FanFic.nl

Sai

Sai

Voor Lita was het weer eens een geheel normale dag in dat verborgen-blad-dorp. De Hidden Leaf Village dus. Een gemiddeld persoon zou dit niet echt normaal noemen, aangezien er altijd wel wat mensen elkaar in elkaar mepten om hun Ninja-vaardigheden te verbeteren, maar voor Lita was dit heel normaal.

Lita dacht na. Er waren veel dingen gebeurd te laatste tijd, met Sasuke en Orochimaru en de Akatsuki en al die dingen... Naruto was ook alweer teruggekomen van zijn lange training met Jiraiya, die Legendarische Sannin, en begon natuurlijk meteen weer met zijn zoektocht naar die oh zo geliefde Sasuke-kun.

Maar Lita had andere zaken aan haar hoofd. Ze had namelijk honger. Reuze honger, om precies te zijn. En om die reuze honger te laten verdwijnen, moest ze natuurlijk, je raadt het al, dingen kopen in de supermarkt.
Je zou wel kunnen zeggen dat Lita wist waar ze van hield. Met een mand vol kant en klare sushi, mochi, noodles en ander veel te lekker eten, kwam ze de supermarkt uit gestrompeld. Het was zo vredig vandaag, bedacht Lita zich. De zon scheen, en er was vandaag nog geen één volk geweest dat een aanslag had gepleegd op de Village! Ja, het was echt enorm vredig.

Maar zoals je wel kon verwachten, duurde deze rust niet lang.

KNAL!

Lita werd omver gelopen door iemand en ze liet haar hele mand vallen. Alles lag over de grond. Inclusief Lita zelf.

In plaats van boos te worden zuchtte ze alleen maar. Hoe kon het ook anders. Ze zag het eerlijk gezegd wel aankomen. Nee, er zou nooit een dag komen waarop ze eens een keer rustig heen en weer naar de supermarkt kon gaan zonder in een rare situatie terecht te komen.

Zuchtend wilde Lita opstaan, maar tot haar schrik werd ze vastgegrepen onder haar armen door iemand die haar overeind trok.

"AAAAH!!" riep ze uit. Ze sprong snel een paar meter naar achter om te kijken wie haar probeerde overeind te helpen.

"Oh, sorry.." zei de persoon tegenover haar. "Ik.. Dacht dat het goed was om iemand te helpen als je hem of haar hebt bezeerd."

Lita staarde hem aan. Het was een enorm bleke dude. Zo'n bleek persoon had ze, na Orochimaru, nog nooit gezien!

"Eh, sorry, wie ben jij ook alweer?" vroeg ze terwijl ze op haar hoofd krabde.

De jongen glimlachte op de raarste manier die Lita ooit gezien had, en hij begon te praten.

"Mijn naam is Sai. En jij bent vast Lita."

Oh, dus dát was Sai... Ja, Naruto en Sakura hadden het erover. Ze zeiden dat hij een raar persoon was zonder gevoelens.

"Ah, dus jij bent Sai. Interessant. Maar hey, wat-- OH trouwens, hoe weet jij mijn naam?!" zei ze, toen ze zich opeens realiseerde dat deze Sai zomaar haar naam wist.

"Oh. Dat weet je natuurlijk niet. Nou, ik was ooit lid van de Black-ops."

"Leuk," mompelde Lita sarcastisch.

"Vind je dat werkelijk?" vroeg Sai toen. "Leuk dat je het leuk vindt! Ik vind het ook leuk!"

En met die rare, neppe glimlach keek hij met gesloten ogen naar Lita.

"Ew," zei Lita. "Jij bent best eng, weet je dat."

Nu verdween Sai's glimlach en veranderde in een neutrale uitdrukking. Hij pakte een boekje uit zijn zak en begon erin te bladeren.

"Zes redenen waarom mensen je eng vinden..." mompelde Sai. "Nummer één: je bent snel gefrustreerd." Hij keek op naar Lita. "Ben ik snel gefrustreerd?"

Lita staarde hem glazig aan en schudde langzaam haar hoofd. Opgewekt richtte Sai zich weer op zijn boekje.

"Nummer twee: je bent gewoon een griezel." Weer keek hij op naar Lita die hem nog steeds wazig aankeek. "Vind je me een griezel?"

Lita schudde weer haar hoofd. Sai krabde op zijn hoofd.

"Hm.. Wat kan het toch zijn.. Nummer drie.. Nummer vier.. Nummer.. Oh, natuurlijk!"

Op dat moment deed Sai zijn ogen zo ver open dat Lita even dacht dat ze eruit zouden rollen. Met de meest intimiderende blik die Lita ooit had gezien staarde Sai haar aan.

"Woah, wat ben je nou weer aan het doen?" vroeg Lita voorzichtig terwijl ze een stap achteruit zette.

"Hier staat dat mensen je eng kunnen vinden als ze geen oogcontact met je kunnen maken, bijvoorbeeld als je je ogen vaak sluit of een zwarte bril draagt," antwoordde Sai zonder oogcontact met haar te verbreken.

Nou, dat verklaart een hoop, dacht Lita bij zichzelf. Snel schudde ze de gedachte uit haar hoofd en glimlachte vaag naar Sai.

"Heh, ja hey eh.. Sai.. Wat je nu aan het doen bent heet 'intimideren'. Heb je daar wel eens van gehoord?"

"Niet dat ik me kan herinneren."

"Nou, misschien is het een goed idee om dat dan eens op te zoeken in dat leuke boekje van je."

Sai verbrak langzaam oogcontact met haar en Lita zuchtte diep. Hij bladerde even door het boekje.

"Ah, hier staat het. Ahem, intimidatie. Wanneer je iemand probeert bang te maken door die persoon te bedreigen of hem/haar lang in zijn ogen te kijken.."

Nu keek Sai al helemaal verward. "Huh? Maar ik snap het niet, mensen vinden je eng als je geen oogcontact met ze maakt, en mensen vinden je eng als je ze aankijkt!"

Lita grinnikte toen Sai wanhopig naar het boekje staarde en probeerde er wijs uit te worden.

"Luister Sai," begon ze. "Toen ik zei: 'je bent best wel eng', bedoelde ik dat niet letterlijk. Het was sarcasme."

"Sarcasme?"

"Eh, ja."

"Ohh, ik snap er helemaal niets meer van!"

Lita glimlachte. "Maakt niet uit, Sai. Dat maakt helemaal niets uit."

Sai staarde even naar Lita's glimlach en lachte toen terug.

"Bedankt, Lita."

"Graag gedaan."

Sai bukte zich en raapte Lita's mand en de spullen die op de grond lagen op. Voorzichtig legde hij ze allemaal weer terug in de mand en gaf het aan Lita. Lita glimlachte. Wat een vreemde ninja waren er toch in de Hidden Leaf Village...

En die avond had Lita een heerlijke maaltijd.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.