FanFic.nl

My trust is broken (PAUZE)

>1<

,,Dit word dus helemaal niks.” Met een ruk trek ik een bladzij uit mijn schrijfblok. Ik maak er een bal van en gooi hem richting de prullenbak, maar hij belandt ernaast, tussen zeker nog twintig andere stukken verfrommeld papier. Wie moet er dan ook een opstel schrijven over Napoleon? En dan ook nog eens in het Frans. Geweldig hoor! Ik zit nu al een halve zondag achter mijn bureau en ik heb nog geen letter op papier. Morgenochtend moet ik twee volgeschreven A4-tjes inleveren. Zouden Zayn, Chantal en Michael minder moeite hebben met dit opstel? Chantal is beter in Frans dan dat ik ben. Ik weet wel wat mevrouw Jones gaat zeggen. Afgelopen vrijdag was het namelijk ook al raak. Jones gaf me mijn proefwerk terug en kon het niet nalaten daar nog even een fijne opmerking over te maken.
,,Men vertelde mij dat jij behoorlijk wat in je mars had,” had ze met een sneer gezegd. ,,maar blijkbaar ben ik verkeerd ingelicht. Het is duidelijk dat hier iets fout zit.” Wat zit er wel goed? Wilde ik roepen. Mijn moeder heeft zich alleen maar op haar werk gestort sinds mijn vader opgepakt is. Ik ben daardoor degene die voor mijn tien jarige broertje moet zorgen. Als mijn moeder thuiskomt uit het werk, ligt ze voor Pampus op de bank. Ze is zo hard aan het werk, dat ze geen tijd meer heeft voor mij en mijn broertje Ryan. Om de een of andere reden kan ik dit proefwerk niet echt belangrijk vinden, raar hé? Natuurlijk heb ik mijn mond gehouden. De helft van de dingen die in mijn hoofd zitten, kan ik niet hardop zeggen. Ik ben al tijden gewend om mijn mond te houden over mijn woonsituatie. Ik kan heel goed doen alsof er niks aan de hand is. Soms is het best gezellig thuis, maar af en toe dan...
,,Hou op!” roep ik hardop in mijn lege kamer. ,,Nu niet aan papa denken!” met mijn vingers draai ik krullen in mijn lange bruine haar. Ik moet eraan blijven denken dat die leuke, lieve vader van mij een heel vervelende kant heeft. Dat is ook de reden dat ik mijn opstel nog niet af heb. Ik ben het hele weekend bezig geweest mijn moeder te vertellen dat ik mijn vader niet ga opzoeken. Ik heb hem niks te zeggen.

Toen ik afgelopen vrijdag thuis kwam van school, nadat ik Chantal thuis had gebracht, begon het al.

>Flashback (afgelopen vrijdag)<
,,Lieverd, ik moet even met je praten.” Had ze geroepen toen ik binnen kwam. Het viel me meteen op dat mijn moeder heel serieus keek. ,,Leuke dag gehad op school?” vervolgde mijn moeder.
,,Nee, maar wat is er? Ben je ernstig ziek?”
,,Nee.” Mijn moeder schudde haar hoofd. ,,Ik ben bij je vader geweest.” Ik voel een steek in mijn borst. ,,Hij heeft spijt dat hij het zo gedaan heeft en hij wilt je toch heel graag zien.”
,,Wat een geslijm zeg. Denk je nou echt dat ik daar in trap?” Mijn moeder trok een gezicht.
,,Misschien meent hij het.”
,,Mám!” ik probeerde kalm te blijven. ,,Dat zeg je altijd als je bij papa bent geweest. Ik geloof er niks van dat hij spijt heeft.”
,,Ik wil niet dat je zo over je vader praat.” Mijn mond viel open. ,,Wil je hem niet zien?”
,,Nee! Dat je dat niet snapt, mam!” de woorden stroomden in één lange zin uit mijn mond. ,,Dan denkt papa dat alles weer koek en ei is, maar dat is niet zo. Ik kan niet vergeten wat hij gedaan heeft en dat wil ik ook niet. Ik wil hem nooit meer zien!” Ik hapte naar adem.

Later die avond had mijn moeder gezegd dat ze mijn keuze respecteert. Ik stelde voor thuis te blijven en niet naar Zayn te gaan, waar ik op vrijdagavond altijd afspreek met mijn vrienden, maar dat hoefde niet van mijn moeder.
,,Nee schat, ga jij maar lekker. Ik ben blij dat je zo'n leuke vriendenclub hebt. En dat je eindelijk over die Zayn Malik heen bent.” Mijn moeder gelooft me dus volledig. Ik heb gelogen. Ik heb wel gezegd dat ik over hem heen ben, maar dat is niet zo. Ik kauwde op het uiteinde van mijn pen. Er ging geen dag voorbij zonder dat ik aan Zayn dacht. Het gerinkel van de telefoon schudde me wakker. Zayn! Het kon Zayn zijn! Hij belde mij namelijk elke vrijdag op om een plek af te spreken, waar hij op me wachtte, zodat we samen naar Chantal konden fietsen. Mijn moeder pakte de telefoon al op voordat ik hem kon pakken. ,,Je wilt Nola spreken? Ik geloof niet dat dat een goed idee is...” Ik hapte naar adem en keek mijn moeder vol ongeloof aan. ,,nou, we gaan net eten en...” Wat was dit?! Hoe durfde mijn moeder te zeggen dat... Ik wachtte niet langer en trok de hoorn uit haar handen.

Met Nola. Hijgde ik. In gedachten zag ik Zayn al zwijmelend aan de andere kant van de lijn zitten. Mijn moeder zuchtte.
Nola, eindelijk. Ik heb je zo gemist. Het zijn precies de woorden die ik wilde horen, alleen klonk de stem er niet bij. Het was mijn vader! Ik moest sterk zijn. Ik hield de hoorn wat steviger vast. Kom je een keer langs?
Nee pap, ik kom niet langs. Zei ik en hing gelijk op, waarna ik naar mijn kamer ging.
>Einde flashback, heden<

Die avond was ik de hele tijd in gedachten. Chantal, Michael en Zayn moeten wel gedacht hebben; waarom is ze zo in gedachten? Wat is er met haar? Enz. Ik kan ze het niet zeggen, gewoon omdat ze het niet interessant vinden. Wie boeit het nou hoe mijn leefsituatie is? Chantal is duidelijk bij iets anders in haar hoofd, of moet ik vragen bij wie? Ik weet dat ze verliefd is op Michael, dat heeft ze nog niet toegegeven, maar dat is overduidelijk te zien. Oké, nu maar aan dat opstel. Ik slaak even een zucht en begin dan opnieuw te schrijven.


Ze komt vast niet meer. Ze heeft natuurlijk helemaal geen zin om mij te zien. Ik kijk voor de honderdste keer in twee minuten op mijn horloge. Eigenlijk verbaasd het me niets. Het was gewoon een stom idee om Chantal mee te vragen. Maar toen ik het haar afgelopen vrijdag voorstelde, had ze heel enthousiast gereageerd. Ach, dat was vast om maar van me af te zijn. Ik trap tegen een leeg colablikje. Ik voel me een ontzettende sukkel. Hoe had ik het in mijn hoofd gehaald om haar mee te vragen naar een tentoonstelling? Een beetje gave gozer neemt een meisje mee naar de bioscoop of zo. Ik had kunnen weten dat ze helemaal niet van plan was om te komen opdagen. Waarom wilde ze anders niet dat ik haar thuis op kwam halen?
,,Nee!” had ze verschrikt uitgeroepen. ,,Je waagt het niet, hoor! Ik kom wel naar de stad.”
,,Maar ik vind het juist leuk om je op te halen.” Ik vond het zelf een heel goede opmerking, maar Chantal dacht daar duidelijk anders over.
,,Ik zei toch dat ik het niet wil?” Ik was wel een beetje verbaasd geweest. Anders is Chantal niet zo'n bazig type, maar nu snap ik alles. Ze had er gewoon helemaal geen zin in. En het had me nog zoveel moeite gekost om haar mee uit te vragen. Ik had dagen lopen denken over welke woorden ik moest gebruiken. Had ik maar niets gevraagd. Ik haal diep adem. Nog vijf minuten ga ik wachten, dan ga ik naar binnen. Al is het lang niet zo leuk zonder haar. Maar, Chantal of geen Chantal, ik moet en zou naar deze tentoonstelling over muziek. Ik ben gek op muziek en wil er later ook dolgraag iets mee gaan doen. De gitaar heb ik al, een elektrische en dat vind ik helemaal het einde. Mijn moeder weet dit en doet er ook niet moeilijk over, zolang ik er maar voor zorg dat mijn cijfers goed zijn. Nog één keer kijk ik of Chantal al in aantocht is. Geen spoor. Ik twijfel. Zal ik haar bellen? Misschien is ze het vergeten...maar dat zou ook betekenen dat dit afspraakje helemaal niet belangrijk voor haar is.
,,Michael Clifford!” Ik krijg een stevige mep op mijn schouders. ,,Dus jij wilde deze tentoonstelling ook niet missen? Mooi, mooi. Kom, we kopen kaartjes.” Ik draai me om en zie het enthousiaste gezicht van meneer Reyes, onze muziekleraar.
,,O, hallo.” Stotter ik een beetje. ,,Ik uhm...Ja, inderdaad.”
,,Ik ook.” Lacht meneer Reyes breed. ,,Ik dacht al dat jij hier ook zou zijn. Het lijkt me heel gezellig om een rondje te maken met mijn beste leerling. Zullen we?” Ik lach verlegen. ,,Kom op, we gaan naar binnen.” Drong meneer Reyes aan. ,,We kunnen onze tijd binnen vast beter besteden.” Dit is niet echt wat ik in mijn hoofd had.
,,Uhm, nou, ziet u...” begin ik. Ik slik mijn woorden in. Het heeft geen zin. Ze komt toch niet. Ik kijk nog een keer de straat in. Niemand. ,,ja, laten we naar binnen gaan.”


,,Pap, dat kun je niet maken!” Ik sta in de deuropening van de keuken en kijk mijn vader boos aan.
,,Waarom niet?” vraagt mijn vader geïrriteerd. Hij geeft me een emmer met sop en een dweiltje. ,,Jij gaat schoonmaken, begrepen?”
,,Het is helemaal niet vies! Je probeert me gewoon hier te houden! Je verzint steeds nieuwe stomme klussen. Het lijkt wel of je niet wilt dat ik plezier heb!”
,,Chantal, hou op.” Mijn vader sluit een moment zijn ogen en meteen vult een angstgevoel mijn lichaam. Toch hou ik vol, ik moet en zal naar die tentoonstelling. Michael staat daar op me te wachten en door mijn vader kom ik straks nog te laat. ,,Je hebt plezier genoeg, lijkt me. Vrijdagavond was je weg, gistermiddag was je samen met Nola naar de stad. Nu vraag ik je of je me even kunt helpen en je hebt alwéér plannen om op stap te gaan. En dan zeg jij dat ik het niet kan maken?!”
,,Maar ik heb het Mic- uhm, mijn vrienden beloofd!” Ik verbeter mezelf net op tijd. Mijn vader speelt niet alleen soms voor slavendrijver, hij houdt er ook waanzinnig ouderwetse opvattingen op na. Omgaan met jongens komt niet in zijn boek voor.
,,Ik heb je hier nodig, Chantal! Ik kan het niet alleen af na de dood van je moeder. Ik moet het maar goed vinden dat jij gaat rondhangen in de stad!”
,,Dat doe ik helemaal niet!” protesteer ik. ,,We gaan naar een museum.” De ogen van mijn vader worden zo groot als schoteltjes.
,,Jij?!”
,,Ja, het moet uhm...voor een schoolproject,” lieg ik snel. ,,maar het geeft niet hoor, ik zeg wel tegen mevrouw Sanders dat ik de hele dag moest werken voor mijn vader.”
,,Dat zeg je niet!” Mijn vader grijpt mijn arm stevig vast. ,,Haal het niet in je hoofd!” Yes, denk ik. Ik heb mijn vader waar ik hem hebben wil.
,,Laat me dan gaan, ik krijg er een goed cijfer voor.” Mijn vader laat me los.
,,Prima, ga maar. Om half acht ben je thuis, begrepen?!” Ik knik. Ik grijp mijn jas en sjaal en kijk snel op de klok. Kwart over twee, ik ben al te laat. Michael denkt vast en zeker dat ik het vergeten ben. Alsof ik een afspraakje met hem zou vergeten! Nola had zich rot gelachen toen ze hoorde wat we gingen doen.
,,Naar een kunsttentoonstelling?” hikte ze. ,,Wat saai!” Ze dacht dat het om een kunsttentoonstelling ging, omdat ik dat gezegd had tegen haar. Dat was gelogen, ik weet het, maar ik wilde gewoon een keer alleen zijn met Michael. We zijn al bijna altijd met z'n vieren. En trouwens, het maakt me helemaal niet uit wat we gaan doen. Zolang ik bij Michael in de buurt ben, vind ik alles best. Maar ik had er tegen niemand anders iets over gezegd. Stel je voor dat Michael dit afspraakje heel anders bedoeld dan ik! Misschien vind hij het gewoon leuk om iemand mee te nemen. Tegen mijn vader heb ik al helemaal mijn mond gehouden. Als hij erachter komt dat ik een afspraakje heb met een jongen, zou ik de komende tien jaar niet naar buiten mogen.

Reacties: