FanFic.nl

I Will Survive

Hoofdstuk 11 Grace Fowler

Ik word wakker en zie dat ik op de grond lig. Als ik opsta voel ik dat mijn schouder pijn doet. Ik kijk in de spiegel en zie dat hij blauw is. Daar ben ik vannacht dus op gevallen. Ik loop naar de wasbak in de badkamer en was mijn gezicht met zeep. We hebben vandaag weer training, Fijn! Dylan weer zien en ook nog eens de beroeps erbij zien. Nog meer training heb ik niet nodig, maar blijkbaar zijn we verplicht dus ik ga maar toch. Ik ga aan de ontbijttafel zitten en zie dat er nog niemand zit. Ik kijk op de klok die aan de muur hangt en zie dat het vijf uur 's morgens is. Tuurlijk is er niemand. Ik vraag aan een avox of ik wat eten mag, en ze knikt. Nog niet eens een minuut later staat er een heel buffet inclusief een chocoladefontein met fruit op de tafel. Ik pak een aardbei en houd hem onder de fontein. Mmm. Ik eet door tot ik helemaal vol zit. Dan loop ik weer naar mijn bed, en net als ik comfortabel lig gaat mijn wekker. O ja, die had ik ook nog gezet. Mijn wekker staat veel te hard en ergens hoor ik Devin of Bruce kreunen omdat ze wakker zijn geworden en dus hun bedden uit moeten. Jongens toch. Ik zet mijn wekker uit en ga weer slapen, ik heb toch al uitgebreid gegeten. Om tien uur word ik weer wakker en loop ik naar de eetkamer. Het buffet van vanochtend is opgeruimd en er staat nu een soort ontbijt buffet. Ik zie dat Devin en Bruce uitgebreid zitten te eten en ik zie ook dat ze een soort van vrienden zijn geworden. Ze hebben het over jongens- dingen, robots en auto's enzo. Ik plof neer op een stoel omdat ik toch nog wel moe ben en veel spierpijn heb, door de training van gisteren. O ja, vandaag weer training, wat betekent dat ik Dylan weer zie vandaag. Fijn! Maar niet heus. Ik zie dat Cécilia de kamer binnenkomt op haar hoge roze met gouden hakken en ze valt bijna om. Ze pakt zich gelukkig nog vast aan de tafel en weet zichzelf weer overeind te helpen. Ik sta op, mompel iets wat op : 'Ik ga alvast naar de training' moest lijken en wil de deur uit lopen, als ik een briefje op de grond zie liggen. Ik pak het op en lees het.

Lieve Grace,
Veel plezier succes bij de training.
Tot zo,
Dylan

Ik walg. Hij probeert weer te slijmen om me zo toch bij de beroeps te krijgen. Sukkel. Ik verscheur het briefje en ik gooi het op de grond. Er komt gelijk een avox aangerend en ze veegt het op en gooit het in de prullenbak. Ik heb eigenlijk nog nooit echt goed nagedacht over avox. Eigenlijk zijn ze best wel zielig... Zo zonder tong en als slaafjes... Ik loop de deur uit en stap in de lift. Het is pas half elf, maar ja. Wat moet ik anders doen? Ik stap de lift uit en loop naar het trainingscentrum. Ik wil de deur open doen, maar die zit op slot. Fijn, dat ook nog. Om elf uur word de deur eindelijk open gedaan en ik loop naar binnen. Ik ga eerst naar de stand waar je kan leren koken met erg weinig ingrediënten. Ik kook er een runder stoofpot en de man die me begeleidde zegt dat ik er talent in heb. Ik voel mijn gezicht warm worden dus waarschijnlijk bloos ik. Ik mompel iets wat op bedankt moest lijken en ik loop door naar het onderdeel boogschieten. Ik pak en boog en een pijlenkoker. Ik kijk goed op het scherm boven mijn hoofd, naar het instructie- filmpje hoe ik hem moet spannen; ik weet helemaal niks van bogen... Ik probeer het instructie-filmpje na te doen, maar het faalt en de pijl schiet per ongelijk recht naar boven met een minimale snelheid en komt terug in mijn hand. Met de punt in mijn vlees!!! Auw! Ik trek hem er uit terwijl ik naar de EHBO- post wordt gebracht. Fijn, dat ook nog. Ze leggen een verband aan en geven me een pijnstiller en iets wat 'de wond helpt te genezen'. Daarna besluit ik niet meer naar het boog-schiet onderdeel te gaan. Om 11:30 komt Dylan de trainings-hal binnen. Hij loopt met zijn walgelijke tributen-maatjes gelijk naar het walgelijke boogschiet-onderdeel. Behalve Ivy... Die komt naar mij toe! Wacht! Wat? Die komt naar mij toe? Ze mag me niet eens! 'Hey Grace! Hoe gaat het met jou vandaag?' Mmm... Ivy en aardig... Dit klopt niet... Ze zegt dit alsof ze mijn beste vriendin is en me al eeuwen kent... Ik vertrouw dit niet. 'Ja... Het was een gezellige avond gister... Heb jij nog iets bijzonders gedaan?' nog voordat ik kan antwoorden gaat ze al weer verder. 'Ja, Dylan is zo leuk als vriendje, hij heeft me meegenomen naar een Chic restaurant...' Mijn mond valt open en dat ziet ze. 'Oh... Je wist het nog niet? Van mij en Dylan? Nee? Nou, dan weet je het nu wel.' Ik voel me rot, en ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik weet ook niet waarom ik me rot voel... Ik ben toch niet verliefd op Dylan? Toch? Ik mompel iets tegen Ivy wat beledigend bedoeld was, maar uiteindelijk weet ik zelf zelfs niet meer wat ik wilde zeggen. Ik loop naar het onderdeel vishaken, waar ik een paar vishaken maak, die er niet verkeerd uitzien, volgens de begeleider. Daarna loop ik naar het parcours, die ik met enige moeite wel afleg, zonder een keer te vallen. Aan het eind van het parcours krijg je je score te zien op een groot bord. 95 % ! Niet slecht, denk ik in mezelf. Ik voel me heel even zelfvoldaan, maar dan denk ik aan Ivy en Dylan en voel ik me zo boos dat ik de trainings-zaal uitloop. Ik heb wel genoeg getraind voor vandaag. Ik zie dat Dylan achter me aan komt. Het kan me niet schelen. HIJ kan me niks schelen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.