FanFic.nl

Lost and damned (Severus Sneep)

Hoofdstuk 12: Onverwachte omstandigheden

Hoofdstuk 12: Onverwachte omstandigheden
Er was een week voorbij gegaan sinds Severus in coma lag. Helaas was zijn toestand nog niet verbeterd. Omdat Severus stabiel bleef hoefden hij niet naar het St. Holisto verplaatst te worden en hadden madame Pleister en Christina de zorg voor Severus op zich genomen. Het was voor Christina een goed excuus dat ze stage liep op de ziekenzaal, anders had het nogal raar geweest dat ze voor een leraar zorgde. Melian had de eerste paar dagen vrij gehad van al haar verplichten, maar na drie dagen vond professor Anderling het beter als Melian gewoon weer aan de slag ging. Ergens kon Christina haar afdelingshoofd hier ook alleen maar gelijk in geven aangezien Melian had geweigerd haar bed uit te komen de afgelopen drie dagen. Nu waren ze samen op weg naar de grote zaal voor het avondmaal. “Blijft je moeder voorlopig nog in Zweinsveld?” vroeg Christina aan haar vriendin, ze probeerde een gesprek te beginnen. Iets wat gezien de omstandigheden niet erg makkelijk was. Christina had Melian nog steeds niet ingelicht over haar en Severus –wat zij en Severus dan ook waren, want Christina wist nog altijd niet of ze een stel waren of niet— want het leek haar beter omdat samen met Severus te vertellen. “Ja, ze wilt niet weg totdat we meer weten.” Antwoordde Melian het kostte haar moeite om niet weer te gaan huilen. “Hé?” bracht Melian verbaast uit. “Wa-?” maar voordat Christina ook maar iets kon vragen zag ze het antwoord al en verbaast keken ze naar de oppertafel. “Wat doet Remus nou hier?”vroeg Melian, ze klonk verbaast en blij tegelijk. “Dat is niet eens de grote vraag….wat doet hij aan de leraren tafel?” Christina haar stem klonk al net zo verbaast. Achterdochtig namen de meisjes plaats aan de tafel van Griffoendorn. “Kan je je voorstellen dat het pas de eerste week van oktober is?”vroeg Melian toen. “We zijn pas een maand op school en nu is er al zo ontzettend veel gebeurt.” “Ik snap precies wat je bedoelt, het lijkt alsof we al minstens een jaar terug zijn op Zweinstein.”voegde Christina eraan toe. “Ik weet dat je na alles Severus ook als een vriend zag Chris, ik snap dat je het er ook moeilijk mee heb.” Christina werd lichtjes rood en was opgelucht dat Melian tot de conclusie kwam dat ze goede vrienden waren.
Onverwachts werd het stil in de zaal, professor Perkamentus was opgestaan en stond nu achter het grote gouden beeld van een uil die tot zijn middel kwam. De plek waar professor Perkamentus altijd ging staan als hij een mededeling had. “Vergeef mij dat ik jullie nog even van jullie maaltijd af moet houden, maar ik heb twee mededelingen voor jullie.”Perkamentus ogen twinkelde vrolijk. “Ik ben er eindelijk in geslaagd een verweer tegen de zwarte kunsten docent te vinden –vergeef me dat het een maand later is dan gepland- ik stel u voor aan Professor Lupos!” Remus stond op, er klonk applaus door de grote zaal, Melian en Christina floten juichend en klapte het hardste van iedereen.
“Dat is geweldig!”riep Melian blij uit, ze vergat duidelijk het feit dat ze nu een docent date en dat dat niet geheel volgens het schoolreglement was. Christina besloot haar daar nog niet op te wijzen, Melian had het al moeilijk genoeg met alles wat er gebeurde en ze verdiende het om even blij te zijn.
Perkamentus glimlachte vrolijk en stak zijn hand op ten tekenen dat hij nog wat wilde zeggen. Remus ging weer zitten en leek verlegen te zijn door alle aandacht en met name door hoe de meisjes hadden gereageerd. “Tot mijn grote genoegen kan ik jullie mededelen dat het toverschool toernooi dit jaar plaats zal vinden op Zweinstein.” Er ontstond luid geroezemoes en Christina haar mond was opengevallen van verbazing. “Aangezien sommige van jullie niet weten wat het toverschool Toernooi inhoud, hoop ik dat de gene die dat wel weten me zullen vergeven dat ik een korte uitleg geef. Denk gerust aan wat anders zou ik zeggen. Het toverschool Toernooi werd 685 jaar geleden voor het eerst gehouden en was bedoelt als vriendschappelijke krachtmeting tussen de drie grootse Europese toverscholen: Zweinstein, Beauxbatons en Klammfels. Alle drie de scholen kozen vertegenwoordigers van de scholen, de vertegenwoordigers namen het tijdens een aantal opdrachten tegen elkaar op, iedere vijf jaar werd er om de beurt op een school het Toernooi gehouden. Totdat het dodental de pan uit rees en het Toernooi gestaakt werd.”
Christina keek Melian droogjes aan. “Is hij serieus?”vroeg Melian toen verbaast aan Christina. “Erhm, ik vrees van wel.”
“In de loop der eeuwen zijn er meerdere pogingen gedaan het Toernooi nieuw leven in te blazen, helaas is dat nochtans niet gelukt zonder slachtoffers. Maar het goede nieuws is! Ons eigen Departement van internationale magische samenwerking heeft zich over de kwestie gebogen, en ik kan jullie verzekeren dat we een goede oplossing hebben gevonden! Iedere vertegenwoordiger zal een docent naar keuze als mentor krijgen. Deze docent zal jullie helpen, maar let op jullie moeten nog altijd zelf de opdrachten uitvoeren! De docent mag jullie helpen maar niet de opdracht voor jullie doen. Over twee weken zullen de hoofden van de andere scholen met hun geselecteerde kandidaten arriveren op Zweinstein. De uitverkiezing van de drie kampioenen zal op Halloween plaats vinden! Een onpartijdige waarnemer beslist welke leerlingen waardig zijn om te mogen strijden voor de toverschool Trofee, de eer van de school en duizend Galjoenen persoonlijk prijzengeld!”
“Dat zou wel erg fijn zijn.”fluisterde Melian tegen Christina, Christina wist maar al te goed dat Melian haar familie arm was. Christina knikte ter bevestiging, ze was niet van plan mee te doen maar als ze dat wel zou willen en het wonder zou zich voordoen dat ze zou winnen zou ze Melian en Severus dat geld gegeven hebben.
“Nu weet ik dat een aantal van jullie staat te trappelen om de eer van de school te verdedigen, maar helaas moet ik jullie mededelen dat er voor de veiligheid een leeftijdsgrens is. Alle studenten vanaf 15 jaar mogen zich inschrijven voor het Toernooi.”Glimlachte Perkamentus, de zaal bleef muistil ook al was het duidelijk dat een hoop leerlingen enorm baalde. “Er zijn zo als vanzelf sprekend maatregelen genomen om te zorgen dat er geen jongeren studenten deel kunnen nemen, en nu heb ik jullie nog twee laatste woorden te zeggen.”Perkamentus glimlachte breed”Tas toe.” En met die woorden verscheen het eten op tafel. “Ik ga me inschrijven!”Zei Melian toen. Christina glimlachte. “Ik weet niet of ik me wel inschrijf, het is best gevaarlijk.”Zei Christina toen, normaal was ze daar niet bang voor maar ze wilde ook gewoon niet het gehele jaar in het middelpunt van de aandacht staan. Christina en Melian voerde de rest van het diner een gesprek over of ze wel of niet zouden inschrijven, na het eten liepen ze samen naar de uitgang. “Ik heb met Remus afgesproken. “zei Melian toen. “Hij wilt me afleiden van Severus.”zei ze toen droevig. “Dat is lief van hem, ik moet toch naar de ziekenzaal sinds Severus er ligt doen ik en madame Pleister om de beurt een nachtdienst voor het geval dat, je weet wel als hij wakker word.” Zei Christina voorzichtig. “Het leek madame Pleister niet handig als hij dan alleen is, dus er slaapt nu altijd iemand op de ziekenzaal.” Christina vertelde er maar niet bij dat dat alleen maar voorlopig zo was als ze zouden denken dat Severus niet meer wakker wordt, zou hij naar het St. Holisto worden overgebracht. Christina wilde dit nog niet aan Melian vertellen, ze zou zelf dan ook weer gaan huilen en dat zou teveel vragen oproepen. “Succes” was het enige wat Melian kon uitbrengen, anders zou ze weer gaan huilen en dat wilde ze niet. Ze wilde niet alweer huilend bij Remus aankomen. “Dank je, veel plezier hé en doe de groetjes aan Remus.”zei Christina lief en ze gaf Melian een knuffel, vervolgens namen de meisjes afscheidt van elkaar.

Christina kwam aan op de ziekenzaal ze kleden zich om in het uniform wat ze had gekregen van madame Pleister voor als ze hier werkte, ze had haar haren in een vlecht gebonden zodat ze niet verhinderd werd door haar lange bruine haar. Het was rustig op de ziekenzaal vannacht zou Severus de enige patiënt zijn, tenzij er natuurlijk iemand werd binnen gebracht. Christina ging even zitten op de stoel naast Severus zijn bed, ze pakte zijn hand vast en aaiden er liefdevol over. Ze was alleen dus hoefden ze niet te doen alsof er niets was. “Severus, wordt alsjeblieft.”Zei ze lief tegen hem en ze drukte voorzichtig een kus op zijn lippen. Helaas kwam er geen reactie. Ergens had ze gehoopt dat ze hem zo wakker zou maken, maar het leven was helaas geen dreuzel sprookje. Liefdevol keek ze naar hem, ze miste hem vreselijk erg. Ze vocht tegen de tranen. “Ik wist dat er meer was tussen jullie!”zei een stem opeens Christina sprong zo ongeveer een meter de lucht in van de schrik. “alle uilen op een stokje!”zei ze en ze greep naar haar hart. Het was Ellen, ergens gelukkig maar want Ellen zou niet willen dat haar zoon ontslagen zou worden dus zou gemakkelijker haar mond houden. Aan de andere kant had Christina het liever op een andere manier aan haar schoonmoeder willen laten weten dat zij en Severus iets hadden. Ze wist bijna zeker dat Severus dat ook liever op een andere manier had gedaan. “Hoe bedoelt u mevrouw Prins?”vroeg Christina beleeft, ze kon het moeilijk gaan ontkennen, maar ze wilde wel graag weten hoe Ellen het wist. “De blik in je ogen als je naar hem kijkt kind.”zei Ellen toen alsof alles opeens duidelijk was. “Niemand anders heeft het misschien door, maar ik herken een verliefde blik maar al te goed.” Ellen glimlachte vriendelijk naar Christina. “En je bent wel erg toegewijd aan iemand die gewoon een docent van je is. Geen zorgen kind ik zeg niets tegen professor Perkamentus ik wil mijn zoon niet ontslagen zien worden. Hij heeft een baan om trots op te zijn.”zei Ellen toen, ze keek trots naar haar zoon. “Bedankt.”zei Christina toen maar ergens had ze het idee dat dit geen aangenaam gesprek zou worden. “Ik denk dat je me verkeerd begrijpt, ik doe dit niet voor jou maar voor Severus, ik wil niet dat hij zijn werk op het spel zet voor een opwelling.”zei Ellen toen haar stem niet langer vriendelijk. “Dit is geen opwelling mevrouw Prins.”Christina voelde zich beledigt maar liet dat niet merken. “Het is voor Severus inderdaad geen opwelling, als hij voor iemand gaat is hij loyaal, trouw en doet hij alles voor die gene.”Ellen keek met moederlijke liefde naar het lichaam van haar zoon. “Jij daarin tegen bent nog erg jong, je weet niet wat je wilt. Je bent een ontzettend knap meisje die elke tovenaar kan krijgen die ze maar wilt. Je bent een puur bloed een Zwarts, en Zwartsen hunkeren altijd naar status. Iets wat hij je niet kan geven. Nu vindt je het spannend en zijn jullie verliefd. Maar als de liefde over is zal je op hem uitgekeken raken, je zal zijn hart breken en er met een of andere knappe puurbloed tovenaar met een hoge functie bij het ministerie vandoor gaan.” Ellen keek afkeurend naar Christina. “Zo zijn alle Zwartsen, niets anders dan ellende, hunkerend naar status en altijd maar meer geld.” Ellen schudde afkeurend haar hoofd. Christina voelde de tranen over haar wangen stromen, de woorden van Ellen deden haar erg veel pijn maar boven al maakte deze woorden haar woedend. “Hoe durft u? Ik hou van uw zoon! Het kan me niets schele dat hij een docent is, dat hij een halfbloed is en dat hij misschien niet zo geweldig knap is als u beweert. Al die dingen kunnen mij gestolen worden! Ik kom uit een welgestelde familie, een familie met status waar geld nooit het probleem is geweest! Nog was ik niet gelukkig! Ik veracht mijn familie! Voor het geval u het nog niet wist ik zit in Griffoendorn! Ik heb twee jaar geleden met mijn vader en daardoor ook met de meeste familie leden gebroken, ik heb niets met de duistere kant, ik heb niets met geld of status! Liefde dat is wat er voor mij belangrijk is! En als u denkt dat ik uw zoon als een of ander pleziertje gebruik heeft u het goed mis! Ik hou van hem zo als hij is en niemand, niet u niet de schoolregels niet al het geld en de meest hoge status van de wereld veranderd daar iets aan!” Christina wist dat ze dingen zei die misschien erg voorbarig waren aangezien Severus haar nooit had gezegd van haar te houden en ze nog niet eens officieel een relatie hadden maar dit was wel wat Christina voelde en hoe ze erover dacht ze sprak de waarheid. Ze had echter niet door dat ze stond te schreeuwen. De tranen van woede rolde nog steeds over haar wangen. “Liefde is het enige wat telt.” “Hij heeft genoeg ellende mee gemaakt, hij is al genoeg gekwetst door haar! Als zijn hart weer vertrapt wordt zal hij dat deze keer niet te boven komen, ik wil dat je uit zijn buurt blijft!” ging Ellen veder. Christina snapte niet wat Ellen bedoelde met nogmaals zijn hart laten vertrappen net toen ze ernaar wilde vragen hoorde ze gekreun komen van het bed van Severus. Christina haar hart maakte een sprongetje van opwinding, zou hij eindelijk wakker worden? Ze hoopte het bij Merlijnsbaard! Ze hoopte maar dat het geen valse hoop was. Christina wilde meteen naar Severus toelopen maar Ellen was haar al voor. “Severus?”vroeg ze en ze boog zich bezorgt over haar zoon heen. Even overwoog Christina om Ellen aan de kant te duwen maar ze besloot maar naar zijn andere kant te lopen de ruzie te besparen. Weer klonk het gekreun, Severus leek min of meer te knipperen met zijn ogen, maar ook weer niet helemaal. Het leek net of het niet lukte om zijn ogen te openen. “C-c-Chris?” zijn stem klonk super schor en het kostte de vrouwen ontzettend veel moeite om hem te verstaan, maar uiteindelijk verstond Christina het en ze werd warm van binnen. Severus vroeg praktisch naar haar. “Ja, ik ben hier”zei ze liefdevol, ze pakte zijn hand vast en drukte die zachtjes tegen haar gezicht zodat hij wist dat ze er was. “Blijf hier.”zei hij toen schor. “Natuurlijk ik ga nergens heen.” Christina wierp een woedende blik op Ellen terwijl ze dit zei. “Ik droomde geloof ik….”het kostte Severus erg veel moeite om te praten om de paar woorden moest hij even stoppen maar Christina en Ellen wachten geduldig af wat hij wilde zeggen. “Ik dacht dat ik mijn moeder hoorden….Waarom is je gezicht nat?”voegde hij eraan toe toen hij merkte dat zijn hand nat was. “Dat droomde je niet, ik ben er echt.”zei Ellen liefdevol. De ijzige toon die ze net tegen Christina had gehad was nergens meer te bespeuren geweest. “Jullie hadden ruzie?” Severus had eindelijk zijn ogen een Beetje open en keek verbaast naar zijn moeder, de vrouw die altijd zo lief voor hem was geweest leek totaal niet op hoe ze net tegen Christina had gepraat. Severus dacht dat het maar een droom was geweest maar nu bleek het allemaal echt waar te zijn wat hij net hoorde. “Severus, rustig je moet je geen zorgen maken er was niets aan de hand.”zei Christina sussend, ze wilde niet dat Severus boos zou worden op Ellen of iets dus het leek haar verstandig om te doen of er niets aan de hand was, ze drukte zachtjes een kus op zijn hand aangezien Ellen het toch al van hun wist maakte dat niets uit. “Christina heeft gelijk Severus, je hebt een week in coma gelegen.”
Severus keek de vrouwe niet begrijpend aan. “De dooddoeners?” vroeg hij toen aan Christina hij bekeek haar goed en zag tot zijn opluchting dat behalve een snee in haar gezicht ze er blijkbaar ongeschonden vanaf was gekomen. “Zijn veilig in Azkaban waar ze horen. Dwaaloog en professor Perkamentus kwamen op het goede moment.”vertelde Christina toen aan Severus. “Ik ga Melian zoeken, en daarna professor Perkamentus.”zei Ellen toen, ze keek nog steeds niet al te blij naar Christina maar voor nu konden ze de discussie beter laten voor wat het was. “ik ben over ongeveer 30 minuten terug met hun.” “Dank je.”zei Christina, ze had door dat Ellen haar en Severus wat tijd alleen wilde geven, maar al snel keek Ellen weer ijzig naar Christina. Christina snapte de hint dat ze dit alleen voor Severus deed en niet voor haar. Het kon Christina niets schele zolang ze maar even tijd had met Severus. “Tot zo…mam…”zei Severus schor die nog steeds moeite had met praten. Toen Ellen de zaal had verlaten wenkte Severus Christina om bij hem te komen zitten. Severus kon niet gaan zitten, in plaats daarvan legde hij zijn arm om haar middel. Het was niet een hele handige houden maar zo kon hij haar toch vast houden. Christina legde voorzichtig haar hoofd op zijn borst en begon te snikken. “Ik was zo bang dat je nooit meer wakker zou worden.”snikte ze, ze voelde hoe Severus sussend door haar haren aaiden. “Het spijt me, je moeder zag het aan me…niemand weet het veder.”snikte Christina door ze was bang dat Severus boos zou worden. “Het maakt niets uit dat me moeder het weet……ik ben juist blij dat ze je kan zien….”zei Severus toen hij was nog erg zwak en het kosten veel moeite om hem te verstaan, maar hij was blij dat Christina bij hem was. “Chris….”zei hij opeens lichtjes in paniek. “Severus, blijf rustig liggen!”zei Christina voordat hij ook maar iets kon doen. Severus leek niet te luisteren en in paniek zei hij: “Ik voel me benen niet meer!”

Melian liep samen met Remus door de gangen van Zweinstein. “Professor Perkamentus weet het van ons.”zei Remus gerustellend. “Ik heb hem ingelicht voordat hij me aannam en hij vind het goed zo lang ik je niet voortrek en ik mag je examens en toetsen niet nakijken. Omdat als je een goed cijfer haalt het anders net lijkt of ik je voortrek…Ik denk dat we daar wel mee kunnen leven toch?” Remus glimlachte naar haar en had zijn arm om haar middel geslagen. “Natuurlijk kan ik dat!”zei Melian blij, ze wilde erg vrolijk zijn dat Remus hier was was een goed iets, maar ze maakte zich ontzettend veel zorgen om Severus. “We zijn er.”zei Remus toen, hij snapte wel waarom Melian niet al te vrolijk deed en had daar dan ook alle begrip voor. “Waar?”vroeg Melian verbaast. “Mijn kantoor.” Lachte Remus. “Ben je dat alweer vergeten? Ik zou je toch mijn kantoor laten zien.” Remus keek haar bedachtzaam aan. “Oh! Ja! Natuurlijk!”Melian kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan, hoe kon ze dit in Merlijnsnaam vergeten. Samen stapte ze het kantoor binnen, en Remus deed de deur achter hem dicht nadat Melian ook naar binnen was gestapt. Melian keek het kantoor rond. “Ziet er goed uit.” Maar voordat ze nog maar iets kon doen drukte Remus haar al tegen de muur en begon haar vol passie te zoenen. Melian voelde hoe haar hart tekeer ging en zoende hem vol liefde terug. Voorzichtig liet ze haar handen door zijn haar gaan. Na een tijdje verbraken ze de zoen. “Mels…ik kan je dit weekend niet zien.”zei Remus toen met moeite. “Wat? Waarom niet?”vroeg Melian lichtjes in paniek bang dat Remus het ging uitmaken. “Je zei dat Perkamentus het goed vond!” “Mels, ik dump je niet geen zorgen..”zei Remus toen snel hij schrok hij had niet verwacht dat Melian dit gelijk zou denken, met zichtbaar moeite zei hij toen. “Het is dit weekend volle maan.” Legde hij toen gepijnigd uit. “Natuurlijk! Hoe kan ik zo stom zijn omdat te vergeten!”zei Melian toen. “Je hebt veel aan je hoofd Melsje, het maakt niet uit dat je dat vergeten bent.” Remus keek haar sussend aan en drukte nog liefjes een kus op haar wang, teder keek hij haar aan. “Blijf je vannacht hier?”Vroeg hij met een speelse twinkeling in zijn ogen en Melian wist maar al te goed wat hij bedoelde. “Natuurlijk professor!”zei Melian lachend en Remus deed de deur achter haar op slot, samen liepen ze naar het slaap gedeelte van Remus zijn kantoor. Melian begon vrolijk zijn gewaad uit te trekken en vergat even alle ellende om haar heen, ze vergat zelfs de hele wereld. Voor vannacht was het alleen Remus en zij nog, samen raakte ze verstrengeld in een gepassioneerde nacht.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.