FanFic.nl

I Will Survive

Hoofdstuk 8 Dylan Cruz

Het wordt later en later,
Ivy en ik zitten aan het eten.
Jordy en Juna zijn bezig met de voorbereiding van de parade samen met ons voorbereidingsteam en Alicia is eten bij een van haar Capitoolvriendjes dus zijn we met z'n tweeën.
Ivy en ik eten zwijgend ons eten op; lamsstoofpot. Ik zie aan Ivy dat ze, net als ik, gespannen is.
Zou Grace ook zo gespannen zijn...? Vraag ik me af, of probeert ze zich zo goed mogelijk voor te bereiden om zo veel mogelijk sponsors binnen te halen?
"Ben je erg gespannen?" Vraag ik Ivy om de stilte te doorbreken.
Ze knikt, "Het is DE kans om sponsors binnen te halen en die wil ik niet mislopen."
Ik knik instemmend.
Hoe zou Grace er vanavond bij lopen? In een jurkje gemaakt van elektrodraden net zoals ze vorig jaar en dat jaar daarvoor bij de meisjes tribuut van 5 deden, of hebben ze eindelijk iets origineels bedacht?
Na nog een tijdje te hebben gezwegen staat Ivy op, "Ik ga richting de parade, tot zo!"
"Wacht, Ivy, ik ga met je mee!"
"Maar je hebt amper iets gegeten en..."
"Doet er niet toe, ik moet nog iemand spreken" Val ik haar in de rede.
"ehh, oké" Zegt ze verbaast. Ik zie haar al denken: kent hij iemand uit het Capitool? Of een tribuut? Maar we mogen niet in andere districten komen...
En gelijk heeft ze.

Eenmaal aangekomen is het een drukte van jewelste, iedereen maakt nog even een laatste praatje met zijn of haar mentor of overlegt even met hun districtsgenoot. Speurend kijk ik rond in de menigte, ik zie twee tributen in boomkostuums die ze de afgelopen jaren ook gebruikten voor district 7, een meisje met een strijdbijl uit district twee die binnenkort mijn teamgenootje word als het goed is. Ik weet haar naam niet want ik was weggevlucht voordat haar district aan de beurt was.
Hoe zou Grace hebben gereageerd toen ze merkte dat IK meedeed? Denk ik bij mezelf.
Ineens zie ik Grace, ze heeft een prachtige gouden jurk aan en een vlecht in haar haar.
Goud, denk ik bij mezelf, Graces district regelt toch elektriciteit? Ineens kijkt Grace mijn kant op en onze ogen ontmoeten elkaar. Ik zie herkenning in haar ogen en ze loopt naar me toe.
"Dylan!" Zegt ze en ik hoor dat ze haar enthousiasme probeert te verbergen.
Zou ze me leuk vinden? Denk ik bij mezelf, niet dat ik haar leuk vind of zo maar waarom probeert ze haar enthousiasme te verbergen? Ineens bedenk ik me dat alle andere mensen niet eens weten dat we elkaar kennen, laat staan dat we beste vrienden zijn. Nou ja, zij is mijn beste vriendin, ik weet niet hoe het met haar zit...
Ze loopt naar me toe en omhelst me.
Als ze zich los maakt uit de omhelzing vraagt ze me iets waar ik niet zo snel antwoord op kan geven.
"Waarom?" Vraagt ze, "Waarom moest je nou vrijwillig gaan?".
Ik haal mijn schouders op, "wat had ik dan volgens jou moeten doen?"
"Bij je familie blijven, in district 4, dan was er nog een kans dat alles weer kan worden zoals vroeger. Een van ons moet DOOD Dylan!" Ze schreeuwt nu en er kijken een paar mensen onze kant op.
Er valt een stilte en ik voel me verplicht om iets te zeggen.
Je ziet er goed uit' zegt ik snel, om van onderwerp te veranderen.
"Jij ehhm.... Ehmmm... Ook?" Zegt ze maar ze is slecht in liegen en ik voel me meteen gegêneerd, net als in de trein.
Maar ja, dit is toch praktisch het zelfde?

Na een paar minuten hoor ik een voor mij onbekende stem omroepen: "Tributen begeef je alsjeblieft naar jullie wagens, de parade start over een paar minuten.
<i>nee,</i> denk ik bij mezelf, <i>alsjeblieft niet, ik wil niet met de Hongerspelen meedoen! Snert spel! Grace moet winnen niet ik! Zij verdient het! Ik stap op mijn wagen en schaam me kapot! Ik wil niet voor schut staan, ik wil niet mee doen, wat een snert spel, snert Capitool!
</i>Ik voel woede in mij opkomen.
Er zou een opstand moeten komen! Ik pik dit niet langer (zolang ik nog te leven heb)! Er moet een opstand komen, voor mij, voor de gestorven kinderen van de eerdere Hongerspelen.Voor iedereen in Panem, voor de arme en de rijken. Ik ga op de wagen staan en val er (voor mijn gevoel) bijna af, gelukkig houdt Ivy me goed vast, ik kijk achterom naar Grace.
We kijken elkaar recht in de ogen, en wenden onze blik dan af. Ik knijp in de Ivy’s hand, gelukkig vind ze het niet erg. Volgens mij knijp ik de hand van Ivy helemaal fijn tot HANDMOES! Net zo als die ene keer, dat ik met Grace “ging oefenen”, maar dat is weer een ander verhaal, ahum. We gaan langzaam van start. Ik zie de wagen van district 1 vertrekken met hun diamanten pakken, mooi, maar een gek ontwerp, niet zo mijn stijl. Niet echt origineel, meer logisch. Daarna komt district 2, ze dragen rare, soort van harnassen, met daar op logo’s van wapens. Niet echt mijn stijl, maar wel “origineel”. Dan komt district 3, verkleed als BOMMEN!!! Op de wagen “ontploft” hun kostuum en staan ze daar in een zwart pak/jurk. Dan kom ik: Mezelf schamend probeer ik te lachen en zwaaien, maar van binnen ga ik kapot, waarom doe ik dit terwijl ik ze ga vermaken door mensen te vermoorden?! Ik heb een dubbel gevoel, ik voel me goed (vanwege de aandacht, duhhh…), maar aan de andere kant voel ik me slecht, ik ga mensen vermoorden en zij juichen het (elk jaar weer) toe! Ik moet lachen, lachen en lachen en dan kleine stukje van een paar meter lijken kilometers lang, maar ik moet lachen voor sponsors, voor mij betekend sponsors Grace langer kunnen beschermen, maar voor Jordy is het voor, ja waar voor eigenlijk, vermaak? Om mij langer te zien lijden? Of voor mij? Dat ik overleef? Ik kan even niet meer helder nadenken, alle vragen die ik heb over de Hongerspelen en de eventuele opstand spoken door mijn hoofd. Eindelijk ben ik bij het einde, ik zie (in één van de MEGA borden boven mijn hoofd) dat Grace er aan komt, ze ziet er echt werkelijk in één woord PRACHTIG uit! Die prachtige jurk, haar prachtige uitstraling en.. ZIJ is ook prachtig. Ik kijk van haar naar mezelf en schaam me nog meer dan daar net (voor zover dat nog kan). Nadat Grace is aangekomen kan ik alleen nog maar naar haar kijken.
Eerst weet ik niet wat er gebeurt maar dan zie ik het.
Grace en haar districtsgenoot ‘lichten op’.
Natuurlijk, elektriciteit. Ze zijn gewoon levende gloeilampen!
Na een paar minuten is iedereen er en begint president Snow aan zijn “toespraak”. “Gefeliciteerd tributen van dit jaar!” Ik probeer aandachtig te luisteren, maar het lukt me voor geen meter! Ik blijf aandachtig kijken, maar mijn gedachten dwalen af van de werkelijk en gluur even snel naar Grace die ongeïnteresseerd naar beneden kijkt. Het laatste wat ik hoor is “Fijne Hongerspelen”, je kan veel zeggen maar niet “Fijne”.
Je kan beter zeggen; gewelddadige, erge, verschrikkelijke of veel succes dan misschien? Voor deze ene keer? We rijden terug en ik zie dat Grace heel diep nadenkt over iets, maar wat? Over haar einde? De arena? Over hoe ze mij moet vermoorden? Hoe ze mensen moet vermoorden? Hoe ze zich nu moet gedragen? Fijn nog meer rondspokende vragen in mijn hoofd, en ik kon al niet meer helder nadenken! Gelukkig is Ivy er nog, anders was ik er al lang afgevallen (ahum…). Ik wil zo snel mogelijk naar mijn verdieping om in bed te gaan liggen, maar eerst MOET ik met Grace praten, er zit haar iets dwars, maar wat? Neeeeeeee, niet nog meer vragen!!!
Bij nader inzien, ik denk dat ik me eerst maar eens moet gaan ‘aankleden’. Ik stap een willekeurige lift in waar Grace (toevallig, echt waar!) Ik probeer het maar gelijk aan Grace te vragen. Grace? GRACE? GRACE?!?! Ze negeert me gewoon verdikkie. Ik moet al uitstappen, als het niet had gehoeven had ik het niet gedaan en haar flink daar elkaar geschut! Nu weet ik het zeker er zit haar iets dwars.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.