FanFic.nl

A second chance

A second chance

“Stop eens?” vraagt luitenant Milano aan haar collega.
In de verte ziet ze een aantal grote caravans staan. Er gaat een lampje bij haar branden. Had Jones het niet over een stacaravan?
“Zie je iets bijzonders?” vraagt haar collega.
“Nee, niet echt, maar pasgeleden ontmoette ik iemand die beweert dat ie in een stacaravan woont. Nu ik er daar zie staan, moest ik daar weer aan denken,” antwoordt Ingrid afwezig.
Het duurt even voor ze haar ogen van de berghelling kan losmaken. Ze kijkt op de patrouilleroute en knoopt de naam van de weg waar ze staan in haar oren.
“Kom, we gaan verder.”
Na haar dienst stapt Ingrid meteen in haar eigen auto en rijdt de kazerne af. Sinds ze vanmiddag de stacaravans zag staan, denkt ze voortdurend aan Jones. Zou hij soms op die helling wonen? Ze moet het weten. Waarom mag hij wel weten waar zij woont en zij niet waar hij zijn onderkomen heeft?!
Opgewonden van nieuwsgierigheid rijdt ze terug naar de heuvels op de patrouilleroute. Op goed geluk slaat ze een onverharde weg in om in de buurt van de stacaravans te komen. Dat lukt. Van een afstandje slaat ze de mensen die er rondlopen gade in de hoop een glimp van Jones op te vangen.
Na een kwartier heeft ze hem echter nog steeds niet gezien. Ze besluit een eindje door te rijden. In de verte komt een andere verharde weg in zicht. Als ze niet vindt wat ze zoekt, hoeft ze tenminste niet te keren, waarbij ze het risico zou lopen in de greppel naast het hobbelige keienpad terecht te komen.
Bij elke caravan die ze passeert kijkt Ingrid of er een motor staat. Bij een aftandse blokhut trapt ze op haar rem, maar wat er staat lijkt niet in de verste verte op die van Jones. Een vage teleurstelling gaat door haar heen. Kijkt ze zo naar hem uit? Stilletjes begint ze de moed op te geven dat ze hem hier zal vinden.
Bij het passeren van de laatste caravan, een zilverkleurig langwerpig ei, maakt haar hart een extra roffeltje als ze een opnieuw een motor ziet staan. Ditmaal een exemplaar dat haar hoopvol stemt. Onopvallend rijdt ze naar de uitwijkplek een paar meter verderop. Naast haar auto kijkt ze vanachter haar zonnebril nog eens goed naar het voertuig. Toen Jones bij haar op bezoek was nam ze niet alle details in zich op, maar dit is wel zo’n model waarop hij reed. Door het hoge gras stapt ze rustig op de caravan af, haar ogen hoopvol gericht op de openstaande voordeur.
Getraind om altijd alert te zijn, merkt ze een plotselinge beweging in haar rechter ooghoek. Met een snelle blik opzij ontwaart ze op tussen het hoge gras de kop van een grote herdershond die alles behalve vriendelijk kijkt. Met een vriendelijke stem groet ze het dier en loopt weer door. Wanneer ogenblikkelijk een diep en dreigend gegrom klinkt, blijft ze als aan de grond genageld staan. Ondanks het feit dat Roderick en zij jarenlang herdershonden hadden en ze nooit bang was voor hen, is het haar duidelijk dat deze hond serieus zijn territorium beschermt en indringers niet met rust zal laten. Doorlopen of terugkeren, het heeft geen zin, ze weet zeker dat ze dan gebeten zal worden. Als de hond na een harde blaf door zijn poten zakt en uit het zicht dichterbij sluipt, haalt ze haar dienstpistool uit het holster en richt het op het bewegende gras dat verraadt waar de hond zich bevindt.
“Als je mij durft aanvallen, is dit onze eerste en meteen laatste ontmoeting,” belooft Ingrid haar belager.
“Ingrid! Kom hier!” klinkt een strenge stem vanuit de zilveren caravan.
De hond steekt onmiddellijk nieuwsgierig de kop boven het gras uit. Voetje voor voetje komt hij alsnog naderbij, met één oog op de voordeur en het andere op Ingrid gericht.
Dan komt er een man naar buiten.
“Ingr….”
Hij zwijgt abrupt als hij een vrouw met een getrokken pistool ziet staan.
“Milano?!” vraagt hij ongelovig. “Ingrid Milano? Hoe….”
Zijn blik gaat even heen en weer tussen haar en de nog altijd wantrouwende hond. Fluitend roept hij hem bij zich en stuurt hem naar binnen.
Ingrids hart zit nog in haar keel, maar is dat wel van de schrik? Haar hoofd draait op volle toeren. Begrijpt ze het goed dat de hond van Jones haar naam draagt? Zou hij dat hebben gedaan omdat… Haar hart maakt een klein sprongetje bij die gedachte alleen.
“Doe niet zo raar! Het is gewoon stom toeval dat dat beest zo heet,” foetert Ingrid in stilte op zichzelf.
Nu de grote herdershond binnen is, durft ze haar wapen weg te steken. Jones daalt het trapje af en komt haar tegemoet.
“Was je zo nieuwsgierig?” vraagt hij terwijl hij zijn hand uitsteekt en haar indringend aankijkt.
“Hallo Jones.”
Ingrid schudt zijn hand en beantwoordt zijn vraag eerlijk.
“Ja, ik was nieuwsgierig. Vanmiddag kwamen we tijdens onze patrouille over die weg daar. Toen ik deze helling zag, herinnerde ik me ineens dat jij over een stacaravan vertelde toen je op bezoek was. Jij weet waar ik woon en nu wilde ik ook wel eens weten waar jij bent terechtgekomen.”
“Wel, je hebt me gevonden, dus kom maar binnen. Het stelt niet veel voor, maar ik voel me er thuis. Helaas begint hij te verslijten.”
Jones wijst naar een paar provisorisch gedichte gaten in de wanden en een stapel emmers naast de deur die een lek dak doen vermoeden.
“Wil je voortaan Mitch tegen me zeggen? Ik heb namelijk ook een voornaam,” vraagt hij voor hij zich omdraait en het trapje oploopt.
De herdershond steekt zijn kop om de hoek als hij de indringster naderbij hoort komen. Ingrid blijft beneden staan. Jones merkt dat ze onzeker is door de heftige ontmoeting met zijn hond en besluit verandering in hun verstandhouding te brengen.
“Kom en volg!”
Hond en baas komen samen naar beneden.
“Voet!”
Naast het linkerbeen van zijn baas kijkt de hond verwachtingsvol omhoog. Jones praat eerst geruststellend tegen de hond en stelt haar daarna voor aan zijn bezoek.
“Dit is dus Ingrid. Ze heeft een grote mond waarmee ze mij graag beschermd, maar tegelijkertijd is ze gewoon een ontzettend lieve hond,” stelt hij haar voor.
Jones vraagt opnieuw de aandacht van het dier, maakt een handgebaar en knikt met zijn hoofd richting Ingrid.
“En rustig doen!” zegt hij er streng achteraan.
De hond staat op, loopt recht op Ingrid af en gaat vlak voor haar zitten. Ze blaft één keer, veel vriendelijker nu, en steekt een voorpoot uit naar hun gast.
Ingrid kijkt Jones onzeker aan, want ze vertrouwt het nog niet erg. Het dier straalt zoveel kracht uit! Hij knikt echter geruststellend en lijkt volkomen zeker van zijn hond. Ze pakt de uitgestoken poot aan en begroet de hond.
“Zo, dus jij heet ook Ingrid. Dat wordt een beetje lastig voor je baas: twee vrouwen met één naam.”
De hond draait met haar kop terwijl ze aandachtig luistert. Ingrid kan haar nu goed bekijken en moet Jones gelijk geven: het zijn een paar heel lieve ogen die haar monsteren. Terwijl Ingrid door haar knieën zakt om het dier te strelen, wordt ze ondersteboven gesprongen door haar naamgenoot die haar vervolgens dolenthousiast aflikt.
“Hé! Stop daarmee!” roept Jones terwijl hij verbaasd naar de dames rent.
Hij roept zijn hond aan de voet en steekt daarna een hand uit naar de lachende Ingrid, die inmiddels de hond in haar hart gesloten heeft. Als ze weer op haar benen staat, krijgt de hond alsnog een knuffel en lopen ze achter Jones aan naar binnen.
Het interieur is wat ouderwets, maar ziet er redelijk netjes uit. Het ruikt muf en naar hond, wat niet zo vreemd is in zo’n oude en kleine woonruimte. Hier en daar verraden bruine vlekken lekkages in het plafond en de kastdeurtjes vertonen kale plekken. Een piepklein achterkamertje verschaft Jones een slaapkamer, waar de hond zich niet mag laten zien.
Na de rondleiding wil Ingrid weer vertrekken, want haar maag begint te knorren.
“Vind je het hier zo afschuwelijk?” vraagt Jones vertwijfelt.
Geruststellend schudt ze haar hoofd.
“Nee, voor een mannenhuishouden ziet het er prima uit. Het is inderdaad jammer dat de caravan zo begint te verslijten, want het is hier eigenlijk best knus,” zegt ze rondkijkend.
“Maar... ik heb nog niet gegeten,” verklaart ze haar voornemen om te vertrekken.
“Blijf nog even, dan maak ik wat eten voor je.”
“Dat hoeft niet, thuis staat al het één en ander klaar.”
“Tegen de tijd dat je thuis bent, val je van je stokje. Ik weet zeker dat een hamburger van de barbecue je goed zal smaken.”
“Hm, dat is wel een heel verleidelijk voorstel,” antwoordt ze quasi twijfelend.
Eigenlijk vindt ze het fijn om zich zo welkom te voelen. Jones biedt haar aan in de eethoek te gaan zitten, maar zijn hond kijkt om een hoekje naar binnen met een ingedeukte voetbal in haar bek. Met vragende geluidjes nodigt ze haar nieuwe vriendin uit met haar te komen spelen.
“Volgens mij heeft iemand mij buiten nodig,” zegt Ingrid met een hoofdgebaar opzij waarna ze langs Jones schuift en de caravan verlaat.
In de deuropening kijkt Jones de dames na en voelt zijn hart steeds heftiger kloppen. Zo blijft hij een poosje staan dagdromen, tot hij zich realiseert dat hij zijn bezoek eten beloofde. Snel steekt hij de barbecue aan en trekt zich daarna terug in het keukentje.

Een uurtje later zitten ze bij de knetterende vuurkorf met een stapel broodjes hamburger tussen hen in. Herdershond Ingrid zit tegenover haar baasje en nieuwe vriendin het eten uit hun handen te kijken. Ze vindt het vlees zo lekker ruiken dat ze ervan kwijlt. Als ze haar baas netjes een poot heeft gegeven krijgt zij van hem het laatste broodje.
De zon is al onder gegaan als Ingrid aankondigt naar huis te gaan.
“Heb je zondag wat te doen?” wil Jones weten.
“Ik heb nog geen plannen gemaakt of afspraken staan.”
“Houdt hem dan maar vrij. Het wordt mooi weer voor een motorrit. Ik kom je om negen uur ophalen.”
Ingrid weet niet wat ze moet zeggen. Gewoonlijk protesteert ze als iemand haar tijd ongevraagd opeist, maar dit klinkt zo aantrekkelijk dat ze zwijgend instemt.
Jones begeleidt haar naar haar auto met een grote olielamp en zijn hond loopt aan haar andere zijde.
“Heel hartelijk bedankt voor de gezellige avond,” zegt Ingrid stralend voor ze in haar auto stapt.
“Weet dat je altijd welkom bent.”
Met een zacht gepiep lijkt de herdershond zijn baas bij te vallen.
Jones en Ingrid kijken elkaar een moment zwijgend aan en besluiten in gedachten dat het nog te vroeg is voor een omhelzing, terwijl ze beide voelen dat dat de mooiste afsluiting van deze avond zou zijn.

Reacties: