FanFic.nl

SOME NIGHTS

Deel 5

'

Een man op leeftijd, met rimpels om zijn ogen en zijn blonde krullen warrig, maakte de hele zaal in een seconde stil. Hij had niets gezegd, niets gedaan, hij was alleen maar binnen komen lopen en vooraan gaan staan. Hij kuchte en zat even aan zijn baard voordat hij begon te spreken.
"Ik heb jullie vandaag veel te vertellen. Over literatuur en over schrijven. Maar ook heb ik een opdracht voor jullie. Want ik wil dat jullie schrijven." Hij had een krachtige stem, maar niet hard. Hij sprak en hij sprak vloeiend en hij sprak met wijsheid. Hij vertelde over literatuur en wat literatuur zo kenbaar maakte. Over bepaalde schrijvers waarin hij zich verdiepte en over hoofdonderwerpen waar mensen in alle eeuwen over hebben geschreven. Macht, benoemde hij als eerste. Daarna dood.
"En vooral, liefde. De liefde is prachtig, maar ook hartverscheurend. En dat zullen jullie in vele verhalen lezen, in oud Engels en in de boeken die je nu in de boekenwinkel vindt. Mijn opdracht voor jullie is om over de liefde te schrijven. Welk aspect ervan kan me niets schelen, de lieflijkheid, de onzekerheid of de harde werkelijkheid, het einde ervan. Alles mag. Het enige wat ik van jullie vraag, nee, eis, is oprechtheid."
Deze man, die karakteristieke man, had mij geïnteresseerd met zijn verhaal over oude schrijvers in vergelijking met nieuwe schrijvers, maar brak nu mijn hart.
Ik kon niet schrijven. Ik kon het wel, maar ik kon het niet aan hem openbaren. Niemand had mijn schrijfsels gelezen. Want wanneer ik de computer nodig had om mijn pijn te overkomen, sloot ik mij op in mijn kleine appartementje, zorgde ervoor dat de gordijnen de ruiten verduisterden en sloot zo iedereen buiten, letterlijk. Ik was alleen met de zwarte letters op het scherm, mijn vingers licht op het toetsenbord en de tranen op mijn wangen. En alleen en voor mij alleen.
Paniek steeg op en met de vlucht daarvan kwam ook pijn op. Brandende pijn in mijn borstkas en het benam me de adem.
Ik wilde niet schrijven, niet gedwongen terug lezen. Ik kon niet blijven lezen over hém. Het was een nog geen week geleden sinds ik mijn woorden had terug gelezen en sinds mijn toestand was verergerd. En dat was een druppel geweest, een druppel die ik had geaccepteerd, maar nog niets aan gedaan had. Ik wist niet wat ik moest doen. Want om iets te doen, moest ik alles opnieuw onder ogen zien, moest ik de confrontatie aangaan – en vooral, zou alles weer terug komen, in gezelschap van mijn vele tranen, die nog steeds niet vervlogen waren. Het geheel aan pijn, emoties en herinneringen zou mij weer ontmoeten, maar in een zo verzwaarde toestand, op zo’n heftige manier, dat ik niet wist of ik onder alles zou bezwijken, alsof Atlas ineens de kracht niet meer kon opbrengen de aarde nog te dragen, alsof ik ineens alles uit mijn handen laat glippen en op de grond laat storten.
Wat mij het meest beangstigde was dat die meneer mijn woorden zou lezen, mijn woorden over hem, woorden van hem en mij. Niemand mocht lezen over hém. Ook niet over mijn toestand, mijn gemoed en mijn mentale kronkels die woorden van junkies fluisteren en mezelf naar de keel grepen. Dat kon ik niet, dat mocht niet.
Mijn verwoede gedachten werden onderbroken en ietwat gekalmeerd door de hand die Tommie op mijn knie had gelegd. Hij wist dan niet wat er precies allemaal gebeurd was, hij wist wel hoe ik er nog steeds onder leed, hoe ik er nog elke dag aan onder door ging. En hij stelde mij gerust, hij hielp mij.
Ik wist niet hoe ik dit ging oplossen. Misschien moest ik maar niets inleveren, of zeggen dat ik niet kon schrijven door geloofsovertuiging. Of dat ik een geheimhoudingscontract had getekend... Ik wist het niet meer. Met de seconden werden mijn gedachten gekker en paniekeriger en chaotischer. Ik was officieel een ramp.
"De zwaarte van dit punt kun je zien als een tentamen in het begin van het jaar. Ik wens jullie succes." Met zijn laatste woorden pakte iedereen zijn spullen en voegde zich in de stroom die zich richting de uitgangen drukte. Ik kon echter alleen verstijfd blijven zitten, mijn ogen strak voor me. Dat was het enige wat ik kon doen, zitten en in mijn hoofd bidden dat ik zou vallen en nooit meer op zou hoeven staan. Dan zou ik deze opdracht niet hoeven doen. Ik wist het niet meer. Ik wist het letterlijk niet meer. Mijn hoofd was vol en deed pijn en ik dacht en ik dacht en het bleef maar razen. En ik wist het niet meer. Ik wist het gewoon weg niet meer.

Reacties:

Rebella zei op 27 juli 2015 - 16:44:
Oh oh...
Dat is niet lief...
Nou ben ik wel benieuwd hoe het verder gaat.
Super gedaan!