FanFic.nl

My trust is broken (PAUZE)

>2<

Zondag is de ergste dag van de week. Ik zap van de ene naar de andere zender, maar er is niets op de buis wat me interesseert. Kon ik maar ergens naartoe. Maar nee, ik zit opgesloten tussen de muren van mijn oma's kleine huisje. Ik vind het hier vreselijk. De volgepropte kamers met het eikenhouten meubilair, het kleine achtertuintje waar je amper één stoel kan neerzetten...Ik ben gewend aan licht en ruimte. Ik heb het gevoel dat ik hier stik, daarom ben ik zo vaak bij Nola, Chantal of Michael. Oké, elke vrijdagavond zijn we hier, maar ik heb tegen Nola, Chantal en Michael gezegd dat mijn moeder en ik hier wonen en mijn oma tijdelijk hier logeert. De benedenverdieping is redelijk modern, maar boven niet en daarom zijn mijn vrienden ook alleen maar beneden geweest. Ze mogen absoluut nooit te weten komen dat dit het huis is van mijn oma, dan sta ik echt voor lul. Mijn moeder houdt vol dat we maar tijdelijk bij oma zullen wonen, maar we wonen hier nu al vier maanden en het schiet niet erg op. Nijdig houd ik de volumeknop van de afstandsbediening ingedrukt. De beginmelodie van The Flintstones knalt steeds harder door de kleine woonkamer. Een paar weken geleden leek het erop dat mijn leven weer een beetje leuker werd. Ik had Nola op haar feestje gevraagd of ze zin had om een keer met mij naar de bioscoop te gaan en zin had ze! Ik was hartstikke blij. Al baalde ik later wel dat ze Chantal en Michael ook had meegevraagd. Maar toch, het was hartstikke gezellig geweest. Ik had het gevoel dat ik bij het clubje paste, maar na afgelopen vrijdag was dat gevoel verdwenen.
,,Misschien wel voorgoed.” Mompel ik sip. Ik laat de afstandsbediening op de grond vallen en sla met mijn vuist op de bank. Welke normale jongen begint dan ook te huilen bij het zien van een stomme poster? Als ik nou alleen was geweest. Maar ik was met Nola en de anderen. We hadden die avond een tijdje met z'n allen bij Nola rondgehangen. We hadden veel gelachen en lekker met elkaar gekletst. Toen stelde iemand voor om nog even een stuk pizza te gaan happen. En daar hing die poster aan de muur. 'Toscane – daar waar dromen waarheid worden' stond erop. Ik zag het en had het gevoel dat ik een stomp in mijn maag kreeg.
,,Zayn?” Nola had me bezorgd aangekeken. ,,Gaat het wel goed met je?”
,,Natuurlijk.” Zei ik. ,,Niets aan de hand.” Niet dus. Het ging helemaal niet goed. Een dikke brok zat vast in mijn keel en mijn knieën voelden aan als pudding. Terwijl de anderen hun geld bij elkaar legden en keken of ze genoeg hadden voor een Super Mega Pizza, kon ik mijn ogen maar niet van de poster lospeuteren. De heuvels van Toscane...Italië... Daar woonde mijn vader toen hij nog leefde. Mijn ogen vulden zich met tranen. Ik draaide me om en rende naar buiten. Ik wilde niet dat mijn vrienden me zouden zien huilen en vooral Nola niet. Daarna was ik blijven rennen tot ik buiten adem was en steken in mijn zij kreeg. Nu weet ik niet wat ik morgen tegen mijn vrienden moet zeggen. Dat die poster me aan mijn vader deed denken? Ik weet zeker dat ik het voor altijd heb verpest bij Nola.
,,Zo, de afwas staat weer in de kast.” Mijn gedachten worden onderbroken door mijn oma die de kamer binnenkomt. ,,Je moeder zet nog even koffie en...” Ze stopt en kijkt van mij naar de tv en weer terug. ,,Kun je het horen?” Ze buigt voorover en zet de televisie uit. ,,Volgens mij heb je wel iets beters te doen dan de hele dag op de bank hangen.”
,,Zoals wat?” Brom ik. Ik zet de tv weer aan, expres nog harder dan hiervoor.
,,Er valt vast wel iets te bedenken.” Vond mijn oma. ,,Ga anders lekker buiten voetballen. Je ziet er zo witjes uit.”
,,Ik voel me anders prima.” Lieg ik.
,,Je zit toch niet weer voor de tv, hé?” vraagt mijn moeder, die met een blad koffie binnenkomt.
,,Begin jij nou ook al?” Snauw ik.
,,Ik dacht dat je vandaag met die vriendengroep van je wilde afspreken?”
,,Klopt. Maar ik heb me bedacht.” Ik ga staan. Dat ze daar nu over moet beginnen. Ik had Nola mee willen vragen naar de ijsbaan. Het lijkt me heerlijk om eens alleen met haar te zijn. Maar na mijn stomme actie van vrijdag weet ik dat het toch geen zin heeft. Ze zou me in mijn gezicht uitlachen.
,,Ik wil me er heus niet mee bemoeien, hoor.”
,,Het geeft niet, mam.” Ik baal van mezelf als ik zo chagrijnig doe. Zo ben ik eigenlijk helemaal niet.
,,Ik heb een fantastisch idee!” mijn oma klapt in haar handen van enthousiasme. ,,Waarom begin je niet aan het opknappen van je kamer. We hebben alles in huis en...”
,,Nee!” barst ik uit. Ik bedoel het niet zo bot en kan mezelf wel wat doen als ik het teleurgestelde gezicht van mijn oma zie. Ze bedoeld het immers goed, maar als ik nu behang van de muren ga trekken, dan zou ik toegeven dat we hier voorlopig zouden blijven. En dat wil ik niet. ,,Dat heeft toch geen zin, oma?” Uit alle macht probeer ik een glimlach op mijn gezicht te toveren. ,,Binnenkort gaan we toch naar een eigen huis.”
,,Zayn, je weet best dat het nog wel even kan duren.” Mengde mijn moeder zich in het gesprek. Ze neemt een slok koffie. ,,Bovendien, het is toch ook best gezellig hier?”
,,Maar mam, je had het beloofd!” roep ik verontwaardigd. ,,Je zei dat we kerst in ons eigen huis zouden vieren...”
,,Je moeder kan er ook niets aan doen,” verdedigd oma haar dochter. ,,ze werkt keihard, maar het duurt gewoon even. Als je vader...” Dat is de druppel. Ze moet mijn vader er weer bij halen. Ik grijp mijn grijze trui en trek hem over mijn hoofd.
,,Het spijt me, lieverd...” zucht mijn oma. Maar ik loop al naar de deur.
,,Ik ga hardlopen.” Mompel ik. ,,Een frisse neus halen, die heb ik toch nodig?”
,,Misschien kan je nog even langs de doe-het-zelfzaak rennen?” vraagt mijn oma lief. ,,Die is open vandaag. Neem je meteen even een lekker kleurtje verf mee.” Ondanks alles moet ik lachen.
,,Oké oma, misschien doe ik dat.” Ik loop het gangetje door en trek met een knal de voordeur achter me dicht. Vroeger ging ik ook altijd hardlopen als me iets dwarszat. Dat hielp. Ik weet niet zeker of het nu ook zal werken, maar ik kan het in elk geval proberen.


Ik bijt op mijn nagels. Dit is echt waardeloos. Wat moet ik in hemelsnaam over die Napoleon schrijven? Ik kan werkelijk niks bedenken. De stem van mijn vader blijft maar door mijn hoofd malen. Hou nou op, denk ik. Het is zijn eigen schuld. Kom op Nola, aan het werk, spreek ik mezelf streng toe. Nog een paar weken en dan is er een ouderavond. En ik weet zeker dat mijn moeder het niet op prijs zal stellen als ik opeens beduidend lagere cijfers op mijn rapport zal hebben. Ik sta op. Ik heb zin in een zak chips. Als ik de deur van mijn kamer opendoe, hoor ik de tonen van een liefdeslied door het huis galmen. 'Waarom nou jij, waarom nou jij, waarom ben jij nou uit mijn leven?' Beneden vind ik mijn moeder op de bank. Mijn moeder probeert te glimlachen.
,,Ik moest aan je vader denken.” Ik loop naar de cd-speler en zet het ding uit.
,,Ik wil niet dat je naar zulke liedjes luistert, mam.” Mijn moeder zucht.
,,Mis jij hem dan niet?” Ik weet niet wat ik moet zeggen.


Ik sta voor de deur van het museum te drentelen. Ik wacht nu al een half uur en het is verschrikkelijk koud. Michael was er niet toen ik aankwam, maar dat had ik ook niet echt verwacht. Ik ben het museum ingegaan, maar kon hem nergens vinden. Alle etalages in de buurt van het museum heb ik inmiddels ook bekeken, maar Michael is nog steeds niet naar buiten gekomen. Half vier is het. Zal hij nog steeds rondbanjeren daarbinnen? Nee, vast niet. Hij is natuurlijk naar huis gegaan. Hij baalde vast vreselijk van mij, omdat ik niet was komen opdagen. Ik baalde op mijn beurt ook weer. Ik weet waar hij woont. Als ik nu eens... Ja, dat zal ik doen. Eigenlijk vind ik het eng om alleen over straat te gaan als het al schemerig word, maar dit is belangrijk. Ik ben zo verliefd op Michael. Hij is aardig en hij begrijpt me precies. Bovendien lacht hij nooit om mijn blunders. Stel je voor dat hij denkt dat ik niets van hem moet hebben! Ik stap nog wat stevig door, dit misverstand moet snel de wereld uit.


,,Goede tentoonstelling, hè Michael?” Meneer Reyes hijst zichzelf in zijn regenjas en huivert even als we de kou in stappen.
,,Zeker.” Antwoord ik. Ik ben nog steeds teleurgesteld dat Chantal niet is komen opdagen, maar de tentoonstelling was de moeite meer dan waard geweest. ,,Ik wilde alleen dat...” Midden in mijn zin hou ik op.
,,Wat?”
,,Ik zou daar wel mijn beroep van willen maken.” Zeg ik. ,,Muziek, u weet wel, elektrische gitaar. Stom hè?”
,,Helemaal niet!” roept meneer Reyes enthousiast. ,,Ik dacht allang dat dat je bedoeling was.” We lopen richting de bushalte. ,,Michael, je hebt geweldig veel talent. Daar moet je echt iets mee doen. O, daar heb je mijn bus.” Hij houdt zijn hand op. ,,Tot morgen.” Zegt hij en stapt dan de bus in. Ik denk na. Waarom zou ik het niet proberen? Chantal zou het geweldig vinden als ik beroemd zou worden. Ze houdt net zoals ik van gitaren. Zou ze eigenlijk in de gaten hebben dat ik smoorverliefd op haar ben? We zijn al twee jaar beste vrienden en vanaf het begin vond ik haar al super. Het enige vreemde is dat ik haar nooit bij haar thuis op mag halen. Nola en Zayn ook niet trouwens, terwijl Nola en Chantal al vier jaar beste vriendinnen zijn. Waarom mogen we niet bij haar thuis komen? Wat is daar aan de hand? Ach ja, als Chantal erover wilt praten, zou ze het zeggen toch? Ik steek mijn hand op als ik mijn bus aan zie komen en niet veel later stap ik de bus in.


Vanaf vandaag ga ik het anders aanpakken, besluit ik tijdens het rennen. Ik moet niet meer zoveel nadenken en gewoon doorgaan met mijn leven. Als eerste ga ik Nola bellen om me te verontschuldigen voor mijn stomme gedrag van vrijdagavond. Ik stop bij de eerste de beste telefooncel die ik zie. Gelukkig heb ik mijn telefoonkaart bij me. De telefoon gaat een paar keer over, maar er word niet opgenomen. Logisch, ze is natuurlijk iets leuks aan het doen met haar vrienden. Als ik vrijdag niet zo achterlijk had gedaan, was ze nu bij mij geweest. Op de ijsbaan. Maar nu zit ze vast bij Chantal en kletsen ze over mij. Ik duw de deur van de cel weer open en zet het op een lopen. Ik kan me maar beter concentreren op iets waar ik wel goed in ben. Sporten bijvoorbeeld. Niet dat ik veel kanten op kan in dit gat. Vroeger kon ik... Nee stop, niet meer denken nu. Rennen.


,,Niet opnemen, hoor mam!” Ik grijp mijn moeders arm beet. ,,Laat maar lekker gaan.”
,,Misschien is het wel belangrijk.”
,,Welnee, het is gewoon pap weer. Hij heeft de afgelopen twee uur al drie keer gebeld. Als hij maar niet denkt dat ik hem wil zien.” Ik slik een brok in mijn keel weg. Eigenlijk wil ik hem wel zien, maar het kan niet. Niet na alles wat hij gedaan heeft, dat is gewoon niet meer te vergeven. Ik snap gewoon niet hoe mijn moeder zo blind kan zijn. Hij heeft iemand vermoord, dat doe je niet! Al was het zelfverdediging, iemand vermoorden doe je niet! Ik ben blij dat hij voor jaren in de cel zit. Nooit meer hoef ik hem te zien! Het klinkt misschien heel hard en dat is het ook. Ik hoef aan niemand uit te leggen wat er gebeurd is, want alleen mijn moeder en ik weten wat er gebeurd is. Chantal, Zayn en Michael zijn mijn beste vrienden, maar zelfs zij weten het niet. Mijn broertje Ryan denkt dat onze vader in het buitenland zit en dat hij moeilijk te bereiken is. Ik zucht. Mijn moeder is even geschrokken van mijn reactie, maar ik kan er niks aan doen. Ik wil mijn vader nooit meer zien. Net als ik nog iets aan mijn moeder wil vragen, gaat mijn mobiel af. Het is Chantal.

Chanti, wat leuk dat je belt!
Nola, kan ik alsjeblieft met je afspreken?
Dat kan altijd, maar waarom klink je zo verdrietig?
Ik heb ruzie met mijn vader, ik heb echt even geen zin meer in hem.
Waar wil je afspreken?
Bij de bakker?
Prima, ik zie je daar dan.

Ik hang op en kijk mijn moeder aan die voor me staat met een kop thee.
,,Was dat Chantal?”
,,Ja, ze heeft ruzie met haar vader. Ik ga haar straks even opvrolijken.”
,,Neem haar anders mee hierheen, kan ze blijven slapen en dan kunnen jullie morgen misschien samen naar haar vader om met hem te praten.”
,,Dat is wel een goed idee.” Ja, Chantal weet het niet, maar ik vermoed dat het helemaal niet goed zit tussen haar vader en haar. Ze heeft steeds opnieuw blauwe plekken en verzint smoesjes. Ik durf alleen niet tegen haar te zeggen dat ik het vermoed, straks word ze boos en krijgen we ruzie.
,,Hoe laat heb je met haar afgesproken?”
,,Ik moet nu gaan, anders staat ze te wachten.” Ik geef Ryan en mijn moeder even snel een kus en ga dan de deur uit. Ik kan niet wachten om Chantal weer te zien. Hopelijk praat ik mijn mond niet voorbij, want ze mag echt niet weten dat ik iets vermoed!

,,Chanti!” roep ik als ik aankom bij de bakker. Mijn beste vriendin, zit al te wachten op het bankje voor de bakker en staat nu op. Wel met wat moeite. Hmmm, wat is er gebeurd? Nola, hou op! Ze komt naar me toe en ik omhels haar. We gaan naast elkaar op het bankje zitten. ,,Wat is er gebeurd?”
,,Ik heb dus ruzie met mijn vader. Ik wilde de afwasmachine niet uitruimen en daar werd hij boos over. Ik had er gewoon geen zin in.”
,,Is dat alles? Ik dacht dat de hele tent verbouwd was.” Ze begint even te lachen en haalt een hand door haar haren, maar doordat ze haar hand omhoog doet, gaat haar mouw naar beneden en zie ik een wel erg grote blauwe plek op haar arm. ,,Wat is dat?!” Ik wijs naar de plek en ik zie haar even schrikken, maar ze herpakt zich al snel.
,,Ik ben gevallen van de trap.”
,,Gevallen van de trap? Hoe kwam dat?”
,,Mijn sokken. Op de trap zijn ze echt spekglad, iedereen zou gevallen zijn.”
,,Oké. Chanti, mijn moeder en ik hadden hetzelfde idee eigenlijk. Nu je ruzie hebt met je vader, dachten we dat je misschien vanavond bij mij kon slapen.”
,,Ik weet niet of ik mijn vader nog bozer moet maken.”
,,Maar ik wil niet dat je terug gaat naar huis, je vader is woedend, dat heb je net zelf gezegd.”
,,Sorry, maar anders mag ik niks meer doen en verbiedt hij onze vriendschap.”
,,Dat kan hij toch niet zomaar doen?”
,,Blijkbaar wel. Zolang ik onder zijn dak woon.”
,,Dan kom je bij mij wonen, voor eventjes.”
,,Dat kan ook niet.”
,,Waarom niet?”
,,Dat kan gewoon niet, oké?” Ik zie dat Chantal steeds zenuwachtiger word.
,,Waar ben je nou zo bang voor? Mijn moeder en broertje bijten heus niet. Zou je het niet leuk vinden om bij me te wonen?”
,,Mijn vader belt de politie dan, ik wil niet dat jullie in de problemen komen.”
,,Ik begrijp er helemaal niks van. Je moet het zelf weten, maar je bent altijd welkom. Als je naar huis wilt, waar je vader boos op je is, moet je gaan. Ik zal je niet tegenhouden. Ik vind het gewoon raar dat je eerst mij belt en als ik dan voorstel dat je één nachtje bij mij komt slapen zodat je even plezier en rust kan hebben, wijs je mij af en wil je liever bij je vader zijn.”
,,Dank je.”
,,Dank je?”
,,Dat je het aanbied.”
,,Ik zal je dat altijd aanbieden, jij bent niet voor niets mijn beste vriendin. Ik probeer je alleen maar te helpen, maar je wilt geen hulp van mij.”
,,Ik wil gewoon niet nog meer problemen met hem nu. Ik kan beter naar huis gaan en het goed maken, het is en blijft wel mijn vader.”
,,Oké, als jij dat zeker weet. Als er iets is, moet je me bellen, oké?”
,,Ja, dat beloof ik.”
,,Ik wil geen ruzie met jou, je bent mijn beste vriendin en ik hou van je. Ik wil niet dat je verdrietig bent en ik wil je altijd helpen. Maar wil je me alsjeblieft altijd de waarheid te vertellen?” Ik zie dat Chantal even slikt en daarna naar me knikt. Er zit haar iets duidelijk dwars, maar ze vertrouwt me niet. Moet ik haar nu wel laten gaan? Ja, ik moet wel, want anders gaat ze moeilijk doen. Chantal en ik staan op, omhelzen elkaar en daarna zie ik haar weer vertrekken. Ik draai me om en loop ook weer terug naar mijn huis.

,,Wilde Chantal niet mee komen?”
,,Nee, ze wilde perse naar huis. Ik snap het gewoon echt niet. Als ik ruzie met jou zou hebben, zou ik echt niet meer naar huis willen, al was het maar voor even.”
,,Misschien is Chantal anders.”
,,Ja hèhè, daarom is ze ook mijn beste vriendin. Zij zal nooit tegen me liegen, zij geeft net zoveel om mij als ik om haar.” Ik hoor de twijfel in mijn stem en ik twijfel ook. Waarom zou ze me niet vertrouwen? Wij zijn al jaren beste vriendinnen, ze kan alles aan me kwijt. Het lijkt wel alsof ze dat niet meer weet. ,,Ik ga naar boven, ik moet nog huiswerk maken.” Mijn moeder knikt en ik ga naar mijn slaapkamer. Ik hoef geen huiswerk meer te maken, aangezien ik die al af heb. Ik moet gewoon even rustig nadenken over Chantal. Zijn mijn vermoedens goed? Deed ze daarom zo raar? Ik zal het waarschijnlijk ooit te weten komen, maar dan weet ik dus ook of ze tegen me gelogen heeft of niet. Nu niet teveel over nadenken, Nola. Alles komt goed! Met die woorden ga ik in bed liggen en laat de rustgevende muziek door mijn oren gaan.

Reacties: