FanFic.nl

You love me, I kill you (Luke Hemmings)(5SOS)

Proloog

(Eliana Fiore)

Mijn lach galmt door het hutje. Het staat in het midden van een klein bos, dus niemand hoort me hier.
"Stop, waarom doe je dit?" Smeekt Frederico.
"Omdat ik het leuk vind." Grijns ik.
Hij bibbert van angst. Zijn gezicht zit onder het bloed van de sneden die ik al heb toe gebracht.
"Ik dacht dat we iets mooi hadden. Je hebt zo lang achter me aan gelopen." Zegt hij, het verraad duidelijk te zien in zijn ogen.
Kriebels gaan door mijn buik en weer kan ik een lach niet onderdrukken.
"Snap je het dan niet, Frederico? Wat is er nu leuker dan iemand zijn liefde te winnen en het dan uit hun lichaam snijden?" Zeg ik voor ik zijn gezicht vast neem en zijn lippen kus.
Ze smaken een beetje naar bloed maar dat kan me niets schelen. Zo kan ik proeven wat ik doe. Frederico duwt me weg maar door de drug die ik in zijn drankje deed, heeft hij niet veel kracht.
"Slaap zacht." Fluister ik, waarna ik de slagader in zijn nek raak met mijn mes.
Zijn mond valt open, nog steeds hoopte hij dat ik hem zou sparen. Het bloed spuit hard en snel uit zijn nek maar dat is niet waar ik van hou, dat is gewoon een leuke bijkomstigheid. Wat mij zo opwind is de blik in zijn ogen. De wanhoop, het verdriet en de angst. Hun blik verraad hun gebroken hart. Dat is de reden waarom ik al die 5 jongens vermoordde.

***

"Eliana!?" Hoor ik roepen.
Verschrikt ga ik rechtop zitten in de leren zetel. Waarschijnlijk ben ik in slaap gevallen. Met grote ogen kijk ik naar de smeerboel om me heen. Dit zou ik nooit meer op tijd kunnen opruimen. Mijn hart begint te kloppen in mijn keel? Alles is over, mijn moorden, mijn jachtpartijen, mijn hele leven. Voorbij.
"Eliana? Ik weet dat je hier bent!" Hoor ik weer.
Het is mijn vader. Hoe had ik zo stom kunnen zijn om niet eerst alles op te ruimen? Ik hoor mijn vader naar adem happen. Met een beschaamde blik kijk ik hem aan.
"Sorry, papa." Fluister ik.
Hij komt naar me toe en slaagt me recht in mijn gezicht.
"Jij was het al die tijd. Hoe heb ik het niet kunnen inzien?" Zegt hij hoofdschuddend, tranen in zijn ogen.
"Ga je me aangeven?" Vraag ik hem stotterend.
"Ik zal wel moeten maar je blijft mijn dochter, ook al ben je een verdomde moordenaar." Zegt hij boos. "Hoe heb je het zo goed kunnen verbergen?" Vraagt hij dan.
"Weet ik niet. Niemand zou me ooit verdenken." Zeg ik stil.
"Hoe lokte je ze?" Vraagt hij weer.
"Ik laat ze verliefd op me worden." Zeg ik ongemakkelijk, waarom stelt hij in vredesnaam zoveel vragen?
"Eliana, ik moet je aangeven, maar ik zorg dat je het land uitkomt. Je zal een nieuwe kans hebben." Zucht hij zacht.
Een nieuwe kans om een slachtoffer te kiezen. Hier zijn alle moeilijke op, alleen makkelijke slaafjes die ik na één dag al moet vermoorden omdat ze de liefde aan me verklaren. Natuurlijk vertel ik deze gedachten niet aan mijn vader, dan zou hij me nooit laten gaan.
"Dankje, papa." Fluister ik, met het bloed van Frederico dat nog steeds aan mijn handen kleeft.

Reacties:

Er zijn nog geen reacties op dit verhaal.