Hoofdcategorieën
Home » Harry Potter » Na de boeken: De Terugkerende Vloek » Zwerkbal
Na de boeken: De Terugkerende Vloek
Zwerkbal
Griffin verloor zijn evenwicht en viel op de grond, zijn gezicht onder het bloed. Hij greep naar zijn neus en schreeuwde van de pijn. Hoewel het overduidelijk nep was,kwamen een paar Zwadderaars bezorgd dichterbij staan. Fatima Zwarts gilde 'Griffin!', duwde de leerlingen weg en knielde bij hem neer, maar hij duwde haar weg en kwam langzaam omhoog.
Albus keek geschokt van Griffin naar Scorpius, die al even geschokt naar zijn eigen nog steeds gebalde vuist keek. Hij vond wat zijn vriend gedaan had tegelijkertijd bewonderenswaardig en ontzettend dom. Maar toen madame Hooch zich omdraaide, een gilletje slaakte bij het zien van al het bloed dat van Griffin's neus op het gras droop en bezorgd maar boos op hen af kwam gestampt, nam 'dom' toch de overhand.
Scorpius verstopte zijn vuist achter zijn rug toen Madame Hooch zijn gezichtsveld in rende, besefte toen blijkbaar hoe idioot dat was en haalde zuchtend zijn hand weer tevoorschijn. Roos was niet rood meer, maar was zó bleek geworden dat het leek alsof een van de wolken in brand stond.
Madame Hooch nam Griffin's gezicht in haar handen en bekeek hem eens goed. Hij snikte nog steeds dramatisch, maar toen hij Albus' ogen vond keek hij alsof zijn ogen zo dadelijk vuur zouden spuwen.
'Da's nog beperkte schade', mompelde Madame Hooch. Ze pakte haar toverstok, gaf hem er een tik mee op zijn neus en het bloed verdween onmiddellijk. Griffin leek boos nu hij niets meer had om over te klagen.
Madame Hooch draaide zich om en keek de twee jongens woedend aan. 'Hebben jullie hier soms iets mee te maken?'
Albus wist niet wat hij moest doen. Hij probeerde zich te bewegen en rechtuit tg liegen, maar hij kon het niet. Ze zouden van school gestuurd worden, hij wist het gewoon.
Opeens stapte Roos naar voren. Ze keek Madame Hooch recht aan.
'Nee. Ik was het', zei ze zonder een spier te verrekken.
Het werd stil.
Albus wist niet wat hij moest zeggen. Roos die loog... En nog wel tegen een professor! Dat was niks voor Roos.
'Nou, mevrouw Wemel, dat was erg, eh, ongepast van u' madame Hooch wist duidelijk niet wat ze met Roos aan moest. Van alle leerlingen op Zweinstein was zij de laatste van wie ze zoiets had verwacht.
'Ik zal me wel melden bij professor Anderling', knikte Roos terwijl ze haar trieste lot accepteerde.
'Ja, eh, mevrouw Wemel, gaat u dat maar doen'
De Zwadderaars grijnsden tevreden en de Griffoendors en Madame Hooch keken haar met open mond aan terwijl Roos op haar gemak terugliep naar het kasteel.
Maar Albus wist dat Roos nu tevreden was.
'Bedankt dat je het voor ons opnam daarnet', zei Scorpius tegen Roos later die dag.
Na de vlieglessen konden ze Roos vinden in de leerlingenkamer, zittend bij het haardvuur verdiept in 'De Honger Spelen'. Nu liepen ze vanaf de Grote Zaal terug naar buiten, waar in de arena de eerste Zwerkbal-wedstrijd van het jaar zou worden gehouden. Griffoendor tegen Ravenklauw.
'Ach joh, het was niks. Ik had er alleen maar voordeel aan. Ik bedoel, ik nu wel een week lang nablijven, maar dan hoef ik tenminste niet te vliegen!'
Albus wist nog steeds niet wat hij zeggen moest. Dit was niks voor Roos.
'Ik... Wist niet dat je vliegen zo erg haatte' Hij keek voorzichtig op zij, benieuwd naar haar reactie.
Roos ontspannen uitdrukking veranderde niet.
'Welnee, het is alleen dat vliegen... Zo hoog boven de grond... Dat is niks voor mij', besloot ze. 'Dus, wat hebben jullie de rest van de les gedaan, behalve Zwadderaars een bloedneus slaan?'
'Ach, niks, gewoon een paar oefeninkjes', zei Scorpius.
Albus gaf Scorpius een veelbetekende blik en hij knikte. Hij had hem gezegd om het haar niet te vertellen en hij had onbegrijpend ingestemd.
Ze liepen via de aankomsthal de hoge deuren door naar buiten, het glooiende grasveld op. De middagzon straalde vrolijk, alsof hij de opwinding van de andere leerlingen deelde. Albus ging op zijn tenen staan en zag de donkerbruine bos haar van zijn broer net achter de deur van de kleedkamers verdwijnen. Samen met Roos en Scorpius liep hij de grote toeschouwers ingang door.
Even later hadden ze drie lege plaatsen naast elkaar gevonden op de eerste rij en ze gingen zitten, Roos zuchtend, Scorpius opgewonden en Albus nerveus. En net op tijd, want op dat moment kwamen de twee teams het veld op gemarcheerd. Roos kreunde. De twee teamcaptains schudden elkaar de hand. Madame Hooch zei iets onverstaanbaars, blies op haar fluitje en de wedstrijd begon.
Vijftien bezems vlogen door de lucht en de stem van Roxanne Wemel, Albus en Roos' oudere nicht, schalde door de arena.
'En daar gaan we dan, mensen... De Slurk wordt meteen door Ravenklauw-speler Oliver opgeeist, hij scheurt er vliegensvlug mee door de lucht, ontwijkt een helaas misse Beuker gemikt door mijn sufferd van een broer... Fred, je laat ons nog verliezen!'
Professor Lubbermans, die was aangewezen om in het commentatorhokje de orde te houden, sloeg zijn hand voor zijn mond en probeerde hard om niet te lachen. Albus grijnsde bij het aanzicht, maar zijn aandacht werd al snel naar iets anders getrokken.
'Hey, broertje! Broertje! Yo Albus! Al!'
Hij keek weer voor zich en zag tot zijn ontzetting dat James midden in de lucht was gestopt met spelen en zijn aandacht probeerde te trekken. Zodra hij zag dat hij die had, pakte hij zijn bezem vast en maakte een looping. Nee, wel vijf loopings achter elkaar!
Het publiek schaterlachtte terwijl James op zijn bezem de meest vreemde toeren uihaalde. Albus sloeg zijn handen voor zijn gezicht in schaamte.
'Uitslover', zuchtte hij.
'Wat is je broer aan het doen?', vroeg Scorpius aan hem, zijn ogen niet van James afhoudend en naar hem kijkend alsof hij de een of andere gevaarlijke gek was.
Wanhopig haalde Albus zijn schouders op. 'James zijn?'.
Het publiek klapte terwijl James op zijn bezem ging staan en deed alsof hij surfde en ze hoorden Roxanne zeggen: 'Ha, kijk Potter nou! Wat is die nou weer aan het doen? Pfff! En deze clown is dan Harry Potter's zoon!'
Alle spelers inclusief madame Hooch keken op naar James,die hoog in de lucht nog steeds op zijn bezem stond.
'Potter, wat ben je nou aan het doen? Doe normaal of ik zet een wisselspeler in!', riep Adriaan Pukker, de teamcaptain en een van de drie Jagers.
'Alsof ik die heb!',riep James brutaal, maar ging uiteindelijk wel weer gewoon op zijn bezem zitten en had in een mum van tijd 10-10 gescoord.
De toeschouwers juichten terwijl Roxanne verder commenteerde:
'Ravenklauw in Slurkbezit... Oliver gaat razendsnel op zijn doel af, ontwijkt Pukker, ontwijkt Potter, hij gaat recht op de ringen af - Kom op, Dominique, je kunt hem aan! - en... Yes! Ha! Tegengehouden! Lekker voor je!'
Professor Lubbermans was intussen rood en probeerde nog steeds zijn lachen in te houden. Albus keek de lucht langs, alle spelers, alle bezems, en hij herinnerde zich de vliegles weer.
Na de 'oefeninkjes' hadden ze een potje Zwerkbal gedaan. Natuurlijk niet met de echte spullen in de echte arena, maar gewoon waar de lessen plaatsvonden. Hij heinnerde zich de eerste keer dat hij op zijn bezem stapte, hoe hij de lucht in schoot en soepel rondzoefde op zoek naar de zogenaamde 'Snaai'... En hoe heerlijk hij het had gevonden. Hoe graag hij eigenlijk nog een keer zou willen, al was het alleen maar om zeker te weten dat het echt was geweeest.
Hij herinnerde zich Roos, die vliegen verschrikkelijk vond. Ze hadden al zo weinig gemeen met elkaar. Dadelijk was zij zijn maatje niet meer...
'En Potter is in Slurkbezit... Maar de Ravenklauw-Zoeker botst tegen hem op en gaat er vandoor! Misschien heeft hij iets gezien! Snel man, ga er achteraan!', roept ze bijna boos tegen de Griffoendor-Zoeker.
Professor Lubbermans had het opgegeven en zijn lach was duidelijk hoorbaar door de microfoon.
Alle spelers stopten met spelen en alle ogen waren gericht op de twee Zoekers, behalve die van Albus. Hij volgde het gouden puntje dat de Snaai moest voorstellen en zijn achtervolgers steeds nét iets te slim af was.
'Zouden de anderen het zien?', vroeg hij zich af. 'Hoe raar de Snaai doet... Ik weet bijna zeker dat...'
De Snaai draaide rondjes in de lucht, alsof hij op zoek was naar iets. De twee zoekers gingen compleet de verkeerde kant uit.
Opeens merkte Albus dat het puntje duidelijker zichtbaar werd. En groter. En dat hij met een rotvaart recht op hem af kwam.
Albus' ogen werden groot en hij hield snel zijn handen voor zijn gezicht. Niemand zag het, zelfs Scorpius en Roos niet. Mirte Leeflang was de eerste die het zag.
'Albus Potter heeft de Snaai gevangen!', riep ze dwars door de arena.
Reacties:
Jeetje, deze is echt supergoed en leuk! Het past er allemaal precies bij wat ik echt knap vind
Ik hoop dat je snel de tijd hebt om verder te gaan!~XxX~
Het maakt echt niet uit meer dat je er zo lang over gedaan hebt want het is echt een super leuk hoofdstuk geworden!!! snel verder plss