FanFic.nl

Lisama Wutaki's Eerste Dag

Irritante mensen.

Na een tijdje gaat de bel. Ik zucht en ruim mijn spullen op. Straks moeten we de Transformation Jutsu doen voor al mijn klasgenoten. Ik weet niet of ik dat wel kan.
“Ah, eindelijk!” roept Kiba, zichzelf uitrekkend. “Kom, Akamaru! Naar buiten!”
Ik kijk even achter me om te zien wie Akamaru is. Tot mijn verbazing hoor ik een “waf!” en steekt er plotseling een kleine hondenkopje uit zijn vest. Ik knipper een keer. Had hij dat hondje al die tijd al bij zich? Ik vond het erg schattig. Het lokaal stroomde leeg, iedereen ging pauze houden. Ik ben altijd erg langzaam met mijn spullen inpakken, en dus ben ik de laatste om het lokaal te verlaten. Ik loop de gang op en zie een paar mensen praten. Ik kijk even om me heen. Als er iets is waar ik slecht in ben, is het een gesprek beginnen. Ik slenter een beetje door de gang en besluit dan maar naar buiten te gaan.

Als ik buiten kom ga ik zo onverschillig mogelijk op een bankje naast de school zitten. Ik bekijk de ninja die met elkaar aan het kletsen zijn en ik haal wat sushi uit mijn rugzak en begin aan mijn eten. Ik kijk even naar de overkant van het schoolplein waar ik een schommel zie hangen aan een boom. Het ziet er eenzaam uit.
Op dat moment gaat er iemand naast me zitten. Ik kijk verschrikt naast me. Het is die jongen die net als Shino niet eens opkeek toen ik binnenkwam. Ook nu besteedt hij geen aandacht aan mij en begint onverschillig met zijn lunch. Even denk ik na. Wat was zijn naam nou..? Sake? Nee… Sasuke! Dat was het!
Maar blijkbaar heeft die Sasuke geen zin in een gesprek, en dus wend ik mijn blik van hem af en ga ook verder met eten.
En toch was er iets aan deze jongen wat me totaal niet aanstond. Hij had een bepaalde blik in zijn ogen die ik niet mocht.
Op dat moment komt het roze-harige meisje de hoek om stormen.
“Ooooh Sasukeeee!!”
Ze gaat voor hem staan. Ik reageer verbaasd. Dat was Sakura, wist ik me te herinneren. Waar was ze mee bezig?
“Sasuke,” ging ze verder. “Zal ik misschien naast je komen zitten? Wil je dat? Wil je dat??”
Ze gaf mij een vurige, wegjagende blik en ik voelde meteen een soort angst.
“S-sorry,” reageerde ik hakkelend. “I-ik ga al…”
En toen gaf ook Sasuke me een verwijtende blik. Zwakkeling, zei zijn uitdrukking. Nee, dit waren niet mijn soort mensen. Ik stond op en liep weg van het bankje.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.