FanFic.nl

I Will Survive

Hoofdstuk 5 Grace Fowler

Als we eindelijk klaar zijn met praten en eten vraagt Devin of we zin hebben om de boetes te kijken. We stemmen in, maar ja, echt zin in boetes heb ik ook weer niet. We lopen naar een kamer met een heel erg grote TV. Ik maak een grapje omdat de TV zo groot is: 'Hebben we hier ook popcorn? Het lijkt wel een bioscoop!'. Opeens komt er een avox aan gerend met 4 verschillende smaken popcorn: Zoet, zout, karamel en chocola. Ik ze maakt een gebaar dat ik mag kiezen. Ik kies alles behalve zout, daat heb ik vandaag niet zo'n zin in. De boetes beginnen; het embleem van het Capitool verschijnt in beeld en het volkslied van Panem speelt af. Ze beginnen met wat dramatische beelden van district 13, met nog steeds wat rook. Het lijkt op wat ze vorig jaar lieten zien, en dat jaar daarvoor, en dat jaar daarvoor. Maar ja, het kan ook niet echt veel veranderd zijn, ik bedoel er wonen geen mensen meer, dus ze kunnen het ook niet opknappen. Ze beginnen bij district 12. Er wordt een meisje van 12 jaar getrokken, dan wordt er een jongen van 14 getrokken. Bij district 11 worden er twee kinderen van 15 getrokken. Bij 10, 9, 8 en 7 valt mijn interesse een beetje weg. Maar bij 6 let ik weer op; wij komen zo. Bij 6 wordt er een meisje van 13 getrokken en een jongen van 12, maar iemand van 16 biedt zichzelf vrijwillig aan. Dan komt het: District 5. Ik zie hoe ik reageer en hoe ik op het trappetje naar boven val. Het ergste moet nog komen: Dat ik van het podium val. Ik zie dat Cécilia tegen ons zegt dat we naar het gerechtsgebouw mogen. Ja... Daar ga ik, het ziet er erg pijnlijk uit. Ik voel dat ik rood wordt. Gelukkig gaan we snel over naar district 4. Ik voel me zeuwachtig worden, maar ik weet niet waarom. Opeens weet ik het weer: Dylan. Ik was hem helemaal vergeten sinds ik getrokken ben. Omdat ik zo erg in mijn gedachten verzonken zat, heb ik het meisje van 4 gemist. "Finn Daniel Forest!" hoor ik de vrouw zeggen. Ik voel me zo erg opgelucht dat ik wel wil schreeuwen van blijheid. Maar dan hoor ik Dylans stem op TV "Ik ga vrijwillig!!!". <i> Dat kan toch niet? Dit is niet waar... Dit kan niet... Ik droom of slaap of of ...... ik weet het niet </i> Het wordt zwart voor mijn ogen.

Als mijn ogen weer open gaan zie ik dat Bruce en Devin over me heen zitten gebogen. Ik schrik me dood, want zo iets gebeurt niet altijd als ik 's ochtends opsta. Maar dan kijk ik om me heen en zie dat dit mijn kamer helemaal niet is... 'Waarom ben ik hier? En waarom zijn jullie hier? Waarom doet mijn hoofd pijn?' Ik heb pijn in mijn hoofd en kan niet helder nadenken... Al de vragen gaan rond in mijn hoofd en ik snap het allemaal niet meer daarbinnen. Als ik me probeer te concentreren lukt het me moeilijk, maar het lukt uiteindelijk wel. Als mijn hoofd weer helder is herinner ik me dat Dylan ook mee doet aan de hongerspelen dit jaar, komen er tranen in mijn ogen. 'Gaat het wel Grace?' zegt Bruce. Ik besef me nu pas dat dit de eerste keer is dat ik zijn stem hoor. 'Ehhm... Ja hoor' zeg ik. 'Grace, wat gebeurde er? Er was een jongen die zichzelf aanbood als tribuut en opeens viel jij flauw...' Zegt Devin. 'Die jongen is toevallig wel mijn beste vriend!' bijt ik hem toe, opeens heel erg pissig. 'Sorry hoor.' reageert Devin geschokt. Ik wil gaan zitten, maar net als ik overeind kom voel ik me heel erg duizelig en ga gelijk weer liggen. 'Hoe lang was ik buiten westen?' vraag ik. 'Zo ongeveer 8 tot 12 uur' antwoord Devin. 'Morgen zijn we er' zegt hij ook nog.

Na een dag tactiek bespreken, praten, grappen maken en heel erg veel eten komen we aan in het Capitool. We stappen uit de trein en worden overweldigd door een enorm applaus. Eventjes geniet ik van deze beroemdheid, maar snel daarna vind ik het een beetje irritant worden. We lopen door naar het gebouw waar wij heel toepasselijk een kamer toegewezen krijgen op de vijfde verdieping. We staan in de lift met mensen uit andere districten. Ik kijk de lift door en tot mijn teleurstelling staat Dylan niet bij ons in de lift, hij staat waarschijnlijk in de andere lift. We stoppen een paar keer onderweg naar verdieping 5 om wat andere tributen af te zetten, maar als we eindelijk bij onze verdieping zijn, is er een soort van storing, het licht vat uit, en er wordt omgeroepen dat we even moeten wachten. Na 5 ongemakkelijke minuten gaat het licht aan en gaan de lift-deuren open. Als we binnen zijn valt mijn mond weer open. Er zijn enorme ramen, en als je op een knopje drukt zie je een ander beeld van buiten. En eigenlijk is alles groot. Het is bijna TE groot.
We gaan eerst weer eten en sinds ik zeg dat ik biefstuk rood lekker vind, ligt dat elke dag op mijn bord.
Nadat ik de biefstuk op heb gegeten, krijgen we dit keer een heerlijk dessert, namelijk elke smaak ijs die je je maar kan bedenken. Ik kies voor witte chocola, bosvruchten, mango, sinaasappel en passievrucht. Ik weet dat het veel is, maar ik dacht als ik toch in de arena moet, kan ik beter nu wat vet opbouwen. Morgen is de parade, op een of andere manier heb ik daar geen zin in, ook al kan ik Dylan dan weer zien. Ik zou hem het liefst gewoon zelf spreken, waar geen anderen bij zijn, maar ik weet zelf dat dat niet kan. Ik wil hem morgen ook niet gelijk bevliegen en knuffelen, maar ik wil hem ook niet zomaar negeren, ik weet echt niet wat ik moet doen... Ik wil gewoon terug naar de rivier, samen met Dylan. Maar ik weet dat dat niet kan, en ik weet ook dat er maar een van ons hier levend uit kan komen. Opeens heb ik geen honger meer en sta ik op en loop ik naar mijn kamer. Ik laat me op mijn bed vallen, met kleren aan en ik barst in tranen uit. <i> Er kan er maar een van ons hier levend uit komen, en dat moet hij zijn. </i>

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.