FanFic.nl

Stand Alone's

Bloed

Bloed. Het was overal. De badkamer die eens zo mooi wit betegeld was, zat nu onder het rood. Net zoals de jongen, die huilend tegen het bad gekropen was. Hij had zoveel pijn, zoveel angst, zoveel wanhoop. Alles had hij al geprobeerd. Hij had alle tangen en haken uit zijn vaders praktijk al geprobeerd. Het was alleen maar erger geworden. Niet dat als hij er niks aan gedaan had dat het weg was gegaan. Nee, het zou hoe dan ook erger worden en er was niks dat hij er tegen kon doen.
Zijn vader zou hem haten. Hij zou hem onmiddelijk op straat zetten. Hij zou hem misschien zelf wel willen vermoorden, en met al de instrumenten die op de grond lagen werd dat hem alleen maar makkelijker gemaakt.
Er klonken drie korte klopjes op de deur. “Rory?” De jongen keek verschrokken op. Hij stopte per direct met huilen en keek angstig om zich heen. Hij mocht niet binnen komen. Dat was het einde. “Rory? Gaat alles goed? Je zit daar al de hele middag.” Zijn vader klopte nogmaals drie keer op de deur. “Jongen doe de deur open,” drong hij aan. Rory stond op. Wat moest hij doen? Als zijn vader binnen zou komen zou hij de rotzooi zien en was het niet meer mogelijk om zijn geheim te verstoppen. “Het gaat prima. Ik, uh, voel me niet zo lekker,” riep hij radeloos terug in de hoop dat het zijn vader zal kalmeren. Dit deed het echter niet. Zijn vader draaide aan de deurknop, maar de deur gaf niet mee en ging niet open. “Jongen doe de deur open. Ik maak me zorgen,” klonk zijn stem vanaf de andere kant van de deur. “Het gaat prima, je hoeft je geen zorgen te maken,” riep hij angstig terug. “Open de deur Rory!” beval vader nu. Nog meer gedraai aan de deurknop. “Niet binnenkomen,” riep Rory. Vader antwoordde niet. Hij rommelde meer aan de deur en kreeg hem uiteindelijk open.
Even keken ze elkaar in stilte aan. Rory durfde niet te bewegen, bang dat hij zijn vader misschien afschok. Zijn vader daarin tegen keek met open mond naar wat er van zijn eens zo schone badkamer overgebleven was. Rory begon opnieuw te huilen. Toen zijn vader de informatie van de badkamer tot zich had genomen dwaalde zijn ogen af naar de spiegel. Waarin de bebloede rug te zien was van zijn zoon. “Nee,” fluisterde hij. “Niet jij.” Rory snikte hevig. “Het spijt me zo vader,” zei hij. Zijn vader schudde zijn hoofd. Zijn verbazing was van zijn gezicht verdwenen, het had plaats gemaakt voor woede. “Jij bent geen zoon van mij,” zei hij tussen tand en lippen door voor hij zich omdraaide en de badkamer verliet. Rory bleef alleen achter.
Hij was een van hen, een mutant. En hoe hard hij ook zijn best deed, de vleugels op zijn rug zouden nooit verdwijnen.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.