FanFic.nl

I Will Survive

Hoofdstuk 7 Grace Fowler

Ik word wakker met rode ogen, een nat gezicht, wallen en mijn haar zit helemaal in de war. Ik hoor Cécilia weer op de deur kloppen; 'Kom, hup, hup! Je styliste en je voorbereidingsteam zijn er al!' Ik sta op en denk na over hoe ik wil verschijnen voor mijn voorbereidingsteam, want hoe ik er nu uitzie kan echt niet. Na een mislukte poging om mijn haar te doen, mezelf wakker te maken met water en mijn wallen weg te poetsen, ook al weet ik dat dat niet kan, kleed ik me aan en loop naar de eetkamer. Ik schrik me dood omdat er opeens 4 mensen zitten die ik helemaal niet ken. Er zit een vrouw die zichzelf voorstelt als Livia, mijn styliste, en Gray, Mere en Jine stellen zich voor als mijn voorbereidingsteam. Livia zegt dat ik mee moet met mijn voorbereidingsteam, en dat doe ik ook. Na twee uur (naakt!) geschoren, geknipt, gewassen en geprikt te worden mag ik eindelijk in de spiegel kijken. Ik schrik, omdat ik denk dat ik iemand anders zie, maar dar is niet zo. Mijn litteken omdat ik een keer een bijl liet vallen en die ging langs mijn been, maar raakte gelukkig niets anders, is helemaal weg! En mijn wenkbrauwen en benen zijn helemaal perfect. Ze vertellen me dat ik naar Livia mag, om mijn kleding aan te doen. Eenmaal aangekomen bij Livia stelt ze zich nog een keer voor, ook al heeft ze dat vanochtend al gedaan . 'We hebben een GE-WEL-DIG idee voor jullie kleding en make-up! Jullie gaan er fantastisch uitzien!' zegt ze. 'Kleed je maar uit, dan kan ik je lichaam bekijken voor de maten.' Zegt ze alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Er valt een ongemakkelijke stilte omdat zij wacht tot ik me uitkleed, maar dat doe ik niet. Op een gegeven moment geef ik het op en kleed me toch maar uit, ik zou me toch ooit om moeten kleden. Als Livia de maten heeft gemeten gaat ze weg en laat ze mij naakt achter. Ik voel me heel erg ongemakkelijk en het liefst wil ik een onderbroek aan trekken, maar ik zie er geen. Even later komt Livia binnen met een prachtige korte glitterende gouden jurk. Van haar mag ik heb aan doen en dan heeft ze een verassing voor me, ; ze drukt op een knopje dat onder mijn jurk zit en de glitters zijn geen glitters meer, maar piepkleine lampjes die flikkeren. Mijn mond valt open van verbazing, maar die duurt niet lang, want ze zet hem uit, haalt me weg bij de spiegel en gaat aan mijn make-up . Zo zien mijn ogen er uiteindelijk uit:

[img]foto.jpeg[/img]

Ik mag mezelf in de spiegel zien en schrik me dood. De persoon in de spiegel heeft een prachtige vlecht in haar haar, een prachtige jurk aan en prachtige make-up op. Wie is dat in die spiegel? Ik doe mijn arm omhoog. De persoon in de spiegel ook. Dan realiseer ik me dat ik de persoon in de spiegel ben... Wat ben ik ook dom >.< Samen met Livia gaan we naar de ruimte waar alle tributen zijn. Na tien minuten komt Dylan eindelijk binnen. 'Dylan!' Ik probeer mijn enthousiasme in te houden, ik wil niet te dom over komen. Ik loop naar hem toe en omhels hem. Hier heb ik zo lang naar verlangt. Niet op een verliefde manier, maar op een vriendschappelijke manier,
Als ik me los maak uit de omhelzing vraag ik hem iets waar hij zo te zien niet zo snel antwoord op kan geven.
'Waarom?' Vraag ik, 'Waarom moest je nou vrijwillig gaan?'.
Hij haalt mijn schouders op, 'Wat had ik dan volgens jou moeten doen?'
'Bij je familie blijven, in district 4, dan was er nog een kans dat alles weer kan worden zoals vroeger. Een van ons moet DOOD Dylan!' Ik schreeuw nu en er kijken een paar mensen onze kant op. Het boeit me niet. Laat ze maar kijken, het gaat hier om mij en Dylan. Het dringt nu pas tot me toe wat ik zeg. Een van ons gaat DOOD. Een van ons gaat dood... En ik moet er voor gaan zorgen dat ik dat word. Dylan is belangrijker. Hij heeft familie. Hij heeft eer. Hij heeft vrienden. Ik kan er niks meer aan doen. Dylan doet er aan mee, en ik kan er niks meer aan doen.
Er valt een korte stilte.
'Je ziet er goed uit' zegt hij om van onderwerp te veranderen. 'Jij ehhm.... Ehmmm... Ook?' zeg ik. Ik ben erg slecht in liegen, want hij ziet er echt niet uit.

De parade begint. Eerst moet district 1, met hun glitterende kleding van diamandjes en smaragden, dan district 2 en 3. Dan komt Dylan, en dan wij. Bruce ziet er een beetje apart uit in zijn hele gouden pak. Als we weg rijden druk ik op mijn knopje, en mijn jurk licht op. Ik zie in het publiek meerdere monden open vallen en die van Dylan ook. Ik zwaai naar mensen en ze zwaaien terug. Op het enorme beeldscherm boven mijn hoofd zie ik dat ik en Bruce er fantastisch uitzien. Ik denk dat we erg veel sponsors krijgen. Of eigenlijk... Dat hoop ik. Als we er zijn zie ik Snow op het balkon verschijnen. 'Gefeliciteerd tributen van dit jaar! Fijne Hongerspelen! ' Hij gaat nog verder maar ik luister niet meer. Ik kijk naar Dylan. Hij luistert aandachtig naar Snow. Ik walg ervan. "Fijne Hongerspelen" Zei Snow. Alsof het allemaal heel erg leuk en fantastisch spectaculair is. In de ogen van het Capitool is de Hongerspelen de normaalste zaak ter wereld, ze vinden het zelfs leuk. Alsof de kinderen elkaar niet afmaken... Alsof het niet echt is, maar alleen een spelletje is. Opeens kookt het van binnen. Ik ben boos op het juichende publiek als Snow klaar is met zijn toespraak. Ik ben boos op het vuurwerk. Ik ben boos op Dylan. Om wat afleiding te krijgen denk ik terug aan de bruisende rivier op de dag van de boete. Of nee, de dagen ervoor, waar ik met Dylan bijlen aan het gooien was, of pijl en boog oefende. Ik voel me weer kalm als ik denk aan de rivier. Ik schrik me dood en val bijna van de paardenkar, omdat hij weer gaat rijden. Door die schok kom ik weer terug in de realiteit. Ik kan nooit meer terug naar die rivier. Niet samen met Dylan. Ik wil niet leven zonder Dylan, dat zou een hel worden. Dan zou mijn enige vriend mijn vader zijn. Dat is pas ECHT zielig. Ik bedenk me dat ik Dylan ga laten winnen. Als we met zijn tweeën over zijn, wat heel erg onwaarschijnlijk is, pleeg ik wel zelfmoord. Dylan moet overleven. Dat moet gewoon, en met die gedachte stap ik van mijn paard af, negeer ik iedereen, inclusief Devin, Cécilia, Bruce en Livia, waar ik ondertussen goede vrienden mee geworden ben. Als we terug in het gebouw met onze kamer zijn, stap ik in de lift, maar Dylan stapt in dezelfde. Hij probeert de hele tijd te communiceren met me, maar ik negeer hem. Mijn plan lukt het makkelijkst als Dylan er niet vanaf weet, hij weet het gelijk als ik lieg, iets achterhoud of dat iets me dwars zit. Het is dus beter om niks te zeggen en geen oogcontact te maken met hem. Het is al moeilijk uit te voeren zonder zijn hulp. Hij stapt uit de lift bij de 4e verdieping, en ik bij de 5e. Ik loop gelijk door naar mijn bed en zonder nog iets te zeggen kleed ik me uit en ga er in liggen om te gaan slapen. Het gesprek van vanmiddag met Dylan spookt de hele nacht door mijn hoofd, het achtervolgt me zelfs in mijn dromen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.