FanFic.nl

Kopie [7-shot]

maar wel wat je bent kwijtgeraakt

Ze spaarde haar geld in haar schoen; ze had het zooltje van haar rechter losgetrokken, de briefjes eronder verstopt.
Ze had een paar honderd euro gespaard toen ze besloot terug te gaan, alle honderden kilometers terug naar het huis met de gigantische achtertuin en het keukenlichtje, het huis waar ze het briefje op de keukentafel had gelegd, waar ze elke avond onder het open raam in slaap was gevallen.
Ze begon aan de reis in de lente in de hoop dat ze ’s nachts onder de blote hemel zou kunnen slapen zonder te bevriezen. Ze had geluk: de sterren waakten over de schaduw die ze geworden was, die ze van zichzelf gemaakt had door weg te gaan van het huis met de grote tuin.
Het duurde dagen, weken en heel veel blaren voor ze het huis terug vond. Ze was bijna door haar geld heen, maar toen ze de onverharde weg insloeg, vertelde ze zichzelf dat het bijna afgelopen was.
Toen ze het huis in de verte op zag doemen, versnelde ze onbedoeld haar pas. Ze danste naar de voordeur en belde aan.
De vrouw die open deed, staarde haar vuil aan.
‘Aan de deur wordt niet gekocht,’ zei ze en ze wilde de deur alweer sluiten, maar de schaduw stak haar voet tussen de deur en protesteerde: ‘Nee, wacht! Moeder woonde hier.’
‘Mijn man en ik wonen hier al twee jaar.’
‘Waar is Moeder dan heen?’
‘De vrouw die hier vóór ons woonde, is overleden.’
De schaduw knikte, wist niet wat ze moest doen. Mag ik vannacht in de tuin slapen? wilde ze vragen, maar het antwoord op de ongestelde vraag lag leesbaar op het gezicht van de vrouw: nee.
Ze knikte nogmaals, verdoofd, en liet zich van het huis wegvoeren door haar benen, keek nog één keer achterom, vroeg zich af wat ze er nu mee bereikt had. Ze had Kopie noch gevonden, noch een aanwijzing over haar bestaan. Ze had niets nieuws geleerd over de sterren, niets over leven na de dood – alleen hoe ze mannen moest plezieren met haar lichaam.
Ze dacht aan Opa en aan Moeder en aan het huis, de foto van Opa die ze ooit had gehad maar die in een opeenvolging van stortbuien verloren was gegaan. Ze dacht aan Moeder terwijl ze een plekje zocht om de nacht door te brengen en tegen de tijd dat ze besloot ergens langs de onverharde weg haar heil te zoeken, zag ze wazig wegens het filmpje van tranen voor haar hoornvlies.
Door de waas heen kon ze de sterren niet meer zien en voor het eerst sinds tijden voelde ze zich naakt, alsof de sterren niet meer waakten over de verliezer die ze geworden was.
‘Tot snel, Opa,’ fluisterde ze, voor ze zichzelf in slaap huilde.

Reacties: