FanFic.nl

Amnesia ~SHORT STORY~

2

In de korte tijd die volgde, had de man Daisy’s hand gegrepen en haar meegesleurd. Ze waren al bijna de straat uit.
“Mag ik-” hijgde Daisy. “-Mag ik vragen wie u bent?”
De man antwoordde niet, keek één keer achterom, pakte haar vast bij beide schouders en zei, verrassend kalm: “Houd je goed vast aan mij.”
Daisy snapte het eerst niet. De man sloot zijn ogen.
Plotseling leek het alsof ze uit elkaar werd gerukt, en tegelijkertijd weer in elkaar gedrukt werd. Ze tolden rond. Toen was het voorbij.
Ze stonden voor een appartementen complex. De man trok haar mee naar binnen en sleepte haar mee de trap op. Drie verdiepingen later liepen ze door een slecht verlichte gang en stopten voor één van de deuren.
"Waar heb ik m'n sleutel nou," mompelde de jongeman terwijl hij zijn handen door zijn zakken liet gaan.
Daisy zei niets. In het weinige licht observeerde ze zijn profiel.
Rechte neus, glad voorhoofd, gemiddelde kin en scherpe kaaklijn. Zijn haar was langer dan de meeste jongens die ze rond zag lopen, maar het was nou ook niet zo lang dat hij op een hippie leek.
“Ah,” hij haalde een rinkelende sleutelbos uit de binnenzak van zijn jas, maakte de deur open, stapte het appartement binnen en knipte het licht aan.
“Kom,” zei hij. Daisy stapte naar binnen en keek de het appartement rond. Het was niet groot. Kapstok, eettafel, stoelen, kleine bank, tv. Er was nog een soort extra muur, waar waarschijnlijk de keuken achter lag, en nog twee deuren, die waarschijnlijk naar de badkamer en slaapkamer leidden.
“Oké,” zei hij, terwijl hij zijn jas uitdeed. Hij droeg een zwarte broek en een wit T-shirt, zag ze. “Ik zal me even voorstellen. Mijn naam is Sirius Black. Ja, vreemde naam. Ik weet het. Ik ben 19 jaar oud.” Daisy deed haar mond open, maar Sirius hief zijn hand en deed haar het zwijgen toe. “Jij bent Daisy Young, 18 jaar oud. Je komt uit een arbeidersgezin. Je moeder is depressief, je vader is een alcoholist, je zusje is overleden toen je veertien was. Je bent weggelopen op je zeventiende. Die man was je enige hoop op overleving, aangezien hij je eten betaalde.”
Daisy opende en sloot haar mond, als een soort vis. Sirius grijnsde.
“Hoe- hoe weet u dat allemaal?”
“Ten eerste: zeg alsjeblieft “je”, ik ben nauwelijks een jaar ouder dan jij bent, en ten tweede: ik heb m’n bronnen.”
Daisy perste haar lippen op elkaar en Sirius liep naar de kleine keuken.
“Wil je wat eten?” vroeg hij. Daisy liep een beetje ongemakkelijk naar de eettafel.
“Ehm,” zei ze, “Wat is er in huis?”

Sirius bleek het heel normaal te vinden dat hij haar in huis had genomen. Hij was een wildvreemde voor haar, en zij als een soort verre kennis voor hem. Hij wist de omlijnende dingen van haar leven goed, al leek hij toch iets achter te houden.
“Je bent moe zeker?” sprak Sirius. Hij zat met opgetrokken knieën op de bank, zijn rug tegen de armleuning aan. Daisy knikte. “Je mag wel op mijn bed. Ik slaap wel hier.”
Daisy wilde protesteren, maar Sirius was al opgestaan en naar zijn kamer gelopen. Even later kwam hij terug met een stel dekens en een kussen in zijn armen.
“Ik neem aan dat je niet in mijn stinkende lakens wilt slapen.” Hij lachte schaapachtig. “Ik heb al schone neergelegd.” Hij dumpte het beddengoed neer op de bank. “Kom, ik zal je erheen leiden.”
Daisy stond op en volgde de lange jongen naar zijn slaapkamer. Het was klein, maar redelijk net, en het raam stond open. De muren waren, voor zover Daisy het kon zien, wit of crème, en het bed was tweepersoons. Er stond een ladekast en er hingen een hoop foto’s aan de muur.
“Ga je gang,” Sirius knikte naar zijn bed. “Roep me maar als je iets nodig hebt. Tot morgen.” Hij keek op een klok aan de muur die Daisy nog niet eerder was opgevallen en beet op zijn lip. “Of beter gezegd, tot over een paar uur. Het is na twaalven.” Na een knikje met zijn hoofd verdween Sirius naar de woonkamer, waar hem een waarschijnlijk oncomfortabele nacht stond te wachten.
Daisy liep voorzichtig naar het bed toe en liet zich erop neer zakken. Ze pulkte aan de donkere lakens en zuchtte toen.
“Sirius?” vroeg ze, zonder haar stem al te veel te verheffen.
“Ja?” klonk er.
“Ehm, ik eh…” ze beet op haar lip. “Ik heb geen slaapkleding.”
Er klonk duidelijk gevloek en de deur van de kamer vloog na een paar tellen open. Sirius grijnsde weer schaapachtig. “Sorry, niet aan gedacht.” Hij liep naar de ladekast en trok een lade open, waar hij wat in rommelde. Daarna deed hij de lade weer dicht, rechtte zich en draaide zich om naar het meisje dat ongemakkelijk aan haar zwarte jurkje stond te frummelen.
“Hier,” hij wierp haar wat kleding toe, grijnsde, zei: “Nog een goede nacht gewenst, Daisy.” en verdween weer in de woonkamer.
Daisy spreidde de kleding uit op het bed. Een zwart Rolling Stones T-shirt en een grijze joggingbroek. Ze liet haar jurkje van haar af glijden en trok snel het T-shirt en de broek aan. Daarna sloeg ze de lakens open en kroop ze in het bed.
En eigenlijk, nog voor dat haar hoofd het kussen raakte, was ze al in slaap gevallen.

Whoopies, duurde een beetje lang. Beetje maar. Ik zie nog wel of ik verdere inspiratie heb(ik denk 't wel, maar t gaat waarschijnlijk wel lang duren ook al zal dit maar een paar hoofdstukjes lang worden), maar ik vind het heel leuk om Harry Potter fanfiction te schrijven. Ook AU's. XD

Reacties: