FanFic.nl

Every Year A Letter [Afgerond]

Year Five

Lieve Ashton,

Het vijfde jaar van Mason zit er alweer op. Het was een redelijk normaal jaar maar met natuurlijk wat wendingen.
Zoals, dat mijn vader is overleden. Ja, dit voelt zo klote. Het is zo erg, voor mij tenminste. Ik bedoel, hij en ik waren heel close, we deden heel veel samen en hadden nooit ruzie. Dat was super fijn vergeleken met ik en mijn moeder.
Mijn moeder en ik kunnen totaal niet met elkaar omgaan. We maken alleen maar ruzie en het liefst ben ik minimaal honderd meter uit haar buurt. Ook als ik op bezoek ben bij mijn ouders, is er altijd een spanning tussen haar en mij. Dan praat ik alleen maar met mijn vader en mijn zus, en praat alleen met haar als ze me een vraag stelt. Meer niet.
Maar terug naar het onderwerp, mijn vader is dus vijf maanden geleden overleden. Ik wilde je toen al een brief sturen, maar ik herinnerde mezelf eraan dat ik dat alleen doe als Mason jarig was. Vandaag was het dan ook heel raar, ik bedoel, mijn vader was er elk jaar. En nu dus niet meer.
Ik baal er heel erg van. Hij was zo'n lieve man, voor mij maar ook voor jou. Hij was zo enthousiast over je, als ik weer iets te vertellen had over je. Hij vond het ook meteen goed dat we gingen trouwen en dat we een kind kregen, hij vond het leuk zelfs. Vergeleken met de mening van mijn moeder. Maar, buiten dat, het voelde vandaag dus ook een beetje raar. Maar, daar komen we overheen. Ik heb de mooiste foto van hem en mij samen, ook op de open haard gezet. Aan de andere kant van waar jou foto staat. Weet je wel, die ene foto die jij hebt gemaakt toen we naar het strand waren, omdat het zo warm was. Toen ik net twee maanden zwanger was, toen was het wel dertig graden en dus warm genoeg voor het strand. En toen wilde mijn vader een mooie foto van ons twee en die heb jij toen gemaakt. Dus jij hoort er ook bij, vind ik haha.
Maar, even lekker vrolijk doen. Dat moet ook in het leven. Gelukkig zijn. Soms denk ik ook aan de gelukkigste dagen in mijn leven. Net als onze bruiloft, dat was een van mijn gelukkigste en mooiste dagen in mijn leven. Maar ook toen je me ten huwelijk vroeg. Ik weet nog precies wat je zei, wat we aanhadden en hoe het ging.
Je had voor me, een paar dagen van te voren, toen we samen gingen shoppen, een mooie mintgroene jurk gekocht, omdat dat mijn favoriete kleur is. Een paar dagen later kreeg ik alleen maar allerlei berichtjes over wat ik moest doen, inclusief een opdracht dat ik die jurk aan moest doen. Uiteindelijk kwam ik uit bij het park en lagen er overal witte en blauwe rozen. Volle rozen maar ook rozenblaadjes. Een mooi plaatje om te zien. De rozen lagen zo, dat je er een pad in kon vinden, die ik volgde en ik kwam uit op een ronde plek. Ik liep eerst door een boog van rozen, als een soort poort tot de plek. Overal lagen rozen, overal waar je ook keek. Ik zag recht voor me, aan de andere kant van de ronde plek een rood briefje liggen. Ik liep erheen, bukte, pakte het op en las het. ''Draai je om. X'' stond er op. Ik volgde de stap en draaide me om, en zag jou, op één knie zitten. Ik liet het briefje vallen, sloeg mijn handen voor mijn mond en de tranen sprongen in mijn ogen. ,,Lieve Isobel. We kennen elkaar nu drie en een halfjaar, het duurde me een halfjaar om de stap te durven zetten om met je te praten. Maar uiteindelijk deed ik het. We raakten in de praat, en het liep langzaam uit tot een relatie. Ik ben nu heel trots op mezelf dat ik die stap toch heb gezet. Want de afgelopen drie jaar, waren de beste drie jaar van mijn leven. Alles liep perfect, en dat alles met het mooiste meisje langs mijn zij. Isobel, je bent zo speciaal voor me, al sinds dat ik je zag, viel ik voor je. En ik val elke dag weer voor je. Want elke dag word je mooier en mooier in mijn ogen. Isobel, ik heb nu maar één vraag. Wil je mij nog meer zulke mooie jaren geven, mij de gelukkigste man op aarde maken en met me trouwen?'' Wauw, ik stond er stil van. Natuurlijk zei ik ja en je ging rechtop staan, met die mooie glimlach van je en schoof de ring om mijn vinger. Die ik tot de dag van vandaag nog steeds draag, net als de trouwring. Maar zodra die om mijn vinger zat, sprong ik in je armen en omhelsde je en plantte mijn lippen weer op die van jou. Vanaf toen ging alles perfect, alles ging goed, totdat je weg moest. Het moest, maar het was oké. We hadden super veel mooie dingen meegemaakt, en ooit zijn we weer samen.
Dat was een van de mooiste dagen van mijn leven, en met deze herrennering nu in mijn hoofd, wil ik gaan slapen. Het is inmiddels al twee uur en mijn ogen vallen dicht. En ik realiseer me net dat ik niks over Mason heb verteld, nou ja, er was niks speciaals gebeurd dit jaar.
Ik spreek je volgend jaar. Ik hou van je.

Liefs, Isobel.

Reacties: