FanFic.nl

You love me, I kill you (Luke Hemmings)(5SOS)

Hoofdstuk 1

(Eliana Fiore)

Een zucht verlaat mijn mond wanneer ik mijn laatste spullen uitpak. Mijn papa heeft me naar Sydney gestuurd. Gelukkig heb ik veel Engels geleerd in mijn vorige school. Hij wil me echt wel zo ver mogelijk van zijn famillie vandaan hebben. Een naam op de radio grijpt mijn aandacht. Het is mijn eigen naam.
"Eliana Fiore is gevlucht uit haar thuis land Italië.Haar vader heeft bij de politie een verklaring afgenomen dat hij het vermoorde lichaam van Frederico Ferdinand heeft gevonden in zijn hutje en dat zijn dochter erbij stond, bebloed en met een mes in haar hand. Eliana's vader komt nu een paar woordjes zeggen." Kondigt de presentator aan.
"Ik ben zo beschaamd om een moordenaar als kind te hebben. Ze heeft een heleboel families gekwetst waaronder onze eigen familie. Het spijt ons heel erg en we hopen dat jullie haar vinden, zodat ze de straf kan krijgen die ze verdient." Zijn stem klinkt heel triest.
Een lach ontsnapt mijn lippen. Waarom zijn zoveel mensen zo'n zielepoten?
"We geven nu een beschrijving van haar dus luister goed. Ze is 1,65 meter, heeft lang bruin, stijl haar, en heeft grijze ogen." Gaat de reporter verder.
"Bitch, Je hebt het zo verkeerd." Zeg ik tegen de radio, een grijns op mijn gezicht.
Natuurlijk heb ik mijn haar ravenzwart gekleurd. Normaal stijl ik mijn haar, maar dat zou ik nu gewoon niet meer doen. En het laatste positieve ding is dat ik een professional ben in het aanbrengen van Make-Up. Niemand zou me ooit herkennen. Een trotse glimlach siert mijn lippen. Veel geluk, stomme flikken. Jullie zullen het nodig hebben.

****

De ijzeren schoolpoort heeft zijn bek wagenwijd open gesperd om me in te kunnen slikken. Een zelfverzekerde glimlach siert mijn lippen terwijl ik de speelplaats op wandel. Mijn zonnebril bedekt mijn ogen zodat ik schaamteloos om me heen kan kijken zonder dat iemand er iets van merkt. Genoeg jongens op de speelplaats, maar zou ik een moeilijk genoeg prooi vinden of niet? Met stevige passen, wandel ik het schoolgebouw in. Een bordje vertelt me waar ik het kantoor van de conciërge kan vinden, net wat ik nodig heb. Terwijl ik het bord volg, neem ik mijn zonnebril van mijn neus. Een zwart harige jongen kijkt nieuwsgierig mijn richting uit. Mijn kersenrode lippen vormen een brede glimlach recht zijn kant uit. Meteen vormen er zich blosjes, zo rood als kersen, op zijn wangen. Wanneer ik hem voorbij ben gelopen, frons ik gefrustreerd. Te makkelijk, te saai. Mijn lippen gaan uit elkaar zodat er een zucht over kan rollen, recht in de lucht. Hopelijk is er hier iemand die me een goede uitdaging verschaft. Anders heb ik de verkeerde school gekozen. Dat zou jammer zijn.

Eindelijk zie ik de deur van de conciërge op het einde van de gang. Ik klop hard op de deur. Na een paar minuten opent een kale, oude man, de deur.
"Hallo, mijn naam is El... euuhm... Artemis Quinn. Ik ben de nieuwe student die van Amerika komt."Zeg ik snel om mijn fout te verbergen. Shit, ik had hem bijna mijn echte naam verteld. De nieuwe naam heb ik zelf gekozen. Artemis is per slot, de Godin van de jacht. Een grijns verschijnt om mijn lippen nu ik daar aan denk.

"Oh, Hallo." Zegt hij Onhandig. Ik blijf naar hem kijken met een afwachtende blik. "Kom maar binnen. Dan geef ik je het rooster en de sleutels van je kluisje." Zegt hij na een paar lange, stille seconden
"Okay, heel erg bedankt" Ik lach zoet naar hem.
Het kantoor is klein. Het enige wat er staat is een bureau met een computer erop, een grote printer, twee stoelen en een kast met de doccumenten van de leerlingen in. Dat zou handig zijn als ik mijn slachtoffer gekozen heb..
"Je mag gaan zitten als je wilt." Lacht hij, een vriendelijke blik op zijn gezicht.
Ik doe wat hij zegt en ik wacht af. Na wat een eeuwigheid lijk te duren, geeft hij eindelijk mijn rooster en mijn sleutels van het kluisje.
"Alstublieft, juffrouw Quinn." Hij glimlacht erbij.
"Heel erg bedankt, Meneer..." Ik kijk op zijn naamplaatje. "...Robbins." Zeg ik met mijn zoetste stem.
Hoe cliché het ook is, het is noodzakelijk. Ik moet aan zijn goede kant blijven staan, dat is de enige manier waardoor ik ooit de documenten in de kast zou mogen lezen..
"Noem me maar Alex." Lacht hij. "Meneer klinkt zo oud." Een lach is te zien op zijn gezicht.
Je bent ook mega oude, kale. Bijna moet ik lachen.
"Noem jij me dan maar Artemis.Nu moet ik echt gaan, anders vind ik mijn volgende klas niet op tijd." Zeg ik vriendelijk, een zucht van frustratie inhoudend.
"Oh, wacht." Hij drukt op een rode knop naast de computer. "Kunnen jullie de persoon sturen die verantwoordelijk is voor het helpen van juffrouw Quinn?" Vraagt hij voordat hij de knop weer loslaat.
"Hij komt er zo aan." Antwoordt een vrouw.
Na twee minuten komt er iemand het kantoortje binnen. De conciërge kijkt naar de persoon met een neerbuigende blik. Ik zit met zijn rug naar hem toe op het moment, maar dat kan me nu niet echt iets schelen.
"Wat heb je nu weer gedaan, Hemmings?" Vraagt Alex hem grimmig.
Ik hoor een onderdrukte lach vanachter me.
"Ik heb gewoon een paar klassen overgeslagen gisteren. Wie kan dat wat schelen?" Lacht de jongen.
"Je straf beslis ik later wel, nu moet ik eerst,..." De jongen onderbreekt hem zelfzeker.
"Mijn straf is al beslist.Van de directrice moet ik juffrouw Quinn helpen. Is dat al niet erg genoeg? Ik haat helpen." Zegt hij emotieloos.

Nu is het tijd om op te staan en hem eens goed te bekijken. Hij klinkt als een jongen die ik veel beter wil leren kennen. Van boven naar onder neem ik hem in me op. Zijn doordringende blauwe ogen nemen me ook geïnteresseerd in zich op, hij blijft natuurlijk een jongen. Zijn blonde haren zijn warrig. In zijn lip is een piercing waar hij net met zijn tong over glijdt. Vandaag zijn is zijn outfit overwegend zwart. Een grijns is te zien op zijn gezicht.
"Bevalt het uitzicht, schatje?" Lacht hij zelfverzekerd.
De conciërge kijkt hem vies aan.
"Luke, stop met haar bang te maken." Gromt hij dan boos. "Ga naar de les, en geen geintjes." Sist hij waarschuwend.
Een onderdrukte lach rolt over Luke's lippen voordat hij het kleine kantoortje verlaat. Snel volg ik hem naar de gang.

"Je hebt alle lessen samen met mij. Volg me dus maar gewoon vandaag." Hij knipoogt naar me.
Het ziet ernaar uit dat het een egoïstische, gevoelloze klootzak is. Net het materiaal waar ik naar zocht. Zelfzeker lach ik naar hem.
"Zo'n grote school is het nu ook weer niet. Tegen lunchtijd weet ik al mijn lokalen zijn. Ik heb niemand nodig." Ik knipoog terug naar hem.
Hij grijnst naar me. Mijn eerste doel is om hem te irriteren, anders denkt hij dat ik snel in bed te krijgen ben. Daar ben ik niet op uit. Ik wil dat hij me smeekt, dat hij van me houdt en dan zou ik toeslaan. Deze jongen lijkt de grootste vangst van mijn leven. Het zou hard worden om hem verliefd op me te laten worden. Of dat hoopte ik toch. Ik moet nog één ding doen voordat ik beslis om mijn energie in hem te steken.

"Je hebt een mooi kontje." Onderbreekt Luke mijn gedachten. Een onderdrukte lach verlaat zijn mond.
"Je zal er niet veel van zien, Luke. Ik ben niet onder de indruk van jou badboy look." Grijns ik.
Eventjes kan ik op zijn gezicht lezen dat hij dat antwoord niet had verwacht.
"Je zal wel overtuigd raken, ik ben goed in mensen overtuigen." Grijnst hij.
Het lijkt erop dat we alle twee op zoek waren naar nieuw prooi materiaal. Dit zou heel interessant worden. Een glimlach kruipt om mijn mond.
"Succes." Fluister ik.
Een laatste lachje is te horen voordat we de klas instappen.

(A/N): Je mag me altijd wijzen op spelingsfouten!!! (:

Reacties: