FanFic.nl

SOME NIGHTS

Deel 3

'

Toen kwam ik eindelijk tot de conclusie dat ik hulp moest zoeken. Dus ik belde mijn grote zus en hing uiteindelijk huilend de telefoon weer op. Ze zou naar me toe komen en het half verstane gesprek nog eens willen horen.
En diezelfde dag was ze er nog en stonden we samen in mijn mooie keukentje te huilen. Na het hele verhaal en alle tranen en de nodige omhelzingen, stond ik weer aan het aanrecht om thee te maken.
"Heb je eigenlijk nog contact opgenomen? Of zij met jou misschien?" Mijn zus haar stem was heerlijk zacht, maar nu vervuld met een voorzichtigheid die haar normaal zo krachtige geluid, fragiel en breekbaar liet lijken.
Ze was altijd mijn steun en toeverlaat geweest en probeerde altijd net wat meer informatie uit me te trekken dan dat ik prijs gaf. En soms was dat fijn, dan kon ik namelijk het hele verhaal kwijt en kon ze mij goed advies geven, maar in deze situatie wilde ik bijna gaan gillen om haar vraag. Ik ademde een aantal keer in en uit en antwoordde toen, met mijn rug nog steeds naar haar toe gericht, dat ik al het contact had verbroken, een ander nummer had geregeld, een ander e-mailaccount had aangemaakt en dat ik geen intenties had gehad iemand behalve mijn familie mijn nieuwe adres te geven.
“Oké.” was haar enige antwoord. Haar stem klonk te plat, te kil voor mijn zus. Maar door al mijn tranen en de oplaaiende pijn in mijn borstkas was ik zo op, zo leeg. Ik had geen kracht meer om erop in te gaan, ik was teveel bezig met blijven staan, met blijven ademen en niet in te storten.
Met trillende handen bracht ik de theekopjes op de schoteltjes voorzichtig naar de tafel. Het porselein rammelde tegen elkaar, de thee glipte over de rand en ik voelde me zo verloren. Alsof samen met de thee, mijn trots en mijn opgebouwde leventje hier over de rand wegsijpelde, onderuitgleed en koud werd, om niet opgedronken te worden en in het vaatwassertje verloren zou gaan.
Een glimlach forcerend serveerde ik de thee. Het koekblik liet ik nog een keer op het aanrecht stuiteren, maar uiteindelijk zaten we dan aan de tafel met een kop thee en een koekje. De tijd van het prepareren van dit vier-uur-maaltje had ik gebruikt om mezelf weer in controle te krijgen, dus toen ik eindelijk zat was ook mijn ademhaling weer gestabiliseerd.
Mijn zus had door de tijd heen gesmeten met blikken van een havik, haar ogen gleden soms voorzichtig over mijn armen om me te checken. Ze deed het met een kenmerkende elegantie die typerend was voor mijn grote zus. Met haar subtiele vragen kon ze zichzelf uiteindelijk gerust stellen. Wanneer het buiten donker werd zag ik de last eindelijk van haar schouders vallen, gepaard met een diepe zucht.
De avond wijdden we in met een bord spaghetti op schoot, terwijl Grey’s Anatomy de televisie tot zijn recht deed. Een fles rode wijn stond al meer dan half leeg naast de bank, onze glazen al meerdere malen bijgevuld en onze voeten in warme sokken gehuld lagen op het houten salon tafeltje.
We zwegen over eerder de dag. Het was een avond van jong voelen, ongedeerd voelen en vooral op het gemak voelen. Zulke avonden waren bekend en fijn, zoals ik zo nu en dan bij Stacey langs kwam om haar van het werk te houden en met een kloppende hoofdpijn op te laten staan, of de kerstvakantie was te lang om alleen maar lekker te eten, dus ploften we samen op de bank. We lachten, maakten flauwe grappen en vielen samen na genoeg wijn op de bank in slaap.
Het was goed zo. Een avond even niet denken aan alles. Het was de hele dag door, elke week het zelfde: mijn gedachten op hol, mijn lichaam uitgeput en mentaal in elkaar geslagen. Door zo’n pure avond met mijn zus, net als toen we jonger waren, werd ik herinnerd aan een simpele tijd. Een tijd waarin ik me niet druk hoefde te maken, een tijd van rust en alleen mezelf op nummer één.

Reacties:

Rebella zei op 27 juli 2015 - 16:37:
Poor girl!
Het is best heftig dit