FanFic.nl

Beauty and the Beast|| Larry Stylinson[afgerond]

013

De volgende morgen staan Harry en Louis al vroeg in het gemeentehuis. Op het plein staat een podium klaar en langzaam stroomt het al vol met mensen.
‘Wil je dit echt doen?’ vraagt Louis aan zijn vriendje. Harry knikt.
‘Wat ga je dan zeggen?’ vraagt Louis vervolgens. Harry haalt zijn schouders op.
‘Weet ik nog niet.’
Louis rolt zijn ogen en zucht, waarna Harry grinnikt. ‘Ik verzin wel iets, Lou. Maak je geen zorgen.’
Louis haalt diep adem en zucht dan. Hij kijkt op naar Harry en die glimlacht, waarna hij een kus op Louis’ neus plaats.
‘Maak je niet druk, okay? Ik heb dit in de hand,’ probeert Harry hem gerust te stellen. Louis haalt nogmaals diep adem en knikt dan. Harry slaat zijn armen om hem heen en trekt de jongen dicht tegen zich aan. De jongen rust zijn hoofd op die van zijn kleinere vriendje, beiden tevreden met de stilte die om hen heen hangt.

Het is tien uur als de deur naar de zaal open gaat. Twee rijen van vier agenten marcheren naar binnen.
‘Is dit echt nodig?’ vraagt Harry. De voorste agenten halen hun schouders op.
‘U bent een publiek persoon, we weten niet wat er kan gebeuren.’
Harry trekt een wenkbrauw op en schudt zijn hoofd.
‘Dat ben ik niet, maar goed. Laten we dit maar doen.’
De agenten knikken en Harry pakt Louis’ hand.
‘Moet ik mee?’ vraagt Louis verbaasd. Harry trekt hem mee naar de deur. ‘Tuurlijk.’
De agenten omringen de twee en begeleiden ze naar buiten.

Het plein valt stil als de voordeuren open gaan, maar begint te fluisteren zodra ze de twee jongens in het oog krijgen. De twee lopen het podium op en vier van de agenten lopen met hun mee. Zij nemen plaats op de hoeken van het podium, terwijl de overgebleven vier zich rond het podium verspreiden. Harry neemt plaats achter de microfoon en Louis plaatst zich er naast.
Het voormalige beest kijkt het plein rond, wacht totdat de menigte tot stilte is gevallen.
‘Goedemorgen allemaal.’ Zijn stem galmt over het plein en Louis onderdrukt een rilling.
‘Jullie zijn hier allemaal om een verklaring te krijgen over de afgelopen jaren. Laten we beginnen met het feit dat ik de jongens niks heb aangedaan.’
Het plein wordt rumoerig naar aanleiding van zijn woorden. Harry gaat stug verder.
‘Ze zijn uit zichzelf uit het kasteel verdwenen. Ik heb geen idee waar ze naar toe zijn of wat er met ze is gebeurd. Lang heb ik mezelf schuldig gevoeld, ik was immers zo angstaanjagend dat ze voor mij vluchtte en daardoor waarschijnlijk de dood hebben gevonden. Nu heb ik geaccepteerd dat het niet door mij komt.’

Het gefluister wordt luider en Harry draait zich even naar Louis. Die knikt kort en Harry schraapt zijn keel. Het plein valt meteen weer stil.
‘Dit alles begon een paar jaar geleden. Ik vierde mijn tweeëntwintigste verjaardag, velen van jullie waren erbij, en ik werd vervloekt. Ook mijn personeel werd met mij mee vervloekt. Zo ben ik enkele jaren geweest en mijn vader bleef bij me. Hij overleed vorig jaar, omdat geen van jullie dokters naar het kasteel durfde te komen.’ Harry laat een stilte vallen en ziet hoe het plein zich wat onrustig beweegt.
‘De reden dat ik elk jaar een jongen liet komen, is omdat de vloek alleen kon worden doorbroken met een kus uit ware liefde.’
Het plein fluistert en Harry glimlacht licht.
‘Louis hier is die ware en ik kan hem niet dankbaarder zijn. Hij heeft ervoor gezorgd dat ik hier kan staan, zonder dat jullie met angst van mij wegrennen.’ Harry kijkt naar Louis, die hem met liefde aanstaart. Vervolgens draait Harry zich weer naar de menigte.
‘We willen wel een ding van jullie vragen. Hoewel ik en mijn personeel weer normaal zijn, willen we niet dat het kasteel bestormd wordt. Het blijft mijn huis en ik vraag om privacy voor Louis en mijzelf.’
Het plein murmelt en Harry blijft geduldig staan.

Als het wat rustiger is, spreekt hij weer.
‘Dank jullie wel voor jullie aandacht. Dit was het.’ Hij geeft een buiging en pakt Louis’ hand. Vervolgens verlaten ze samen het podium, de agenten om hen heen. Ze worden weer naar dezelfde zaal gebracht, waar ze alleen worden gelaten.
‘Heb ik het goed gedaan?’ vraagt Harry. Hij neemt plaats op de bank die er staat en Louis gaat naast hem zitten.
‘Je hebt het perfect gedaan, Haz,’ zegt Louis. Hij legt een hand op Harry’s bovenbeen en geeft een zacht kneepje. Hij glimlacht naar zijn vriendje en Harry geeft glimlachend een kus op Louis’ wang.
‘Zullen we naar huis gaan?’ vraagt Harry dan. Louis glimlacht en knikt. Beide jongens staan op en lopen de zaal uit. Ze zoeken hun weg naar buiten en stappen in een klaarstaande auto. Harry kruipt achter het stuur, terwijl Louis naast hem op de bijrijdersstoel gaat zitten. Harry legt zijn hand op de middenconsole en Louis verstrengeld hun vingers met een glimlach.
‘Laten we naar huis gaan.’

Reacties: