FanFic.nl

My Angel

Feeling 1: Sadness and Anger

Het was hier boven zo rustig, zo kalm. Alles leek zo mooi en zo vredig. Vanaf hier kon ze het allemaal goed zien. Ze kon alles in de gaten houden, kijken hoe het met diegene ging van wie ze het meeste hield. Achter haar stonden haar opa en tante, die beiden waren omgekomen toen zij nog jong waren. Op het moment dat zij hier aan was gekomen, stonden deze twee personen voor haar om haar op te vangen. Ze huilde. Ze kon het voelen omdat ze het wilde voelen.
“Isa, ik hoop dat je me kunt horen. Ik mis je nog steeds. Zelfs twee jaar later. Het spijt me dat ik niet eerder ben gekomen om je op te zoeken, maar ik heb het druk ge… nee, ik heb het helemaal niet druk gehad. Ik… shit… waarom?” klonk zijn bekende stem in haar hoofd. Meteen sloot ze haar ogen en zag ze hem voor zich. De jonge die ooit zwart haar met blonde plukken had, die ooit make-up op had, die altijd van uiterlijk veranderde. Hij was nu ook veranderd. Niet op de goede manier. Zijn ogen waren lusteloos, omringd met rode kringen. Zijn wangen waren ingezakt en zijn lichaam zag er moe uit.
“Bill, wat is er met je gebeurd?” fluisterde ze met een brok in haar keel. Ze kon het voelen omdat ze het wilde voelen. Ze wilde weer voelen hoe het was om te leven. Ze wilde het, maar het zou nooit kunnen omdat ze er fysiek niet meer was. “Waarom moest je weggaan?!” klinkt de gebroken stem van Bill. Hij begon te snikken, te snotteren, te huilen. Een warme traan liep over de wang van Isabella.
“Laat ook maar zitten. Mijn leven is een grote bende en er is weinig aan te doen. Tom doet zijn best, maar het helpt niet. Georg en Gustav hebben het bijna opgegeven, ik zie het in hun ogen, al willen ze het niet toegeven. En jij, ik dacht dat jij mijn engel zou zijn, maar je bent er niet. Je bent nergens meer! Heb je mij verlaten?!” Tranen stroomden over het fragile gezicht van de jongen. Zijn asblonde haren vielen sluik langs zijn gezicht en zijn dunne, getatoeëerde vingers omsloten zijn hoofd. Het piepende geluid van adem dat zich door bijna dichte stembanden perste klonk hard in Isa haar oren. Het deed zeer.
Isabella voelde hoe de wind haar naar Bill toe bracht. Ze knielde naast hem neer en legde haar hand op zijn schouder maar zei niets. De blik in Bill zijn ogen veranderde even, maar daarna schudde hij zijn hoofd. Hij haalde even diep adem en sloot zijn ogen. Hij richtte zijn hoofd naar de hemel en voelde hoe de eerste druppels regen op zijn gezicht vielen. “Isa, ik hoop dat je mij kunt horen en kunt helpen, want ik houd het niet langer meer vol. Het doet allemaal zo zeer.”
Daarna stond hij op, pakte hij zijn tas van de grond af en zette hij een zonnebril die hij nonchalant in zijn haren had gestoken op zijn neus zodat niemand meer zijn rood omringde ogen zou kunnen zien. Hij keek nog even naar de grafsteen voor hem, glimlachte waterig en draaide zich toen om. Hij liep weg en Isabella kon niet achter hem aanlopen. Ze stond aan de grond genageld.
Toen ze voor het eerst in de kalmte was, had ze zich het meeste zorgen gemaakt om haar moeder. Ze had immers haar dochter zien sterven en ouders horen hun kinderen niet te zien sterven. Maar Isa had het fout. Het was Bill die langzamerhand steeds verder het diepte ingleed. En hij had het zelf niet door. Hij had niet door dat hij steeds meer richting de verkeerde fles drinken greep en naar de verkeerde soort pillen. Niet diegene die hem zouden helpen tegen zijn hoofdpijn. Nouja, ze hielpen wel tegen de hoofdpijn, maar het bracht ook andere bijwerkingen met zich mee.
“Hoe heb je het zo ver kunnen laten komen?” fluisterde Isabella met een lichte stem. Ze schudde haar hoofd even en voelde een traan haar gezicht verlaten. Hij viel op de grond, maar liet geen afdruk achter. De grond was al doorweekt va de regen die inmiddels met bakken uit de lucht kwam vallen. Bill was uit het zicht verdwenen, maar het maakte Isabella niet uit. Ze kon hem zo vinden als ze dat zou willen. Ze wist het echter niet meer. Ze wist niet meer of ze hem nog wilde zien, want hoewel ze er niet meer was, het deed haar toch zeer. Dat was af en toe het enige nadeel dat de kalmte met zich mee had gebracht. Ze voelde sommige dingen die ze ergens wel wilde voelen ook tien keer zo erg.

“Bill, waar was je? Waarom heb je geen paraplu meegenomen? Ik was zo bezorgd om je, je was zomaar verdwenen,” vult de leegte in Bill zijn hoofd. Lusteloos keek hij naar Tom die met een handdoek aan was komen zetten en Bill zijn haren begon droog te maken. Met iets meer kracht dan Bill had bedoel griste hij de handdoek uit Tom zijn handen en smeet hij de handdoek op de grond. “IK BEN GEEN KLEIN KIND, TOM!” riep hij.
“Gedraag je er dan niet naar,” mompelde Tom pissig. Bill gromde laag en balde zijn handen. Hij keek Tom aan met een venijnige blik in zijn ogen. Tom beet bijna onzichtbaar op zijn wang en kreeg een grote brok in zijn keel. Hij keek toe toen Bill langs hem heen stampte en de trap op rende. Bill was in de laatste paar maanden zo ongelofelijk koud geworden. Zowel kwa innerlijk als uiterlijk. Hij droeg weer alleen maar donkere kleding en was behoorlijk bleek geworden omdat hij alleen buiten kwam als het regende of als er geen zon stond. Het deed Tom zeer, want hij voelde zich machteloos. Hij probeerde en probeerde, maar Bill liet hem niet meer zo makkelijk toe als vroeger. Het was alsof Bill een onzichtbare muur om zich heen had gebouwd die zo dik was dat zelf zijn eigen tweelingbroer er niet doorheen zou kunnen komen. Het deed hem zo ongelofelijk veel pijn om te zien dat hij niet in staat was zijn bloedeigen tweelingbroer te helpen.

Reacties: