FanFic.nl

Lost in Harry Potter

Quarrel

Ik werd al vroeg wakker, de volgende ochtend. En ik besefte me dat ik de nacht nachtmerrieloos door was gekomen. Dat was ook een van de eerste keren sinds de dood van mijn familie. Naast me lag Severus nog in diepe rust. En ik besloot dat ik hem dat ook zou laten. Zachtjes kleedde ik me aan, en voor ik naar de grote zaal ging, boog ik me even over hem heen, en drukte een kus op zijn voorhoofd. Het was allemaal zo vers, het voelde zo vreemd. We hadden echt naast elkaar in een bed gelegen, hij had me echt toegelaten in zijn hectische leven. Hij stond me toe dichterbij te komen dan enig ander, op Lily na, ooit geweest was. Toen ik bij de deuren van de grote zaal aankwam, zag ik Sirius ook al aan de lange tafel zitten. Geweldig, die wilde ik van alle mensen nu juist even niet zien. Heethoofd…
Even haalde ik diep adem, en besloot dat ik me niet door hem weg zou laten jagen. Hij keek op, toen ik een paar stoelen verder tegenover hem ging zitten, en die blik sprak boekdelen. In plaats van zijn blik te beantwoorden glimlachte ik liefjes, ‘goedemorgen.’
‘Voor jouw misschien wel ja!’ Ik rolde met mijn ogen, ready your seatbelts, hier gingen we hoor. Hij pakte een muffin, en schonk pompoensap voor zichzelf in, ‘als jij denkt dat ik je dit vergeef-’ siste hij, ‘we hadden dood kunnen zijn!’ Ik pakte ook een muffin, en schonk thee voor mezelf in, ik had niet zoveel zin om de discussie aan te gaan, zo vroeg in de ochtend. ‘Waarom geef je niet gewoon toe dat je het vergeten bent?’ hij nam boos een hap, ‘omdat je zo nodig met Secreetje moest zijn!’ Hij hoopte geloof ik dat zijn woorden over Severus me zouden steken, maar ik keek hem alleen maar even kil aan, voor ik me weer richtte op het opeten van mijn muffin, die overigens heerlijk smaakte. ‘Jullie passen niet eens bij elkaar!’
‘Jaloers?’
Ik zag Sirius bleek worden, na dat ene woordje. ‘Wát zei je?’ zei hij, langzaam, en een tikje dreigend. Ik scheurde mijn blik los van mijn muffin, en keek hem aan, ‘je bent jaloers,’ het kwam eruit als een conclusie. ‘Ik ben níét jaloers!’ snauwde Sirius, en hij smeet een stuk toast met roerei op zijn bord. ‘Waarom reageer je dan zo geïrriteerd?’ vroeg ik rustig, prima als hij zich wilde opfokken, ik had daar niet zoveel behoefte aan op dit moment.
‘Omdat ik gewoon antwoord wil op mijn vraag!’
‘En wat dan nog als ik het vergeten ben?’ ik keek hem met een opgetrokken wenkbrauw aan. Sirius’ houding zakte in, ‘zeg me dat je dat niet echt zei,’ zei hij, ‘zeg me niet dat die woorden echt uit jouw mond kwamen.’ Ik nam een slok van mijn thee en keek hem over mijn beker aan, ‘Sirius, ik kan niet overal tegelijk zijn. Je weet toch waar Severus en ik mee bezig zijn. Dat is al gevaarlijk genoeg. Steker nog, we zetten letterlijk ons leven op het spel voor Harry, elke keer dat we bij Voldemort moeten komen. Dat lijk je vergeten te zijn.’ Daar leek hij over na te denken, ‘je had het op zijn minst in de brief kunnen zetten die je stuurde gisteren,’ houdt hij koppig vol. ‘Ja, dat had ik kunnen doen, en wat was de familie Wemel daarmee opgeschoten denk je? Zoals ik gisteren als zei; hoop ik niet dat je serieus denkt dat de dooddoeners het met rust gelaten zouden hebben alleen maar omdat er niemand was.’
‘De klap was minder groot geweest!’ stuift Sirius op.
‘Oh ja? Ze waren nog steeds hun dierbare spullen kwijt geweest. Ze hadden nog steeds zonder onderdak gezeten,’ ik pakte een cracker, en deed er een plak kaas op, ‘daar zou ik echt niks aan veranderd hebben, ook al zou je dat heel graag willen.’
‘Wie ben jij, en wat heb je met Robin gedaan?’ hij sloeg zijn armen over elkaar en keek me aan. Ik nam een hap van mijn cracker, en keek terug, ‘het spijt me dat ik niet meer voldoe aan je wensen,’ zei ik nogal koeltjes. Daar had hij niet van terug, en voor even hield hij zijn mond. ‘Dat bedoelde ik niet,’ zei hij, na een goddelijke stilte van een minuut. ‘Dat bedoelde je wel, Sirius,’ zei ik zonder hem aan te kijken. ‘Je weet wat ik wel bedoel! Je bent zelfs niet dezelfde Robin die ik sprak voor je die avondwandeling ging maken met Secreetje!’ zei hij koppig. ‘En wat dan nog?’ zei ik schouderophalend, ‘je probeert me een schuldgevoel aan te praten vanwege de brand bij ‘Het Nest”. Het spijt me het je te moeten mededelen, Sirius, maar ik ben niet verantwoordelijk voor jullie allemaal. Ik ben ook niet verantwoordelijk voor wat de dooddoeners doen, die kan ik toch niet tegenhouden, en dat weet jij ook!’ Ik stond op, ‘als je me nu wilt excuseren, ik heb nog werk te doen.’
‘Voor Voldemort zeker!’
Ik rolde met mijn ogen, ‘ja, voor Voldemort,’ zei ik, weinig overtuigend, en ik liep de zaal uit.
Djeezeus wat was zijn probleem ineens? Behalve dat hij de jaloerse puber uithing. Ik kon me zijn verontwaardiging best voorstellen, maar ik had wel meer aan mijn hoofd behalve er ook nog eens voor zorgen dat ik zelf in leven bleef hier. Ik keek even om het hoekje van de deur, maar er was verder niemand in de bibliotheek. Daar was ik blij om, want ik had niet zoveel zin in pottenkijkers. Ik ging in een hoekje zitten, en haalde het doosje met vlees, en het boek over het zelf creëren van spreuken uit mijn tas, en legde ze op de tafel voor me. Zou het me gaan lukken zelf een spreuk te maken? Ik kon het alleen maar hopen. Toen ik daar en half uur had gezeten, was ik maar een klein beetje verder gekomen. Zweetdruppeltjes parelden op mijn voorhoofd van de inspanning, en ik leunde een tikje lamlendig in de stoel. ‘Vervloekte spreuk!’ kreunde ik, ‘werk nou gewoon mee!’
‘Wat ben je aan het doen?’
Met een ruk keek ik om, Harry stond in de deuropening naar me te kijken. Ik propte het doosje weg, en het boek moffelde ik onder de zitting van de stoel, ‘niks bijzonders.’
‘Sirius zei dat je hier was.’
‘Oh, ga jij nou ook al beginnen?’ zei ik geïrriteerd.
‘Waarover?’
Wacht, had Sirius hem dan niet verteld dat ik had geweten van de aanval op “Het Nest”? Aan de andere kant, als hij dat gedaan had, zou hij mij verraden hebben. Het was goed om te weten dat hij niet zo ver was gegaan. ‘Of bedoel je over jouw en Sneep?’ Harry trok een wenkbrauw op. O, dus dat had Sirius hem aan zijn neus gehangen. ‘Wat ik en Se- Sneep met elkaar hebben, gaat jou niet aan.’
‘Je weet toch dat hij een dooddoener is hè?’ Harry had zijn conclusies dus al getrokken, geweldig. Ik keek hem aan, ‘Perkametus vertrouwt hem Harry, dat zou jij ook eens moeten proberen. Hij zou je nog kunnen verrassen ook.’
‘Ik denk er niet aan!’ zei Harry meteen. ‘Jouw verlies,’ zei ik schouderophalend.
‘Waarom kon je niet gewoon bij Sirius blijven?’
‘Waarom bemoei jij je niet fijn met Ginny, in plaats van met mij?’ ketste ik hem in zijn gezicht. Echt hoor, wat was er vandaag met deze mensen. Hadden ze allemaal vergif gedronken ofzoiets? Zo ja, dan reageerden ze dat fijn op mij af. ‘Luister eens, als ik merk dat jij dingen gaat lopen rondbazuinen over Sneep en mij, dan zal ik je een vervloeking bezorgen die je Voldemort doen vergeten,’ ik keek hem dreigend aan. ‘Ik hoop dat je weet waar je mee bezig bent,’ zei hij schouderophalend. ‘Ik doe dit om jou te helpen, Harry,’ zei ik een tikje kortaf, ‘zoals wel meer mensen.’
‘Het zal wel,’ hij draaide zich om, en liep weg. Opnieuw zuchtte ik lang en geïrriteerd, gooide mijn voeten op de tafel en sloot even mijn ogen.
‘Hier ben je.’
Dat was een vertrouwde stem. Ik deed één oog open, en zag Severus in een van de andere stoelen gaan zitten, ‘ik was je al kwijt.’
‘Ik dacht; laat ik je maar even de ruimte geven om alles in te laten zinken enzo,’ zei ik, terwijl ik moeizaam overeind kwam zitten. Ik zag zijn mondhoeken even omkrullen, ‘wat attent.’
‘Zo ben ik,’ glimlachte ik liefjes, ‘je mag jezelf trouwens een schouderklopje geven, Sirius is jaloers op je.’ Even was het stil. ‘Op míj?’ Ik knikte, ‘vanwege moi,’ ik wees op mezelf en grijnsde. ‘Niet dat het er iets toe doet, maar dan heb je iets om op te teren, weetje wel.’ Severus ging iets onderuit zitten, en drukte zijn vingertoppen tegen elkaar, net zoals ik Perkamentus al zo vaak had zien doen. ‘Ik denk dat ik nog wel even kan genieten van die gedachte, ja,’ zei hij gedwee. En ik wist dat hij zijn gevoelens geheel onder controle hield op dit moment. Om zichzelf niet te verliezen. Zacht gaf ik hem met mijn voet een tikje tegen die van hem, ‘heb je lekker geslapen?’ Hij knikte, ‘jij ook?’
‘Beter dan de afgelopen maanden,’ zei ik, ‘en geen nachtmerries.’ ‘Dat was me al opgevallen,’ zei Severus, een tikje droogjes, ‘anders had ik je wakker moeten maken.’ Nu duwde ik tegen zijn voet, ‘hé! Daarmee bedoel ik te zeggen: dankjewel!’ Hij keek me met een opgetrokken wenkbrauw aan, en pakte mijn enkel beet, zodat ik zou stoppen met tegen zijn voet aan duwen, ‘bedankt waarvoor?’ ik zag de vraagtekens nog net niet letterlijk boven zijn hoofd hangen. ‘Hoe vaak moet ik je nog uitleggen dat ik me veilig voel bij jou? En alleen bij jou?’ zei ik glimlachend, ‘bereid je maar voor, Severus Sneep, want je zit aan me vast, en komt niet meer van me af.’
‘Heb ik je aanleiding gegeven te denken dat ik van je af wil dan?’ hij klonk nonchalant, terwijl hij mijn enkel weer losliet en me aankeek. Ik glunderde terwijl ik mijn hoofd schudde. Hij knikte naar het weggemoffelde doosje, ‘waar was je mee bezig?’
‘Oh, dat is nog een verrassing,’ zei ik snel, ‘jij bent de eerste die het weet als ik ermee klaar ben.’
‘Dat is je geraden.’
‘Ik had het mis! Dít is het meest romantische dat je ooit tegen me zult zeggen!’ lachte ik, terwijl ik hem opnieuw een duwtje tegen zijn voet gaf met die van mij.

Reacties: