FanFic.nl

Iluna Lavender en het geheim van de maan

7- lichtgevende tuinkabouters en sprookjesverhalen

Hoofdstuk 7 Lichtgevende tuinkabouters en sprookjesverhalen

Een stekende pijn bonkte door haar hoofd, alsof er een olifant op zat. Ze opende haar ogen, met veel moeite en zag dat ze in een ziekenhuisachtige plek lag. Het was een grote zaal met verschillende metalen bedden met witte lakens, de ziekenhuisvleugel van Zweinstein. En zo te zien was het ergens in de nacht, want vanuit het hoge raam tegenover haar kon ze de volle maan en de sterren zien. Ze vroeg zich af waar ze wakker van was geworden. Een moment dacht ze dat het de bonkende pijn in haar hoofd was, maar toen hoorde ze stemmen.

“Het is het teken, Minerva.” Het was professor Torenweg die bij de deur naar de hal stond samen met het schoolhoofd. “Ik heb het zelf gezien, het lichte op.” Professor Torenwegs stem beefde een beetje. “Ik dacht dat het onmogelijk was, zelfs Perkamentus had niet gedacht…” Professor Anderling zuchte. “Lora, Weet je dit heel zeker.” “Geen twijfel mogelijk, u had het toch net zelf gezien” Zei Torenweg. Een stilte viel en toen zei Torenweg: “Minerva, betekent dit….” “inderdaad” Antwoorde Anderling. Een tweede stilte en Iluna hoorde hoe Torenweg en Anderling de zaal verlieten.

Iluna bleef achter in de stille zaal. Hadden ze het over haar gehad? Wat betekende dit? Iluna piekerde nog een tijdje door, voordat ze opnieuw in slaap viel.

Toen ze de volgende dag wakker werd, zag ze dat op het nachtkastje een kleurrijke beterschapskaart stond. Ze pakte hem van haar nachtkasje op om te bekijken.
Heel veel beterschap, liefst Tessa

Iluna glimlachte even. “Zo, zo eindelijk wakker. Dat was een flinke klap.” Zei een vrouw gekleed in wit. Madame Pleister, de schoolzuster. Ze keek Iluna’s temperatuur na, keek onder het verband op Iluna’s hoofd en nog wat andere testjes. “Hmm Het bloede is gestopt, ziet er allemaal prima uit. Ik doe nog een paar testjes en dan kan je aan je ontbijt beginnen. Ik denk dat je misschien morgen mag gaan” “Sorry, mevrouw, maar wat is er eigenlijk gebeurd?” Vroeg Iluna. “kind, je bent gisteren van je bezem gevallen, weet je dat niet meer?” Madame pleister keek Iluna doordringend aan, alsof ze zich afvroeg of Iluna wel helemaal beter was. “Ja wel, dat weet ik nog” Zei Iluna snel. “Ik bedoel met dat licht waardoor ik viel” “Licht..? Ik geloof dat je gedroomd hebt. Was ook niet niks, zeker 5 meter naar beneden gevallen.”
“5 meter?”
“Inderdaad, ja…” Zei madame pleister geïrriteerd. “Nou laat me even kijken, hoofdwond is goed genezen, bijna niets meer te zien. Prima. Alle botten zijn…. Zo te voelen goed herstelt… dat is geluk hebben, met zoveel gebroken, lukt het met een geneesspreuk meestal niet meteen. Maar het kan altijd nog terug vallen. Als alles verder goed blijft, kan je morgen weer weg.” Ze glimlachte even. “Juffrouw Lavender, u heeft geluk gehad. Zo een val had veel ernstiger kunnen aflopen.”

De rest van de dag liet Madame pleister Iluna verschillende pilletjes en drankjes innemen voor een goed volledig botherstel. Tessa mocht uiteindelijk na lang zeuren 5 minuutjes op bezoek komen. Iluna vertelde haar alles over wat er gebeurd was en wat ze had gehoord. Tessa reageerde zoals niemand van Tessa gewend was. Haar zus had waarschijnlijk een foto gemaakt als zij erbij was. Een hele minuut lang wist Tessa niets te zeggen. Uiteindelijk stootte ze uit: “Wa wat? Maar..huh… sorrie … wat?”
“Er kwam licht uit mij, zelfs Torenweg zag het” Herhaalde Iluna, “en ze .. ze zeiden dat het een teken was.”
Tessa knikte: “Wat voor teken?”
“Weet ik veel”
“Dat licht, zou dat misschien een stellaantje kunnen zijn?”
“Een Wat?”
“Een stellaantje. Een soort licht gevende tuinkabouter, ze komen niet snel bij mensen in de buurt, maar het zou toch kunnen?”
Iluna grinnikte even “dat is echt gestoord, bestaan er lichtgevende tuinkabouters. Heeft die de kerstverlichting soms ingeslikt of zo.”
“Doe niet zo flauw, het zou toch kunnen”
Iluna dacht even na: ”Misschien, maar ik denk dat het iets anders was. Anderling en Torenweg klonken zo bezorgd. Wat zouden ze bedoelen met dat het een teken is?”
“Weet je wel zeker dat ze het over jou hadden. Het was toch midden in de nacht, waarom was Anderling niet eerder gekomen?”
Daar had Tessa een punt. Iluna dacht er even over na. “Misschien moest ze eerst iets anders doen, kon ze niet eerder weg? Er was niemand anders op de ziekenzaal…”

De volgende dag mocht Iluna na haar ontbijt te hebben gegeten en aan de controles van Madame Pleister te zijn onderworpen, de ziekenzaal verlaten. Ze ging direct naar de leerlingenkamer terug. (De vraag was: wat heeft 21 ogen en kan niets zien, maar gelukkig voor Iluna was er een 4e jaars die het antwoordt wel wist). Iluna haastte zich naar de slaapzaal en plukte uit haar hutkoffer een stuk perkament en een veer. Snel begon ze een brief aan Frederike te krabbelen. Ze vertelde in haar brief alles wat ze ook aan Tessa had verteld.

Ze had net de brief in een envelop geduwd, toen de deur open vloog en Paula, Indie en vreemd genoeg Linda, met wie Iluna eigenlijk tot nu toe niet veel was opgetrokken, behalve dan lessen en een slaapzaal delen. “Aha. Daar ben je.” Hijgde Indie. Paula voegde daar aan toe: “we wouwen je opzoeken, maar madame pleister zei dat je al weg was.” “Jaaah.” Zei Indie bevestigd knikkend: “En we dachten dat je wel in de leerlingenkamer zou zijn, maar die stomme vogelkop had echt een hele belachelijke vraag. Zelfs Paula wist het antwoordt niet , wel een kwartier gestaan. Maar toen kwam Linda aanlopen samen met haar oudere broer, Rens of zo. Nou in elk geval wist hij het antwoord wel en konden we naar binnen. Maar…. hoe gaat met je?”
“goed hoor, denk ik” Zei Iluna , een beetje overdonderd door dit verhaal.
‘Wat was er gebeurd? Je viel op eens. Iedereen dacht dat je..” Zei Linda voorzichtig, tot nu toe had ze nog niets gezegd. Iluna aarzelde even met antwoorde. “Ik weet het niet. Ik ben misschien flauwgevallen of zoiets, het was misschien omdat het mijn eerste keer vliegen was. Hebben jullie iets gezien toen ik viel?” Als de andere het licht ook hadden gezien dan wist ze in elk geval dat ze het zich niet verbeeld had. “Nou eh” Zei Paula aarzelend: “ voordat je viel, belanden Indie en Rifka in een nogal gewelddadige ruzie.” “Niet waar” onderbrak Indie haar. “Het was een topgevecht, en dat kreng had haar kop moeten houden. Ze was bezig over dat alle Ravenklauwers harken zijn en toen noemde mij een modderbloedje en dat was de druppel. Die poepsnuffer moet haar kop houden.” De andere lachten, alleen Paula schudde haar hoofd. “In ieder geval heeft niemand gezien waardoor je viel. Alleen Len schreeuwde plots. En toen we omkeken was je al aan vallen. Wel vreemd dat je viel, je bent helemaal geen slechte vlieger”. Iluna haalde haar schouders op. Ze wist niet helemaal zeker waarom ze hen niet de waarheid zei. Maar iets gaf haar het gevoel dat deze gebeurtenis iets heel fouts kon zijn en ze wist gewoon niet wat ze moest denken.

Terwijl de andere meisje door gingen met klagen over de moeilijke vragen van de deurklopper en Indie’s opvliegende karakter, verliet Iluna de kamer om haar brief te versturen en om Tessa te zoeken. Ze kwam haar al onderweg naar de uilenvleugel tegen. Ze spraken verder over het licht en het gesprek tussen Torenweg en Anderling. Tessa dacht dat Iluna misschien hulp kon vragen aan een van hen, maar Iluna wou liever eerst kijken of ze wat in de bibliotheek kon vinden. Daarom gingen ze ,nadat Iluna haar brief met een kerkuil had laten wegvliegen op weg richting de bieb en bestede ze hun vrije middag neuzend tussen de boeken.

Maar er leek niets in de boeken te staan dat ook maar enigszins bruikbaar was en Tessa besloot na een tijdje uit pure verveling om aan haar toverdrankenverslag te beginnen. En Iluna had daar naar alle waarschijnlijkheid ook beter aan kunnen beginnen ,want het moest een meter lang en maandag af zijn. Echter in plaats daarvan bleef Iluna maar nieuwe boeken uit de kast pakken en doorbladeren. Tevergeefs, er stond niets in ‘magische kwaaltjes en wratten’ of in ‘honderden bizarre aandoeningen’ en zelfs niet in ‘Hallucinatie of werkelijkheid, alles wat verbeelding lijkt ,maar het niet is.’ Uiteindelijk gaf ze het op en vroeg aan Tessa of ze haar verslag mocht overschrijven.

De volgende dag besloot Iluna dat het waarschijnlijk eerder haar te levendige fantasie was geweest en dat ze zich die dag beter op haar huiswerk kon richten. Tessa vond het wel niet erg als Iluna haar huiswerk overschreef, ze ging op die manier wel niets leren. Ze begon een van de hardgekookte eieren in stukjes te hakken en op haar toost te leggen. Paula, die een vreemde affiniteit met kranten had, iets dat niemand verder begreep, had een abonnement op de ochtendprofeet. Trouwens ook op allerlei dreuzelkranten ,die haar ouders per briefpost op stuurde. In elke geval zei ze die ochtend, vanachter haar krant. “Oh, maanstenen gestolen uit het departement van mystificatie”

“het departement van wat?” vroeg Iluna
“Mys-ti-fi-catie” Zei Paula heel rustig. “Je weet wel, op het ministerie van toverkunst”
“Wat doen maanstenen?” Vroeg Len met volle mond. Linda, die naast Iluna zat, keek hem een tel vol walging aan, maar zei niets. “Maanstenen, zijn magische objecten , die volgens een legende bij een magisch ritueel worden gebruikt, om… dit is echt wat hier staat… de kracht van de maan te stelen” Antwoorde Paula, waarvan je nog steeds alleen de handen kon zien die de krant vasthielden. Voor dat iemand echter iets daarop kon zeggen, riep Sander “Maar dat is toch een mythe. Niemand kan de kracht van de maan stelen. Dat is een van die sprookjes, toch?” “Welke sprookjes?” Vroeg Paula geïnteresseerd. Ook Iluna kon geen sprookje bedenken waarin het stelen van de maan voorkwam.

“Je weet wel. Niet de sprookjes van Baker, maar van Tootjeshout. Iedereen kent die toch. Het heksje zonder staf, en de Reus en de Trol.” “Mijn favoriete was altijd de toverende snul” Onderbrak Indie hem. “De toverende snul, dat vond ik echt het vreselijkste verhaal, ik bedoel een snul kan toch niet toveren.” Mengde Len zich in het gesprek. Indie wou net gaan uitleggen waarom ze dat verhaal zo goed vond toen: “KUNNEN JULLIE EVEN JE KOP HOUDEN, ik snap er helemaal niets van.”
Het was Sam van Wijzeren die dat zei, een eerstejaars die ook bij ravenklauw hoorde. Iluna knikte instemmend. “Sorrie, maar wij zijn opgevoed in dreuzelgezinnen. Wij hadden hele andere sprookjes. Assenpoester, sneeuwwitje en het prinsesje op de erwt.” Zei Paula. “Ja, bedankt Paula, dat was wat ik bedoelde.” Zei Sam opgewekt. “Zo en leg nu eens uit hoe dat sprookje gaat over de maankracht of zo”

“Oh, mag ik het vertellen, please” Smeekte Indie aan Sander, die zijn schouders naar haar ophaalde. “Mooi” Zei Indie en ze ging er even recht voor zitten, als een echte schooljuf. “Ik ben dol op sprookjes. Ik kan ook eerst van de toverende snul vertell..” “INDIE” Riepen Iluna, Sander en Sam tegelijk. “Nou.. goed. Het sprookje heet de broers en het zusje. Het is eigenlijk best saai. Ook geen originele tittel. Maar oke goed…” Ze pauzeerde even om de ongeduldige blikken in haar op te nemen. “Indie, werkelijk, als je het niet gaat vertellen ,dan doe ik dat wel. ”Mopperde Sander. “NEE, nee, ik ga al verder.”

Indie schraapte haar keel een paar keer voor ze verder vertelde. “Heel heel heel lang geleden was er een man en een vrouw en ze hadden samen vijftien zonen, of waren het er veertien…. In elk heel veel. En ze hadden een dochter, zij was de jongste. Ze woonde op een eiland in zee. Ik noem trouwens ze trouwen brusjes. Dat is broertje en zusje samen..” Zei Indie grinnikend , maar naar een geïrriteerde blik van Sander ging ze snel verder: “Nou eh… in ieder geval stierf de vader vlak voor dat zijn dochter geboren werd en was de moeder alleen met haar zonen en dochter op het eiland. En op een dag gebeurde er iets vreemds. De verschillenen tussen eb en vloed leken steeds groter te worden. Het was zo sterk dat het eiland steeds verder onder water kwam te staan. Het gezin vreesde dat het niet lang meer zou duren voor het eiland zou worden opgenomen in de zee en het gezin maakte zich klaar om het eiland te verlaten. Maar op de avond waarop het gezin wou vertrekken was er eb en zelfs het strand was zichtbaar. Het jongste kind van het gezin, was dol op de zee en besloot naar het strand te lopen om afscheid ervan te nemen.

Maar toen ze onderkwam begon de vloed in een sneller tempo dan ooit. Haar broers en zussen zagen hoe hun zus door de golven werd meegesleurd. De zee bleef maar opkomen en ze zouden moeten vertrekken voor dat het eiland zou verdwijnen, maar geen van hen kon het meisje achterlaten. In plaats daarvan door de oudste broer het water in. Hij dook en probeerde ondanks de golven zijn zusje te vinden. Hij wist haast zeker dat hij haar zag liggen in het water, maar kwam adem te kort en keerde terug naar de kant. Ook de jongere broers deden allemaal een poging en faalde. Al zagen ze wel het zusje in het water drijven. De moeder was erg zwak, maar deed toch een poging om haar dochter te redden. Een dochter hebben was immers altijd haar grootste wens geweest. Maar de golven waren sterker dan haar. Toen de broers zagen dat ook hen moeder dreigde te verdrinken, raakten zij in paniek. Ze konden hen toch niet beide verliezen.

De moeder vond echter haar dochter en bracht deze naar de kant, met het laatste restje magie wat ze in zich had, voor dat ze tussen de golven verdween. De broers haalden hun zusje tussen de golven uit het water, maar het kind was ijskoud en was slechts net niet dood. Toen merkte de jongste broer op dat de maan groter was, dan dat hij ooit had gezien. Omdat alle veertien…..” Indie dacht even na “volgens mij toch vijftien. Ik hou het op veertien.” Zij ze aarzelend, en ze vervolgde het verhaal terwijl ze Sanders geïrriteerde blik negeerde. “Ze waren alle veertien zeer bedreven in magie. En gebruikte een krachtige oeroude bezwering. Zo trokken ze ieder een deel van de maan naar zich toe en transformeerde die in veertien of vijftien perfecte ronde stenen. Om de maankracht uit de stenen naar hun zusje te geleiden. Ze stenen werden dof, maar nog steeds glanzen en het meisje startte met ademen. Geleidelijk trok de zee zich terug, nu de maan niet meer zo een kracht er op kon uitoefenen. Al zagen de brusjes” Indie glimlachtee even.” Hun moeder nooit meer terug. Op het eiland leefde ze allemaal nog vele jaren.”

“Mooi verhaal hoor” Zei Paula, maar wat heeft dat nu met de maanstenen te maken?” “Wat Indie dus vergat te vertelen.” Begon Sander. “Ik ben niets vergeten te vertellen, zo gaat het verhaal. En ik vi…” “Kind hou toch eens even je kop” Sander keek Indie even heel boos aan en vervolgde toen: “Nou, de theorie gaat dat de vijftien ronde stenen- ja Indie het waren er vijftien - die broers gebruikten…” “Brusjes” Mopelde Indie. “Indie werkelijk, brusjes is een woord dat je hebt verzonnen. En dat klopt niet eens, ik had het over de broers” Sander wierp Indie een boze blik toe. “In elk geval de stenen ,die zij van de maan zogenaamd – want dat kan eigenlijk echt niet- ‘gestolen’ hadden. Iemand die alle stenen heeft zou voor zichzelf dan de maankracht kunnen stelen. Het is een mythe.” “Hoe weet jij dat allemaal?” Vroeg Iluna verwonderd. Sander antwoorde grijnzend: “Mijn vader is nog al dol op dat blad de kibbelaar. Daar staat het barstensvol met allerlei mythes en fabels. Mijn vader vind het hilarisch.”

“Maar als de maanstenen zijn gestolen is de mythe dan echt?” Vroeg Iluna. “Niet persé, maansteen is de naam van een edelgesteente. Er zijn er honderden van, zelfs dreuzels gebruiken ze als sierraad. Als ze al zouden bestaan, wie weet dan welke maanstenen het zijn. Ik denk dat het departement ze gewoon had om te testen, maanstenen zijn altijd al licht magische objecten geweest, die vaak worden gebruikt in de wat ingewikkeldere toverdranken en zo.” “Wauw Sander, Ik dacht altijd dat Paula de enige was die boeken inslikte.” Riep Indie, en voegde de daar op fluistertoon aan toe: “Pss Paula je hebt concurrentie” “INDIE, kan je nou nooit normaal doen.” “Ik ben een heks ik ben alles behalve normaal”

Indie en Sander waren nog druk gewikkeld in hen discussie ,terwijl het groepje begon terug te lopen naar de leerlingenkamer. Iluna was diep in gedachten verzonken. Zo diep dat ze bijna vergat te springen over de verdwijnende traptree en tegen een van de harnassen op liep. Zouden de maanstenen iets met dat teken dat Torenweg bedoelde te maken hebben?

Reacties:

hpyasmine12 zei op 5 aug 2015 - 19:58:
Hou van je verhaal!!!!!! Super leukkk ik hoop dat er snel een nieuw hoofdstuk af isss maar niet haasten xx ik vertrouw op je prachtige schrijfkunsten haha. En ik heb geen ander idee hoe het anders zou verdergaan