FanFic.nl

I Will Survive

Hoofdstuk 2 Dylan Cruz

Ik loop langs de rivier.
Het water stroomt langs mijn voeten en ik voel me even een met het water.
Als klein jongetje speelde ik in het water met mijn vriendjes en sindsdien loop ik graag met mijn blote voeten door het water.
Ik zie een schim aan de horizon verschijnen en nog voordat ik bij de rots aangekomen ben waar ze op zit, weet ik dat het Grace is.
Ze neuriet een deuntje mee met de spotgaaien overal om de rivier.
"Leuk deuntje!" Zeg ik en ze kijkt meteen op.
"Dylan, moet jij niet bij de boete zijn?" Vraagt ze, duidelijk verrast dat ik hier ben.
"Moet jíj niet bij de boete zijn?" Vraag ik, haar vraag ontwijkend.
Het meisje dat getrokken werd heeft zelfmoord gepleegd (geen IDEE hoe ze aan het mes kwam...) en ik ben behoorlijk geschrokken, misschien ben ik geen geschikte tribuut, kan ik maar beter NIET meedoen, kan ik beter niet vrijwillig gaan.
Ik kan me gewoon niet voorstellen dat ik onschuldige kinderen moet vermoorden...
Maar mijn ouders hebben veel geld betaald voor mijn opleiding dus ik kan ze niet teleurstellen.
Ik mag Grace niet laten merken dat ik bang ben. Ze mag niet weten dat ik, de goed getrainde beroepstribuut, geen kinderen kan doden.
Als ik ga moet ze niet bang zijn dat ik ga verliezen.
Heel even voel ik een grote drang om Grace te beschermen tegen alles van de buitenwereld, ze is nog zo... Teer is het eerste dat in me opkomt.
Ik heb het mijn moeder wel eens horen zeggen over mijn zusje... tot Emily, mijn zusje, stierf in de hongerspelen toen ze dertien was.
Ineens dringen Graces woorden tot me door en doordat ik zo in gedachten was voel ik me aangevallen: "Jemig Grace, doe eens rustig, er is hier duidelijk bang voor de boete..."
"Niet waar!" Roept ze, "waarom zou ik bang zijn?!"
Ze zegt wel dat ze niet bang is maar daar merk ik niks van, ze trilt als een rietje.
Na een paar minuten komt ineens iemand aangelopen, Finn, een vriend van de basisschool.
"Grace," sis ik, "er komt iemand aan, ik moet weg."
"Is goed." Zegt ze, "misschien tot morgen..."
"Doei"
"Doei"
Ik spring snel via een paar rotsen naar de overkant alsof ik nooit in district 5, over de rivier ben geweest.
"Dylan, daar ben je, ik moest je gaan halen en ik dacht al dat je hier zou zitten. Weet je nog dat we hier samen..."
"Sorry Finn," Zeg ik, "geen tijd voor een reünie, we moeten echt gaan."
"Je hebt gelijk..." Zucht hij, "De spelen gaan voor!"
Finn heeft nooit een beroepstraining gehad, zijn ouders wonen in het armere deel van district 4, daarom zaten we ook niet samen op de middelbare school.

Als Finn en ik aankomen zien we dat al bijna iedereen klaar staat om te beginnen en we laten snel wat bloed afnemen en sluiten ons aan bij de groep.
Voor we beginnen houdt onze burgemeester een kleine speech voor het gerechtsgebouw.
"dames en heren, welkom bij... (blablabla) ...dit jaar worden de lootjes getrokken door een heel speciaal persoon, geef een groot applaus voor de vrouw van de hoofdspelmaker, Alicia Loser!!!"
"Je spreekt het uit als Losé! Ooit gehoord van Frans???" Sist ze per ongeluk in de microfoon.
Ik kan niet zien of haar wangen rood worden, haar huid is toch al rood/roze-kleurig, maar ik denk het wel.
Ze kucht even en neemt het dan van de burgemeester over.
"Dames voor!!!" Zegt ze met een overdreven Capitool-accentje.
Ik moet weer denken aan Grace: Hoe is het met haar? Is ze getrokken? Is een van haar broers of zussen getrokken? Is ze verdrietig of juist opgelucht op dit moment? Ik weet het niet...
Ik concentreer me weer op Alicia.
Ze grabbelt in de bak met water.
Wij hebben een bak met water als teken voor ons district.
Jaren geleden is dat bedacht en men vond het een leuke traditie voor ons district maar Alicia is er duidelijk niet blij mee.
Ze maakt een van de ijzeren, waterdichte kokertjes open: "Lydia Efilia Dwarf" Zegt ze.
Nog voor het meisje naar voren kan komen roept een ander meisje: "Ik ga vrijwillig!"
Omdat ze het eerste roept mag ze mee.
Ik denk aan Grace, in haar district zijn er niet zo veel vrijwilligers dus als je getrokken word ben je meteen ter dood veroordeeld.
Gelukkig hoort 4 bij de beroeps en overleven onze tributen het sowieso langer.
Ik kijk naar het meisje.
"En wie ben jij?" Vraagt Alicia enthousiast, het is duidelijk dat ze het een eer vind dat in haar district een vrijwilliger is.
"Ivy Manor" Antwoord ze, duidelijk gelukkig dat ZIJ de eerste is.
"Gefeliciteerd Ivy met je plek in de hongerspelen! Nu verder met de... heren." Op de manier waarop Alicia 'heren' zegt voel ik me niet prettig, alsof alle jongens meedogenloze moordenaars zijn.
Ze grabbelt niet in de bak met water maar pakt een kokertje van boven: "Finn Daniel Forest!"
"Ik ga vrijwillig!!!" Roep ik voor dat iemand anders dat kan doen.
"En wie is de gelukkige...?" Vraagt Alicia als ik op het podium kom staan.
"Dylan Cruz" Antwoord ik.
"Geef een hartelijk applaus voor onze tweede..." Ze legt de nadruk op 'tweede', alsof ze tegen iedereen wil zeggen: HA!!! In 'mijn' district zijn wel TWEE vrijwilligers!!!
"...vrijwilliger!!!"
"Kom maar mee, tijd om afscheid te nemen van jullie familieleden voor jullie naar het Capitool gaan."
We lopen het gerechtsgebouw in.

Als eerste komen mijn ouders binnen.
"Gefeliciteerd Dylan, ik weet zeker dat je gaat winnen!" Zegt mijn jongere broertje Zeke, "later wil ik net zo worden als jij!"
Ik zie dat mijn broertje straalt, maar ja, hij heeft Emily nooit gekend... Ze deed drie jaar geleden mee maar heeft het niet overleeft.
Zeke is nog maar negen en misschien heeft hij een vage herinnering aan haar maar hij zal haar nooit zo kennen als ik haar kende.
Ik heb Grace ontmoet na Emily's dood. Ze leek veel op Emily met haar golvende, blonde haar en was toen even oud.
Ik ben namelijk een jaar ouder dan Grace en was een jaar ouder dan Emily.
"Succes Dylan, we weten dat je het kunt." Zegt mijn vader en ik zie dat mijn moeder knikt maar ik weet dat ze de tranen probeert tegen te houden.
Ze is bang.
Ik ben bang...

Reacties: