FanFic.nl

Carved[Luke Hemmings]

5. Mason and Jason

Toen Mason White die avond thuis kwam, hield hij zijn hart vast.
‘Mason!’ zijn moeder kwam uit de keuken. Haar naaldhakken tikten op het marmer.
‘Hey mam,’ mompelde hij. Hij drukte een kleine kus op haar wang en begon in de richting van de wenteltrap te lopen.
‘Ho ho jongeman, eerst ga je eens even verklaren waarom je niet thuis bent gekomen voor het avondeten.’
Mason wipte zijn iPhone uit zijn zak en bekeek de tijd. De digitale klok gaf aan dat het tien uur ‘s avonds was.
‘Ik ging bij een vriend eten.’ Zei hij.
‘En waarom heb je dat niet even gemeld?’ Emily plaatste haar handen op haar heupen.
‘Dat ben ik vergeten.’
‘Oh?’
Mason kreunde. ‘Oké. Sorry dat ik je niet heb ge-sms’t. Ik was gewoon nogal… druk.’
‘Druk?’ zijn moeder liet één iets te dun geëpileerde wenkbrauw omhoog gaan. ‘En met wie was je dan zo “druk”? Toch niet een meisje?’
‘Ja mam,’ zei Mason, zich ergerend aan zijn moeders gebrek van vertrouwen in hem. ‘Het was wel een meisje. We hebben flink geneukt.’
Emily snoof. ‘Sarcasme is niet bepaald gewenst op dit moment, jongeman.’
Hij beet op zijn lip. ‘Het was voor een project van school.’
‘Een project?’
‘Ja,’ zei hij. ‘Voor, eh, Kunst.’
‘Een project voor Kunst?’ vroeg Emily. ‘Ik dacht dat Miss Wesley nooit projecten opgaf?’
‘Nou, ja, blijkbaar wel dus.’ Mompelde Mason. Hij duwde zijn handen in zijn zakken en probeerde zijn moeder niet in de ogen te kijken.
‘Ik zal het gaan navragen.’ Emily draaide zich om en wilde naar de keuken lopen.
‘Nee! Mam, wacht.’ Emily keek haar zoon vragend aan. Hij schraapte zijn keel. ‘Dat is totaal onnodig. Ik lieg niet mam, echt niet.’
De directrice vernauwde haar ogen. Mason beet op zijn lip. Hij voelde zich ongemakkelijk. ‘Oké dan,’ gaf ze toe. ‘Maar ga douchen, neem nog wat te snacken als je wilt en dan naar bed. Je hebt school morgen. Ik neem aan dat je huiswerk af is?’
Mason knikte, verzekerde zijn moeder dat zijn huiswerk af was, gaf haar een vluchtige kus op haar wang en racete naar boven. Toen hij zijn kamer binnenliep, zuchtte hij opgelucht. Hij pakte zijn pyjama, een schone boxers en een handdoek, en vertrok naar de badkamer.
Toen hij onder de douche stond, dacht hij na over wat Luke en Noemi hem hadden verteld. Ze moesten in het schoolarchief kijken, om uit te vinden wie E.A. en C.R. waren.
Mason had ze verteld dat de gegevens van Lancaster College allemaal in een computer waren gezet. Maar ze konden niet verder terug kijken dan vijftig jaar. Daarvoor had er een internaat in het gebouw gezeten: Lancaster’s Boarding School. Het was geweest voor kinderen en tieners die niet goed konden leren of bijna altijd in de problemen zaten, vaak samengaand met verslavingen.
Daarbij waren er honderden mensen die de initialen E.A. en C.R. hadden. En als ze dan echt de juiste te pakken kregen, dan was het nog maar de vraag of ze die mensen nog zouden kunnen vinden.
Mason sloot zijn ogen en probeerde te ontspannen.
De volgende ochtend werd hij al vroeg wakker. Te vroeg. Toen hij op zijn wekker keek, was het nog maar half vijf ‘s ochtends.
Met een zucht liet hij zich terug vallen in de dekens en staarde naar het plafond. Het werd steeds sneller en langer donker, en door het vroege tijdstip was het nog donker buiten. De glow-in-the-dark-sterren die zijn vader toen hij nog klein was in zijn sterrenbeeld, Tweelingen, op het plafond geplakt had, zaten nog steeds aan het gips vast. Het deed Mason denken aan zijn jeugd. Toen zijn vader niet constant op zakenreis was, en zijn moeder gelukkiger. Toen hij nog niet de wereld begon te - nee, kon begrijpen.
Toen het eindelijk wat lichter werd, keek Mason weer op de klok. Vijf uur. Genoeg tijd voor een lange douche en een uitgebreider ontbijt dan alleen een appel.
Hij stapte uit bed, verzamelde wat kleding bij elkaar die nog niet heel erg stonken, pakte schoon ondergoed en een handdoek en stapte de badkamer in.

Hij haatte het om met zijn moeder mee te rijden naar school.
Emily bezat een donkerbruine Fiat Panda, die buitengewoon afzichtelijk was. Het was net alsof de achterkant van een personenbusje aan de voorkant van een normale auto was geplakt. Daarbij had de de kleur van poep. Mason noemde het daarom gewoon ook maar “de drol”.
“Doe niet zo kinderachtig,” had Emily gezegd toen Mason met een vieze uitdrukking op zijn gezicht de wagen instapte. “Jij bent degene die dronken op straat zwalkte en een nacht in een cel heeft doorgebracht.”
Mason was twee weken daarvoor opgepakt vanwege openbaar dronkenschap, en later kreeg hij nog een boete voor minderjarig alcoholgebruik. Niet dat het zijn schuld was: zijn ouders waren de schuldigen. Zij hadden er, alhoewel waarschijnlijk onbewust, voor gezorgd dat hij zich rot voelde en met een stel vrienden ging drinken. Nadat zijn moeder hem had opgehaald en zijn vader over het incident had geïnformeerd, mocht hij een maand niet meer zelf naar school rijden.. En hij vertikte het om met de schoolbus te gaan en dus moest hij met zijn moeder meerijden.
Zodra Emily had geparkeerd vloog Mason de auto uit en stapte resoluut op het schoolgebouw af.
Toen hij de schoolbibliotheek binnenkwam, glimlachte hij even naar de dame achter de balie en liep naar één van de tafels. Hij haalde zijn laptop uit zijn tas en startte die op.
Nadat Google Chrome ervoor stond, typte hij “Lancaster’s Boarding School” in de zoekbalk, en drukte op enter. Binnen na ongeveer tien seconden stond de pagina vol met resultaten.
Terwijl hij het verschrikkelijk trage internet van zijn school vervloekte, klikte hij op de Wikipedia pagina van het internaat en begon te lezen.

Het was lunch en Mason zat bij zijn “groep”, of eigenlijk een stel populaire jongens met wie hij omging. Ze zaten bijna allemaal in het voetbalteam en dachten van groot belang te zijn in de populaire kliek op Lancaster College.
‘Met wie was je gisteren, Maze? We hebben je gemist.’
Mason keek op van zijn afgrijselijk smakende Mac ‘n Cheese, waarmee hij aan het spelen was, en grijnsde schaapachtig naar Flynn, de jongen die het vroeg. ‘Wat denk jij, man.’
Fout antwoord.
De jongen naast hem, die ook Mac ‘n Cheese at en ironisch genoeg ook Mac heette, sloeg hem joviaal op zijn rug en lachtte. ‘Met wie heb je ‘t nu leuk gehad, jongen?’
Iedereen aan de tafel keek hem verwachtingsvol aan, bijna iedereen grijzend, behalve één.
Jason White, zijn neef die uit de Verenigde Staten was overgekomen vanwege problemen, grijnsde niet. Hij had één wenkbrauw opgetrokken en zijn ogen stonden hard. Jason woonde in met Luke Hemmings. Mason vond het eerst vreemd dat Jason niet bij hen inwoonde, maar later had Jason hem verteld dat hij dat liever niet had.
Mason had gemerkt dat Jason een zwakke plek voor de jongens met wie hij inwoonde had ontwikkeld.
Jason dronk veel, en daardoor voelden de overige vijf zich verplicht om hem op te halen als hij weer eens uit een bar of club werd gegooid. Luke en Diego verbonden Jason vaak, als hij bijvoorbeeld in een dronken gevecht was geraakt, Vincent naaide zijn gescheurde kleding, en Ludwig en Dmitri, de enige die echt goed konden rijden, haalden hem altijd op.
‘Het was niet zo,’ mompelde Mason, de blik van zijn neef ontwijkend.
‘Hoe dan?’ vroeg een van de niet-al-te-slimme jongens. Kijkend naar intelligentie, staken Jason en Mason met kop en schouders boven de rest van de groep uit. ‘Wat hebben jullie dan gedaan.’
‘Het was een project,’ zei hij. ‘We gingen er aan werken bij haar thuis.’
‘Ja,’ lachtte Mac. ‘“er aan werken”.’
Mason lachtte niet. ‘We hebben er serieus aan gewerkt.’
‘En wie kan dat bewijzen, Maze?’ vroeg Flynn, hem duidelijk niet gelovend.
‘Luke Hemmings.’ Zei Mason. ‘Hij was er ook bij.’
Jason keek hem verbaasd aan, en Mason trok één wenkbrauw omhoog. ‘Jij kan toch bevestigen dat Hemmings er niet was voor het eten gisteravond, Jas?’
‘Dat is waar,’ mompelde Jason.
‘Dus ‘t was een threesome.’ Concludeerde een andere jongen.
‘Nee!’ riep Mason, terwijl Jason ‘Noemi doet zoiets niet,’ zei.
‘Hoe weet je dat ik-’ mompelde Mason.
‘-met Noemi was?’ vroeg Jason. ‘Zodra je het had over Luke. Het enige meisje dat er nog bij had kunnen zijn is Noemi.’ Toen lachte hij. ‘Die jongen is echt verliefd op haar. Als sinds het jaar is hij constant over “dat meisje”, aan het praten. Pas een week geleden had hij de guts om een gesprek met haar aan te gaan. Voor zover ik kan zien vindt zij hem ook wel leuk.’
‘Smartass,’ zei Mason, terwijl hij een macaroni naar Jason toeschoot met zijn vork.
Jason grijnsde. ‘En ik voor zover ik nog meer kan zien, ben jij jaloers dat zij hem leuk vindt.’
Het werd stil rond de tafel. Iedereen keek toe hoe Mason een blos op zijn wangen kreeg.
‘Je bent gek,’ wist hij uit te brengen.’

IK FUCKING VERSCHRIKKELIJK I KNOW.
HET SPIJT ME.
WUUH.
IK HOOP DAT JE NOG MEELEEST.
XX

PS: Ik ga over naar 4A!! Zo blij

Reacties: