FanFic.nl

I Will Survive

hoofdstuk 13 Grace Fowler

Ik stap uit de lift en loop recht vooruit. Pas als ik bij de rand van het enorme dak sta, sta ik stil. Ik kan hier niet verder. Ik kijk om me heen en rustig aan kalmeer ik een beetje. Het dak is helemaal leeg, op de lift na. Ik kijk naar de skyline van het Capitool. Grote gebouwen met veel lichtjes, kleine mensjes die overal op de straten lopen, met hun roze pruiken, groene huid en andere dingen. Je denkt dat het ene gek is, totdat je het andere ziet. Kortom ziet het Capitool er gewoon heel erg rijk uit. Als het Capitool rijk is, waarom kunnen ze dan niet wat geld geven aan district 12, waar ze heel erg arm zijn. 'Grace... Wat is er aan de hand? Je liep zomaar weg bij de training. Heeft Ivy het verteld?' vraagt hij bezorgd. 'Ja. Ivy heeft het verteld. Ga nu maar lekker terug naar je vriendinnetje, kun je weer gaan zoenen.' Bijt ik hem toe. 'Ik vermoord die trut! Oké... Grace... Ik weet niet hoe ik dit moet uitleggen...' zegt hij. Die eerste zin staat me wel aan. Dat is namelijk wat ik ook wil doen. 'Jordy, mijn mentor, heeft me wat van de alcohol van het Capitool laten zien... En laten drinken. Ik was stomdronken oké? Ik kwam er ook vanochtend pas achter, het stond in Ivy's dagboek...' zegt hij. Haar dagboek? Heeft hij dat gelezen? Ik schiet in de lach. 'Heb je haar dagboek gelezen? Wat stond er in?' Hij schiet nu ook in de lach. 'Oh... gewoon hoe knap ik ben en hoe erg ze verliefd op me is, net zoals alle andere meisjes.' zegt hij plagerig. 'Oh... Oké... Dan ben ik dus niet meer zo uniek...' zeg ik. Hij pakt mijn gezicht vast, en duwt hem een klein beetje omhoog, ik ben veel kleiner dan hem. De spanning tussen ons stijgt en heel erg langzaam buigt hij wat naar voren 'Dat ben je nog wel.' Hij drukt zijn lippen op de mijne. Er gaat een schok door mijn lichaam. Wil ik dat wel? Dan bedenk ik me dat ik dat wel wil. Ik kus hem terug. Ik krijg een schok van euforie en ik wil het over de daken uitschreeuwen!

'Wat vind je ervan dat je mee moet doen aan de spelen?' vraag ik aan Dylan, terwijl we naar de skyline staren. Ik staar naar een groot gebouw in de verte. Het lijkt op een kantoor en volgens mij is dat het ook. Alle lichtjes staan aan. Wat een energie verspilling... Ik bedoel... Er is er vast niemand. Ze zijn hier in het Capitool zo rijk dat er niemand hoeft te werken... 'Eerst, toen ik me op gaf, vond ik het nog leuk. Toen kwam jij ook in de spelen en bedacht ik me dat er maar een van ons kan overleven...' zegt hij, en zijn stem stokt even bij die zin. 'Ja... Ik heb het nooit gewild dat ik in de spelen kwam, maar gelukkig heb ik vroeger met jou mee mogen trainen...' Ik leg mijn hoofd op zin schouder en hij geeft me een kusje op mijn voorhoofd 'Is er meer gebeurt met Ivy?' Vraag ik aan Dylan.
'Zover ik weet, nee, en anders zou ze het wel in haar dagboek opschrijven toch?' Ik knik en doe alsof ik opgelucht ben, wat ik niet ben. Ik ken hem al zes jaar en toevallig weet ik hoe hij er uit ziet als hij liegt, hij bijt dan altijd op de binnenkant van zijn wang. 'Zullen me vanavond hier afspreken?' Vraagt Dylan. 'Ja' Zeg ik. 'Ik ga naar de training, kom je mee?' Vraagt Dylan maar ik schud mijn hoofd. Ik denk dat ik wel genoeg getraind heb.
'Ik blijf nog even hier Dyl.'
'Is goed!' Zegt hij en hij zet een glimlach op.
Hij wil bijna weglopen, maar dan loop ik naar hem toe en hou ik hem tegen
"Ik hou van je Dylan!" Zeg ik en ik geef hem een kusje op zijn neus. Hij glimlacht en loopt weg.

Ik blijf de hele dag op het dak, en 's avonds wacht ik op Dylan. Waarom wilde hij eigenlijk met me afspreken? Ik bedoel... Dylan en ik hebben net over heel veel dingen gepraat... Ik bedenk me wat IK wil doen... Ik weet het niet... Ik kan alleen maar denken aan hoe die kus was.... Het voelde zo fijn... Zo vertrouwd... Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al 3 uur is, ik zou terug moeten gaan naar mijn kamer om te eten... Maar ik heb geen honger, dus ik blijf hier, om op Dylan te wachten. Ik sla de lunch wel een keertje over... Ik wacht... Ik wacht en ik wacht nog veel meer.

Ik kijk op mijn horloge en zie dat het al 5 uur is. Hoe laat zal hij komen ? 6 uur? 7 uur? Ik weet het niet.

Ik knipper met mijn ogen. Omdat ik te lang niet geknipperd heb zitten mijn ogen nu te tranen. Ik kijk weer eens op mijn horloge. Het is al 8 uur 's avonds. Komt hij nog wel? Is hij me niet gewoon vergeten? Die vragen spoken rond in mijn hoofd totdat ik zie dat Dylan er aan gerend komt. Eindelijk. 'Waar was je? Je bent laat; het is al kwart over acht!' Vraag ik aan hem. 'Sorry... Ik had ruzie met Ivy...' verontschuldigt hij zich. 'Wat zei die trut NU weer?' 'Ze wilde me iets vertellen... En toch ook niet... Volgens mij is ze jaloers op... Op... Ja op ons? Als dat een ding is...' reageert hij., Hij verwoord echt PRECIES mijn gedachtes... Zijn we nu samen? Zijn we nu een stel? Ik heb echt geen idee... Dylan ziet er heel erg verward uit... Zo zou ik er waarschijnlijk in zijn ogen ook uit zien. 'Wil je dat het een ding is?' vraag ik hem.. 'Als jij dat ook wilt...' zegt hij. 'Natuurlijk wil ik dat Dylan... Ik hou van je.' Ik geef hem een kus op zijn voorhoofd. 'Ik ook van jou.' en hij kust me. Even vergeet ik alles behalve Dylan... Hij is zo schattig :3 Overmorgen begint de spelen. Laten we van onze laatste dagen samen iets moois maken. 'Grace... Wil je iets voor me doen?' vraagt hij aan me heel erg serieus, alsof er iets ergs aan de hand is. 'Natuurlijk Dylan... Ik doe alles voor je' zeg ik bezorgd 'Wat is er aan de hand?' 'Nou... Grace... Dat... Die met de...' Hij stottert... Oh oh... Dat betekent iets ergs, dit doet hij alleen in een paar situaties. 'Oké... Laat me dit opnieuw proberen' zegt Dylan, en hij probeert heel erg zijn best te doen. Ik krijg de slappe lach doordat hij steeds mijn naam en random woordjes zegt. Dit is niet echt het goede moment om de slappe lach te hebben, het ziet er voor hem vast uit alsof ik hem uitlach. Op een gegeven moment lig ik rollend van de lach op de grond. Als ik een beetje bijkom van het lachen kijk ik Dylan aan en krijg ik weer de slappe lach. Dylan kijkt zo droog naar mij... De tranen staan in mijn ogen en volgens mij lach ik zo hard dat Dylan nu ook begint te lachen. Na een paar minuten lukt het ons om eindelijk te stoppen. 'Wat wilde je nou zeggen Dyl?' 'Oh ehm... Nou' begint hij weer. 'Oh nee hé? Niet nog een keer!' Zeg ik plagerig. Hij kijkt me pissig aan 'Nee, grapje... Vertel, ik luister wel.' zeg ik snel en Dylans blik verandert weer naar een vrolijke blik. 'Nou, ik wilde eigenlijk vragen of je nu wel bij de beroeps wil... Dan ben je samen met mij en dan kan ik je beschermen' Ik werp hem een nijdige blik toe. 'Wat je natuurlijk helemaal niet nodig hebt...' zegt hij snel zodra hij mijn blik ziet. 'Dan kan je mij misschien beschermen' zegt hij met een knipoog. Even is het een minuutje ongemakkelijk stil omdat ik nadenk en Dylan wacht op mijn reactie. 'En?' vraagt hij. 'Oké dan, maar dan gaan we er op een gegeven moment samen uit en dan blijven we samen. Ik doe dit alleen voor jou. Oh ja, hou me uit de buurt van Ivy, en hou haar uit de buurt van mij. Oké?' zeg ik tegen hem 'Oké.' zegt hij. Hij geeft me een kusje op mijn neus en ik leg mijn hoofd op zijn schouder.We kijken samen naar de skyline. Ik val in slaap, want het voelt zo vertrouwd met hem...

Ik word wakker doordat Dylan me wekt en kijk op mijn horloge. Het is 10 uur en morgen zijn de interviews. Blijkbaar heeft Dylan dat ook gemerkt, want hij zegt dat hij naar bed gaat. Goed idee... Ik ben echt heel erg moe... Ik strompel met Dylan mee en ik stap samen met hem in de lift. Bij verdieping 5 stap ik uit en ik mompel iets wat op welterusten, ik hou van je! Ga lekker slapen joh, ik red me wel. Tot morgen! moest lijken maar uiteindelijk kwam er alleen maar een raar gebrom, gepiep en gemompel uit mijn mond. Dylan stapt net voordat de liftdeuren sluiten nog snel uit de lift, en geeft me een kus. 'Welterusten, ik hou van je.' Hij geeft me een kus en drukt op het liftknopje. 'Doei...' Zegt hij voordat de lift naar beneden gaat. Ik zwaai. Ik loop mijn appartement in. ik zeg 'Hallo?' en ik zie dat een avox aan komt lopen. Ik vraag of ik wat salade mag en hij knikt en loopt weg. Ik ga aan tafel zitten en zie opeens dat Bruce er ook zit. 'Kun je ook niet slapen?' vraagt hij aan mij. Ik knik maar, wat wat zou ik anders moeten zeggen. 'Ik was op het dak aan het zoenen met mijn vriendje en ik heb afgesproken om met hem in de beroeps te komen.'?. Bruce en ik praten over hoe de arena er uit kan komen te zien, over de interviews, over de andere tributen en over nog veel meer. Bruce is eigenlijk best oké. Als ik mijn eten op heb loop ik naar mijn kamer. Ik kleed me uit en doe mijn pyjama aan. Ik bedenk me dat ik heel erg weinig met Devin heb gepraat over mijn tactiek... Nou ja, ik heb al een tactiek, samen met Dylan. Het lukt me die avond niet goed om te slapen, maar uiteindelijk val ik in slaap, en droom ik over Dylan, het dak en het interview.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.