FanFic.nl

A place called Narnia, You Said?

Silence and pure beauty

Even later hoor ik voetstappen en geflikker van een fakkel achter me. ‘Gaat de rest niet mee?’ vraag ik zonder om te kijken wetend dat het Peter is die achter me aan holt. ‘Nee, ze wilden nog wat met Sí¹rion praten en Ed had weeral honger,’ zegt hij op een toon alsof Edmund niets anders doet dan honger hebben. Ik gniffel schamper.‘Van waar kom je eigenlijk,’ vraag ik als we een tijdje gelopen hebben en het lichtschijnsel van Caspians toorts beginnen in te halen. ‘Finchley ‘ antwoordt hij. ‘Dat meent je niet!’ roep ik blijverrast uit. ‘Wel,’ grinnikt Peter geamuseerd. ‘Ik ben ook van Londen, maar meer de zuidelijkere kant op,’ deel ik niet zonder trots mee. ‘No way!’ gilt hij op zijn beurt verrukt uit. Ik knik met een enorme glimlach op mijn lippen. ‘Dus eh… Ik hoorde van Aslan dat dit niet de eerste keer is dat jullie in Narnia zijn,’ begin ik aarzelend. ‘Hoe was het de vorige keer,?’ Peter ogen worden een beetje glazig, alsof hij zich iets prachtigs herinnert en wou dat hij dat moment opnieuw en opnieuw kon herbeleven. ‘Vroeger… leefde alles,’ Het is het enige zinnetje dat er uit zijn mond rolt maar hij zegt het met zoveel passie en getemd enthousiasme dat ik niet kan wachten om dat Narnia te leren kennen. Wat is er misgegaan?’ vraag ik daarna een beetje stilletjes, bang om zijn gelukkige roes te verstoren. Hij zucht een beetje weemoedig. ‘Ik heb geen idee, maar wat ik wel weet, is dat we het moeten herstellen,’ Ik glimlach zachtjes. ‘En snel,’ mompelt hij er nog achter, maar ik denk dat hij dat meer tegen zichzelf vertelde dan tegen mij. Als we een opnieuw ronde en door grote vuren verlichte kamer binnentreden, houd ik mijn adem in. Hoewel het vuur een gezellige warmt verspreidt, is er een zinderende, onzichtbare, maar bijna tastbare, spanning die een vreemd gevoel in me doet opflakkeren. Ik zou het respect noemen, als ik niet beter had geweten. Ontzag. Als er iets geweest was om ontzag voor te hebben. Ik weet één ding zeker; het moment dat het uiterste topje van mijn teen de onzichtbare grens van deze kamer overschreden had, heb ik mijn lot ondertekent. Ik weet dat ik nu voor de rest van mijn leven aan Narnia gebonden ben, ook al moest ik er vroeg of laat vertrekken. ‘Waar zijn ze?’ Door Peters vraag dringt het nu pas tot me door dat mijn lerares en ‘de prins’ allebei niet in de ruimte zijn. Tenminste. Niet waar we ze kunnen zien. Ik geef niet direct antwoord, maar speur het vertrek af opzoek naar een schaduw of een beetje verschoven zand dat hen zou verraden. Ik weet dat ze er zijn, en dat ze iets gepland hadden om ons te grazen te nemen. ‘Pas op je tellen,’ fluister ik bijna onhoorbaar tegen Peter. Mijn handen woelen zoekend naar mijn stiletto door mijn broekzakken. Met een lichte kreun kom ik tot de conclusie dat die nog tussen de wormen en de bladeren in het bos ligt. Ik leg me erbij neer dat ik me zal moeten verdedigen met mijn lichaamsdelen en wat die eventueel kunnen produceren.

Reacties: