FanFic.nl

Lost in Harry Potter

Kinda back to normal

De weken na kerst, waren eigenlijk weer normaal. Voor zover dat kon in een wereld in oorlog. Elke dag stond er wel iets in de Ochtendprofeet. En ik liep in stilte af te tellen tot het moment dat de dooddoeners met hulp van Draco Malfidus via de verdwijnkast Zweinstein binnen zouden komen vallen, en Severus Perkamentus zou moeten vermoorden. Na één van de lessen Verweer tegen de Zwarte Kunsten, bleef ik achter. ‘Ik denk dat we het over Malfidus moeten hebben,’ zei ik, en ik ging tegenover Severus zitten. Beide hadden we een professionele houding aangenomen toen de lessen weer waren begonnen. Zodat niemand iets zou merken van wat zich achter de schermen tussen ons afspeelde. Ik had mijn spullen verhuisd naar zijn kamer. Hij die nu echt magisch vergroot, zodat er twee mensen in konden leven. ‘Wat is er met hem?’ vroeg hij, terwijl hij het huiswerk sorteerde. ‘Ik weet waar hij mee bezig is,’ ik speelde met een pluk haar die irritant deed, ‘en ik weet ook dat hij jou niet in vertrouwen wilt nemen.’ Severus trok een wenkbrauw op, ‘do tell,’ zei hij, een tikje afwezig, omdat hij het eerste perkament huiswerk bekeek. ‘Wel eens van de Kamer van de Hoge Nood gehoord?’
‘Hm, wie niet?’
‘Daar staat een verdwijnkast.’
Nu keek hij me wel degelijk aan, en ik zag een denkrimpel tussen zijn ogen, ‘wat?’ ‘Een verdwijnkast,’ herhaalde ik, ‘en zijn broertje staat bij Odius & Oorlof.’ Severus legde het huiswerk neer en keek me aan, ‘dit weet je zeker?’
‘Ik heb zeven boeken gelezen over jullie levens, weet je nog,’ ik tikte even met mijn vinger tegen zijn voorhoofd. Hij pakte snel mijn hand, maar liet me niet los. Het waren dit soort kleine gebaren waar ik even van kon genieten.
‘Dit moeten we aan Perkamentus vertellen,’ zei hij bedachtzaam. ‘Er gaat nog veel meer gebeuren.’ ‘En dat ga je me allemaal vertellen?’ vroeg hij, met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Alleen als je tijd hebt,’ zei ik schouderophalend, ‘de eerstejaars verwachten zo les van je.’ Hij knikte, ‘vertel het me vanavond maar.’ Ik stond op, ‘als je me zoekt, ben ik in-’
‘-De bibliotheek?’ raadde hij droogjes, terwijl hij alweer een nieuw perkament huiswerk voor zijn neus had. ‘Net zoals de afgelopen drie weken.’ Ik kon een glimlach niet onderdrukken terwijl ik naar de deur liep, daar draaide ik me nog even om, ‘Sev?’
‘Hm?’
‘Ik hou van je,’ voor hij op kon kijken, was ik al op weg naar de bibliotheek. In de afgelopen weken had ik besloten maar gewoon te zeggen dat ik van hem hield. Ik had de woorden nog niet terug gehoord, maar dat had ik ook niet verwacht. Ik vond gewoon dat hij moest weten dat er iemand in deze vervloekte, in oorlog zijnde wereld was, die van hem hield, en er voor hem zou zijn als hij dat nodig had. Net zoals ik bij hem terecht kon. Toen ik de bibliotheek eenmaal bereikt had, ging ik op mijn oude vertrouwde plek zitten, pakte een schoon doosje met vlees uit mijn tas, het boek, en sloeg het open op de juiste pagina. Toen ik eindelijk besloot het boek weer te sluiten, was het al donken buiten. Had ik zo lang zitten oefenen dan? Ik had de tijd niet meer in de gaten gehouden. En nu ik erover nadacht, had ik behoorlijk honger. Vlug pakte ik alles in, en rende de trappen af naar beneden, naar de grote zaal. Maar die was donker, had ik door de hele avondmaaltijd gestudeerd?! Ik gromde, verdomme! Mijn maag protesteerde. Dan was het toch het beste maar naar beneden te gaan, en daar iets te eten voor mezelf tevoorschijn toveren. Ik was blij dat dat tenminste wel kon hier op Zweinstein. En dus kwam ik een paar minuten later binnen bij Severus, die in een van de stoelen de Ochtendprofeet at te lezen. Hij keek op toen ik binnenkwam, ‘ik miste je al tijdens het eten.’
‘Je hoort Harry in de gaten te houden, niet mij,’ zei ik, terwijl ik mijn tas in een hoek van de kamer mikte en op de stoel naast die van hem plofte, ‘ik heb het eten gemist en verga van de honger.’
Met een klein, achteloos zwiepje van zijn toverstok, toverde Severus een kleine maaltijd tevoorschijn op de theetafel, ‘daarom heb ik wat voor je bewaard,’ zei hij nonchalant. Ik glimlachte, en pakte een broodje met kaas, ‘dank je.’
‘En voor jouw informatie, ik hou Potter in de gaten, maar je laat me in herhaling vallen.’
‘Oh nee! Ik weet wat je gaat zeggen!’ grijnsde ik, ‘dat je me niet meer uit het oog wilt verliezen. Waarom denk je dat ik je vertelde dat ik naar de bibliotheek ging?’ ik keek hem wijselijk aan, en hij zuchtte diep. En ik zou zweren dat ik hem iets hoorde mompelen over “zo jóng. Wat heb je je in je hoofd gehaald”. Ik trok het boek uit zijn hand, ‘ik mag misschien jong zijn, maar ik ben niet achterlijk Severus Sneep,’ zei ik, terwijl ik me naar hem toeboog. ‘Bovendien,’ ik sloeg mijn armen over elkaar en keek hem triomfantelijk aan, ‘weet ik dingen die jij nog niet weet.’
‘En die je me zou vertellen,’ zei hij kalm, terwijl hij het boek van mijn schoot pakte, ‘ik zou zeggen, verlicht me,’ hij klonk verveeld, maar hij keek me wel aan, en daardoor wist ik dat hij luisterde.
‘Harry en Perkametus gaan over een paar weken- nou- iets belangrijks doen,’ zei ik, niet wetende hoeveel ik hem over de Gruzielementen kon vertellen. Misschien moest ik net als Perkamentus daar maar niks over zeggen, aangezien Voldemort wel eens Occlumentie op Sneep kon gaan gebruiken. ‘En op die avond zorgt Malfidus ervoor dat de dooddoeners binnen kunnen komen. Het is ook de avond dat jij Perkamentus zult vermoorden en- nou- ehm, Harry gaat je nog meer haten dan hij nu al doet en gelooft niet meer dat je te vertrouwen bent. Je vlucht namelijk naar Voldemort. Dat jij het bent die Perkamentus vermoordt helpt je alleen maar om in een beter daglicht te komen bij Voldemort.’ Na die woorden bleef het even stil. ‘En jij?’ vroeg hij uiteindelijk. Ik had geweten dat hij die vraag zou gaan stellen. Maar ik was er nog steeds niet uit wat ik zou moeten doen. Als ik zou vluchten bracht ik daar ons beide mee in gevaar, maar omdat Severus degene was die Perkamentus zou vermoorden, zou hij meer overlevingskans hebben dan ik als ik zou wegvluchten. Ik beet op mijn lip, en keek hem niet aan, ‘ik weet het nog niet. Als ik vlucht ben ik dood, maar- ik weet niet hoe lang ik in leven blijf als ik in Villa Malfidus moet blijven,’ ik keek hem aan, ‘Sev, ik weet niet of ik het aankan om met die- dat- monster in een huis te zitten.’ Na mijn woorden was het even stil tussen ons. ‘Dat kan ik je niet kwalijk nemen,’ zei hij uiteindelijk. Maar ik hoorde aan hem dat hij moeite had met het vooruitzicht afscheid van me te moeten nemen. Minstens zoveel als ikzelf, maar ik had een blokkade opgeworpen, hij hoefde die pijn niet te zien. ‘Maar wat ga je dan doen? De Orde zal je niet vertrouwen, Zwarts is zijn vertrouwen in je nu al grotendeels verloren.’ Ik haalde mijn schouders op, ‘als ik met je meega Sev- moet je onthouden dat ik dat niet zonder goede reden zou doen.’ Ik keek hem aan. Even streek hij een pluk haar uit mijn gezicht, ‘ik vind nog steeds dat we naar Perkamentus moeten gaan om dit te vertellen,’ zei hij zacht. Zonder iets te zeggen knikte ik.

‘…en hij gaat de verdwijnkast in de Kamer van de Hoge Nood gebruiken,’ maak ik mijn verhaal af. Severus staat achter me. Grappig, ik kon me de momenten dat hij hier ijsbeerde en over me klaagde nog zo voor de geest halen. Nu leunden zijn handen op de rugleuning van de stoel, en keek hij Perkamentus aan, ‘ik kan niet tot Malfidus doordringen,’ zei hij, ‘hij wilt mijn hulp niet meer.’
‘Maar hij is bang,’ zei Perkamentus, en Severus knikte bevestigend, ‘overduidelijk. Jeweetwel heeft gezegd hem te vermoorden als hij jou niet vermoord.’ ‘Wat ga je doen als jij het hebt gedaan?’ vraagt Perkamentus, en hij kijkt Sneep aan met opgetrokken wenkbrauwen. ‘Zeggen dat het Draco was,’ zegt Severus kalm. Perkamentus knikt langzaam, en kijkt dan mij aan, ‘en jij?’ Het duurde even voor ik antwoord gaf, niet omdat ik de vraag niet aan had zien komen. Maar omdat ik een brok in mijn keel op voelde komen. ‘Ik weet het nog niet,’ zei ik, en ik wist mijn emoties onder controle te houden., Wauw, had ik Occlumentie toch een beetje onder de knie gekregen. ‘Ik-ik weet niet hoe lang ik het volhoud om met Voldemort in een huis te zitten. Ik weet dat hij er niet elke dag zal zijn, maar- je kan zijn aanwezigheid voelen. Al zou ik niet weten waar ik wel heen moet, als ik besluit te vluchten. Ik kan me zo voorstellen dat Sirius niet meer zo’n hoge pet van me opheeft.’ Perkamentus’ mondhoeken krulden licht om in een glimlach, ‘zoiets is het geval ja,’ zei hij luchtig, ‘maar ik weet zeker dat ze je wel weer toelaten, mocht je besluiten die kant op te gaan.’ Hij stond op, ‘bedankt, dat jullie zijn gekomen om me te vertellen wat me te wachten staat,’ even keek hij ons aan, ‘ik vrees- dat dit één van die dingen is, die we niet tegen kunnen houden,’ hij keek mij even aan, ‘Robin, ik wil met klem verzoeken niet te proberen één van de gebeurtenissen van die avond te willen veranderen.’
Ik knikte. Tegelijkertijd wist ik, dat ik met deze belofte me de haat van de Orde op de hals zou halen. Sirius zou opnieuw weten dat ik dit had kunnen voorkomen. Het begon erop te lijken dat ik ongeveer de reputatie zou gaan krijgen die Severus ook al dezen tijd al had. En hij nog veel langer dan ik.
‘Je bent stil,’ zei Severus, toen we weer op onze eigen kamer waren. Ik lag in bed, en hij dronk nog een kop thee. Ik rolde me op mijn zij, zodat ik hem aan kon kijken, ‘ik weet niet of ik jou wel kan missen.’ Tot mijn verbazing stond hij op, liep naar het bed en hurkte voor me nee, ‘als de tijd er is, weet ik zeker dat je beslist wat juist is. Is het niet voor jezelf, dan wel voor de hulp die je Potter misschien kan bieden.’ Hij legde zijn hand op die van mij, en drukte even een kus op mijn voorhoofd, ‘wat je ook beslist-’ even leek hij in strijd met zichzelf, want ik zag weer die denkrimpel tussen zijn ogen verschijnen. ‘Wat je ook beslist, ik sta achter je.’ Even, een momentje lang, was ik ervan overtuigd geweest dat hij “ik hou van je” tegen me ging zeggen. Maar ik moest denk ik nog even geduld hebben. En dus legde ik zijn hand tegen mijn wang, en sloot mijn ogen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.