FanFic.nl

Decisions ~ Calum Hood

watching the sunset

De avond begin te vallen en Calum en ik zitten nog steeds op het strand. Blijkbaar ben ik wat aan het verbranden want Calum neemt opeens een fles zonnebrand uit zijn zak en knijpt wat uit in zijn handen. 'Wat ga je doen?' lach ik verbaasd als hij opeens achter mij komt zitten. 'Je bent aan het verbranden.' Ik word rood wanneer zijn handen op mijn schouders liggen en hij begint lichtjes de zonnecrème in te smeren en ik kan niet ontkennen dat het geen deugd doet. 'Je weet toch als je al kan zien dat iemand aan het verbranden is, dat het meestal te laat is?' zeg ik zachtjes en geniet van zijn masserende bewegingen die hij met zijn handen maakt. 'Ssst, ik probeer iets goed te doen en dan ga jij het een beetje gaan verpesten.' een lachje ontsnapt uit zijn, ik ben serieus modus. Ik kijk achter mij en kijk in het lieve gezichtje van Calum. Hij heeft zijn wangen bol gemaakt en ik begin enorm te giechelen want het ziet er zo schattig uit. 'Lach jij mij nou uit?' 'Nee hoor.' giechel ik en druk een kusje op zijn wang. 'Je hebt zo'n schattige bolle wangetjes.' Calum zijn gezicht loopt rood aan en hij laat mij tegen hem aanleunen en legt zelf zijn armen rond mijn middel. Zo liggen we daar dan. Ik tussen Calum zijn benen met mijn rug tegen zijn buik en hij zijn armen rond mijn middel met mijn armen op de zijne. Ik denk dat als je ons niet kent, je zou denken dat wij een koppel zijn. Als is dat natuurlijk niet zo, al zou ik het niet erg vinden. Ik besef dat ik Calum steeds leuker ga vinden. Niet alleen om we hij is, maar ook om wat hij doet. Hij probeert al vanaf het begin mij te beschermen, mij het gevoel te geven dat ik bij hem veilig ben. Maar hij probeert ook steeds mijn zorgen te doen vergeten en mij aan het lachen te brengen. Hij is echt enorm lief voor mij. Alle vier de jongens zijn extreem lief voor mij, en dat verdien ik totaal niet, maar van Calum doet het mij meer dan van Ash, Mikey of Luke.

'Waaraan denk je?' klinkt er opeens lief in mijn oor en ik schrik wakker uit mijn dagdroom. Calum streelt langs mijn blote buik en zijn blik staat vragend. Ik lach lief en leg me nog iets meer tegen hem aan. 'Ik bedacht mij net hoeveel geluk ik niet gehad heb dat jullie mij langs de straat gevonden hebben. Dat ondanks het en dom idee was om weg te lopen, het eigenlijk één van de beste beslissingen was in mijn leven. Zonder die beslissing had ik jullie jongens nooit ontmoet zou hebben. Maar aan de andere kant als jullie mij nooit gevonden zouden hebben, wat zou er dan gebeurd zijn met mij?' 'Dat zijn nogal grote bedenkingen.' ik knik en staar voor mij uit. Calum knuffelt mij nog meer. 'Waarom zit je met al die bedenkingen?' vraagt hij lief en ik slaak een zuchtje. 'Omdat het allemaal te mooi is om waar te zijn.' 'Hoe bedoel je?' 'Ik ben weggelopen van een leven die mij niet aanstond, en nu opeens vind ik een leven waarvan ik altijd gedroomd heb.' 'Dat klinkt inderdaad te mooi om waar te zijn, maar misschien was het wel een teken. Misschien was het de bedoeling dat we elkaar vonden.' Ik kijk naar Calum en hij naar mij. Misschien heeft hij wel gelijk, misschien was het inderdaad de bedoeling dat we elkaar zouden vinden.

Calum en ik stellen vragen aan elkaar. 'Wat is jou favoriete kleur?' vraag ik aan Calum en snel antwoordt hij: 'Blauw, baby blauw, ja gewoon blauw, en de jouwe?' 'Roze.' en zo gaan we verder met allemaal de typische vragen tot we aan iet wat serieuzere vragen komen. 'Ben je ooit al verliefd geweest?' 'Wat is verliefd zijn?' 'Ja ik weet het ook niet maar heb je ooit al iets voor iemand gevoeld?' mijn wangen kleuren rood en ik weet niet wat te zeggen. Ik kan hem toch moeilijk gaan vertellen ja ik denk dat ik op jou verliefd ben, hallo zo dom ben ik nu ook weer niet. 'Ben jij al verliefd geweest?' vraag ik hem snel, hopend dat hij mij een hint geeft. Calum denkt na en schudde zijn hoofd dan. Ik voelde een beetje teleurstelling vanbinnen en wou afstand nemen maar Calum houdt mij alleen dichter en dichter vast. 'Wel toch niet voor nu.' 'Je bent nu verliefd?' 'Ik denk het.' 'Op wie? Ken ik haar.' hij blijft stil, ik voel me onzeker. 'Ja je kent haar zelfs enorm goed.' ik kan bijna niet meer slikken. Ik wil gaan huilen. 'Wie is het?' 'Alsof je dat niet weet.' fluistert hij in mijn oor en ik moet even nadenken. Dan opeens begin ik te beseffen wie hij bedoelt en mijn wangen kleuren zo rood als een tomaat. Hij heeft het over MIJ.

Reacties: