FanFic.nl

I Will Survive

Hoofdstuk 6 Dylan Cruz

Het is ochtend.
Ik heb een extreem lange nacht achter de rug en kan mijn ogen bijna niet open houden.
Hoe zou het gaan met Grace? Is haar district genoot aardig? Is ze bang? Denk ik bij mezelf.
Misschien kan ik haar bij het beroepsteam krijgen...? Ik hoop het.
Gapend stap ik uit mijn bed en ik loop in een waas naar de badkamer en stap onder de douche.
Ik ben de hele nacht wakker gehouden door nachtmerries waar in ik Grace moet doden terwijl ze me met grote, beschuldigende ogen aankijkt.
Het water stroomt over mijn bezweette lichaam en neemt alles mee.
Ik voel me opgelucht alsof het water ook mijn angst om anderen te moeten doden meeneemt. Tenminste, voor even.
Als ik me weer schoon en nieuw voel, stap ik uit de douche. Wel voorzichtig want straks druk ik per ongeluk op een verkeerd knopje en gaat de douche op zelfvernietigings-stand. Voorzichtig loop ik naar de coupé met een handdoek omgeslagen, ineens komt Ivy ze hoek omgelopen.
Ik bots bijna tegen haar aan en ik zie dat haar wangen rood kleuren. Ik deins achteruit.
"Ehh... sorry Dylan, ik ehh..." Ze loopt snel langs me naar de badkamer. Was ik nou maar nooit mijn kleren vergeten mee te nemen... mompel ik in mezelf, gênant!!!. Ik kies voor een simpele, blauwe blouse en een spijkerbroek en loop naar de hoofdcoupé.
Er is nog niemand maar het ontbijt staat al klaar dus ik begin maar alvast.
Ineens komen Alicia en Juna binnen. "Wat onbeleefd..." Zucht Alicia Loser, "zomaar zonder ons beginnen met het ontbijt."
"Je had toch wel even kunnen wachten?!" Snauwt ze er zachtjes achteraan maar door haar mislukte (mijn mening) Capitool-accentje klinkt het meer grappig dan dreigend.
Als ik mijn maag vol heb blijf ik nog even zitten uit beleefdheid maar als Ivy binnenkomt vlucht ik toch maar weg naar mijn coupé / kamer voor als ze me ermee confronteert dat ik vanochtend... je weet wel.

Na nog twee lange dagen van besprekingen met mijn mentor en onverwachte confrontaties met Ivy, mijn nieuwe soort van stalker, komt het Capitool eindelijk in zicht. "Wat is het groot!" Zucht Ivy ademloos, die zoals altijd naast me zit.
Ze is iets jonger dan ik en ik geloof dat ze me als een soort grote broer ziet waar ze altijd achteraan huppelt.
Ik let meer op de dam van district vijf waar we nu overheen razen.
Hoe kan het dat we er drie dagen over hebben gedaan om nog zo dicht bij vijf - en dus ook bij vier - te zijn?

Als we op het station aankomen is het een drukte van jewelste, schreeuwende mensen die een glimp van de aangekomen tributen willen opvangen, journalisten zoekend naar een nieuw artikel en het aller belangrijkste: sponsors die naar de nieuwe beroepstributen komen kijken.
Als ik uitstap komt er een klein meisje met paars haar en roze lokken naar me toe en vraagt aan me: "Mag ik met je mee?"
Ik vind het zo schattig dat ik zeg: "Vooruit, maar als ik naar binnen moet ga je wel weer naar je mama toe, goed?"
Hand in hand met het kleine meisje loop ik naar het tributencentrum.
"Eerst gaan we naar de afdeling visagie," Vertelt Alicia Loser, "daarna ontmoeten jullie je persoonlijke stylist of styliste, hij of zij kiest jullie kleding, haar en make-up voor de tributen parade die vanavond word gehouden.
Aan het einde van de dag of even tussendoor mogen jullie naar de vierde verdieping, jullie verdieping waar jullie allebei een kamer toebedeelt krijgen.

Eenmaal bij de visagie is het alsof ik in een nachtmerrie terecht ben gekomen, een regelrechte hel is het hier.
Overal om je heen schreeuwende kinderen die worden geharst.
Na een paar minuten op een soort ligstoel te hebben gelegen komt mijn team eraan.
"Sorry dat het zo lang duurde, we moesten nog wat spullen klaarleggen." Zegt een vrouw met een vreselijk Capitool accent. Ze heeft paarse ogen en een grote, gouden tattoo op haar arm die doorloopt naar haar gezicht.
"Ik ben Salisha en dit zijn Zayno, hij regelt je make up zoals mascara, jawel, ook jij moet mascara, en Talirya, ze regelt je huid en je haren. Ik hou een oogje in het zeil en help waar nodig."
"Maar ik..." Stamel ik, gegêneerd dat ik daar, afgezien van mijn papieren pakje, naakt voor twee vrouwen lig. "Geen tijd voor gemaar," Zegt Zayno, "aan het werk!" En met 'aan het werk' bedoeld hij TOTALE MAKE-OVER.
Na een uurtje of twee/drie lijkt het alsof ze klaar zijn, mijn huid is zijdezacht en mijn haar ziet er beter uit dan ooit.
"Mooi..." Zegt Salisha, "netjes gedaan, ik denk dat hij nu wel naar Calantha kan."
Zayno en Talirya knikken instemmend. "Calantha, weer een vrouw...?" Mompel ik teleurgestelt.
Ik word naar een afgesloten ruimte gebracht waar een vrouw op me zit te wachten.
Je kan het mooi noemen, wat ze in het Capitool vast doen, maar ik noem het liever raar.
De vrouw, door Salisha Calantha genoemd werd heeft allerlei groene en gele tattoo's en eerlijk gezegd staat ze me niet zo aan.
"Dylan, is het niet." Zegt ze met een verveelde stem, "gefeliciteerd".
"Ik ga je je nu je geweldige outfit aandoen voor de tributen parade."
Ik knik zonder iets te zeggen, deze vrouw staat me ZEKER niet aan. Het komt misschien deels doordat ik hier praktisch naakt voor haar zit, maar het is vooral de vrouw zelf.
"Je moet even heel stil blijven zitten en daarna ga je terug voor je bijpassende nep-tattoo's en/of make up, begrepen?"
Ik knik weer zonder ook maar een woord te zeggen, dat is mijn teken dat ik het niet wil en het er niet mee eens ben maar me er bij neerleg. Ik hou niet van verliezen.
Na een klein uurtje lijkt ze klaar te zijn met mijn outfit en ik wil net naar de spiegel lopen om het te bewonderen als ze zegt: "Wacht, eerst de make-up en dan mogen jij en Ivy jezelf bewonderen."
"Is Ivy hier al geweest?" Vraag ik nieuwsgierig.
"Ja, ze zal nu wel bijna klaar zijn ook al krijgt ze veel meer make-up dan jij." Antwoordt Calantha.
Ik wordt weer naar de visagie gebracht en na nog eens twee uur te hebben gewacht terwijl Zayno me 'beschilderd' ben ik eindelijk klaar.
"Je mag weer terug naar je eigen verdieping, maar raak NOOIT, MAAR DAN OOK NOOIT je outfit met ook maar 1 vinger aan!!!"
"Doe ik" Zeg ik.

Eenmaal op mijn eigen verdieping, de vierde verdieping, zie ik Ivy al aankomen
"Wauw," Zeg ik, "je ziet er goed uit."
Ze heeft een jurk aan met duizenden kleine druppeltjes die zachte geluidjes maken als ze zich beweegt.
"Vind je?" Ze lacht verlegen.
Ik knik en zeg: "Echt wel, zeker vergeleken met mij, ze verwachten dat ik in alleen een onderbroek op die kar ga staan en om me nog meer voor schut te zetten hebben ze er druppeltjes op genaaid en mijn huid versiert met nep-tattoo vissen. OVERAL!!!"
Ze lacht.
Haar lach is helder, net als die van Grace.
Vanavond zie ik haar weer, Denk ik bij mezelf, en ziet zij mij in mijn onderbroek...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.