FanFic.nl

Na de boeken: De Terugkerende Vloek

Griffoendors en Zwadderaars

'Wat zeggen ze, Harry?'
Albus' vaders hoofd verdween even uit het vuur,maar ze konden zijn stem nog duidelijk horen.
'Dat Muil dood is'
'Muil? Hagrid's hond? Hij zal het wel vreselijk vinden!', klonk Roos' moeders stem.
'Wat, denk je soms dat hij na al die jaren nog zou leven? Ik bedoel, het komt niet echt als een verrassing'
'Ron!', spraken Ginny,Hermelien en Harry op hetzelfde moment dat Roos verontwaardigd 'pap!' zei.
Het was zondagavond en Roos en Albus stonden op het punt om naar bed te gaan toen zijn vaders hoofd uit de haard tevoorschijn kwam. Ze hadden hen verteld over hun eerste week op Zweinstein en hun bezoek aan Hagrid.
Harry's gezicht verscheen weer tussen de vlammen.
'Sorry hoor Roos, maar je kent je vader', zuchtte hij.
'Ehm, pap, weet je zeker dat Hagrid wel.. Goed om kan gaan met rouw?'
'Dat weet ik niet' Zijn vader dacht diep na. 'Ik weet nog dat hij bij Aragog's begrafenis ontzettend dronken werd'
'Ach, ja, die goeie oude tijd, waarin we opgejaagd werden door een gigantische spin waar Hagrid om rouwde...'
'Ron hou je mond!', riep Hermelien, die het zat begon te worden.
Albus was er niet gerust op en hij probeerde de juiste woorden te vinden om het te zeggen. 'Maar pap, wat nou als Hagrid zijn verdriet verbergt door een nieuw... beest te houden?'
'Dat zou echt iets voor hem zijn...'
'In hemelsnaam Ron hou je mond!'
'Wat deed ik nu weer verkeerd?'
'Maak je maar geen zorgen over Hagrid', stelde zijn vader hem gerust. Hij moest hard praten om boven het gekibbel van zijn vrienden uit te komen. 'Echt, zoiets stoms zal hij na al die jaren echt niet meer uithalen... Hoop ik'
Zijn vader klonk nerveus en Albus weigerde om het er nu bij laten.
'Maar toen we bij hem waren, schudde de hele kast en we hoorden gegrom en gebonk en...'
'Dat is inderdaad geen goed teken', zei zijn vader bezorgd. Albus zag de denkrimpel in zijn voorhoofd die zijn vader kreeg als hij nadacht, dwars door zijn litteken.
'Harry, geef me eens de ruimte', hoorden ze een andere stem zeggen.
Albus' vader keek opzij, werd weggeduwd en zijn moeders gezicht kwam tevoorschijn. Ze glimlachte bij het zien van haar zoon.
'Het lijkt me het beste als jullie gewoon even naar Hagrid toegaan en het zelf vragen. Hij vertrouwt jullie. Maar wat er ook is, beloof om het ons eerst te vertellen, anders komt Hagrid misschien in de problemen' Ze keek hen streng aan en ze knikten snel.
Daarna grijnsde zijn moeder. 'Zeg maar tegen James dat we van hem houden en dat we hem missen'
'Ehm, tuurlijk'
'Nee, ik bedoel, zeg het luid. Het liefst in de Grote Zaal. Als iedereen erbij is'
Albus glimlachte, beloofde zijn moeder om het te doen en haar gezicht verdween uit het vuur. Albus en Roos zeiden elkaar welterusten en liepen de trap op naar hun slaapzalen.

Ook al was James ontzettend boos op Albus vanwege de grap van zijn moeder, toch dwong hij hen om te komen kijken naar de eerstvolgende Zwerkbal-wedstrijd. Hij was sinds vorig jaar Jager in het team van Griffoendor en toen hun vader erachter kwam had hij trots gezegd dat hij in zijn en zijn grootvaders voetstappen treedde.
Albus had echter nog nooit Zwerkbal gespeeld. Roos moest niets van vliegen afweten en hij had last van hoogtevrees. Toch beloofde hij om te komen kijken, maar naarmate de wedstrijd naderde keken hij en Roos er steeds meer tegenop.
En op een ochtend in de derde week van het schooljaar zagen ze een verschrikkelijke mededeling op het bord in de leerlingenkamer; Ze zouden die middag vlieglessen krijgen, met Zwadderich.
Met lood in hun schoenen liepen ze die middag samen, na een uiterst saaie les van de Verweer Tegen Zwarte Kunsten professor Warrel, die hen alleen techniek leerde, Scorpius naar het terrein waar de lessen zouden plaatsvinden. Verrassend genoeg, was hij nu de vrolijkste van de drie en liep een enthousiast een meter voor hen uit, non-stop pratend.
'Ik snap niet waarom jullie zo moeilijk doen, ik ben dol op vliegen. Jullie doen alsof jullie naar Azkaban gaan...'
'Dichtbij genoeg', mompelde Albus.
'Thuis oefende ik altijd in de tuin op mijn vaders oude bezem, een Nimbus 2001. Soms dan spelen mijn vader en ik een potje Zwerkbal tegen elkaar...'
Albus werd opeens herinnerd aan de vele keren dat zijn vader, zijn moeder, James en Lily hem hadden uitgedaagd voor een potje Zwerkbal in de achtertuin.
En aan alle keren dat hij toen nee had gezegd. En dat ze toen lol hadden gehad zonder hem. En ineens voelde hij zich heel ver van zijn familie af staan.
Ze kwamen aan bij een veld vlak bij Hagrid's hut, waar zo'n twintig bezems keurig in rijen op de grond lagen. Madame Hooch, de vlieglerares, beval hen om allemaal naast een bezem te gaan staan, je hand erboven houde en met een strenge, zelfverzekerde stem zeggen 'op!'
Albus keek nieuwsgierig op naar degene voor hem,een Zwadderaar die hij herkende als Griffin Graffit. Hij had donkerblond haar en opvallend dikke wenkbrauwen. Hij grijnsde naar de bezem in zijn hand, die bij de eerste keer al opgevlogen was. Albus knikte bewonderend.
Hij keek rond. De enige andere die het ook in de eerste keer gelukt was was Scorpius, die trots glimlachte toen madame Hooch hem een waarderend knikje gaf. Albus keek naar zijn eigen bezemsteel, die nog steeds onbeweeglijk op de grond lag. Hij zuchtte en dacht dat hij het tenminste kon proberen.
'Op!', zei hij. De bezem rolde om, en verder gebeurde er niks. Hij hoorde Roos naast hem zachtjes vloeken en wist dat het haar ook niet gelukt was.
Hij nam diep adem en probeerde het nog een keer.
'Op!', zei hij nu iets luider, en met raketsnelheid vloog de bezem omhoog in zijn hand.
Geschokt keek hij er naar, tot hij Roos' ogen vond, die hem met een mengeling van ongeloof, benijd en afgunst aankeken. Zijn blik dwaalde af naar Scorpius, die bemoedigend knikte, en Alice, die met open mond naar de bezems in hun handen staren. Albus zag Mirthe 'op!' zeggen en langzaam, heel langzaam, zweefde hij naar haar hand.
'Mooi. Degenen die het niet is gelukt, pak je bezem op', zei madame Hooch. Goed, sla nu een been erover heen, hou de steel stevig vast met beide handen, we willen geen ongelukken'
Ze ging de rij langs en keek bij iedereen of de bezem goed werd vastgehouden. Albus wist niet waarom hij het deed, maar toen ze langs hem was pakte hij zijn bezem in een hand, deed een stap naar voren, stak zijn hand uit en fluisterde net hard genoeg zodat Griffin het kon horen: 'Hoi, ik ben Albus. Albus Potter'
Griffin's gezicht betrok, maar na een korte aarzeling schudde hij hem wel.
'Griffin. Moet je nog iets?'
'Nee, ik dacht alleen, ik stel me even voor...'
'Goed idee, Prutser. Wat denk je dat mij jouw achternaam kan schelen?'
'Zijn naam is Albus Potter. Potter, niet Prutser. Of is dat te moeilijk om te begrijpen?' Roos was ook naar voren gestapt en keek bijna net zo boos als toen Albus een van haar Dreuzelboeken in de modder had laten vallen.
Scorpius probeerde Roos te kalmeren.
'Sinds wanneer mogen meisjes voor hun beurt praten?', spotte Griffin. Roos werd net zo rood als haar haar en Albus en Scorpius lieten alle pogingen varen om zich in te houden.
'Wat zei je net?'
'Je hebt me wel ge...'
Maar Scorpius onderbrak hem, haalde uit en sloeg hem op zijn bek.

Reacties: