FanFic.nl

Lost in Harry Potter

Slug Club

“Ha!”
Sneep keek op, toen mijn hand, met een brief erin, op zijn bureau belandde. Het was nu een kleine maand geleden dat ik mijn avontuur had gehad, en in de tussentijd was Sneep alweer overgegaan in zijn oude strategie. Negeren, en doen of er niks gebeurd is, dus al die tijd hadden we het niet meer over onze hand in hand wandeling gehad. Daarbij, was het ook alweer bijna kerstmis. Iets dat ik nog moeilijk kon bevatten. Met een opgetrokken wenkbrauw keek hij me aan, “”ha” wat?” vroeg hij. Ik wapperde de brief voor zijn neus, “ik, heb een nieuwe uitnodiging van Slakhoorn gekregen!” zei ik triomfantelijk. “Hij geeft een feestje in zijn kantoor, morgenavond.”
“En wat heb ik daarmee te maken?” vroeg Sneep droogjes. Ik schoof de brief naar hem toe, “mijn oude uitnodiging staat ook nog steeds. En als jij niet met me gaat, vraag ik Blaise Zabini,’ zei ik. Iets te vlug stond Sneep op, en boog zich over zijn bureau naar me toe, “je gaat Blaise vragen?!”
“Alleen als jij niet meegaat,” ik sloeg mijn armen over elkaar. Persoonlijk vond ik het best briljant gevonden van mezelf. Hoewel ik wist dat hij waarschijnlijk voor de Blaise optie zou kiezen, hoopte ik stiekem dat hij van gedachten zou veranderen. “En jij denkt werkelijk dat Blaise “ja’ tegen je gaat zeggen?”
“Moet jij eens opletten,” grijnsde ik, “nou, fijne dag nog,” ik tikte even tegen de zijkant van mijn hoofd met mijn vinger, voor ik me omdraaide en het lokaal uitliep.
“Robin!”
Ik draaide me om. Sneep stond in de deuropening met over elkaar geslagen armen, “punt één, het zou nogal onprofessioneel zijn als ik naar dat feestje ga met een leerling. Punt twee, denk ik niet dat Slakhoorn mij nou met open armen zou verwelkomen.”
“Vooral zo tegen jezelf blijven praten Sev,’ zong ik, terwijl ik doorliep. Pas in de grote zaal zag ik Blaise zitten. Uiteraard had hij besloten bij Malfidus en zijn vrienden te gaan zitten. “Yo,” zei ik nonchalant terwijl ik erbij kwam zitten en toast met jam voor mezelf pakte.
“Montange!” ‘lachte Blaise, kijk, dat was al een begin. Ik leunde met mijn hoofd op mijn hand terwijl ik hem liefjes aankeek, “heb jij toevallig iets te doen morgenavond?” Hij keek me aan, “euh- het feestje van Slakhoorn, hoezo?”
“Oh? Jij bent ook uitgenodigd?” ik deed alsof ik verrast was, “dus, heb je al iemand om mee te gaan?” Blaise grijnsde, en boog zich een stukje naar me toe, “is dat een verzoek?”
“Ieuw, je gaat toch niet met haar Blaise?” riep Patty Park, die naast Malfidus zat, en ineens besloot zich ermee te bemoeien.
“Wat voor feestje?” vroeg Malfidus, die besloot zich ook in het gesprek te mengen. “Ik ga wel met je mee hoor Robin,’ zei Blaise, met een glimlach van oor tot oor, voordat hij zich tot Patty richtte, “waarom zou ik niet met haar gaan Park?” Patty snoof, “omdat ze ouder is dan jij misschien?!” Zabini haalde zijn schouders op, “nou en? Ik heb daar niet zoveel op tegen hoor,” hij keek me even zijlings aan, en had het lef te knipogen. “Wat voor feestje?” vroeg Malfidus, iets harder dan de eerste keer. “Slakhoorn geeft morgenavond een feestje, in zijn kantoor,” zei ik schouderophalend, “met de Slakkers.”
“De-“ Malfidus keek naar de leraarstafel, en keek naar Slakhoorn, die in gesprek was met Anderling, en af en toe nogal ongemakkelijke blikken wierp op Sneep, die aan zijn andere kant zat. “En jullie zijn allebei uitgenodigd,” zei Malfidus.
“Obviously,” zei ik, een pluk haar uit mijn gezicht duwend. “En hoe laat begint het?” vroeg Malfidus verder. “Wil je komen party crashen dan?” vroeg ik met een grijns, alsof ik niet allang wist dat dat inderdaad zijn plan was. “Het begint om half acht,” zei Blaise nogal nonchalant, terwijl hij pompoensap voor zichzelf inschonk. “Nou, ik ga studeren, dag losers,” hij grijnsde even en stond op.
“Blaise!” riep ik hem na, en even keek hij om.
“Kom je me om kwart over zeven ophalen bij mijn kamer?”
“Daar kun je zeker van zijn,” glimlachte hij, voordat hij de grote hal uitliep, waarschijnlijk naar de bibliotheek. Patty keek me nogal hatelijk aan, “ongelofelijk dat hij op oudere meisjes valt!”
“Jammer voor jou liefje,” zei ik liefelijk, en werd beloond met een blik waarvan ik tien keer dood zou zijn gevallen, als dat mogelijk zou zijn geweest.
“Nou, als jullie me willen excuseren, ik ga even mijn jurken bekijken,” voegde ik er een tikje arrogant aan toe, en liep ook de grote zaal uit.
Wie had dat kunnen denken, ik had de vrijwel onbereikbare Blaise Zabini aan de haak geslagen voor een feestje.
“Ik dacht dat je misschien Sirius wel uit zou nodigen.”
Met een ruk draaide ik me om, Harry, Ron en Hermelien stonden achter me. Harry had zijn armen over elkaar geslagen, en keek me aan. Fuck. “Harry, er komen Zwadderaars, het lijkt me nou niet de meest verstandige beslissing hem te vragen hierheen te komen voor dat feestje,” zei ik. En in mijn oren klonk dat als een vrij logisch excuus. Maar Harry was het er niet mee eens. “Je weet best dat hij voor jou hierheen zou komen,” was zijn antwoord. "je hangt alleen maar rond bij de Zwadderaars, en we zien je nooit meer in Het Nest.”
Wanneer was Harry zo’n bijdehand ventje geworden? “Harry, vertrouw je me?” vroeg ik hem. Ik kreeg geen antwoord.
“Luister, er zijn dingen die ik moet doen- om jou te helpen. Maar daarvoor moet ik dingen doen die ik zelf ook niet leuk vind. En daar hoort bij de Zwadderaars zitten bij. Het spijt me.”
Ik kreeg alleen even een korte hoofdknik, voordat hij wegliep.
In mijn kamer plofte ik meteen op bed, dit dubbelspion ding begon moeilijk te worden. Zeker nu Harry vragen ging stellen. Veel zin om er lang bij stil te staan had ik niet, dus trok ik de kledingkast open, die nu een stuk voller was dan toen ik hier kwam. Ik haalde mijn lichtblauw gebloemde jurk eruit, en hield hem voor terwijl ik mezelf in de spiegel bekeek. Met een spijkerjasje erbij zou ik het ook niet zo koud hebben. Kwam helemaal goed. Glimlachend hing ik de jurk aan mijn kastdeur.

Tevreden bekeek ik mezelf in de spiegel. De jurk kon prima met mijn spijkerjasje, en omdat ik geen formele schoenen had, had ik mijn all stars er maar onder aan getrokken. Het had slechter uit kunnen pakken. Er werd op mijn deur geklopt, en ik keek op, was het nu al tijd? Veel had ik vandaag niet gedaan. Les Transfiguratie, en huiswerk voor Sneep, dat moest ik hem nog geven. Ik pakte het van de tafel terwijl ik de deur open deed voor Blaise, “hai,” glimlachte ik.
“hey,” hij keek me even glimlachend aan. Was hij blij met wat hij zag? “Ben je klaar om te gaan?” Ik knikte, “eh- vind je het goed om even langs Sneep te lopen? Dan kan ik mijn huiswerk vast aan hem geven,’ zei ik. Hij schudde zijn hoofd, “nee joh, geen probleem.” En dus liepen we samen op naar Sneeps kantoortje, dat maar een paar gangen verder was. Zacht klopte ik op de deur, maar meteen riep Sneep dat ik binnen mocht komen.
“Hey, ik kom je mijn huiswerk even geven,” glimlachte ik, toen ik naar binnen liep, en hield het perkament omhoog. “Dus, hier.”
Sneep trok een wenkbrauw op, “ik dacht dat je naar je feestje moest?” “Blaise vond het oké om even hierlangs te lopen, zodat ik mijn huiswerk aan je kon geven,” ik legde het perkament op zijn bureau, “anyway, nu moeten we wel gaan. Fijne avond, Severus.”
Zacht trok ik de deur achter me dicht, en glimlachte, “ik ben wel klaar voor een feestje, jij ook?”
“Reken maar!”
Ik haakte mijn arm door die van Blaise, en samen liepen we naar het kantoor van Slakhoorn. Het was al vrij druk toen we aan kwamen lopen, en overal stonden mensen te kletsen met elkaar. Zo te zien ook oude Slakkers van professor Slakhoorn. “Ah, je bent er!” Slakhoorn kwam naar me toe lopen, en nam mijn hand in die van hem, “ik ben blij dat je er vanavond wel bij kon zijn!” zegt hij verheugd, den ik kan een glimlach niet onderdrukken. “Dit feestje wilde ik niet missen, professor,” zeg ik, “zo voor kerst. Goed om in de sfeer te komen.” Slakhoorn glimlachte breed onder zijn walrussnor, “kan ik iets te drinken voor je pakken? Een Oude Klares misschien?” Denkend aan de laatste keer dat ik van die drank gedronken had, schudde ik vlug mijn hoofd, “heeft u ook gewoon boterbier?” vroeg ik, “ik eh- houd niet zo van alcohol, moet u weten.”
“Zeer verstandige keuze,’ knipoogde hij, en ging me voor naar een tafel met drankjes en lekkernijen. Die werden ook al rondgedeeld, had ik gezien. “Alsjeblieft, juffrouw Montange,” Slakhoorn hield me een beker boterbier voor. Toen ik om me heen keek zag ik dat Blaise in gesprek was met een nog ouder meisje dan ik. Niet dat het me iets uitmaakte. Ik nam een slok van mijn boterbier, en zag Harry binnen komen schuifelen, terwijl hij meteen door Slakhoorn aangesproken werd. Rustig van mijn boterbier drinkend, keek ik om me heen, en zag tot mijn vreugde een radio staan. Niemand had nog de moeite genomen die aan te zetten. Maar ik zou mooi de eerste zijn! Ik schuifelde langs pratende mensen en begon, toen ik de radio eenmaal bereikt had, voorzichtig aan de knoppen te draaien. Ik tikte er even met mijn toverstok op, en ja hoor, daar kwamen de niet magische zenders ook tevoorschijn. Zou ik een zender kunnen vinden die leuke dansmuziek had? Tijd om wat leven in dit feestje te blazen. Na een minuut of tien draaien, vond ik eindelijk iets dat wel leuk leek te zijn, en met een tik van mijn toverstaf op de boxen, klonk de muziek ineens een heel stuk harder dan hij normaal had gekund. Mensen keken verbaasd op, en keken nog verbaasder toen ik Slakhoorn bij een arm pakte en hem de dansvloer op trok. Maar zodra ik begon, was het voor een heel stel anderen ook moeilijk nog stil te blijven zitten. Ik trok Blaise weg bij een meisje, en trok hem met me mee. Het was me nog gelukt ook. Mensen konden nog steeds praten, maar er bleven ook mensen op de dansvloer. Mijn werk was gedaan. Vanuit mijn ooghoek zag ik Cormac zoeken naar Hermelien. Die had ik een minuut geleden toch naar de toiletten zien vluchten?
“Montange!”
“Hai, Cormac,” grimaste ik. “heb jij Griffel gezien? Het lijkt me wel leuk om met haar te dansen,” zei hij, en keek om zich heen. “Weet je wie leuk is om mee te dansen,” zei ik, terwijl ik Loena Leeflang bij haar arm greep en terugtrok, “Loena, Cormac, Cormac, Loena.” Cormac leek niet helemaal zeker te weten of ik wel helemaal lekker bij mijn hoofd was, maar Loena glimlachte naar hem, “ik wil best dansen,” zei ze, op haar dromerige toon. “Eh-“ hij wist duidelijk niet wat hij met de situatie aan moest. Maar uiteindelijk was hij te beleefd om af te slaan, en liep met haar mee. Terwijl ik ze nakeek rende ik naar de toiletten. “Hermelien?”
“Robin? Ben jij dat?” ze stak haar hoofd om de hoek van een van de deuren, en ik sloeg geamuseerd mijn armen over elkaar, “je had met Ron moeten komen.” Ze trok een gezicht, “dacht het niet! Hij praat niet meer met me.”
“Daarom juist.”
“Waarom ben jij met Blaise?”
“Om dezelfde reden dat jij hier met Cormac bent,” zei ik gevat, en ze keek me aan. “Maar-“ zei ze verward, “Sirius zou met alle liefde hierheen gekomen zijn voor je.” Ik schudde mijn hoofd, ik kon het haar niet vertellen zonder dat ze of boos zou worden, of het niet zou begrijpen, “laat maar. Dat is niet waarom ik hier ben. Ik heb Cormac zover gekregen dat hij danst met Loena, dus je kunt weer uit je schuilplaats komen. Ze keek me dankbaar aan, “dank je Robin. Ik kon niet van hem afkomen. Hij is zo- zo-“
“Klef?”
“Ja!”
“Hij vind je leuk,” zei ik schouderophalend.
“Ik hem niet. Ik- ik heb hem alleen maar meegenomen om Ron te irriteren.” Ik trok een wenkbrauw op, “en, denk je dat dat geslaagd is?” Ze gromde, “tegenwoordig hoef ik niet meer zoveel te doen om hem geïrriteerd te krijgen.”
“Praat er dan over met hem,” ik hield de deur voor haar open, maar tegelijk keken we op, toen we Vilder zagen staan. Hij had Malfidus in zijn nekvel vast en grimaste. “Hij was een gang hierboven, en het leek er sterk op dat hij de boel wilde verstoren,” zei hij, terwijl hij Malfidus een klein duwtje gaf. “Bovendien beweerde hij een genodigde te zijn.”
“Laat maar!” snauwde Malfidus, “ik ben niet uitgenodigd!”
“Laat hem maar aan mij over,” Sneep kwam naar voren lopen, en even kruisten onze blikken elkaar. Sneep pakte Malfidus bij zijn arm, en trok hem mee. Vanuit mijn ooghoek zag ik een stille figuur achter hen aanlopen. Harry. Even keek ik om me heen, voor ik besloot er ook achteraan te gaan.
“Hij heeft míj die opdracht gegeven Sneep!’ hoorde ik Malfidus nog net snauwen, voor ik Harry bereikte. Ik legde mijn hand op zijn mond, “niet schrikken, ik ben het,” zei ik zacht, “denk je niet dat het tijd is weer te gaan?” Hij kwam overeind, en trok me mee naar de mannentoiletten. “Hier ben ik liever niet, Harry,” zei ik droogjes.
“Wat weet jij dat ik niet weet?” zei Harry, zonder naar me te luisteren. “Is Malfidus echt een Dooddoener? En over wat voor opdracht hadden ze het? En wat is de onbreekbare eed?” Ik sloeg mijn armen over elkaar, “weet ik niet, weet ik niet. En een onbreekbare eed is een eed die je niet kan breken,” ik tikte even met mijn vinger tegen zijn voorhoofd, “denk je niet dat het tijd wordt op jezelf te letten, in plaats van je constant alleen maar met Draco bezig te houden? Voldemort beraamt een oorlog met als enige doel jou te doden. Ik denk dat je wel belangrijkere dingen aan je hoofd hebt nu.” Tot mijn eigen verbazing klonk ik behoorlijk streng. Maar Harry keek me opstandig aan, “dat gaat ook zo lekker als Perkamentus er niet is!”
“Sommige dingen vergen tijd Harry! Het zoeken van Gruzielementen dus ook!”
“Hoe weet jij daarvan?” zei Harry, en hij keek me wantrouwig aan, “daar heb ik het met niemand over gehad, behalve Perkamentus en Ron en Hermelien.” Oh fuck, ik had mijn mond voorbij gepraat. “Perkamentus heeft me erover verteld,” zei ik daarom kortaf. “Als je het niet erg vind, ga ik weer terug. En als ik jou was, zou ik hetzelfde doen.” Op mijn hielen draaide ik me om en liep de toiletten uit. Ik wilde het kantoor net weer ingaan, toen ik Sneep in de donkere gang zag staan. Waar stond hij op te wachten? Pas toen ik Harry weer binnen zag komen, waagde ik het erop weer naar buiten te glippen.
“Is er iets?” vroeg ik, toen ik bij hem stond, “het lijkt niet zo goed te gaan met Draco.”
Sneep schudde zijn hoofd, “als hij toch zou toegeven hoe bang hij is,” zei hij.
“Wij weten allebei dat dat ook niet gaat gebeuren. Maar- ik kan je wel vertellen dat hij zijn opdracht niet gaat vervullen.” Ik keek hem even aan, “kom je echt niet even mee?” vroeg ik, terwijl ik met mijn duim over mijn schouder naar het kantoortje wees. Sneep schudde zijn hoofd, “ik moet weer gaan.”
“Dan ga ik mee,” zei ik simpel.
“Waarom zou je dat doen?”
“Omdat Blaise het toch wel naar zijn zin heeft, met of zonder mij,” glimlachte ik. “Dus hij heeft je aanbod nog geaccepteerd ook?”
“Waarom klink je verbaasd?” ik keek Sneep fronsend aan, “ik heb echt wel zo mijn charmes hoor, anders had ik hem nooit meegekregen.”
Tot mijn verbazing hoorde ik Sneep grinniken. Door mijn verbazing miste ik een tree op de trap, wankelde, en bijna viel ik. Ware het niet dat Sneep me net op tijd bij mijn pols vastgreep.
“Teveel Oude Klare’s?” vroeg hij. “Oh, ha ha,” zei ik en trok mijn neus op naar hem, “voor jouw informatie, ik heb me bij het boterbier gehouden.”
Sneep liep zijn kantoor binnen, en ik volgde hem, “heb je mijn huiswerk al nagekeken?” ik ging op zijn bureau zitten en sloeg mijn benen over elkaar, man, het was beduidend kouder hier. “Zo ja, wat heb ik ervoor?”
Hij sloeg zijn armen over elkaar, “wat wil je, Robin?”
“Weten of je mijn huiswerk al hebt nagekeken,” glimlachte ik liefjes. Ik werd weinig overtuigend aangekeken, “ik waarschuw je.”
“je ontloopt me, waarom?” ik hield mijn hoofd een beetje scheef, en keek hem vragend aan. “Jij ontloopt mij, Robin,” zei hij nuchtertjes, terwijl hij kruiden bij elkaar pakte en die bij een ketel zette, “ik stond net in de gang op je te wachten, mocht dat aan je aangeschoten brein ontkomen zijn.”
“Ik ben niet aangeschoten, in boterbier zit geen alcohol,” zei ik opnieuw, “oh en trouwens, jij en Draco zijn afgeluisterd daarstraks.” Nu keek Sneep wel degelijk op, voor het eerst sinds onze binnenkomst, “door wie? En mijn bureau is geen stoel!”
“Ik betrapte Harry. Hij wilde van alles weten Severus. Of Malfidus een dooddoener was, bijvoorbeeld,” ik bleef zitten waar ik zat, “wat gaan we doen met kerstmis?”
“Wat heb je tegen hem gezegd?” vroeg Sneep, zonder acht te slaan op mijn laatste opmerking. “Dat hij zich beter druk kan maken om zichzelf, aangezien er oorlog komt,” ik leunde iets naar voren, “ik heb een cadeautje voor je.” Hij zuchtte diep en kwam naar me toelopen, “wat, wil, je?”
“Je aandacht.”
Ik zag dat hij zijn ogen even sloot en ik vermoedde dat hij inwendig tot tien stond te tellen, “als ik je geen occlumentie geleerd zou hebben, zou ik kunnen zien wat er in je hoofd omging.”
“Als je nu in mijn hoofd kon kijken, zou je zien dat ik graag tijd spendeer met jou,” flapte ik eruit. Daar wist hij geen antwoord op, en we keken elkaar aan. Uiteindelijk zag ik hem voorover buigen, en shit, mijn hartslag bereikte een ongezonde snelheid. Maar alles dat hij deed was zich voorover langs me heen buigen, en een perkament pakken. “Je hebt een “Acceptabel” voor je huiswerk.”

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.