FanFic.nl

Lost in Harry Potter

What to do

Verbijsterd keek ik hem aan. Had hij nou gezegd dat ik dacht dat hij gezegd had? Hij ontweek oogcontact, en leek alweer in zijn eigen gedachten verzonken te zijn. Uiteindelijk stond hij op, ‘ik ga.’
Ik besefte dat hij echt weg zou gaan, hij verwachtte geen antwoord van mij. Vlug stond ik op en greep zijn hand, ‘wacht even.’ Ik kon zijn hand voelen trillen, waar zou hij bang voor zijn? ‘Ga niet weg voordat je mijn antwoord hebt gehoord, alsjeblieft,’ zei ik. Zonder iets te zeggen, bleef hij staan, maar hij draaide zich niet om. Ik vermoedde dat hij bang was voor een afwijzing. Jezus, mijn hart ging als een razende tekeer, en ik voelde me duizelig. Langzaam draaide hij zich om, en keek me aan. Ja lekker dan, nu voelden mijn benen aan als pap. Ik trok hem mee terug naar het bed, en plofte neer. Eén ding was me duidelijk, zo had ik me bij Sirius nog nooit gevoeld. ‘Severus- jij-’ well fuck my life, ik kon niet eens meer hele zinnen vormen. Maar hij viel me niet in de rede, hij keek me alleen vragend aan, een blik die ik nog niet zo vaak op zijn gezicht had gezien. Ik beet op mijn lip, en gaf hem een kneepje in zijn hand, ‘jij bent zoveel meer voor me dan Sirius ooit was, en zal zijn.’ Het was eruit. Ik had het gezegd. Nou kon het gevaar komen. Dat we elkaar kwijt zouden raken, of dat Voldemort hierachter zou komen. Zijn hand duwde mijn kin omhoog, zodat hij me in de ogen kon kijken, ‘wat zei je daar?’ zei hij, nogal zwakjes. Hij had duidelijk niet verwacht dat ik zijn gevoelens zou beantwoorden. Mijn keel voelde droog aan. ‘Ik- ik zei dat jij zoveel meer voor mij bent dan Sirius ooit was en zal zijn,’ herhaalde ik mijn woorden. Nogal geschokt liet hij me los. Hij wreef met zijn vingers tussen zijn ogen, ‘dit- dit is-’
‘Gevaarlijk?’ maakte ik zijn zin af, ‘krankzinnig? Idioot?’ ‘Als Jeweetwel dit te weten komt-,’ Sneep stond op en begon te ijsberen. ‘Dan zijn we beide dood,’ maakte ik opnieuw zijn zin af. Ik volgde hem, terwijl hij door de kamer liep, ‘dit, dit kan niet. Het kan niet.’
‘Wat wil je dan? Doen alsof er niks is?’ ik stond op, ‘ dat kan ik niet! Niet nu ik je heb verteld wat ik voor je voel!’ ik pakte hem bij zijn arm, zodat hij stil moest staan, ‘en als jij dat wel wilt dan- dan is het misschien beter als we gescheiden zijn.’ Sneep keek me aan alsof ik gestoord was, ‘dan maak ik me juist zorgen!’ zei hij. ‘Wat wil je dan Severus?’ ik keek hem doordringend aan, en hij leek een beetje van zijn stuk gebracht te zijn. ‘We kunnen niet vluchten, we moeten Harry helpen. Het enige dat ons kan helpen is Occlumentie. Bovendien,’ ik sloeg mijn armen over elkaar, ‘wat denk je dat de reden was waarom ik wilde leren verdwijnselen?’ Hij trok een wenkbrauw op, en keek me aan alsof hij het nu pas begreep, ‘omdat het verdacht begon te worden dat we alleen maar samen kwamen?’ raadt hij. Ik knikte. Opnieuw liet hij zich in de stoel zakken, en sloot even zijn ogen, ‘dit is vast niet hoe je je dit alles had voorgesteld.’ ‘Dit is min of meer hoe ik het me had voorgesteld,’ glimlachte ik, ‘ik ken je toch.’ ‘Het is allemaal nogal een schok,’ hij klonk weer afwezig, ‘ik- ik had nooit aan kunnen zien komen dat- dat er nog iemand in mijn leven zou van wie ik-’ Hij durfde het niet te zeggen. Net of het een verboden woord was onder dooddoeners om van een ander te mogen en kunnen houden. Terwijl we onder de dooddoeners toch Narcissa en Lucius hadden. ‘Wat dacht je van mij?’ zei ik, en nu was ik degene die begon te ijsberen, ‘van alle mensen die me duidelijk moesten maken dat ik- nou- verliefde op je ben –jezus het was raar dat tegen hem te zeggen- was het Sirius! Jeweetwel, de avond van onze avondwandeling,’ even stond ik stil. ‘Ik heb het lang niet onder ogen willen komen, omdat- nou- ik weet hoeveel je van Lily houdt enzo. En ik weet dat die liefde nooit over zal gaan.’ We keken elkaar aan. ‘Het word oorlog, en de kans dat één van ons die niet gaat overleven is groot,’ zei hij. Hij bleef realistisch, maar daar kon ik hem geen ongelijk in geven. Ik knikte, ‘ik weet het.’
‘Zijn we er beide op voorbereid hoe- wat voor impact zal hebben op degene die achterblijft?’ vroeg hij door. Ik zakte weer neer op bed, en keek naar mijn voeten. Natuurlijk had ik daar wel aan gedacht, maar toen wist ik nog niet dat hij hetzelfde voelde voor mij, dus had ik alleen maar kunnen bedenken dat ik gebroken en alleen achter zou blijven, als Voldemort besloot Sneep te vermoorden. Maar nu moest ik me ook in Sneep’s schoenen verplaatsen, en bedenken hoe het voor hem zou zijn als hij nog een keer iemand zou verliezen van- nouja, voor wie hij gevoelens had. Want ik durfde in mijn gedachten nog niet zover te gaan als in denken dat het houden van was, wat hij voor mij voelde.
‘Ik- eh- is het een idee als we dit met Perkamentus bespreken?’ stelde ik voor. ‘Ik denk niet dat we een andere keuze hebben,’ hij keek me aan. Langzaam knikte ik, ‘oké, geef me een minuutje.’ Ik liep naar beneden, en vertelde Tom in het kort dat ik weer zou vertrekken. ‘Jammer,’ glimlachte hij, ‘ik vond het wel gezellig voor zolang je er was.’ ‘Ja, ik ook,’ zei ik, terwijl hij me mijn resterende geld terug gaf, ‘maar je hebt me echt niet voor de laatste keer gezien hoor.’ Ik zwaaide even, en rende toen zo vlug ik kon weer naar boven. ‘We kunnen gaan,’ ik hees mijn rugzak over mijn schouders. Sneep stak zijn hand uit, en ik pakte hem aan en toen verdwenen we in het niets.
We verschijnselde net buiten de poorten van Zweinstein, en zo snel we konden liepen we het grasveld over, naar het kasteel. Er heerste gezelligheid door de kerstbomen en kerstversiering in de gangen. Maar zowel ik als Sneep sloegen er geen acht op. Toen we eenmaal voor Perkamentus’ kantoor stonden, begon ik te twijfelen. Het was zo raar om zoiets te bespreken met hem. Liefde-hoorde eigenlijk iets moois te zijn. Sneep klopte aan, en vrijwel meteen hoorden we Perkamentus; ‘binnen!’ roepen.
Hij keek op zijn minst verbaasd, toen hij ons samen binnen zag komen. ‘Wat doen jullie hier?’ vroeg hij, terwijl hij een brief weglegde en ons aankeek. ‘We moeten het ergens over hebben,’ zei Sneep, en hij pakte een stoel. Perkametus trok zijn wenkbrauwen op, ‘ik luister.’ Sneep duwde mij in een stoel, en bleef achter me staan, ‘Robin en ik hebben net een- behoorlijk openhartig gesprek met elkaar gehad.’ Perkamentus gaf geen antwoord, hij wachtte duidelijk op ons. ‘Het komt erop neer-’ Sneep haalde even diep adem, ‘dat ik- dat ik-’ het lukte hem niet het te zeggen. ‘Dat je- verliefde bent, op Robin?’ maakte Perkametus Sneeps zin rustig af, en hij glimlachte. ‘Ik ook op Severus,’ mompelde ik, en ik was te zenuwachtig om oogcontact te maken.
‘En het is wel iets meer dan verliefdheid,’ hoorde ik Sneep zeggen.
‘En dit bespreken jullie met mij omdat-?’ Perkametus keek ons vragend aan. ‘Omdat we niet willen dat Voldemort erachter komt,’ zei ik voor Sneep iets kon zeggen. ‘Als hij weet van- nou- onze gevoelens voor elkaar, kan hij daar flink misbruik van maken.’ Perkamentus knikte, ‘dat klinkt logisch.’ Hij keek Sneep aan, ‘Severus-wil je nog steeds helpen?’ ‘Twijfel je daaraan dan?’ vroeg Sneep, en hij keek Perkamentus met een opgetrokken wenkbrauw aan. Die glimlachte opnieuw, ‘wij weten allebei dat je een dubbelspion bent voor Lily, en om Harry te helpen. Maar als je van iemand anders bent gaan houden, dan ben je niet meer gebonden aan die belofte.’ ‘Dat ben ik wel!’ zei hij, ‘zowel aan mijn belofte aan jou als de belofte om Harry te helpen! Dat verandert niet!’ Nu keek Perkamentus mij aan, ‘en jij?’
‘Ik blijf ook meedoen.’
Perkamentus stond op en begon te ijsberen, ‘het is waar dat het gevaarlijk kan zijn. Maar ik wil jullie beide ook op het hart drukken dat ondanks dat het oorlog is, er niets mis is met de liefde. Ja, het kan uitlopen op een ramp, maar ook als het geen oorlog zou zijn zou het daarop uit kunnen lopen.’ Dat klonk nogal logisch. Hij keek ons aan, ‘ik stel voor dat jullie de rest van de kerstdagen hier blijven, om aan het idee te wennen. En zodat Voldemort jullie minder snel weet te vinden.’ Aan het idee wennen? ‘Het is laat, dus lijkt het me niet meer dan logisch dat jullie nog een paar uurtjes slaap pakken.’
‘Wat doen we nu?’ vroeg ik, toen we weer op weg waren naar beneden. ‘We doen wat hij zegt,’ zei Sneep. Ik pakte hem bij zijn hand, zodat hij zou stoppen met lopen, ‘wat wil jij?’ vroeg ik hem, en keek hem aan, ‘ik weet dat je je schuldig voelt naar Lily toe.’ Stilletjes keek hij me aan, en een tikje afwezig streek hij een pluk haar uit mijn ogen, ‘ik wil voorzichtig zijn. Maar ik wil je niet uit het oog verliezen, begrepen?’ ‘Dat is echt het meest romantische dat ik jou ooit zal horen zeggen, of niet?’ zei ik, een tikje geamuseerd. ‘Tot ik aan het idee van “ons” gewend ben, zit die kans er wel in,’ zei hij, terwijl hij verder liep. Ik rende achter hem aan, liet mijn hand in die van hem glijden, ‘ik kan je ook wel een ding of twee leren,’ ik zei het nonchalant, maar ik kon het amusement nog steeds niet uit mijn stem houden. Zijlings keek hij me aan. ‘Als je over je schuldgevoel heen bent, kom je maar naar me toe, oké?’ zei ik, toen we bij mijn kamer kwamen. ‘Ik snap dat je erover na moet denken enzo, en dat het- nou- raar is. Ik vind het zelf nog amper te geloven namelijk.’ Hij legde zijn hand tegen mijn wang, boog zich voorover, en drukte zijn lippen even tegen mijn voorhoofd, ‘laten we beginnen met samen ontbijten morgenochtend,’ zei hij, toen hij me losliet. ‘Slaap lekker.’
Voor hij zich om kon draaien trok ik hem terug, ging op mijn tenen staan en kuste hem zacht op zijn wang, ‘welterusten Sev.’

Reacties: