FanFic.nl

I Will Survive

Hoofdstuk 9 Grace Fowler

Ik word wakker en kijk op de klok. Het is al 11 uur... Wacht! Het is al 11 uur! Ik spring uit mijn bed en zoek wat kleding uit voor de training. Ik doe gewoon een paars t-shirt aan en een spijkerbroek en ik ren naar de eetkamer. Ja, Devin, Cécilia en Bruce zitten er al lang te eten. Ik pak snel een broodje kip gezond en ik eet hem snel op. Om 11:30 vertrekken we naar het trainingscentrum, en we stappen in de lift. We zijn op verdieping 4, en de lift deuren gaan open, ik zie niemand, dus ik voel me opgelucht. Ik heb nu even geen behoefte aan Dylan. Maar net voordat de liftdeuren weer sluiten komen Dylan en Ivy, zijn districtsgenoot binnen. Fijn... Dat kan er ook wel bij vandaag. Nog voordat Dylan zijn mond open kan doen om iets te zeggen, steek ik mijn wijsvinger op, zet hem voor zijn mond en zeg dit: 'Voordat je iets zegt, er staan hier mensen bij. Kom tijdens de training de eerste 5 minuten naar de vishaak stand, die is hopelijk wel rustig. Daar praten we.'. De rest van de lift-reis, negeer ik hem, ook al schreeuwt hij bijna mijn naam. Ik zie dat hij en Ivy handen vasthouden. Gatver. We lopen de lift uit, en gaan naar het trainingscentrum.

Ik schrik als ik zie hoeveel mensen er al zijn, en ga snel zitten om te luisteren wat de vrouw die voor ons staat te zeggen heeft over de training. Maar eigenlijk luister ik niet. Ik denk over wat ik straks tegen Dylan ga zeggen. Hey... Sorry dat ik je negeer, maar ehh, ik ga proberen te zorgen dat jij levend uit de arena komt , zelfs al wij met z'n 2en over zijn!' Nee... 'Dylan... Zullen we zorgen dat jij overleeft?' ... Ik improviseer wel. Als ik eindelijk naar de vrouw wil luisteren, is ze al klaar. Ik sta op en loop naar de vishaak stand. Na 5 lange minuten komt Dylan eindelijk mijn kant op lopen. 'Dylan! Waar blééf je?' Vraag ik aan hem. 'Je was zeker met je vriendinnetje bezig hé?' Bijt ik hem toe. 'Jaloers Grace? Nee, ze is niet mijn vriendinnetje.' 'Oke maar eh... Nou... Eh en dat je....Oke wacht, ik ga het opnieuw proberen. Ik ga jou helpen levend uit de arena te komen... Als we met zijn tweeën over zijn, moet jij overleven, oke?' 'Oke...'Antwoord hij. 'Ik ga verder naar het bijlwerpen... Doei! Tot in de arena... Hopelijk...' Zeg ik en ik loop naar het bijlwerpen. Ik voel dat er ogen op me gericht zijn, en ik kijk om me heen. Ik zie de beroeps naar me staren. Fijn. Ik werk nooit goed onder druk. Ik pak een bijl en probeer me te concentreren. Ik gooi de bijl en hij mist verschrikkelijk veel. Ik hoor de beroeps lachen en ik voel dat ik rood wordt. Ik gooi erna nog 2 bijlen die zelfs nog meer missen dan die eerste. Ik haal mijn drie bijlen op en probeer het nog een keer. De beroeps zijn hun interesse al weer kwijt en zitten nu naar een 12-jarig meisje uit district 12 te staren... Behalve Dylan... Die zit nog steeds naar me te staren met glazige ogen. Ik pak mijn bijl goed vast, concentreer me, richt op mijn doel en maak me klaar om te gooien. Oké, daar gaat ie. Ik zwaai mijn arm naar achteren en gooi de bijl weg. Ik volg hem met mijn ogen, en ik zie dat hij precies op de plek van het hart van de test dummie terechtgekomen is. Een sessie bijlen werpen bestaat uit 3 bijlen, en dan wordt je score bekend gemaakt, op het scherm boven de baan. Ik gooi er nog een, die in het hart van de achterste pop komt. Mijn derde bijl komt in het hart van een andere pop. Mijn score verschijnt op het bord boven me. 100 % ! Ik heb 100 %. Ik gil het bijna uit en sta als een gestoorde kleuter te springen. 100%!!! Dylan tikt de andere beroeps aan en hun monden vallen open. Het lijkt of ze overleggen... Maar waarover? Dat ze mij als eerst willen vermoorden? Dat ze mij er bij willen? Dacht het niet. Ik ga niet in dat groepje klojo's! Maar ja, na een paar bijl-sessies loop ik naar de natuur-eten stand. Ik leer er veel over bessen en dieren. Ik weet nu hoe munt-planten er uit zien, fijn, want ik ben dol op muntbladeren. Daarna loop ik nog naar de messen werp baan, waar ik 95% scoor. Messen verschillen voor mij blijkbaar niet zo met bijlen. Daarna, bij de boogschiet-baan, haal ik 85% omdat ik er al vaker mee geoefend heb vroeger. Bij de vishaken stand, staat niemand en dat vind ik zielig voor de instructrice, dus ik ga er heen. Ik blijk er wel goed in, en ik vind de instructrice best wel aardig. Dan moet ik toch echt wel verder naar speerwerpen. Daar staat Dylan ook. Natuurlijk, ik had het kunnen weten, hij is namelijk goed in speerwerpen. Hij, en zijn beroepsmaatjes, komen naar me toe en ik zeg tegen hem 'Hey Dylan, wat is er? Je kijkt zo... Serieus en niet jou...'. 'Ja, hey Grace, ik... Ehhh... Ik ben hier omdat, eh...' hij stopt met praten.
'Dylan, is het ernstig? Is er iemand dood?'
'Nee, niemand dood, nou ja... Nóg niet...Grace,'zegt hij opeens alsof hij mijn grote broer is' is het niet veiliger voor je als je bij ons komt, in het team? Ik bedoel, je bent heel erg goed met bijlen, goed genoeg om mee te doen met ons, de beroeps.'. Ik denk er zelfs niet overna. 'Nee.' En ik loop naar camouflage en pak een paarse kwast. 'Wat nee? Zo'n aanbod kan je toch niet afslaan, het kan je je leven kosten!' roept hij me na. Ik kijk de hele training niet meer naar Dylan. Blijkbaar vindt hij me zwak, want volgens hem ben ik 'veiliger' bij de beroeps. Dacht het niet. Die groep heeft plezier met kinderen vermoorden. In eerdere edities van de spelen hebben ze er zelfs liedjes bij verzonnen. Ik concentreer me weer op de echte wereld en ik zie dat ik in mijn gedachten mijn arm paars, geel, blauw en rood geverfd heb. Oeps... Ik loop het trainingsgebouw uit, ik heb wel genoeg getraind voor vandaag. Ik ga in de lift staan en druk iets te vaak op het knopje 5. Op onze verdieping stap ik uit , loop ik naar mijn kamer, kleed me uit en ga gelijk onder de douche staan. Ik kies een random programma en was de lelijke verf van mijn arm af. Wat denkt Dylan wel...

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.