FanFic.nl

School?

Gym

"Wat hebben we het eerste uur?" vroeg Lena terwijl ze op de fiets zat. Haar vriendin Iva fietste naast haar.
“Gym. Vergeet je dat nou altijd?”
“Je weet dat ik slecht ben in onze uren onthouden!”
“Ja ja ja. Fiets nou maar gewoon door.”
Lena zag hoe haar tempo vertraagd was. Met tegenzin begon ze harder te trappen. Echt sportief was ze niet.

"Kom nou, we zijn al laat!"
“Jaaa ik kom toch al!”
Lena strompelde met haar zware tas de school binnen. Iva was al aan het rennen.
“Sneller, Leen!”
“Aaaaaahh ik kooom!” reageerde Lena vermoeid.
Ze verhoogde haar tempo een beetje en liep de hoek om naar de kluisjes. Daar liep ze per ongeluk tegen iemand aan.
“AUTSCH WA— oh hallo..” mompelde Lena toen ze zag wie het was.
“Goedemorgen Lena,” was het enige dat hij zei voordat hij verder liep.
Iva stond dom te lachen toen Lena mopperend naar haar toe liep.
“Da’s niet grappig. Ik mag onze filosofie-leraar niet. Ugh, ik vergeet zijn naam altijd. Hoe heet ie ook alweer?”
“Itachi.”
“Hij ja! Ugh, ik mag zijn hoofd niet.”
“Jij mag niemands hoofd, Lena.”
“Mmmrfm.”
“En heel veel mensen vinden hem wel erg aardig. Dus ik denk dat het aan jou ligt.”
“Mmmrrrrfffm.”
“Wat nou mrfm?”
“Oké, wat vind jíj dan van hem?”
“Nou, best aardig hoor. Ik bedoel, zijn hoofd is best cool…”
“Aaaaah niet jij ook al!”
“Nou sorry hoor.”
“Ugh, kom nee, we moeten naar gym!”
“Oh ja!”
Snel renden Lena en Iva naar de gymzaal.

"JULLIE ZIJN LAAT!" klonk de spontane, veel te overdreven, maar vreemd genoeg niet strenge stem van hun gymleraar.
Lena zuchtte diep en keek haar docent aan.
“Sorry hoor. We…”
Ze keek even naar Iva, wie knikte. Lena ging recht staan en salueerde plotseling heel overdreven.
“WE BESLOTEN VANDAAG LATER TE VERTREKKEN ZODAT WE PAS ECHT VOOR EEN UITDAGING ZOUDEN STAAN OM OP TIJD OP SCHOOL TE KOMEN!”
Een paar klasgenoten schoten in de lach, maar de gymleraar barstte in tranen van geluk uit en riep enorm over de top: “WAT PRACHTIG OM TE HOREN, LENA EN IVA!!! WAT PRACHTIG!!! IK VOEL GEWOON DE JEUGDIGE GEEST NAAR BOVEN KOMEN! MIJN HEMEL WAT BEN IK TOCH TROTS OP MIJN LEERLINGEN!!!”
En terwijl de docent jankend op de grond lag, liepen Lena en Iva met een ruime bocht om hem heen en gingen bij de rest van hun klasgenoten staan.
“Wauw, wat prachtig,” fluisterde Nandy toen Lena naast haar ging staan.
“Weet ik,” fluisterde Lena terug en ze keek naar haar jankende docent.
Pas een minuut of vijf later was hun leraar eindelijk in staat zijn tranen te drogen en op te staan.
“Euh, jongens,” begon hij, zijn neus ophalend. “Ik wil dat jullie allemaal een voorbeeld nemen aan onze Lena en Iva—”
Hij snikte nog een keer.
“—opdat zij het perfecte voorbeeld zijn voor onze jeugdige geest!”
Een paar klasgenoten gniffelden en Lena rolde met haar ogen. Iedereen wist dat wat Lena net had gezegd complete onzin was. Maar goed, het ging om het feit dat Lena en Iva nu niet na hoefden te blijven.
“Nou leerlingen, laten we beginnen!”
De gymleraar had zichzelf eindelijk weer bij elkaar geraapt.
“Vandaag gaan we tafeltennissen!! Yeeeeey!!!”
Met één sprong stond hij opeens bij de tafel in het midden van de zaal.
“Ik neem aan dat jullie allemaal weten hoe je moet tafeltennissen!! Maar voor als jullie het niet weten: IK ZAL HET WEL EVEN VOOR DOEN!”
Hij pakte een betje en een pingpongballetje en ging in z’n eentje aan het hoofd van de tafel staan.
“Hieeeeer gaan we!”
Hij sloeg het balletje over het net en sprintte toen naar de overkant van de tafel. Hij sloeg het balletje weer terug. En toen sprong hij weer naar de andere kant, waar hij het opnieuw terug sloeg. Het balletje ging steeds sneller.
Na een tijdje ging het balletje zo snel dat het amper meer zichtbaar was met het blote oog, laat staan de gymleraar zelf die het vreemd genoeg nog steeds volhield het balletje te raken.
De meeste leerlingen waren al lang niet meer verbaasd om het feit dat hun gymdocent zich zo snel als het licht kon bewegen, maar Jordeel, één van de jongens die sport werkelijk serieus nam, was nog steeds erg gefascineerd door zijn bewegingen.
“Wat is meneer Guy toch snel,” mompelde hij. “Ik wou dat ik zo snel was.”
Toen Guy plotseling stopte met zijn eenmans-pingpong keek iedereen een beetje verschrikt door de abrubtheid. Meneer Guy stond naast de tafel met het betje in zijn linkerhand en het balletje in zijn rechter.
“Nouuuu wat vonden jullie daarvan?!”
“Erg cool,” mompelde Lena.
“Ah, bedankt Lena! Bedankt!” riep de docent terug. “Oké! Ik zal jullie nu laten zien hoe jullie dit gaan doen! Jullie gaan één tegen één, dus ik heb iemand nodig om het voor te doen! Lena, wil jij laten zien hoe goed jij bent in dit spel?!”
Nou nee, dacht Lena bij zichzelf. Als er iets was waar ze slecht in was, was het tafeltennis. Maar ze deed het toch maar en ging tegenover meneer Guy staan aan de tafel.
“Laten we BEGINNEN!!!” riep Guy uit en hij speelde de bal over naar Lena.
Lena probeerde de bal terug te slaan, maar natuurlijk miste ze. Ondanks dat de bal zo langzaam ging. Ze draaide zich om en staarde naar hoe het balletje zich al stuiterend naar de andere kant van de zaal begaf.
“Hoeee heb je die kunnen missen, Lena?”
Lena keek even naar haar klasgenoten die al begonnen te grinniken. Lena zuchtte diep.
“ZODAT IK MIJN CONDITIE KAN VERBETEREN, MENEER GUY!!”
Ze sprong op en rende naar de andere kant van de zaal om het pingpongballetje op te halen. Met het balletje in haar hand sprintte ze weer terug naar de tafel.
“ZIET U???”
Ze smashte het balletje over naar haar gymdocent wie het opving. Hij staarde haar even aan en begon toen weer te janken.
“WAT GEWELDIG!!! WAT GOED!!!!! LEERLINGEN, BEGIN MAAR MET TENNISSEN, IK BEWONDER JULLIE JEUGDIGE GEEST!!!!”
En terwijl Guy maar bleef janken, begonnen de leerlingen maar gewoon met de les.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.