hun diner op hebben, staat Harry op en helpt hij Louis overeind.
‘Loop een eindje met me?’
Louis knikt en Harry bied zijn arm weer aan. Louis haakt zijn arm weer door die van Harry en de twee beginnen te lopen. De geur van rozen omringt de twee en Louis glimlacht.
‘Waarom glimlach je?’ vraagt Harry nieuwsgierig. Louis kijkt naar hem op.
‘Gewoon, om alles. Om de geur, om de rozen, om de herinneringen.’
‘Herinneringen?’ vraagt Harry. Louis knikt.
‘Vroeger, toen mijn moeder nog leefde, werkte ze in een bloemenwinkel. Ze bracht elke dag verse rozen mee en op gegeven moment rook ons hele huis naar rozen. Ook zei, dus elke keer als ik rozen ruik, ruik ik mijn moeder weer.’

Harry glimlacht en laat zijn arm zakken, om vervolgens voorzichtig Louis’ hand te pakken.
‘Wanneer is ze overleden?’ vraagt Harry zacht. Louis is even stil, slikt en haalt diep adem.
‘Toen ik twaalf was.’
Harry geeft hem zacht een kneepje in zijn hand. ‘Het spijt me.
‘Maakt niks uit, Harry. Je hebt er niks aan kunnen doen.’
Harry haalt zijn schouders op. ‘Nou en.’
Louis glimlacht en schudt zijn hoofd.
‘En je vader?’ vraagt Harry. Hij kijkt Louis aandachtig aan, lijkt het echt te willen weten.
‘Mijn vader leeft nog. Hij is negenenvijftig en hij heet Daniël. Hij werkte vroeger in een koffieshop.’
Harry glimlacht en knikt bemoedigend.

‘Toen mijn moeder net was overleden, hadden we elkaar om op te steunen. Hij ging dubbele shifts werken, om te zorgen dat ik gewoon op school kon blijven.’
Harry knikt en Louis gaat verder.
‘Hij was hartstikke verdrietig toen ik werd uitgekozen, maar je had zijn gezicht moeten zien toen ik voor het eerst thuiskwam.’
Harry glimlacht en Louis kijkt hem aan.
‘En jij?’
Harry lijkt even na te denken.
‘Van mijn moeder herinner ik me niet veel meer, ze overleed toen ik vijf was.’
Louis wrijft met zijn vrije hand over Harry’s arm.
‘Mijn vader is vorig jaar overleden. Hij was een geweldige man, heeft me alleen opgevoed, zonder hulp van kindermeisjes of zoiets. Ik ben hem dankbaar. Daarnaast was hij de enige die bij me bleef toen ik was verandert. Geen enkel ander mens durfde bij me in de buurt te komen.’ Harry valt even stil, wrijft met zijn andere hand in zijn ogen.
‘Hij werd ziek, maar geen enkele dokter durfde naar het kasteel te komen, dus stierf hij een maand later.’
‘Het spijt me,’ zegt Louis. Harry haalt zijn schouders op.
‘Jij kan er niks aan doen.’
‘Nou en?’
Harry lacht en Louis grinnikt zacht met hem mee.

‘Denk je dat je ooit de ware liefde gaat vinden?’ vraagt Louis nadat ze een tijd in stilte hebben gelopen. Harry kijkt hem met een rare blik aan en Louis bloost.
'Ik denk het wel, ik weet het bijna wel zeker.’
Louis bloost nog meer en Harry glimlacht zacht.
‘Zal ik je naar je kamer brengen? Of ga je mee de balzaal in?’
Louis denkt er even over na, gaapt dan. Harry lacht en neemt een besluit.
‘Jij gaat dus lekker naar bed.’ Hij brengt Louis naar binnen en samen lopen ze de trap op. Louis opent zijn kamer en stapt met een voet naar binnen.
‘Dank je wel voor vanavond, Harry.’
Harry glimlacht en geeft Louis weer een kus op zijn wang.
‘Graag gedaan, Louis. Slaap lekker.’
‘Slaap lekker, Harry, veel plezier nog.’
Harry glimlacht en dan sluit Louis de deur. Hij rent meteen naar zijn bed en springt erop, waarna hij zijn hoofd in de kussens begraaft en zachtjes gilt.

Nog een paar weken verstrijken, nog een paar dates volgen. Louis begint Harry steeds leuker te vinden, voelt zich elke keer weer warmer worden als Harry in zijn buurt komt. Hij voelt zichzelf meer glimlachen dan fronsen, voelt zich vaker vrolijk dan verdrietig. Hij mist zijn dorp, natuurlijk mist hij zijn dorp, maar langzaamaan vindt hij het leuker op het kasteel dan in het dorp. Op een avond is hij weer naar beneden geglipt.

Hij stapt naar binnen en ziet Harry ronddansen met Liam. Perrie is echter diegene die hem het eerste opmerkt en waggelt naar hem toe. Louis tilt haar op en geeft haar met twee vingers een klopje op haar deksel. Perrie giechelt.
‘Haaai Louis,’ giechelt ze. Louis glimlacht.
‘Denk je dat je Harry snel zal zoenen?’
Van schrik laat Louis haar bijna vallen, maar Sophia plaatst zichzelf er net onder, zodat Perrie ‘’zacht’’ terecht komt.
‘Ehm,’ antwoord Louis haar uiteindelijk, ‘ik ehm, hoezo?’ Perrie knippert tweemaal snel achter elkaar, haar manier van het schouder ophalen.
‘Ik denk dat hij het verdient om weer man te zijn, denk je ook niet?’
‘Ja, maar ik ben niet zijn ware liefde.’
Perrie en Sophia lachen enkel.

Dan wordt hij eindelijk opgemerkt door Harry, die vrijwel meteen naar hem toekomt. Hij is weer netjes aangekleed, zoals bijna elke keer als hij met zijn vrienden danst.
‘Hey, Louis.’
Als vanzelf glimlacht Louis en kijkt naar hem op. ‘Hey, Haz.’
Harry glimlacht en buigt, waarna hij zijn hand aanbied. ‘Mag ik deze dans van u?’
Louis glimlacht en knikt, om vervolgens zijn hand in die van Harry te leggen. Harry trekt hem mee naar het midden van de zaal en neemt positie in. Louis stapt zelf op Harry’s voeten en Harry glimlacht.
‘Je bent zo klein.’
Louis rolt zijn ogen en probeert zijn handen terug te trekken, Harry weigert.
‘Jij bent gewoon groot.’
Harry lacht en knikt.
‘Klopt misschien, maar dan nog.’

De muziek zwelt weer aan en de twee beginnen te dansen. Louis glimlacht, humt zachtjes mee met de melodie. Hij hoort het gelach van Sophia, die danst met Liam. Het is een raar stel, in deze gedaante.
‘Hebben ze ooit wat gehad?’ vraagt Louis nieuwsgierig. Met zijn hoofd gebaart hij naar het dressoir en de klok.
‘Nee, maar ze vonden elkaar wel leuk. Ze hebben er alleen nooit naar gehandeld en toen gebeurde dit.’
Louis knikt en de twee vallen weer in stilte. Dit maal humt Harry zachtjes mee.

Twee uur later brengt Harry Louis weer naar zijn kamer. Voordat Louis de deur opent, draait hij zich om.
‘Volgens mij heb ik dit nooit gezegd, maar ik vind je echt heel aardig, Haz.’
Harry glimlacht en laat zijn hoofd hangen.
‘Dank je wel, Lou.’
Het is even stil tussen de twee en dan neemt Louis een besluit. Hij slaat zijn armen om Harry’s nek en plaatst snel een kus op zijn lippen. De haren kietelen zijn gezicht en hij trekt snel weer terug, grinnikt kort.
‘Je kietelt.’
Harry kijkt hem met glazige ogen aan, glimlacht dom en brengt zijn hand naar zijn lippen. Louis glimlacht en glipt zijn kamer in.
‘Slaap lekker, Haz,’ mompelt hij. Vervolgens sluit hij de deur.

Reacties: